Μια ..."προεδρική" ομιλία από το συνέδριο του ΣΥΝασπισμού

Δημοσιεύουμε μια ομιλία ενός συνέδρου(*), η οποία θα μπορούσε να είναι και η ομιλία του  ...Α. Τσίπρα. 

και σύντροφοι,

Ήθελα να μιλήσω για την οικονομία, για την κρίση, για τη φοροδιαφυγή, για τις διαδηλώσεις, για τη διαφθορά, αλλά ο περιορισμένος χρόνος, η κατάσταση του κόμματος και η βαθιά κρίση και τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μου το επιτρέπουν.

Θα μιλήσω μόνο γι’ αυτά που μας πονάνε, μπας και τα λύσουμε.

Είναι το δυσκολότερο συνέδριο του κόμματος. Είναι η δυσκολότερη στιγμή. Η ενότητα του κόμματος απόψε κρέμεται, λένε αρκετοί δημοσιογράφοι, από μια κλωστή.

Αυτή την ώρα πρέπει ο καθένας να κρεμαστεί από το ποδαράκι του. Χωρίς τασικές κινήσεις, χωρίς περιττές αδιαλλαξίες, αλλά και χωρίς περιττή αίσθηση αυτάρκειας και κομματικής αλαζονείας.

Η κρίση και οι πολίτες απαιτούν ισχυρό και ενωμένο Συνασπισμό.

Συνασπισμό «στρατηγική επιλογή μακράς πνοής».

Συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν έχουμε την πολυτέλεια της διάσπασης του κόμματος. Για να αποφευχθεί ο κίνδυνος της διάσπασης και της αμοιβαδοποίησης, σε μια στιγμή που οι πολίτες έξω από εδώ, όχι μόνο αυτοί που μας ψηφίζουν, αλλά και πολλοί άλλοι, απαιτούν έναν ισχυρό, ενωμένο Συνασπισμό, πόλο ενός ευρύτατου πολιτικού χώρου, ικανού να φέρει τα πάνω –κάτω στην πολιτική ζωή και πολιτική κατεύθυνση.

Πρέπει να διαλέξουμε:

Θα διαλέξουμε το δρόμο της ιταλικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, που εξαφάνισε την ιταλική αριστερά και από την ιταλική Βουλή και την Ευρωβουλή και την υποβάθμισε στην κοινωνική της δράση;

Ή τον δρόμο της γερμανικής αριστεράς Die Linke και της πορτογαλικής αριστεράς του Bloco;

Αν διαλέξουμε τον δεύτερο δρόμο, τότε, σύντροφε Αλέξη, κάνε ένα βήμα μπροστά στη σύνθεση, κάνε ένα βήμα πίσω στην αυτάρκεια.

Τότε, σύντροφε Φώτη, κάνε ένα βήμα μπροστά στη σύνθεση, κάνε ένα βήμα πίσω στην αυτοπεριχαράκωση.

Και το μπορούμε.

Τα τελευταία δύο χρόνια, το κόμμα μας έκανε πολλά λάθη και έχασε ιστορικές ευκαιρίες. Τα λάθη αυτά έγιναν κυρίως από την πλειοψηφία, αλλά όχι μόνο από μία πλευρά.

Δείξαμε αλαζονεία και απομονωτισμό την περίοδο της δημοσκοπικής άνθησης.

Με το πρόγραμμά μας, καθυστερήσαμε, τσακωθήκαμε υπερβολικά μες στο κόμμα στη φάση της διαμόρφωσής του, ένα χρόνο μετά απ’ όταν το χρειαζόταν και μας το ζητούσε η κοινωνία και θάφτηκε στον ΣΥΡΙΖΑ.

Κάναμε λάθη το Δεκέμβρη, γιατί δεν είπαμε από την πρώτη στιγμή «ναι, δίπλα στους μαζικούς, ειρηνικούς αγώνες της νέας γενιάς» αλλά «όχι, χίλιες φορές όχι, στα φαινόμενα της βίας».

Κάναμε λάθη -και θα ‘πρεπε να το παραδεχτούμε με ανοιχτή καρδιά- στις Ευρωεκλογές, γιατί ιεραρχήσαμε τις εσωκομματικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις πάνω από το βουητό της κοινωνίας και των ψηφοφόρων μας.

Μπήκαμε, από τον περασμένο Ιούνιο και μετά, σε μια θανάσιμη υπονόμευση και του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ από τον πρώην Πρόεδρο του κόμματος και τους κολαούζους του μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ.

Για να μην το δούμε μόνο από μια πλευρά, δεν μας βοήθησαν και ορισμένες άκαιρες παρεμβάσεις του πολύ αγαπημένου σε εμένα προσωπικά συντρόφου, του Λεωνίδα Κύρκου.

