ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Μια ..."προεδρική" ομιλία από το συνέδριο του ΣΥΝασπισμού

Δημοσιεύουμε μια ομιλία ενός συνέδρου(*), η οποία θα μπορούσε να είναι και η ομιλία του  ...Α. Τσίπρα. 

και σύντροφοι,

Ήθελα να μιλήσω για την οικονομία, για την κρίση, για τη φοροδιαφυγή, για τις διαδηλώσεις, για τη διαφθορά, αλλά ο περιορισμένος χρόνος, η κατάσταση του κόμματος και η βαθιά κρίση και τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μου το επιτρέπουν.

Θα μιλήσω μόνο γι’ αυτά που μας πονάνε, μπας και τα λύσουμε.

Είναι το δυσκολότερο συνέδριο του κόμματος. Είναι η δυσκολότερη στιγμή. Η ενότητα του κόμματος απόψε κρέμεται, λένε αρκετοί δημοσιογράφοι, από μια κλωστή.

Αυτή την ώρα πρέπει ο καθένας να κρεμαστεί από το ποδαράκι του. Χωρίς τασικές κινήσεις, χωρίς περιττές αδιαλλαξίες, αλλά και χωρίς περιττή αίσθηση αυτάρκειας και κομματικής αλαζονείας.


Η κρίση και οι πολίτες απαιτούν ισχυρό και ενωμένο Συνασπισμό.

Συνασπισμό «στρατηγική επιλογή μακράς πνοής».

Συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν έχουμε την πολυτέλεια της διάσπασης του κόμματος. Για να αποφευχθεί ο κίνδυνος της διάσπασης και της αμοιβαδοποίησης, σε μια στιγμή που οι πολίτες έξω από εδώ, όχι μόνο αυτοί που μας ψηφίζουν, αλλά και πολλοί άλλοι, απαιτούν έναν ισχυρό, ενωμένο Συνασπισμό, πόλο ενός ευρύτατου πολιτικού χώρου, ικανού να φέρει τα πάνω –κάτω στην πολιτική ζωή και πολιτική κατεύθυνση.

Πρέπει να διαλέξουμε:

Θα διαλέξουμε το δρόμο της ιταλικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, που εξαφάνισε την ιταλική αριστερά και από την ιταλική Βουλή και την Ευρωβουλή και την υποβάθμισε στην κοινωνική της δράση;

Ή τον δρόμο της γερμανικής αριστεράς Die Linke και της πορτογαλικής αριστεράς του Bloco;

Αν διαλέξουμε τον δεύτερο δρόμο, τότε, σύντροφε Αλέξη, κάνε ένα βήμα μπροστά στη σύνθεση, κάνε ένα βήμα πίσω στην αυτάρκεια.

Τότε, σύντροφε Φώτη, κάνε ένα βήμα μπροστά στη σύνθεση, κάνε ένα βήμα πίσω στην αυτοπεριχαράκωση.

Και το μπορούμε.

Τα τελευταία δύο χρόνια, το κόμμα μας έκανε πολλά λάθη και έχασε ιστορικές ευκαιρίες. Τα λάθη αυτά έγιναν κυρίως από την πλειοψηφία, αλλά όχι μόνο από μία πλευρά.

Δείξαμε αλαζονεία και απομονωτισμό την περίοδο της δημοσκοπικής άνθησης.

Με το πρόγραμμά μας, καθυστερήσαμε, τσακωθήκαμε υπερβολικά μες στο κόμμα στη φάση της διαμόρφωσής του, ένα χρόνο μετά απ’ όταν το χρειαζόταν και μας το ζητούσε η κοινωνία και θάφτηκε στον ΣΥΡΙΖΑ.

Κάναμε λάθη το Δεκέμβρη, γιατί δεν είπαμε από την πρώτη στιγμή «ναι, δίπλα στους μαζικούς, ειρηνικούς αγώνες της νέας γενιάς» αλλά «όχι, χίλιες φορές όχι, στα φαινόμενα της βίας».

Κάναμε λάθη -και θα ‘πρεπε να το παραδεχτούμε με ανοιχτή καρδιά- στις Ευρωεκλογές, γιατί ιεραρχήσαμε τις εσωκομματικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις πάνω από το βουητό της κοινωνίας και των ψηφοφόρων μας.

