Η τοποθέτηση Ελένης Πορτάλιου στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ (1/2/2014)

Χθες (Παρασκευή 31/1) στις 6.00 το απόγευμα και ενώ τα δελτία ειδήσεων ανακοίνωναν τον υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων του ΣΥΡΙΖΑ κλήθηκα από 3 αρμόδιους συντρόφους για να μου γνωστοποιηθεί η απόφαση που είχε ήδη ληφθεί και, εξ όσων αντιλαμβάνομαι, είχε σχεδιαστεί κάποιο χρόνο πριν. Ουδεμία συζήτηση προσώπου είχε γίνει στην Ανοιχτή Πόλη ή στην Οργάνωση Αθήνας. Αντιθέτως έχω υποστεί βάναυση συμπεριφορά από τη Γραμματεία του Τμήματος Αυτοδιοίκησης της Κ.Ε. ορισμένα μέλη της οποίας με απέκλεισαν από την παρουσίαση της απόφασης για τις δημοτικές εκλογές στις οργανώσεις του κόμματος πανελλαδικά, ακόμα και στην Α΄ Αθήνας.

Από τον Ιούλιο του 2013 παρακολουθώ τις αλλεπάλληλες διαρροές που αφορούν στο πρόσωπο του υποψηφίου δημάρχου της Αθήνας, στις οποίες κάποια στιγμή ενεπλάκη και το πρόσωπό μου, χωρίς αυτές ν’ αποτελούν προϊόν έστω άτυπης συζήτησης σε κάποιο αρμόδιο όργανο της Ανοιχτής Πόλης ή της Α΄ Αθήνας. Παράλληλα, οι κατοχυρωμένες δημοκρατικές διαδικασίες της Ανοιχτής Πόλης παραβιάστηκαν το τελευταίο διάστημα συστηματικά.

Η άλλη άποψη στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές

Γελάει καλύτερα,όποιος γελάει τελευταίος...

Είναι κοινός τόπος η ανάγκη μιας “βίαιης ωρίμανσης” του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να ανταποκριθεί στους νέους ρόλους που εγκαλείται να αναλάβει στην χώρα μας και την ΕΕ. Με ποιούς όρους όμως θα πραγματοποιηθεί;

Η προετοιμασία για την μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών ανέδειξε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την αδυναμία του κόμματος να διαχειριστεί με όρους αριστερής πολιτικής την ψαλίδα η οποία σχηματίζεται ανάμεσα στην καταγραφή της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ στη κεντρική πολιτική σκηνή (κοινοβούλιο - δημοσκοπήσεις) και σε κοινωνικούς και κινηματικούς χώρους (τοπική αυτοδιοίκηση, συνδικαλιστικό κίνημα, επαγγελματικά και επιστημονικά σωματεία και άλλους μαζικούς χώρους)

Η πολιτική κατεύθυνση για το κλείσιμο αυτής της ψαλίδας, όπως αυτή καταγράφεται στους χειρισμούς για την προετοιμασία της εκλογικής μάχης των δημοτικών εκλογών, στοχεύει πρώτιστα στην αναζήτηση “κατάλληλων μεθοδεύσεων” που αποφέρουν αριθμούς (να βαφτεί ο χάρτης “κόκκινος”) και όχι στην ανατροπή κοινωνικών συσχετισμών. Ένα μεγάλο μέρος της προετοιμασίας – τόσο στις ΟΜ, όσο και στα κεντρικά όργανα - έχει καταναλωθεί σε σημαντικό βαθμό γύρω από διενέξεις και συζητήσεις περί των “προσώπων” και ελάχιστα με θέματα σχετικά με τα κινηματικά, συμμετοχικά και αντιεραρχικά χαρακτηριστικά των δημοτικών σχημάτων και την γείωσή τους στις τοπικές κοινωνίες.

Ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ: Για την “ανανέωση” προσώπων και άλλα φαιδρά παρόμοια...

