Για “περίεργα” κομματικά καθήκοντα του tvxs και όχι μόνο...

του “ανειδίκευτου συνεργάτη”

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Unfollow» δημοσιεύτηκε ένα ενημερωτικό άρθρο της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου (όλόκληρο σε ηλεκτρονική μορφή μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: “Το ανησυχητικό ρήγμα του ΣΥΡΙΖΑ”) σχετικά με το πως λήφθηκαν ορισμένες κρίσιμες αποφάσεις και πως οργανώθηκε η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο τεκμηριώνει με δημοσιογραφικά στοιχεία τον ισχυρισμό μας (Τα συμπεράσματα από τις εκλογές του Μάη) ότι: Το επίδικο στις εκλογές του Μάη για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η εκλογική νίκη αλλά η φυσιογνωμία του.

Θα σταθούμε σε μερικές πρόσθετες επισημάνσεις σε αυτό το ζήτημα. Οι συντάκτες του κειμένου του «Unfollow» δικαίως αναρωτιούνται: Ποιος είχε την ιδέα να «κλέψει» το σύνθημα «Νέα Ελλάδα» από τη Νέα Δημοκρατία και μάλιστα όχι ως στιγμιαίο επικοινωνιακό τέχνασμα, αλλά για να το θεσπίσει ως προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ;

Όμως η “κλοπή” από το αντίπαλο στρατόπεδο δεν περιορίστηκε σε αυτό και μόνο το σημείο. Πολλά μέλη αλλά και οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτήθηκαν προεκλογικά για τον προσωποκεντρικό χαρακτήρα αλλά και την αισθητική και συνθηματολογία της διαφημιστικής καμπάνιας της Ρένας Δούρου. Πρόκειται για μια καμπάνια που “οικειοποιήθηκε” γενικότερα στοιχεία της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας του αντίπαλου στρατοπέδου, με αποτέλεσμα να μην προβάλλονται εκείνα τα αξιακά και πολιτικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ που τον ανέδειξαν ως το αντίπαλο δέος του απαξιωμένου πολιτικού συστήματος. Η ίδια διαφημιστική καμπάνια με κάποιες μικρές φραστικές αλλαγές στα συνθήματα, θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί και από το “ποτάμι”. Η αισθητική της επίσης θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και ως πρότυπο για μια διαφημιστική καμπάνια ενός σαμπουάν...

Αύριο θα ζητήσει και ο Μπέος

Του Γιώργου Κυρίτση από την "αυγή"

Καμπανάκια θα έπρεπε να βαράνε για τον ΣΥΡΙΖΑ με τον τρόπο που εξελίσσεται το αίσχος που ακούει στο όνομα "γήπεδο ΑΕΚ". Οι τραμπουκισμοί και οι απειλές είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη. Δεν είναι, όμως, η γενίκευση της "γηπεδοπολιτικής", που τη συναντάμε όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό μπροστά μας, είναι και τα θέματα που αφορούν την ουσία την υπόθεσης. Δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να δεχθεί να θυσιαστεί δημόσιος χώρος για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων, που εγγράφονται μάλιστα στον τραμπουκισμό και στη διαπλοκή. Πολλώ δε μάλλον που, όπως αποδείχθηκε, στις εκλογές οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή οι δημότες της Νέας Φιλαδέλφειας και οι φίλαθλοι της ΑΕΚ, δεν ψήφισαν με οπαδικά κριτήρια, αλλά το ακριβώς αντίθετο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε εδώ που έφτασε επειδή έλεγε "όχι", χωρίς να υπολογίζει το κόστος, επειδή υπερασπιζόταν το δημόσιο συμφέρον και το περιβάλλον. Είπε όχι στο να χαριστεί το Καραϊσκάκη στον Κόκκαλη, είπε όχι στη μπίζνα Βωβού - Βαρδινογιάννη στον Ελαιώνα. Πρέπει να πει όχι -ακόμη μεγαλύτερο- και στον Μελισσανίδη. Αύριο θα ζητήσει κάτι και ο Μπέος...