Μπήκαμε, από τον περασμένο Ιούνιο και μετά, σε μια θανάσιμη υπονόμευση και του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ από τον πρώην Πρόεδρο του κόμματος και τους κολαούζους του μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ.

Για να μην το δούμε μόνο από μια πλευρά, δεν μας βοήθησαν και ορισμένες άκαιρες παρεμβάσεις του πολύ αγαπημένου σε εμένα προσωπικά συντρόφου, του Λεωνίδα Κύρκου.

Δεν μας βοήθησαν προτάσεις, βεβιασμένες, για το ενδεχόμενο ψήφου ανοχής σε τυχόν κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Δεν μας βοήθησε η έξαρση των τασικού πατριωτισμού, η υπερτροφία των εσωκομματικών μηχανισμών, σε βάρος της ενιαίας κομματικής λειτουργίας.

Ποιο ήταν όμως το σημαντικότερο λάθος όλα αυτά τα χρόνια;

Η αποδυνάμωση του Συνασπισμού, το δόγμα «όλα στον ΣΥΡΙΖΑ» ή, ακόμη χειρότερα, το φλερτάρισμα αρκετών εδώ μέσα με την άποψη «να διασπαστεί ο Συνασπισμός, να απαλλαγεί από τους ανανεωτικούς, τους δεξιούς και να κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο κόμμα.»

Ε όχι! Τον Συνασπισμό πρέπει να κάνουμε ενιαίο κόμμα.

Στην 3η Πανελλαδική Διάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, 30-40 άτομα, «πεφωτισμένα», αποφάσισαν «ΣΥΡΙΖΑ παντού –μέλη του ΣΥΡΙΖΑ παντού». Κοντεύει ένας χρόνος από τότε. Από τότε, αυτή η απόφαση, που υπάρχει στο κείμενο το συνεδριακό, απέτυχε από την ίδια τη ζωή. Το 90% των τριακοσίων οργανώσεων του κόμματος δεν την υλοποίησαν και όμως μένει πεισματικά στα κείμενα. Παραμένει στα κείμενα, παρότι αυτοί που την έκανα σημαία, για να «καταπιούν» τον Συνασπισμό την έχουν εγκαταλείψει τώρα.

Κορυφαίο παράδειγμα, ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος μέσα σε μια νύχτα έγινε από «μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου», ηγέτης του Μετώπου για την Αλληλεγγύη και την Ανατροπή. Πότε φτιάχτηκε αυτό το Μέτωπο; Ποιοι τον εξέλεξαν;

Θα θυσιάσετε, συντρόφισσες και σύντροφοι, και απευθύνομαι τώρα σε όσους υποστηρίζουν τα κείμενα της πλειοψηφίας, θα θυσιάσουμε την ενότητα του ΣΥΝ, δείχνοντας την πόρτα στον Κουβέλη και στο ανανεωτικό ρεύμα της αριστεράς, για να ενωθούμε με ποιον σε ενιαίο κόμμα; Με τον ανεκδιήγητο Περικλή Κοροβέση, που λέει ότι ο Δραγασάκης και ο Κουβέλης τα «έπιασαν» και πρέπει να δικαστούν για το σκάνδαλο της Siemens, μια πολιτική πρόταση που δεν τολμά να καταθέσει ούτε ο πιο φανατικός μας αντίπαλος;

Με τον Αλέκο Αλαβάνο, που αφού τιμήθηκε από το κόμμα μας επί δεκαετίες, τώρα μας φτύνει και μας λοιδορεί; Που μας ζητάει να φύγουμε από τη «Βουλή της ντροπής», επειδή απέτυχε η προσπάθειά του να μείνουμε εκτός Βουλής; Που ανακάλυψε πόσο άχρηστη και επιζήμια είναι η προσπάθεια της Αριστεράς στη Βουλή και την Ευρωβουλή, μετά από τριάντα χρόνια δικής του αδιάλειπτης παρουσίας στη Βουλή και την Ευρωβουλή; Έλεος σύντροφοι!

