Οι “κλειστές” πολιτικές και τα “ανοικτά” ψηφοδέλτια της Αριστεράς...

Μετά από εξαντλητικές διαβουλεύσεις, το κόμμα του Δημοσθένη Βεργή συμφώνησε να συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια της Β’ περιφέρειας Αθηνών την αγωνίστρια σταρ Τζούλια Αλεξανδράτου. Η δημοσιοποίηση μάλιστα της συμμετοχής συνοδεύεται με την ρητή δέσμευση του προέδρου του κόμματος ότι η Τζούλια προορίζεται για υπουργός Πολιτισμού.

Φωτογραφία από την υπογραφή της εκλογικής συμφωνίας μεταξύ της Τ. Αλεξανδράτου και ου Δ. Βεργή. Αναμένουμε και την αντίστοιχη φωτογραφία της υπογραφής της συμφωνίας του Α. Τσίπρα με τον Γ. Ραφτόπουλο...

Με ανάλογους ρυθμούς συνεχίζονται και οι διαπραγματεύσεις των πασοκογενών δυνάμεων με την Κουμουνδούρου, οι οποίες είχαν ξεκινήσει από τον περασμένο Νοέμβρη. Η τοποθέτηση της Σ. Σακοράφα ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικράτειας θεωρείται βέβαιη και θα σηματοδοτήσει αυτή την συμφωνία, την οποία έχει μεγάλη ανάγκη η Κουμουνδούρου για την επίτευξη των εκλογικών της στόχων.

Η απόφαση του Μ. Θεοδωράκη να μην διεκδικήσει την ψήφο των ενωμένων πατριωτικών δυνάμεων της δεξιάς και της αριστεράς, βοήθησε να ξεκαθαρίσει το εκλογικό τοπίο στον χώρο της αριστεράς. (περισσότερα εδώ: Μια “μαραθώνια” πορεία από τον Θεοδωράκη προς τον ...Καμμένο! ) Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι τρία διαφορετικά και ανταγωνιστικά σχέδια που θα κατεβαίνουν στις εκλογές και θα διεκδικήσουν τους ψήφους της μεγάλης πλειοψηφίας των αριστερών ψηφοφόρων. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχαν ήδη αποφασίσει την αυτόνομη εκλογική τους κάθοδο από τον περασμένο χρόνο και δεν συζητούν καμία εκλογική συνεργασία. Γιαυτό η δράση τους  περιορίζεται στην προβολή και προπαγάνδιση των γενικότερων πολιτικών τους επιλογών χωρίς να αποδέχονται κανένα σημείο το οποίο τίθεται σε διαπραγμάτευση και διάλογο μπροστά στην προοπτική κάποιας ευρύτερης εκλογικής συμμαχίας.

Ο Δ. Καζάκης σκόπευε να κατέλθει στις εκλογές αυτοδύναμος με όχημα ένα μέτωπο μαϊμού, το ΕΠΑΜ. Μόλις αντιλήφθηκε ότι έχει ελάχιστες πιθανότητες να μπει στην επόμενη βουλή, άρχισε να συζητάει συνεργασίες με όλους, από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως το κόμμα του Π. Καμμένου, για τον οποίο μάλιστα πριν λίγο καιρό διέψευδε κατηγορηματικά ότι έχει οποιαδήποτε σχέση. Είναι προφανές ότι συζητάει οποιαδήποτε αλλαγή γραμμής στα θέματα που σχετίζονται με τις θέσεις που προέβαλλε για την ΕΕ και το ευρώ, στην προοπτική να εξασφαλίσει κάποια εκλέξιμη θέση στα ψηφοδέλτια του Καμμένου ή του ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν έχει αποδεχτεί να συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτιά του τον Καζάκη. Όμως και ο Π. Καμμένος φαίνεται ότι δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχτεί εκλογική συμφωνία με τον Καζάκη, τώρα μάλιστα που βλέπει τα δημοκοπικά ποσοστά των “ανεξάρτητων ελλήνων” να αυξάνουν ραγδαία. Με αυτά τα δεδομένα η πολιτική καριέρα του Δ. Καζάκη προβλέπεται να έχει ανάλογη πορεία με αυτή της Έφη Θώδη στο λαϊκό τραγούδι...

Τα "τραγούδια" του Δ. Καζάκη απέναντι στις πολιτικές της ΕΕ...