Οι εθνικοί μας εργολάβοι σπάνε τα δεσμά της Ε.Ε.!

Ο Α. Τσίπρας πήγε πρόσφατα στην Μόσχα και ο Γ. Δραγασάκης  - που τον συνόδευε στο ταξίδι μαζί με τον Κώστα Ησυχο, τον διευθυντή του γραφείου του Νίκο Παππά, τον ανταποκριτή Δημήτρη Λιάτσο  και  την Νάντια  Βαλαβάνη - δήλωνε : "Στόχος μια νέα αρχή στις ελληνορωσικές σχέσεις"

Πράγματι, πριν περάσει μια βδομάδα είδαμε αυτή την "νέα αρχή"!  Στο αποκορύφωμα των περιφερειακών και ευρωβουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα, στη ρωσική πρωτεύουσα του Βορρά, την Πετρούπολη, έμπαινε η τελική υπογραφή για τη χρηματοδότηση του έργου κατασκευής και λειτουργίας εργοστασίου αποκομιδής και επεξεργασίας των απορριμμάτων της πόλης:

 Στη μέση του τραπεζιού είναι ο Γ.Δ.του "ΑΚΤΟΡ Α.Ε." Σίμος Παναγιωτίδης, αριστερά του είναι ο κυβερνήτης της Πετρούπολης, Γκεόργκι Πολτάφτσενκο, δεξιά του, ο Πρόεδρος της VTB, Αντρέι Κόστιν.
(περισσότερα γι' αυτό το θέμα εδώ: Επεσαν οι υπογραφές για το μεγάλο ντηλ της ΑΚΤΩΡ)

Για την κατάσταση μετά τις εκλογές

Απόσπασμα από ένα κείμενο του Κ. Μαραγκού

...Η ευρωκάλπη έδειξε εντούτοις ότι ο Σύριζα ακόμα και αν έχασε 150 χιλ από τον προπέρσινο Ιούνη παραμένει η ηγεμονική δύναμη στην αριστερά και στο ενδεχόμενο εθνικών εκλογών θα συσπειρώσει ξανά το συντριπτικό ποσοστό των αριστερών ψηφοφόρων ακόμα και αν η ηγεσία του επιμένει να δίνει εγγυήσεις ότι θα είναι φρόνιμο παιδί και δεν θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Η νίκη της Δούρου στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, η οριακή ήττα του Σακελλαρίδη και η νίκη της Αριστεράς στη συντριπτική πλειοψηφία των Δήμων που διεκδίκησε σε δεύτερο γύρο, δείχνει ότι σε συνθήκες οριακής πόλωσης και άμεσου κυβερνητικού διακυβεύματος, η συσπείρωση του κόσμου της αριστεράς και των ανθρώπων που δεν επενδύουν στην αντίδραση για το μέλλον τους, μπορεί να είναι ψηλότερη από τη συσπείρωση του αντίπαλου στρατοπέδου. Αυτό δεν σημαίνει ότι το προχθεσινό ποσοστό είναι ψήφος εμπιστοσύνης στις επιλογές προσαρμογής του ηγετικού επιτελείου του Σύριζα. Παρόλα αυτά, όσοι περίμεναν να εκφραστεί η αριστερή δυσαρέσκεια για τις κωλοτούμπες της ηγεσίας του Σύριζα στις κάλπες, μάλλον θα απογοητεύτηκαν. Το ψηφοδέλτιο του Σύριζα παραμένει ενστικτωδώς για τον κόσμο της αριστεράς και όσων στέκονται απέναντι στην κυβέρνηση και τα μνημόνιά της ένα εργαλείο πολιτικής αποσταθεροποίησης, όσο και να κατηγορεί κανείς και δικαίως την ηγεσία του Σύριζα για τα αλλεπάλληλα διαπιστευτήρια προς την αστική τάξη, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτό δεν σχετίζεται με τις αυταπάτες που μπορεί να έχει ή να μην έχει το 1,5 και αύριο ίσως τα 2 εκ. κόσμος που θα το ψηφίσει. Κάποιοι μπορεί να επενδύουν στο Σύριζα το μέλλον του σοσιαλισμού, άλλοι για να γυρίσουν το ρολόι στη δεκαετία του ’80 ή του ’90, οι περισσότεροι όμως για να προκαλέσουν την πτώση της κυβέρνησης που εφαρμόζει τις πολιτικές των τελευταίων 4 χρόνων, ή έστω για να πάρουν μια ανάσα από το σκυλολόι που θέλει να κάνει τη χώρα σαν τα μούτρα του Άδωνη ή και του Κασιδιάρη. Όλοι καταλαβαίνουν ότι μια ψήφος σε ένα άλλο αριστερό ψηφοδέλτιο μάλλον δεν προκαλεί τον ίδιο ντόρο, είτε γιατί τα ποσοστά είναι αμελητέα και εξαφανίζονται κάτω του 1%, είτε γιατί η άλλη επιλογή είναι το ΚΚΕ που το μοναδικό του ενδιαφέρον είναι να γκρεμιστεί πρώτα ο Σύριζα και μετά η κυβέρνηση που έχουμε μέσα στη μούρη μας. Και ένα κόμμα που επιμένει αυτιστικά ότι είναι το ίδιο ο Συριζα με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, λειτουργεί περισσότερο σαν πλυντήριο του συστήματος παρά σαν τον πιο ανυποχώρητο αντίπαλό του.