Με ποιους θέλετε να κάνουμε νέο κόμμα και όχι με τους ανανεωτικούς; Με την ΚΟΕ, που ζητάει να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, υμνεί τον Στάλιν και βλέπει απολύτως εχθρικά τον Συνασπισμό και την ενότητά του;

Θέλουμε και μπορούμε να προχωρήσουμε μαζί. Μπορούμε, αρκεί να κάνουμε ένα βήμα μπρος στη σύνθεση, ένα βήμα πίσω στην αδιαλλαξία.

Πρώτα ο ΣΥΝ και η ενότητά του, μετά ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ξεκαθάρισμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, σε σύντομο χρονικό διάστημα, με ποιους ναι και με ποιους όχι. Με ποιους μπορούμε να κάνουμε νέα πολιτική συμμαχία και ποιοι είναι υπονομευτές και αντίπαλοι της ενωτικής προσπάθειας, εχθροί του Συνασπισμού και καλύτερα με αυτούς να χωρίσουμε συναινετικά. Κοινή δράση ναι, συνύπαρξη όμως όχι, είναι φθοροποιός.

Να τελειώσω με ορισμένες αναφορές, επιγραμματικές και συμβολικές:

Πριν είκοσι δύο χρόνια κάναμε το κοινό πόρισμα με τον Γιάννη τον Δραγασάκη που το 1988 άνοιξε το δρόμο στη δημιουργία του Συνασπισμού. Ο Γ. Δραγασάκης πριν λίγο καιρό είπε μια σοφή και σωστή κουβέντα: «Αριστερό είναι ό,τι ενώνει, όχι ό,τι διαιρεί». Να το σκεφτούν όλοι.

Πριν από ένα χρόνο χάσαμε τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Τεράστιο κενό. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης μας άφησε μια παρακαταθήκη: Αριστερή παρέμβαση για την Ευρώπη, διεθνιστική, μαχητική –όχι εθνική αναδίπλωση. Δημοκρατία, μη βία, οικολογία, διάλογος. Και κάτι ακόμη. Παρότι διαφωνούσε συχνά, έλεγε ότι είναι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα στο χώρο που λέγεται Συνασπισμός.

Για τον Φώτη Κουβέλη και τον αποκλεισμό του: Ο Φώτης Κουβέλης είναι κόσμημα για την αριστερά. Είναι κεφάλαιο για τον Συνασπισμό. Δεν χτυπήθηκε ο Φώτης Κουβέλης από τη μεθόδευση που έγινε στην Καλλιθέα, χτυπήθηκε ο Συνασπισμός. Ένιωσα άσχημα και ντροπή, όταν ο σύντροφος που ήταν υπεύθυνος για αυτόν τον αποκλεισμό κρίθηκε άξιος να είναι μέλος του τιμητικού προεδρείου στην έναρξη του συνεδρίου.

Στον Παναγιώτη Λαφαζάνη: Ο Π. Λαφαζάνης έχει μια κομματικότητα, μια υπευθυνότητα και μια λαϊκότητα που μας είναι πολύτιμη. Αλλά θα έλεγα μην απολυτοποιείς, Παναγιώτη, τις απόψεις για την Ευρώπη και το ευρώ. Πριν από ένα χρόνο εσύ υπερψήφισες το πρόγραμμα και όσα προβλέπει.

Καταλήγοντας, σύντροφοι και συντρόφισσες.

Εδώ και είκοσι μέρες, διαβλέποντας μια πορεία αδιαλλαξίας, οχυρώσεων, ρηγματώσεων, είπα και στον αδελφικό μου φίλο και σύντροφο τον Φώτη Κουβέλη και στον Αλέξη Τσίπρα ότι για λόγους προσωπικούς και πολιτικούς, θα συνεχίσω να είμαι μέλος του Συνασπισμού, παλεύοντας όπως χρόνια τώρα παλεύω, αλλά προτιμώ να μην είμαι υποψήφιος για την επόμενη κεντρική επιτροπή.

Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για τον Συνασπισμό, για τις κοινές μας ιδέες και πιστεύω ότι θα πρέπει να εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια για να βγούμε απόψε από αυτή την αίθουσα και στη συνέχεια στους αγώνες, ενισχυμένοι και πιο ισχυροί.