Τρίβουν να χέρια τους τα κυβερνητικά επιτελεία από το πως χειρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ τις περιφερειακές και τις δημοτικές εκλογές. Η επιλογή να δώσει την εκλογική μάχη αναζητώντας εναγώνια εκλογικούς μηχανισμούς και πρόσωπα με τα ίδια κριτήρια και τις ίδιες  πολιτικές πρακτικές που ακολουθούν τα αστικά κόμματα για να διαμορφώσουν την εκλογική τους πελατεία, πιστοποιεί την πολιτική ανικανότητα να μετατρέψει την κοινωνική πόλωση σε δύναμη ανατροπής και ρήξης. 

Σε αυτές τις πρακτικές καταφεύγουν εκείνοι που έχουν αμφιβολίες στη διακριτότα της της ταυτότητάς τους και επιδιώκουν με άλλους τρόπους να διαμορφώσουν την εκλογική τους δύναμη.

Τα ΜΑΤ διέλυσαν την αντιφασιστική συγκέντρωση στο Σύνταγμα

Δίχως αφορμή, τα ΜΑΤ διέλυσαν την αντιφασιστική συγκέντρωση ενάντια στην πανελλαδική φασιστοσύναξη των χρυσαυγιτών με αφορμή την επέτειο των Ιμίων, ενώ επέτρεψαν την πορεία των χρυσαυγιτών - Ενας τραυματίας από την επίθεση της αστυνομίας στο Σύνταγμα, o oποίος μάλιστα τελικά συνελήφθη, δεκάδες προσαγωγές - Με παλμό και μαζική συμμετοχή η χθεσινή πορεία στο Κερατσίνι. 

Περισσότερα εδώ: Error 404 Democracy not found

Εικόνες από την διαδικασία του "χρίσματος" των υποψηφίων δημάρχων του ΣΥΡΙΖΑ...

Σήμερα, σε συνέχεια του δημοσιεύματός μας Τα διλήμματα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για τους υποψήφιους Δημάρχους, παρουσιάζουμε ένα διαφωτιστικό video για το πως κάποιοι θα αρπάξουν το "χρίσμα" του υποψηφίου δημάρχου στις κομματικές τελετουργίες του ΣΥΡΙΖΑ και τις αντιδράσεις που προκαλούνται...

Πάλι κάνει λάθος ο Γ. Δελαστίκ για τις εξελίξεις στην Ουκρανία!

(ένα σύντομο σχόλιο στο κείμενο “Δεν θα παραμείνει ενιαία χώρα για πολύ η Ουκρανία.” του Γ. Δελαστίκ που δημοσιεύτηκε στο “Εθνος”)

Ο Γ. Δελαστίκ υποτιμά ένα σημαντικό παράγοντα: την άνοδο του φασισμού στην Ουκρανία, η οποία υποθάλφτηκε από τις πολιτικές της ΕΕ και των ΗΠΑ. Σήμερα το πάνω χέρι στο φιλοευρωπαϊκό μέτωπο στην Ουκρανία έχουν οι σημερινοί πολιτικοί απόγονοι των ναζιστών, εκείνων που όπως σωστά επισημαίνει ότι “πολέμησαν στο... πλευρό των Γερμανών ναζί εναντίον των συμπατριωτών τους και των Ρώσων!”. Ανακηρύξαν μάλιστα και ως εθνικό τους ήρωα, τον ναζιστή πρωτεργάτη αυτής της συνεργασίας. Αυτή η εξέλιξη έχει διασπάσει το φιλοευρωπαϊκό μέτωπο και έχει ανοίξει στο εσωτερικό του μέτωπο ενάντια στους «χρυσαυγίτες» της Ουκρανίας. Όλο και περισσότερο εμφανίζονται κοινές πολιτικές πρακτικές ανάμεσα στους «φιλορώσους» και στους «φιλοευρωπαίους» ενάντια στα ακραία ακροδεξιά στοιχεία.