Ε. Μπιτσάκης: "Η Αριστερά πρέπει να συμφωνήσει σε ένα μέτωπο σωτηρίας του ελληνικού λαού"

Ο Ευτύχης Μπιστάκης μιλάει στο 105.5 στο κόκκινο:

(Ε. Μπιτσάκης στο 105.5)

Το Podemos και η πολιτική της αλήθειας

Στην χώρα μας, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε με διαφορά πρώτο κόμμα – πράγμα που όλους μας χαροποίησε – φαίνεται να απομακρύνεται η δυνατότητα σχηματισμού μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ τόσο αυτοδύναμης, όσο και συμμαχικής όπως την επεξεργάζονταν τα επιτελεία του, αφού οι πιθανοί “σύμμαχοι” ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ πάτωσαν τις ευρεκλογές.Όμως, βρήκε νέους συμμάχους στο εξωτερικό. Αν και στην Ιταλία, η πολυδιαφημισμένη από τα κομματικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ "λίστα Τσίπρα", με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε τελικά να περάσει το όριο του 4% και να βγάλει τρεις ευρωβουλευτές, στην Ισπανία το νέο κόμμα «Podemos» ("Μπορούμε") αποφάσισε να ενταχθεί στην GUE (Podemos acuerda con Tsipras entrar en el grupo de la Izquierda Unitaria de la Eurocámara) .

Occupy representation. Το Podemos και η πολιτική της αλήθειας

Αναδημοσίευση από το "Nomadic universality"
του iohannes maurus

Affectus nec coerceri nec tolli potest nisi per affectum contrarium et fortiorem affectu coercendo 
[Ένα πάθος δεν μπορεί να κατασταλεί ούτε να αναιρεθεί, παρά μόνο από ένα πάθος αντίθετο και ισχυρότερο από το καταστελλόμενο]

