Ο Κ. Παπαδάκης δεν αναζητεί απαντήσεις, αλλά δικαιολογίες...

η υποψήφια περιφερειάρχης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχει στους πανηγυρισμούς για την νίκη της "Αντίστασης με τους πολίτες του Χαλανδρίου"...

Φαίνεται ότι η ιστορία, όταν καμία φορά αποφασίζει να ασχοληθεί μαζί μας, μας κάνει πλάκες και μας δοκιμάζει.

( από το κείμενο του Κ. Παπαδάκη: Αναζητείται απάντηση)

Η αναζήτηση απαντήσεων σε ένα ερώτημα, είναι άμεσα συνυφασμένη με τα δεδομένα που θεωρείς ως αληθή. Ο Κ. Παπαδάκης ξεκινάει με μια σειρά παραπλανητικών δεδομένων για να υποστηρίξει την ορθότητα των συλλογισμών του. Θα επισημάνουμε ως παράδειγμα ένα από αυτά τα δεδομένα, το οποίο λαμβάνει αξιωματικά ως ορθό για το σκεπτικό του: Τα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις περιφερειακές εκλογές αντιπροσωπεύουν την “πραγματική” της δύναμη. Το ίδιο ακριβώς λάθος κάνουν και τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ για το ποσοστό που έλαβε στις ευρωεκλογές.

Γράφει λοιπόν, με τον αέρα αυτής της “πραγματικής” δύναμης: Ακόμα και χθες, είναι ολοφάνερο ότι δεκάδες χιλιάδες εκλογείς που ψήφισαν μνημονιακά στην κάλπη των ευρωεκλογών, ταυτόχρονα στις άλλες ψήφιζαν Δούρου, Γαλιατσάτο, Σακελλαρίδη, Ρούσσο, Πελετίδη, Σελέκο, Γκότση κλπ.

Όμως ξεχνάει να γράψει πως την προηγούμενη Κυριακή κάποιες χιλιάδες που ψήφισαν στις περιφερειακές εκλογές τους συνδυασμούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν ήρθε η ώρα να ψηφίσουν το “πολιτικό σχέδιο” της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν το ψήφισαν. Επίσης, ακόμα και κάποιοι από αυτούς που ψήφισαν τελικά το “πολιτικό σχέδιο” της ΑΝΤΑΡΥΑ στις ευρωεκλογές, παράλληλα ψήφιζαν και Δούρου, Γαλιατσάτο, Σακελλαρίδη, Ρούσσο, Πελετίδη, Σελέκο, Γκότση...

Ποιά λοιπόν είναι η πραγματική “ψήφος καταγραφής” και ποιά είναι η “ψήφος προοπτικής” που αναρωτιέται ο Κ. Παπαδάκης; Εμείς θα κάνουμε άλλο διαχωρισμό, τον διαχωρισμό ανάμεσα στην ψήφο διαμαρτυρίας και στην ψήφο στράτευσης.

Οι ψήφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις περιφερειακές εκλογές δεν αντιπροσωπεύουν ένα εκλογικό σώμα στρατευμένο στο πολιτικό πρόγραμμά της. Ένα μεγάλο ποσοστό απ' αυτούς ήταν ψήφοι διαμαρτυρίας ψηφοφόρων άλλων κομμάτων προς αυτά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Περιφέρεια της Στερεάς Ελλάδας, όπου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είχε κατεβάσει ψηφοδέλτιο στις προηγούμενες εκλογές. Τώρα πήρε ποσοστό 3.36% και 11.093 ψήφους. Αυτό συνέβη γιατί ένα μέρος των οπαδών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτυρόμενο ενάντια στις επιλογές του τοπικού κομματικού φεουδάρχη Αποστόλου, ψήφισε ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την επόμενη Κυριακή στις ευρωεκλογές, όπου η ψήφος διαμαρτυρίας έγινε ψήφος για να φύγει η κυβέρνηση, αυτοί οι ψηφοφόροι δεν επέλεξαν το “πολιτικό σχέδιο” της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γιαυτό οι 11.093 ψήφοι έγιναν 2.053 και το ποσοστό 0.64% (κάτω μάλιστα από το μέσο πανελλαδικό ποσοστό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Tόσο απλά είναι τα δεδομένα...