Δεν μας βοήθησαν προτάσεις, βεβιασμένες, για το ενδεχόμενο ψήφου ανοχής σε τυχόν κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Δεν μας βοήθησε η έξαρση των τασικού πατριωτισμού, η υπερτροφία των εσωκομματικών μηχανισμών, σε βάρος της ενιαίας κομματικής λειτουργίας.

Ποιο ήταν όμως το σημαντικότερο λάθος όλα αυτά τα χρόνια;

Η αποδυνάμωση του Συνασπισμού, το δόγμα «όλα στον ΣΥΡΙΖΑ» ή, ακόμη χειρότερα, το φλερτάρισμα αρκετών εδώ μέσα με την άποψη «να διασπαστεί ο Συνασπισμός, να απαλλαγεί από τους ανανεωτικούς, τους δεξιούς και να κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο κόμμα.»

Ε όχι! Τον Συνασπισμό πρέπει να κάνουμε ενιαίο κόμμα.

Στην 3η Πανελλαδική Διάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, 30-40 άτομα, «πεφωτισμένα», αποφάσισαν «ΣΥΡΙΖΑ παντού –μέλη του ΣΥΡΙΖΑ παντού». Κοντεύει ένας χρόνος από τότε. Από τότε, αυτή η απόφαση, που υπάρχει στο κείμενο το συνεδριακό, απέτυχε από την ίδια τη ζωή. Το 90% των τριακοσίων οργανώσεων του κόμματος δεν την υλοποίησαν και όμως μένει πεισματικά στα κείμενα. Παραμένει στα κείμενα, παρότι αυτοί που την έκανα σημαία, για να «καταπιούν» τον Συνασπισμό την έχουν εγκαταλείψει τώρα.

Κορυφαίο παράδειγμα, ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος μέσα σε μια νύχτα έγινε από «μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου», ηγέτης του Μετώπου για την Αλληλεγγύη και την Ανατροπή. Πότε φτιάχτηκε αυτό το Μέτωπο; Ποιοι τον εξέλεξαν;

Θα θυσιάσετε, συντρόφισσες και σύντροφοι, και απευθύνομαι τώρα σε όσους υποστηρίζουν τα κείμενα της πλειοψηφίας, θα θυσιάσουμε την ενότητα του ΣΥΝ, δείχνοντας την πόρτα στον Κουβέλη και στο ανανεωτικό ρεύμα της αριστεράς, για να ενωθούμε με ποιον σε ενιαίο κόμμα; Με τον ανεκδιήγητο Περικλή Κοροβέση, που λέει ότι ο Δραγασάκης και ο Κουβέλης τα «έπιασαν» και πρέπει να δικαστούν για το σκάνδαλο της Siemens, μια πολιτική πρόταση που δεν τολμά να καταθέσει ούτε ο πιο φανατικός μας αντίπαλος;

Με τον Αλέκο Αλαβάνο, που αφού τιμήθηκε από το κόμμα μας επί δεκαετίες, τώρα μας φτύνει και μας λοιδορεί; Που μας ζητάει να φύγουμε από τη «Βουλή της ντροπής», επειδή απέτυχε η προσπάθειά του να μείνουμε εκτός Βουλής; Που ανακάλυψε πόσο άχρηστη και επιζήμια είναι η προσπάθεια της Αριστεράς στη Βουλή και την Ευρωβουλή, μετά από τριάντα χρόνια δικής του αδιάλειπτης παρουσίας στη Βουλή και την Ευρωβουλή; Έλεος σύντροφοι!

Με ποιους θέλετε να κάνουμε νέο κόμμα και όχι με τους ανανεωτικούς; Με την ΚΟΕ, που ζητάει να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, υμνεί τον Στάλιν και βλέπει απολύτως εχθρικά τον Συνασπισμό και την ενότητά του;

Θέλουμε και μπορούμε να προχωρήσουμε μαζί. Μπορούμε, αρκεί να κάνουμε ένα βήμα μπρος στη σύνθεση, ένα βήμα πίσω στην αδιαλλαξία.

Πρώτα ο ΣΥΝ και η ενότητά του, μετά ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ξεκαθάρισμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, σε σύντομο χρονικό διάστημα, με ποιους ναι και με ποιους όχι. Με ποιους μπορούμε να κάνουμε νέα πολιτική συμμαχία και ποιοι είναι υπονομευτές και αντίπαλοι της ενωτικής προσπάθειας, εχθροί του Συνασπισμού και καλύτερα με αυτούς να χωρίσουμε συναινετικά. Κοινή δράση ναι, συνύπαρξη όμως όχι, είναι φθοροποιός.