Spinoza, Ethica IV, prop. 7

1. Η αριστερά, ειδικά της μαρξιστικής παράδοσης, τείνει να συλλαμβάνει την πολιτική δράση ως εφαρμογή μιας θεωρητικής αλήθειας, και πιστεύει ότι είναι δυνατό να δρα κανείς μόνο υπό τις μορφές εκπροσώπησης που έχουν αποκρυσταλλωθεί στο κόμμα ή στο κράτος ως γενική απεικόνιση[1] της κοινωνίας. Απέναντι σε αυτό το ρεύμα, ο αναρχισμός έχει υπερασπιστεί συχνά μια ηθική αλήθεια και μια πιο άμεση οργάνωση των εργαζομένων, όπως το συνδικάτο ή η συνέλευση, απαξιώνοντας την εκπροσώπηση. Με λίγες εξαιρέσεις, αυτό έχει οδηγήσει τους αναρχικούς και χώρους της ριζοσπαστικής δημοκρατικής αριστεράς να αγνοούν κάθε είδους εκλογικής συμμετοχής. Παρά την αντίθεσή τους, αυτές οι δύο θέσεις αρθρώνονται γύρω από τον ίδιο άξονα: τη σχέση «αλήθειας-αντιπροσώπευσης». Η σχέση αυτή, τόσο για τον αναρχισμό όσο και για τους πολιτικούς μαρξισμούς, υπήρξε το κέντρο της πολιτικής θεωρίας και πρακτικής, αφού, αν για τους μεν η αντιπροσώπευση του κόμματος ή του κράτους ήταν η αλήθεια της (οικουμενικής) τάξης ή της κοινωνίας, για τους δε η αλήθεια πρέπει να αναζητηθεί στην αμεσότητα της κοινωνικής ζωής αποφεύγοντας τα απατηλά φαινόμενα των κομμάτων και των κρατών.

Πριν 3 χρόνια, στην Kukutza...

Με αφορμή την είσοδο του «Podemos» στην ευρωβουλή, θα κάνουμε μια αναφορά - φόρο τιμής - σε όσους καταφέρνουν να πραγματώνουν συλλογικά τα όνειρά τους και αγωνίζονται για μία ζωή πέρα από τον καπιταλισμό, ανατρέποντας τις κυρίαρχες δομές/πρότυπα συλλογικής και ατομικής κατανάλωσης και όχι μόνο... Αναφερόμαστε στην κατάληψη Kukutza στη χώρα των Βάσκων, η οποία το 2011 στοχοποιήθηκε από συγκεντρωτικά πυρά των ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών του ισπανικού κράτους:

Στην ...Ισπανία πάμε καλά!

Στην Ιταλία, η πολυδιαφημισμένη από τα κομματικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ "λίστα Τσίπρα", με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε τελικά να περάσει το όριο του 4% και να βγάλει τρεις ευρωβουλευτές. Αντίθετα, στην Ισπανία - χωρίς καμιά βοήθεια από το εξωτερικό - το νέο κόμμα «Podemos» ("Μπορούμε") που γεννήθηκε από το κίνημα των Αγανακτισμένων (Indignados) και το μεγαλειώδες κίνημα κατά των εξώσεων,συγκέντρωσε ποσοστό 8% και πέντε θέσεις στην ευρωβουλή.

Ο εκπρόσωπός του, Πάμπλο Ιγκλέσιας, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης δήλωσε ότι είναι μια νίκη αλλά "δεν πετύχαμε το στόχο μας" γιατί "Αύριο πάλι θα γίνονται εξώσεις φτωχών ανθρώπων από τα σπίτια τους" και "Δεν θα σταματήσουμε μέχρι ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΞΟΥΜΕ". 

Μεταξύ άλλων δεσμεύσεων του κόμματος ήταν ότι οι ευρωβουλευτές του θα πληρώνονται ΜΕ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΜΙΣΘΟ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή 1500 ευρώ.

Το «Podemos» αποφάσισε να ενταχθεί στην GUE (Podemos acuerda con Tsipras entrar en el grupo de la Izquierda Unitaria de la Eurocámara)

Χάσαμε τον υποδιοικητή Μάρκος!