Ο Α. Αλαβάνος είναι σαφώς πιο ειλικρινής από τον Κ. Παπαδάκη και παραδέχεται με ευθύτητα την εκλογική ήττα της πολιτικών του σχεδιασμών, και δηλώνει ότι: “Το λαϊκό μήνυμα μη σύγκρουσης είναι σαφέστατο. Διαφωνώ όμως πλήρως και κατηγορηματικώς, γιατί σε αυτή τη βάση θα στερεωθεί, παρά ενδεχόμενες μικρές βελτιώσεις, μια παρακμή και εξαθλίωση πολλών δεκαετιών για την πατρίδα μας. Μια ημέρα μετά τις εκλογές έχω ακριβώς την ίδια άποψη που είχα μια ημέρα πριν τις εκλογές.” Ο Κ. Παπαδάκης όμως δεν έχει το ίδιο θάρρος να υποστηρίξει ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει την σωστή γραμμή και ότι ο λαός κάνει λάθος. Και αν ο Αλαβάνος προσπαθεί να κρατήσει το καντηλάκι αναμμένο εγκαταλείποντας τον μαρξισμό προσεταιριζόμενος τον ισουϊτισμό, ο Κ. Παπαδάκης, ψάχνοντας ψύλλους στ' άχυρα για να δικαιολογήσει την εκλογική αποτυχία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενστερνίζεται πλήρως αστικές πολιτικές αντιλήψεις. Γιαυτό, η ιστορία δεν του κάνει πλάκα, αλλά χοντρό δούλεμα!..

Ποιό είναι αυτό το χοντρό δούλεμα που κάνει η ιστορία στον Κ. Παπαδάκη; Τον κάνει να ενστερνίζεται πλήρως την πολιτική πρακτική των επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα ο Κ. Παπαδάκης έχει την ίδια ακριβώς στάση με αυτά, απέναντι  στο “υπόδειγμα” της “Αντίσταση με τους πολίτες του Χαλανδρίου”, “υπόδειγμα” στο οποίο κάνει εκτενή αναφορά στο κείμενό του. Η “Αντίσταση με τους πολίτες του Χαλανδρίου” συνάντησε αυτή την στάση όχι μόνον από τα επιτελεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και από τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ. Η αποδοχή της στήριξής της έγινε μέσα από μια σειρά έντονων ενδοκομματικών συγκρούσεων στον ΣΥΡΙΖΑ.

Γράφει λοιπόν ο Κ. Παπαδάκης για να εξηγήσει την στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι στην “Αντίσταση”: Ο αδιαπραγμάτευτος προσανατολισμός του επικεφαλής της στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συνέβαλε στην μη συμμετοχή σημαντικών συνιστωσών της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στο ψηφοδέλτιο και την παράλειψη υποστήριξής του στον α΄ γύρο.

Δεν στεκόμαστε - για να κάνουμε πλάκα - στην υιοθέτηση της συριζικής έμπνευσης ορολογία “συνιστώσες” της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.,την οποία εξάλλου η ιδία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αποδέχεται και δεν την χρησιμοποιεί στα κείμενά της,  αλλά - μιλώντας σοβαρά - αναφερόμαστε στην πολιτική αντίληψη η οποία δεν σέβεται και απαξιώνει τα συλλογικά μαζικά σχήματα που λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές και συμμετοχικές διαδικασίες. Απαλλαγμένος απ' αυτή την αντίληψη,  θα μπορούσε ίσως να αντιληφθεί ότι ο προσανατολισμός της “Αντίστασης με τους πολίτες του Χαλανδρίου” δεν είναι υπόθεση του “επικεφαλής της”, αλλά υπόθεση της ίδιας της συλλογικότητας, στην οποία συμμετέχουν ισότιμα και σύντροφοί του, μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Φαίνεται πως ο Κ. Παπαδάκης δεν μπορεί να καταλάβει ως πολιτική πρακτική οτιδήποτε βρίσκεται έξω από τον παραγοντισμό και τις χειραγωγητικές πρακτικές της παραδοσιακής Αριστεράς, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς για την “Αντίσταση”, ο πολιτικός πυρήνας της σκέψης του Κ. Παπαδάκη δεν επικράτησε στην ΟΜ του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου και ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε - έστω και με μεγάλη καθυστέρηση - να στηρίξει την “Αντίσταση”. Αντίθετα, στον διπλανό δήμο των Βριλησσίων ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε τον δρόμο που χαράσσει η “σκέψη” Κ. Παπαδάκη, και είδαμε που καταλήγει τελικά αυτός ο δρόμος...