Αυτή η κατάσταση είναι γνωστή στα επιτελεία της ΕΕ και των ΗΠΑ. Και είναι σίγουρο ότι οι Γερμανοί δεν θα ήθελαν ένα ναζιστικό κράτος στο πλευρό τους, γιαυτό βρίσκονται σε απευθείας διαπραγματεύσεις με τους Ρώσους στο πως θα χειριστούν το ζήτημα. Ο Γ. Δελαστικ λησμονεί ότι η «χρυσή αυγή» τέθηκε εκτός νόμου στη χώρα μας και με την πίεση των Γερμανών…

Για το θέμα της Ουκρανίας περισσότερα εδώ: Όταν οι αστικές τάξεις αγωνίζονται για την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία και οι λαοί αναζητούν την εξάρτηση: Το υπόδειγμα της Ουκρανίας

Ο ορίζοντας της αναρχίας: ριζοσπαστική πολιτική στον απόηχο του Μαρξ

(Ακρόπολις 12.6.1958)

Αναδημοσίευση από το "Στο ντιβάνι με το Λακάν"

Του Saul Newman(*)

Ο ξεχασμένος σύνδεσμος

Ο Newman υποστήριξε στο βιβλίο του «Από τον Μπακούνιν στον Λακάν» ότι ο μεταδομισμός έχει ενσωματώσει διάφορες θέσεις του αναρχισμού όπως για παράδειγμα ο Φουκώ, ο Ντεριντά, ο Ντελέζ και ο Γκουαταρί. Οι νομαδικές «πολεμικές μηχανές» εναντίον του κράτους των Ντελέζ και Γκουαταρί, το αν-αρχικό πρόγραμμα της αποδόμησης του Ντεριντά και η Φουκωική εστίαση στην μικροφυσική της εξουσίας δείχνουν μια τάση ανάδυσης νέων ριζοσπαστικών μορφών πολιτικής. Ο μεταδομισμός μπορεί να θεμελιωθεί στον αναρχισμό.

Ο Α. Μπαντιού στην Νομική (25/1/20014)

Μέρος (Ι)

Θεματικές ενότητες:

Για την τρόικα
Ο “άλλος κόσμος” σήμερα δεν υπάρχει...
Τα τείχη της παγκοσμιοποίησης
Το “υποκείμενο” των αποκλεισμένων
Η μετανάστευση ως θεμελιακό πολιτικό πρόβλημα
Η “επαναθεμελίωση” του κομμουνισμού
Το “όραμα” της δυτικής δημοκρατίας.
Ο “πόλεμος” ως επέκταση της “δημοκρατίας”
Ο “ζωντανός κόσμος” και ο “διεθνισμός”
Ανήκουμε στον “ίδιο κόσμο” με τους μετανάστες
Για την διαφορετικότητα των “ταυτοτήτων”
Η “ενσωμάτωση”
Οι πολιτικές της “αφομοίωσης” οδηγούν στον φασισμό και τον πόλεμο
Ο “κόσμος των ζωντανών” και οι διαφορετικές ταυτότητας
Τι είναι “ταυτότητα”;
“Ταυτότητα” και “διαφορά”

Α. Μπαντιού: Για τον ορθολογισμό του ναζισμού και την "χρυσή αυγή"

- Ενας τρόπος να απενοχοποιηθεί ο ναζισμός είναι η κατάταξη του στη σφαίρα της ψυχοπαθολογίας ή του ανορθολογικού. Ξεχνάμε όμως ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν το απόγειο του τεχνοκρατικού-γραφειοκρατικού ορθολογισμού.

Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι ο ναζισμός ήταν προϊόν ανορθολογισμού. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο ναζισμός είχε πολιτικό υπόβαθρο. Πολλοί το αρνούνται. Εγώ όμως θεωρώ ότι άσκησε εγκληματική πολιτική. Οι ναζί είχαν στόχους που θεωρούνται εγκληματικοί (καθαρότητα της φυλής, εξόντωση των Εβραίων κ.λπ.). Μπορεί όλοι αυτοί οι στόχοι να μας φαίνονται απαράδεκτοι, αλλά οι μέθοδοι επίτευξης τους ήταν σαφώς ορθολογικές. Τα θέματα που είχαν να λύσουν ήταν η μεταφορά των θυμάτων και ο τρόπος εξόντωσης τους και όλα αυτά οργανώθηκαν από πολύ σοβαρούς ανθρώπους. Δεν ήταν τρελοί. Ήταν σαφώς ορθολογιστές. Απλώς είχαν μια πεποίθηση που στα μάτια μας είναι εγκληματική.