περισσότερα εδώ:

Τα τελευταία λόγια του Subcomandante Μάρκος

Δήλωση Μαριλένας Ιατρίδου και Ελένης Πορτάλιου για την απόρριψη από το ΣτΕ της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ

Αθήνα 27/5/2014
Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας με την απόφασή της 1906/2014 έκρινε αντισυνταγματική την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΠΑΔ. Στο ΣτΕ προσέφυγαν οι κάτοικοι Αθηνών και εργαζόμενοι στην ΕΥΔΑΠ Ιγνάτιος Γρυπογιάννης, Αλέξανδρος Μερσινιάς και Βασίλειος Τσόκαλης.

Η προσφυγή έγινε στο πλαίσιο μιας ομάδας εργασίας που ανέλαβε, λίγες μέρες μετά τις εκλογές του 2012, να αντικρούσει το ΤΑΙΠΕΔ με μια σειρά προσφυγές κατά των ιδιωτικοποιήσεων στο Συνταγματικό Δικαστήριο. Στην ομάδα αυτή της πρώτης σειράς προσφυγών μετείχαν οι Κατερίνα Θεοδωράτου (δικηγόρος), Αριστείδης Θωμόπουλος (δικηγόρος), Μαριλένα Ιατρίδου, Βασίλης Παπαστεργίου (δικηγόρος), Σίσσυ Πετράκου (δικηγόρος), Νέστορας Πολίτης (δικηγόρος), Ελένη Πορτάλιου, Πόλυς Τακόπουλος (δικηγόρος), Αναστασία Χριστοδουλοπούλου (δικηγόρος). Από πλευράς προσφευγόντων στην ομάδα για την ΕΥΔΑΠ μετείχε ο Βασίλης Τσόκαλης.

Ο Κ. Παπαδάκης δεν αναζητεί απαντήσεις, αλλά δικαιολογίες...

η υποψήφια περιφερειάρχης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχει στους πανηγυρισμούς για την νίκη της "Αντίστασης με τους πολίτες του Χαλανδρίου"...

Φαίνεται ότι η ιστορία, όταν καμία φορά αποφασίζει να ασχοληθεί μαζί μας, μας κάνει πλάκες και μας δοκιμάζει.

( από το κείμενο του Κ. Παπαδάκη: Αναζητείται απάντηση)

Η αναζήτηση απαντήσεων σε ένα ερώτημα, είναι άμεσα συνυφασμένη με τα δεδομένα που θεωρείς ως αληθή. Ο Κ. Παπαδάκης ξεκινάει με μια σειρά παραπλανητικών δεδομένων για να υποστηρίξει την ορθότητα των συλλογισμών του. Θα επισημάνουμε ως παράδειγμα ένα από αυτά τα δεδομένα, το οποίο λαμβάνει αξιωματικά ως ορθό για το σκεπτικό του: Τα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις περιφερειακές εκλογές αντιπροσωπεύουν την “πραγματική” της δύναμη. Το ίδιο ακριβώς λάθος κάνουν και τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ για το ποσοστό που έλαβε στις ευρωεκλογές.

Γράφει λοιπόν, με τον αέρα αυτής της “πραγματικής” δύναμης: Ακόμα και χθες, είναι ολοφάνερο ότι δεκάδες χιλιάδες εκλογείς που ψήφισαν μνημονιακά στην κάλπη των ευρωεκλογών, ταυτόχρονα στις άλλες ψήφιζαν Δούρου, Γαλιατσάτο, Σακελλαρίδη, Ρούσσο, Πελετίδη, Σελέκο, Γκότση κλπ.

Όμως ξεχνάει να γράψει πως την προηγούμενη Κυριακή κάποιες χιλιάδες που ψήφισαν στις περιφερειακές εκλογές τους συνδυασμούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν ήρθε η ώρα να ψηφίσουν το “πολιτικό σχέδιο” της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν το ψήφισαν. Επίσης, ακόμα και κάποιοι από αυτούς που ψήφισαν τελικά το “πολιτικό σχέδιο” της ΑΝΤΑΡΥΑ στις ευρωεκλογές, παράλληλα ψήφιζαν και Δούρου, Γαλιατσάτο, Σακελλαρίδη, Ρούσσο, Πελετίδη, Σελέκο, Γκότση...

Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...