Θα υπερψηφίσω τις απόψεις της ανανεωτικής πτέρυγας. Αν όμως αυτές δεν υιοθετηθούν, έχω καταθέσει ήδη στην Επιτροπή Πολιτικής Απόφασης και ενδεχομένως έχετε ήδη πάρει και οι περισσότεροι από εσάς, μία πρόταση που επιχειρεί να συνθέσει το πρόβλημα που μας ταλαιπωρεί, που είναι η σχέση μας με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κωδικοποιημένα λέω, και κλείνω με αυτό, πάνω απ’ όλα η ενότητα του Συνασπισμού ως στρατηγική επιλογή μακράς πνοής και να πάμε γρήγορα στον ΣΥΡΙΖΑ για το ξεκαθάρισμα και την αποσαφήνιση που απαιτεί η κοινή λογική. Με ποιους μπορούμε ειλικρινά να προχωρήσουμε σε μια πολιτική συμμαχία, όπως για παράδειγμα η ΑΚΟΑ και ανένταχτες δυνάμεις και με ποιους δεν μπορούμε, που κατά την άποψή μου, είναι το υπό διαμόρφωση αντιπαραθετικό και εχθρικό προς το Συνασπισμό Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, μπορούμε να τα καταφέρουμε. Να διαψεύσουμε τις Κασσάνδρες και να βγούμε από εδώ ενωμένοι και ενισχυμένοι, με τη φωνή και της ριζοσπαστικής και της ανανεωτικής ψυχής του κόμματός μας σε μια δημιουργική σύνθεση.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(*) Είναι η ομιλία του Δ. Παπαδημούλη.

9 σχόλια :

  1. Ας μη χάσουμε ούτε λεπτό γιά να σχολιάσουμε το θρασύτατο οππορτουνισμό ενός φτηνού πολιτικάντη που παίζει μόνο και αποκλειστικά γιά πάρτη του.

    Μία παρατήρηση μόνο: (γιά) όσο βοηθάει τον Τσίπρα για να έχει γέφυρες προς το χώρο των ανανεωτικών, τόσο τον δυσκολεύει τελικά να εφαρμόσει τον δικό του οππορτουνισμό ώστε να ελέγξει το παράταιρο ΣΥΝοθύλευμα αντάμα με τις πρόθυμες συνιστώσες.
    Διότι στο δούναι και λαβείν που σημαίνει η ενότητα των αντιθέσεων (=βάστα με να σε βαστώ γιά να κάνουμε οππορτουνισμό) ο σίγουρα χαμένος είναι η μαγική εικόνα που θέλει να προβάλλει ο Τσίπρας με τα τσιπράκια. Αν ήταν από εκατό χωριά χωριάτες, τώρα θα γίνουν από διακόσια με Μπαλάφες, Λαφαζάνηδες κοκ.

    Και τα θέματα της αριστεράς; Καλά τώρα, τι σχέση έχουν με αυτά τα θέματα οι κύριοι! Αυτά είναι αντικείμενο συζήτησης αλλού κι όχι με αφορμή τις τοποθετήσεις του Παπαδημούλη και του Τσίπρα.

    Πως σας φαίνεται η υποψηφιότητα Παπαδημούλη γιά δήμαρχος ή περιφερειάρχης; Α μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. empros gai to syriza ton prothimon. politiko sxedio mono i enotita tis aristeras me stoxo tin epibiosi tis. eleos pia.....mias kai milaei gia to mploko kai to die linke. den einai enoseis kommaton me idia proeleusi alla m ekoini politiki ektimisi kai diathesi gia iperbasi, sinthesis kai osmosis ton aristeron reumaton.kai ekei malliotrabiountai alla mesa se diadikasies opou ola ta zitimata einai anoixta kai otan kapoios kanei to lathos na milisei prota sta MME ton krazoun oloi. blepeis ekei den exoun thesfata tampeles opos europaismos-antieuropaismos, epanastasi-metarritmismos, koinobouleutismos-kinimatismos.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα μποσικα στο πασοκ ποτε να τα κρατησουμε, μετα το ξεκαθαρισμα ή πριν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. τα μποσικα στο πασοκ ποτε να τα κρατησουμε, μετα το ξεκαθαρισμα ή πριν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάντως όσο η στενότητα στις παρωπίδες παραμένει, η πορεία θα φαντάζει σαν μια ευθεία ενός μονόδρομου χωρις τελειωμό, αποκλείοντας την προσέγκισει της ουσίας των εκ δεξιών και ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ θεαμάτων έξωθεν του ιδεατού γυαλινου κόσμου.