Να τελειώσω με ορισμένες αναφορές, επιγραμματικές και συμβολικές:

Πριν είκοσι δύο χρόνια κάναμε το κοινό πόρισμα με τον Γιάννη τον Δραγασάκη που το 1988 άνοιξε το δρόμο στη δημιουργία του Συνασπισμού. Ο Γ. Δραγασάκης πριν λίγο καιρό είπε μια σοφή και σωστή κουβέντα: «Αριστερό είναι ό,τι ενώνει, όχι ό,τι διαιρεί». Να το σκεφτούν όλοι.

Πριν από ένα χρόνο χάσαμε τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Τεράστιο κενό. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης μας άφησε μια παρακαταθήκη: Αριστερή παρέμβαση για την Ευρώπη, διεθνιστική, μαχητική –όχι εθνική αναδίπλωση. Δημοκρατία, μη βία, οικολογία, διάλογος. Και κάτι ακόμη. Παρότι διαφωνούσε συχνά, έλεγε ότι είναι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα στο χώρο που λέγεται Συνασπισμός.

Για τον Φώτη Κουβέλη και τον αποκλεισμό του: Ο Φώτης Κουβέλης είναι κόσμημα για την αριστερά. Είναι κεφάλαιο για τον Συνασπισμό. Δεν χτυπήθηκε ο Φώτης Κουβέλης από τη μεθόδευση που έγινε στην Καλλιθέα, χτυπήθηκε ο Συνασπισμός. Ένιωσα άσχημα και ντροπή, όταν ο σύντροφος που ήταν υπεύθυνος για αυτόν τον αποκλεισμό κρίθηκε άξιος να είναι μέλος του τιμητικού προεδρείου στην έναρξη του συνεδρίου.

Στον Παναγιώτη Λαφαζάνη: Ο Π. Λαφαζάνης έχει μια κομματικότητα, μια υπευθυνότητα και μια λαϊκότητα που μας είναι πολύτιμη. Αλλά θα έλεγα μην απολυτοποιείς, Παναγιώτη, τις απόψεις για την Ευρώπη και το ευρώ. Πριν από ένα χρόνο εσύ υπερψήφισες το πρόγραμμα και όσα προβλέπει.

Καταλήγοντας, σύντροφοι και συντρόφισσες.

Εδώ και είκοσι μέρες, διαβλέποντας μια πορεία αδιαλλαξίας, οχυρώσεων, ρηγματώσεων, είπα και στον αδελφικό μου φίλο και σύντροφο τον Φώτη Κουβέλη και στον Αλέξη Τσίπρα ότι για λόγους προσωπικούς και πολιτικούς, θα συνεχίσω να είμαι μέλος του Συνασπισμού, παλεύοντας όπως χρόνια τώρα παλεύω, αλλά προτιμώ να μην είμαι υποψήφιος για την επόμενη κεντρική επιτροπή.

Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για τον Συνασπισμό, για τις κοινές μας ιδέες και πιστεύω ότι θα πρέπει να εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια για να βγούμε απόψε από αυτή την αίθουσα και στη συνέχεια στους αγώνες, ενισχυμένοι και πιο ισχυροί.

Θα υπερψηφίσω τις απόψεις της ανανεωτικής πτέρυγας. Αν όμως αυτές δεν υιοθετηθούν, έχω καταθέσει ήδη στην Επιτροπή Πολιτικής Απόφασης και ενδεχομένως έχετε ήδη πάρει και οι περισσότεροι από εσάς, μία πρόταση που επιχειρεί να συνθέσει το πρόβλημα που μας ταλαιπωρεί, που είναι η σχέση μας με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κωδικοποιημένα λέω, και κλείνω με αυτό, πάνω απ’ όλα η ενότητα του Συνασπισμού ως στρατηγική επιλογή μακράς πνοής και να πάμε γρήγορα στον ΣΥΡΙΖΑ για το ξεκαθάρισμα και την αποσαφήνιση που απαιτεί η κοινή λογική. Με ποιους μπορούμε ειλικρινά να προχωρήσουμε σε μια πολιτική συμμαχία, όπως για παράδειγμα η ΑΚΟΑ και ανένταχτες δυνάμεις και με ποιους δεν μπορούμε, που κατά την άποψή μου, είναι το υπό διαμόρφωση αντιπαραθετικό και εχθρικό προς το Συνασπισμό Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, μπορούμε να τα καταφέρουμε. Να διαψεύσουμε τις Κασσάνδρες και να βγούμε από εδώ ενωμένοι και ενισχυμένοι, με τη φωνή και της ριζοσπαστικής και της ανανεωτικής ψυχής του κόμματός μας σε μια δημιουργική σύνθεση.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(*) Είναι η ομιλία του Δ. Παπαδημούλη.