- Στα καθ' ημάς πρέπει η Χρυσή Αυγή να τεθεί εκτός νόμου;

Θεωρώ ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική ομάδα που, ει δυνατόν, πρέπει να εξαφανιστεί. Αν δεν γίνει μέσω του νόμου, θα γίνει μέσα από τους πολιτικούς αγώνες. Μπορεί και τα δυο.

(από την συνέντευξη του Α. Μπαντιού στην "εφημερίδα των συντακτών")

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ: 

«Μαντρόσκυλα του καπιταλισμού οι περισσότεροι διανοούμενοι»

Ο Α. Μπαντιού απαντά σε ερωτήσεις για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και όχι μόνο...

Παρουσιάζουμε τις απαντήσεις του Α. Μπανιού σε μερικές ερωτήσεις που έχουν έντονο πολιτικό ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στην χώρα μας και τις πολιτικές της Αριστεράς από την εκδήλωση με θέμα «Η πολιτική και η κρίση» που έγινε στις 25/1 στη Νομική Σχολή με οργανωτές το περιοδικό αληthεια, την δημοτική κίνηση «ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ», την Αριστερή Ενότητα Νομικής και με τη στήριξη του Ινστιτούτου «ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ»

Μαζί τους πνίξαμε

Η ελληνική κυβέρνηση ήθελε νεκρούς στα σύνορα. 

Η ελληνική κοινωνία το ανέχτηκε.

Αναδημοσίευση από το "INFOWAR"

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Οργή και αποτροπιασμό προκαλεί, λένε, ο πνιγμός παιδιών στο Αιγαίο που έπεσαν στα χέρια του ελληνικού λιμενικού σώματος.

Ας αφήσουν όμως τα κροκοδείλια δάκρυα όσοι τώρα θρηνούν για τα πτώματα των παιδιών που ξεβράζει η θάλασσα.

Η κυβέρνηση είχε δείξει με κάθε ευκαιρία ότι θέλει θύματα στα σύνορα.

Δεν ήταν μόνο ο σύμβουλος του υπουργού Υγείας και στέλεχος της ΝΔ, Θάνος Πλεύρης, που έλεγε ότι «φύλαξη συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες και για να γίνω κατανοητός αν δεν υπάρχουν νεκροί».

Συμβάν, πολιτικό υποκείμενο και κράτος στον Μπαντιού

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

Του Δημήτρη Βεργέτη

Το «βελούδινο διαζύγιο» της πολιτικής από τη φιλοσοφία υπήρξε μια μάστιγα στην ιστορία του μαρξισμού, τροφοδοτούμενη από τον θρίαμβο του σταλινισμού και των ευπρεπισμένων μεταλλάξεών του. Ο Μπαντιού είναι ο στοχαστής που επανασυνέδεσε την πολιτική με τη φιλοσοφία, εισάγοντας στην πολιτική τη βαθμίδα του υποκειμένου, σε ρήξη με τον στρουκτουραλισμό και τις ιδεολογίες της συνείδησης. Η πρωτότυπη σύμπραξή τους μέσω του υποκειμένου επιτρέπει να χαρτογραφήσουμε ένα νέο, συμβαντικό χώρο επαναδιατύπωσης των πολιτικών χειραφέτησης. Το θρυλούμενο τέλος της πολιτικής, είτε ως κυνικό μοτίβο είτε ως μελαγχολία της απορρόφησης του πολιτικού στον διαχειριστικό πραγματισμό, αποδεικνύεται πλέον ατελέσφορος εξορκισμός στην αφύπνιση της ιστορίας και στην απρόβλεπτη ανάδυση της ρηξιγενούς τοπικής του συμβάντος, εκεί όπου η πραγματικότητα αδυνατεί να τιθασεύσει το πραγματικό των κοινωνικών συγκρούσεων.