    Η ομορφιά έχει να κάνει με τη σύνθεση του δημιουργικού πνεύματος και την εξ αυτού εφαρμογή εν τη πράξη, ο συνδιασμός αυτής της προσέγγισης αυτή απέχει από την πραγματικότητα λόγο των παρωπίδων και εμποδίζουν την ΝΙΚΗ της ΛΟΓΙΚΗΣ επί της ΜΑΤΑΙΩΔΟΞΙΑΣ.

    Κάποτε λοιπόν θα πρέπει “ανεξάρτητα από το χρώμα που διαλέγει κανείς και δίνει νόημα στη ζωή του”,

    http://ethelontes.pasok.gr/diafaneia/?p=163

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητοι συντροφοι.Ειμαι μελος του ΣΥΝ εδω και πολλα χρονια.Παραβρεθηκα στο συνεδριο και διαπιστωσα απο την πλειοψηφια των συνεδρων,την μεγαλη αγωνια τους για το μελλον του συριζα.Η διαθεση και η προσδοκια ολων μας ηταν η συνεχιση και διατηρηση αυτου του εγχειρηματος,που γεννα την μονη ελπιδα για τον τοπο μας και για την διεξοδο απο την κριση. Οτι αυτη την συμμαχια πρεπει να τη διαφυλαξουμε σαν κορη οφθαλμου.Στην οικονομικη λαιλαπα που δεχεται η χωρα μας,στην τεραστια κριση αξιων και οραματων που βρισκομαστε,η Αριστερα εχει το μεγαλο χρεος απεναντι στην ιστορια της,αλλα κυριως απεναντι στο λαο μας, να παρει την μεγαλη ευθυνη της διεξοδου.Ολοι μαζι,ενωμενοι,χωρις αποκλεισμους και κοκκινες γραμμες,χωρις μικροτητες και μικροεγωισμους,μακρυα απο αλλαζονιες και παραγωντιμους.Κανεις μας δεν περισευει σε αυτον τον ωραιο αγωνα για ιδανικα,αξιες,για ενα αλλο κοσμο.Αλλα και να μην ξεχναμε ποτε οτι,ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μια μάλλον σωστή ανάγνωση του συνεδρίου του ΣΥΝ και ερμηνεία της στάσης της Ανανεωτικής αλλά και του Παπαγιαννάκη.
    http://syriza.wordpress.com/2010/06/08/6sinedrio_syn/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Προφανώς στο παραπάνω σχόλιο εννοείται "του Παπαδημούλη" και όχι "του Παπαγιαννάκη".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το 6ο (έκτακτο;!) Συνέδριο ήταν μία απέραντη βαθια οδυνηρη μελαγχολία. Όχι γιατι δεν έγιναν τα αναμενόμενα. Και οι Ανανεωτικοί έφυγαν, και οι Προεδρικοί τα είπα επαρκώς στρογγυλά, άχρωμα και άοσμα, και το Αρ. Ρεύμα (έστω το τμήμα που έμεινε) τα είπε (μάλλον σε ανθρώπους που δεν ήθελαν να ακούσουν, αφού άκουγαν άλλες φωνές να τους καλούν και άλλα σχέδια είχαν και έχουν στα σκαριά). Μελαγχολία, θλίψη. Το 6ο Συνέδριο θα μπει στη ιστορία σαν το συνέδριο της ήττας και του "εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς..."
    Αντε ας ξαναβάλουμε το επόμενο ποντάρισμα στον Αλέκο (κι ας τον έχουμε αδικήσει κατά καιρούς). Κι ας ελπίζουμε ότι όταν βγούμε από τη ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ θα βρουμε τρόπο να μιλήσουμε "αντρίκια"

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