Συμβάν, πολιτικό υποκείμενο και κράτος στον Μπαντιού

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

Του Δημήτρη Βεργέτη

Το «βελούδινο διαζύγιο» της πολιτικής από τη φιλοσοφία υπήρξε μια μάστιγα στην ιστορία του μαρξισμού, τροφοδοτούμενη από τον θρίαμβο του σταλινισμού και των ευπρεπισμένων μεταλλάξεών του. Ο Μπαντιού είναι ο στοχαστής που επανασυνέδεσε την πολιτική με τη φιλοσοφία, εισάγοντας στην πολιτική τη βαθμίδα του υποκειμένου, σε ρήξη με τον στρουκτουραλισμό και τις ιδεολογίες της συνείδησης. Η πρωτότυπη σύμπραξή τους μέσω του υποκειμένου επιτρέπει να χαρτογραφήσουμε ένα νέο, συμβαντικό χώρο επαναδιατύπωσης των πολιτικών χειραφέτησης. Το θρυλούμενο τέλος της πολιτικής, είτε ως κυνικό μοτίβο είτε ως μελαγχολία της απορρόφησης του πολιτικού στον διαχειριστικό πραγματισμό, αποδεικνύεται πλέον ατελέσφορος εξορκισμός στην αφύπνιση της ιστορίας και στην απρόβλεπτη ανάδυση της ρηξιγενούς τοπικής του συμβάντος, εκεί όπου η πραγματικότητα αδυνατεί να τιθασεύσει το πραγματικό των κοινωνικών συγκρούσεων.

Η Αττική, πεδίο κοινωνικού και οικολογικού μετασχηματισμού

Του Πάνου Τότσικα(*)

Στην Ελλάδα, πραγματοποιείται τις τελευταίες δεκαετίες ένας βαθύς κοινωνικός και οικολογικός μετασχηματισμός. Η διακηρυγμένη στρατηγική της δεκαετίας του ’80 για αποκέντρωση και περιφερειακή ανάπτυξη έχει εκ των πραγμάτων εγκαταληφθεί. Στην Αθήνα, τη πρωτεύουσα της χώρας, συγκεντρώνεται ο μισός σχεδόν πληθυσμός της χώρας και ο μεγαλύτερος όγκος των οικονομικών δραστηριοτήτων. Η αποβιομηχάνιση έχει οδηγήσει είτε στο κλείσιμο ενός σημαντικού αριθμού εργοστασίων στην περιφέρεια της χώρας είτε στη μεταφορά τους σε γειτονικές βαλκανικές χώρες. Ήδη το πραγματικό ποσοστό ανεργίας ξεπερνά το 30 % του θεωρητικά ενεργού πληθυσμού της χώρας και το 60% των νέων.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...

 Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Στα προ­εόρ­τια των ε­κλο­γών για την το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση, α­νοί­γει πά­λι το ζή­τη­μα της δο­μι­κής λει­τουρ­γίας του ε­νιαίου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η η­γε­σία του κόμ­μα­τος φαί­νε­ται ό­τι κλί­νει στην α­πό­φα­ση να «βά­ψει» με ροζ χρώ­μα ό­σο δυ­να­τόν με­γα­λύ­τε­ρο τμή­μα του χάρ­τη της ε­πι­κρά­τειας, ά­σχε­τα αν μέ­σα στο ροζ φι­γου­ρά­ρουν έ­ντο­να οι πρά­σι­νοι κόκ­κοι. Πρέ­πει λοι­πόν να α­να­ρω­τη­θού­με πού ο­φεί­λε­ται αυ­τή η ε­κλο­γι­κή τα­κτι­κή και ποιες πο­λι­τι­κές ε­ξυ­πη­ρε­τεί. Επαρ­κείς α­πα­ντή­σεις μπο­ρούν να δο­θούν μέ­σα α­πό μια πο­λι­τι­κή α­νά­γνω­ση των φυ­σιο­γνω­μι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών του νέ­ου και συγ­χρό­νως τό­σο πα­λιού ε­νιαίου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Θα στηρίξει η Κουμουνδρούρου για πρόεδρο του ΤΕΕ τον Χρήστο Σπίρτζη;

“Το πρότυπο του ΤΕΕ με την Χρήστο Σπρίτζη, που θριάμβευσε, εφαρμόζεται και στον ΔΣΑ, με υποψήφιο τον Βασίλη Αλεξανδρή. Θα έχουμε υποψηφίους στο συνδυασμό του. Το καλό παράδειγμα της εκλογής της Λ.Καραβία στο ΤΕΕ πρέπει να επαναληφθεί.”

( Ανδρέας Λοβέρδος, το Σάββατο 18-1-2014 )  

Πρόσφατα πέρασε στην βουλή με εισήγηση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη μια τροποποίηση για το ρόλο του ΤΕΕ προς το χειρότερο. Αποκαλυπτική ήταν η ομιλία της Θεανώ Φωτίου στην Βουλή για τον χαρακτήρα αυτών των ρυθμίσεων (Η ομιλία της Θεανώ Φωτίου στη Βουλή για το Ν/Σ του ΤΕΕ ) Όμως, η στιγμή που έγινε αυτή η ρύθμιση είχε και έναν άλλο λόγο, την “προικοδότηση” από τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στον προσωπικό του φίλο Χ. Σπίρτζη για να κρατήσει την προεδρία του ΤΕΕ. Όπως γράφει το “ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ”:

Έντονες ήταν το Σαββατοκύριακο η παρασκηνιακές συσκέψεις για την ισχυροποίηση της υποψηφιότητας του όψιμου αντιμνημονιακού κ. Χρήστου Σπρίτζη (Αριστερή Πρωτοβουλία ΠΑΣΟΚ) για τη θέση του προέδρου του ΤΕΕ.

Λόγοι διαφωνίας…

 
(ένα σχόλιο στο κείμενο του Α. Μπαλτά "Λόγοι διαφωνίας")

Η «διαφωνία» και ο «διάλογος» είναι πολιτικές πρακτικές που αποτυπώνουν μορφές επικοινωνίας ανάμεσα στα υποκείμενα που συμμετέχουν σε αυτές. Υπερκαθορίζονται όμως από τον γενικότερο χαρακτήρα των σχέσεων (ενότητας και αντιθέσεων) που υφίστανται ανάμεσα σε αυτά τα υποκείμενα. Δεν έχουν τον αφηρημένο  και αυθύπαρκτο χαρακτήρα, τον οποίο τους αποδίδει «αξιωματικά» ο Α. Μπαλτάς . Γιαυτό, το «λειτουργικό νόημα» το οποίο προσπαθεί να προσδιορίσει στο κείμενό του στην έννοια της «διαφωνίας», δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο εκτός από «κώδικας ηθικής» που επιχειρεί να διακρίνει την «γνήσια» διαφωνία από την «πλαστή».

Στην πραγματικότητα όμως η προβολή και η έκφραση της διαφωνίας καθώς και ο σχετικός διάλογος  δεν μπορούν να υποταχθούν στον «κώδικα ηθικής» του Α. Μπαλτά γιατί οι κυρίαρχες πολιτικές πρακτικές διαχείρισης των «διαφωνιών» δεν αποβλέπουν στην γόνιμη «επίλυσή» τους, αλλά αντίθετα στο ακόμα μεγαλύτερο ξεκαθάρισμα και στην προβολή της «διαφορετικότητάς» τους. Αυτό συμβαίνει γιατί ο «διάλογος» απευθύνεται ως μορφή επικοινωνίας προς τρίτους: Ο «αποδέκτης» του διαλόγου είναι το «κοινό» , αυτό  προσπαθεί να προσεταιριστεί μέσα απ’  τον «διάλογο», η μια άποψη ενάντια  στην άλλη.

Στο άρθρο 99 η “Τυποεκδοτική”

Με απόφαση του Πρωτοδικείου που εκδόθηκε πριν λίγες μέρες υπήχθη τελικά η “Τυποεκδοτική” στο άρθρο 99.

 Για αυτό το θέμα δύο παλαιότερα κείμενά μας:

Το άρθρο 99 και τι έλεγε γιαυτό το ΚΚΕ....

Το ΚΚΕ πτωχεύει με το άρθρο 99!...

 

Tα λυκόπουλα της κρατικής Εκκλησίας

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Του Περικλή Κοροβέση

Οταν μια θρησκεία γίνεται κρατική ιδεολογία χάνει τον μυστηριακό και απελευθερωτικό της χαρακτήρα και γίνεται θεσμός και όργανο του κράτους. Οπως η Αστυνομία, ο Στρατός κ.λπ. Γι’ αυτό και βλέπουμε τους υψηλά ιστάμενους στην ιεραρχία κληρικούς να μην έχουν κανένα πρόβλημα να φωτογραφηθούν καμαρωτά στα πλούσια άμφιά τους με τους πιο αιμοσταγείς δικτάτορες. Η κρατική Εκκλησία είναι πάντοτε στο πλευρό του δημίου -υπάλληλος του κράτους είναι και αυτός- και ποτέ στο πλευρό του θύματoς, που είναι μια κάπoια παραλλαγή του Σατανά και ως εκ τούτου η τιμωρία του είναι δίκαιη. Από την άλλη πλευρά, έχουμε τη θεολογία της Απελευθέρωσης ή του Κοινωνικού Χριστιανισμού, που υπηρετεί τον άνθρωπο και τα δικαιώματά του. Η θεολογία της Απελευθέρωσης μάς είναι κυρίως γνωστή από τη Λατινική Αμερική. Αντίστοιχα χριστιανικά κινήματα με κοινωνικό χαρακτήρα συναντούμε σε όλο τον χριστιανικό κόσμο άσχετα από Ομολογία. Το αντίστοιχο κίνημα που προσπάθησε να δημιουργήσει ο αείμνηστος Ψαρουδάκης στην Ελλάδα, αν και ακόμα ζωντανό, δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί όπως θα του άξιζε. Παράλληλα, έχουμε μέσα στον ίδιο τον κλήρο, αλλά και σε θεολόγους, μια βαθιά αναζήτηση για το νόημα του χριστιανισμού, που δεν έχει καμία σχέση με το κρατικό μόρφωμά του. Κυρίως εκφράζονται από το θαυμάσιο περιοδικό «Σύναξη», που δεν φαίνεται να έχει μεγάλη κυκλοφορία, σε μια χώρα όπου το 97% είναι ορθόδοξοι, αλλά προτιμούν τα τούρκικα σίριαλ.