Εκτός από τον Δ. Καζάκη, σε δύσκολη θέση βρίσκονται και οι αριστεροί οραματιστές του “κόμματος του δραχμής”, αφού τελικά η μόνη εκλογική έκφραση των οραμάτων τους βρίσκεται στο ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το σχέδιο για την δημιουργία του “κόμματος της δραχμής”, το οποίο είχε ξεκινήσει από ένα πυρήνα πρώην κουκουέδων και μερικών συνοδοιπόρων τους με την μορφή διάφορων ψευδεπίγραφων μορφωμάτων, εντός των οποίων ανακυκλώνονται συχνά τα ίδια πρόσωπα και οι ίδιες πολιτικές ομάδες ( ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ, πρωτοβουλία αριστερών οικονομολόγων, πρωτοβουλία ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ κ.λ.π) απέτυχε παταγωδώς να αποκτήσει την δική του πολική συγκρότηση. Η αποτυχία αυτή δεν οφείλεται μόνον στο γεγονός ότι δεν βρήκε ευρύτερα κοινωνικά ερείσματα αλλά και στην παθογένεια της πολιτικής των μικροσυσχετισμών που χαρακτηρίζει το σύνολο των δυνάμεων που έχουν στρατευτεί σε αυτό το “εθνικό” όραμα. Η κύρια επιδίωξη του ήταν να διεμβολίσει τον ΣΥΝασπισμό και να αποσπάσει απ’ εκεί την παρέα του Π. Λαφαζάνη, ώστε να έχει και ένα βουλευτή στις τάξεις του. Το μόνο που κατάφερε είναι να προσεταιριστεί τους διαφωνούντες της ΚΟΕ, τον Α. Αλαβάνο και μια μικρή μειοψηφία του ΜΑΑ, οι οποίοι όμως δεν έχουν πρακτικά καμία άλλη διέξοδο παρά να στηρίξουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές σε αντίθεση με το ΜΑΑ που ήδη έχει τοποθετηθεί στην συντριπτική του πλειοψηφία υπέρ της εκλογικής καθόδου με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι διαχωριστικές γραμμές σήμερα που οριοθετούν τα συμφέροντα του κόσμου της εργασία απέναντι στο κεφάλαιο δεν ταυτίζονται με τις διαχωριστικές γραμμές οι οποίες προσδιορίζονται  από τις πολιτικές διαφορές που εκφράζονται μεταξύ των τριών διαφορετικών ψηφοδελτίων που διεκδικούν τους ψήφους των αριστερών ψηφοφόρων. Διαπερνούν το εσωτερικό τους και αφορούν σε ένα σύνολο θεμάτων που ξεκινούν από την δημοκρατική εκτροπή και τον αυταρχισμό της εξουσίας και καταλήγουν στον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Δυστυχώς οι πολιτικές στοχεύσεις των κομμάτων της Αριστεράς περιορίζονται σε προτάσεις που αφορούν διαχειριστικές κρατικές πολιτικές (κρατικοποιήσεις τραπεζών, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας με στόχο την “παραγωγική”ανάπτυξη, νομισματικές πολιτικές και άλλα παρόμοια), οι οποίες μπορούν να πραγματωθούν μόνον απ' εκείνους που κατέχουν και διαχειρίζονται την κρατική εξουσία. Και συμβαδίζουν με τις απαιτήσεις για ισχυρό και αποτελεσματικό κράτος, απαιτήσεις που βρίσκουν πιο συνεπείς εκφραστές  τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις και την ακροδεξιά. Πρακτικά η λαϊκή συμμετοχή περιορίζεται στην δια ψήφου εξουσιοδότηση / αντιπροσώπευση των μηχανισμών της αριστεράς για να διεκπεραιώσουν αυτούς τους προγραμματικούς στόχους μέσω της ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών. Και ακριβώς αυτή η αντίληψη για την πολιτική, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο των πολιτικών στοχεύσεων της κρατικής διαχείρισης, είναι αυτή που εντάσσει τους φορείς τους στο μπλοκ των συστημικών πολιτικών δυνάμεων και κάνει πολλές φορές δυσδιάκριτες τις διαφορές ανάμεσα στην δεξιά και την αριστερά, όταν επαγγέλλονται τις ίδιες στοχεύσεις για το "καλό της χώρας", είτε αυτές αφορούν την παραμονή, είτε την έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ...