Χρυσή Αυγή: η συμμορία που την έκαναν κόμμα

 Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Βρίσκεται σε εντελώς λάθος κατεύθυνση η καθησυχαστική δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα που έσπευσε να προφητέψει πριν από λίγες μέρες, μιλώντας στο Ράδιο Εννέα, ότι με την εκλογή της Χρυσής Αυγής «δεν πρόκειται να γίνει απολύτως τίποτα»

Του Δημήτρη Ψαρρά

Για μια ακόμα φορά η Ελλάδα πρωτοπορεί. Λίγους μήνες μετά την πανευρωπαϊκή πρωτιά της συγκυβέρνησης Σοσιαλιστών-Ακροδεξιάς, τώρα η χώρα μας διεκδικεί και νέες δάφνες: να είναι ελληνική η πρώτη ευρωπαϊκή βουλή που θα φιλοξενεί ένα ανοιχτά ναζιστικό κόμμα. Δέκα μέρες πριν τις εκλογές ανακάλυψαν οι πολιτικοί αρχηγοί ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής και διαγωνίζονται τώρα σε «αντιφασιστική» ρητορεία. Μόνο που έχουν την αξιοπιστία του βοσκού που φώναζε «λύκος». Γιατί είναι οι ίδιοι που άνοιξαν την πόρτα στον μέχρι πρότινος ηγέτη της ελληνικής Ακροδεξιάς Καρατζαφέρη, οι ίδιοι που από το 2010 τον αναγόρευσαν υπεύθυνο πολιτικό άνδρα και έκαναν πως αγνοούσαν ότι ήταν εκείνος ο πρώτος που εισηγήθηκε την πολιτική «αξιοποίηση» του ναζιστικού μορφώματος. Και όταν έχουν εξαντλήσει τους ακραίους χαρακτηρισμούς στις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, κανέναν δεν τρομάζουν οι όψιμες κορόνες για τον κίνδυνο του «εκφασισμού», ειδικά όταν εκφωνούνται από τους εισηγητές του κράτους έκτακτης ανάγκης που επιβάλλει το μνημόνιο.

Ψηφοδέλτια σταύρωνα…

Αναδημοσίευση από το "Αυθόρμητες μεταβολές"

Κάθε προεκλογικό άρθρο, που υπογράφεται από αριστερό, και που “σέβεται τον εαυτό του”, αρχίζει με το τσιτάτο “αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες” και συνήθως καταλήγει σε μια αποθέωση των εκλογών και σε κάποιες περιπτώσεις και του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Εγώ πάλι πιστεύω ότι οι εκλογές είναι μια πολιτική μάχη, και με την έννοια αυτή οποιοσδήποτε φορέας επιθυμεί να εμπλέκεται στον πολιτικό αγώνα οφείλει να παρεμβαίνει στη διαδικασία αυτή. Επισημαίνω ότι όταν λέω “να παρεμβαίνει”, δεν εννοώ μόνο το να θέτει υποψηφιότητα. Υπάρχουν ομάδες συντρόφων αναρχικών που παρεμβαίνουν στις εκλογές για να κάνουν “αντιεκλογική καμπάνια”, πράγμα που δεν είναι καθόλου αντιφατικό. Η προεκλογική περίοδος συνοδεύεται πάντα από μια ένταση του πολιτικού ενδιαφέροντος των μαζών, οι πολιτικές συζητήσεις φουντώνουν και νομίζω ότι είναι τουλάχιστον επιπόλαιο να αφήνουμε την ευκαιρία αυτή να πηγαίνει χαμένη.

Η syrizanexartisia συγκροτείται η dimarodrasis καθεύδει

Αναδημοσίευση από το Left Liberal Synthesis

(Για την ορολογία dimarodrasis, syrizanexartisia εδώ)

Προφανώς η προεκλογική καταιγίδα της εβδομάδας είναι η ανοικτή πρόσκληση Τσίπρα προς τους Ανεξελ για ψήφο ανοχής. Πρόκειται αναμφίβολα για μια πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση, γιατί ακριβώς μετατοπίζει το πολιτικό ενδιαφέρον από τις αξιώσεις συνέπειας των προτάσεων ,στις αξιώσεις συνθέσεων τους.Η συγκρότηση της syrizanexartisia είναι μια σύγχρονη κίνηση που αποδεικνύει την ανάγκη ετερογενών συνθέσεων ως μοναδική λύση στα αδιέξοδα. Είναι ένα βήμα που αναδεικνύει ένα ιδιόρρυθμο ζήτημα , αυτό του πρωτείου της μορφής της πολιτικής πρωτοβουλίας έναντι του περιεχομένου της.

Η απογοήτευση βέβαια είναι για την πλευρά της dimarodrasis η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να αξιοποιήσει την κυβερνητική αυτή πρόταση και να αντιπροτείνει την δική της συγκρότηση . Αντ’ αυτού προτίμησε την μετατόπιση της συζήτησης με βάση το κριτήριο της " αριστερής" συνέπειας.

Ο Τσίπρας επιχειρεί κάτι που είναι απενοχοποιημένο και δυναμικό. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της ενδεχόμενης συνεργασίας η ιδέα της ετερογενούς συνεργασίας ανταποκρίνεται στις πιο σύγχρονες ανάγκες όπου τα υποκείμενα της πολιτικής είναι υβριδικά, πολυσθενή , σύνθετα , πολυπρισματικά .Αν ο αντιμνημονιακός αγώνας έχει για κάποιους αξία , το ότι αυτό το μέτωπο περιλαμβάνει συντηρητικούς ,φοβικούς με τη μετανάστευση και υπερπατριώτες είναι μια αδρή αναπόδραστη πραγματικότητα. Την ίδια ισοδύναμη και ισόμορφη πραγματικότητα εκφράζει και ταύτιση αποχρώσεων και επιδιώξεων πχ των πανεπιστημιακών μεταρρυθμιστών προερχόμενων από διαφορετικά ρεύματα. Η μορφή της συγκυριακής συμμαχίας είναι ακριβώς η ίδια. Η πρόταση του Τσίπρα δεν είναι τερατογένεση σε ένα πληθυσμό ομαλότητας, είναι δημιουργική όσο ήταν για μερικούς η συμμετοχή του Λαος στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Ημουν γεννημένος Πειρατής, αλλά δεν το γνώριζα…

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του "κόμματος πειρατών Ελλάδας"

Αγαπητές αγαπητοί, φίλες και φίλοι

Ανήκω σε εκείνους που άκουγαν τους πολιτικούς να μιλάνε για λογαριασμό τους και στο τέλος έμεναν με μια πικρή γεύση στο στόμα και πολλά ερωτηματικά στο μυαλό, που δεν πείθονταν και δεν συμφωνούσαν με όσα άκουγαν και προβληματίζονταν.

Είμαι 49 χρονών και μέχρι σήμερα ποτέ δεν είχα δημοσιοποιήσει τις πολιτικές θέσεις μου κι αυτό γιατί δεν υπήρχε ένα κόμμα που να καλύπτει τις απόψεις μου και να μου δίνει το χώρο να τις εκφράζω.

Αυτό που αρχικά με προσέλκυσε στο κόμμα των Πειρατών ήταν ότι δεν υπάρχει πρόεδρος ή αρχηγός που να μου πει τι θα κάνω και τι θα σκεφθώ.

Αντίθετα, είδα ότι οι Πειρατές ενθαρρύνουν την ελευθερία της σκέψης γιατί αυτός είναι ο σκοπός και το νόημα της ζωής.

Είναι ένα νέο κόμμα που στηρίζει τη διάδοση και ανταλλαγή των ιδεών μέσω της ανάπτυξης της τεχνολογίας.

Σήμερα, οι αλλαγές είναι τόσο ραγδαίες και επηρεάζουν τους πάντες και όσοι κλείνουν τα αυτιά τους και μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν θα ξεπεραστούν – αν αυτό δεν έχει γίνει ήδη – πολύ γρήγορα.

Έρχεται ένας νέος κόσμος και εγώ δεν θρηνώ καθόλου τον παλαιό που δύει μαζί με τους νόμους και τις προκαταλήψεις του.

Προτιμώ να φωτίσω και να δω τις άπειρες δυνατότητες του κόσμου που ανατέλλει και όχι τις 2-3 λύσεις του παλαιού.

Το “κόκκινο πανί” για το πολιτικό σύστημα δεν είναι η αριστερά, αλλά η ακροδεξιά..

ο Π. Καμμένος απαντά στον Α. Τσίπρα...

Οι εκλογές της ερχόμενης Κυριακής θα καταγράψουν την κοινοβουλευτική παρουσία ενός νέου πολιτικός χώρου, ο οποίος θα έχει σαφώς μεγαλύτερη δύναμη απ' το πιο μεγάλο κόμμα της Αριστεράς, όποιο και αν είναι αυτό. Πρόκειται για τον χώρο της ακροδεξιάς (το κόμμα του Π. Καμμένου και η “χρυσή αυγή”) που πιθανόν να φτάσουν αθροιστικά κοντά στο 15% του εκλογικού σώματος.

Το χώρο αυτόν τον έθρεψαν με διαφορετικό τρόπο, τόσο οι πολιτικές δυνάμεις του δικομματισμού και των μνημονίων, όσο και η Αριστερά. Σε αυτό το θέμα έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα σε άλλα κείμενα μας, όπως εδώ: Το "ευρώ" ή το "μεταναστευτικό" θα σφραγίσει την προεκλογική περίοδο; και εδώ: Οι “κλειστές” πολιτικές και τα “ανοικτά” ψηφοδέλτια της Αριστεράς...

Σήμερα και οι δύο αυτοί πολιτικοί χώροι έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και προσπαθούν να ανοίξουν μέτωπο, αλλά παράλληλα συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια λάθη, λάθη που έστρεψαν τον αγανακτισμένο κόσμο από το πολιτικό σύστημα προς την ακροδεξιά και έδωσαν ζωτικό χώρο στο να αποκτήσουν μαζικά κοινωνικά ερείσματα αυτά τα δύο πολιτικά μορφώματα. Και ενώ στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση η χρυσή αυγή ήταν ισοδύναμο άλογο με την ΑΥΤΑΡΣΥΑ, σε αυτές τις εκλογές θα αποκτήσει και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση...

Μια συνέντευξη της Νάντιας Βαλαβάνη στην εφημερίδα “δρόμος”

1. Γιατί αυτές οι εκλογές είναι διαφορετικές από όλες τις προηγούμενες;

Στις εκλογικές αναμετρήσεις της προηγούμενης δεκαετίας από μεριάς των λαϊκών δυνάμεων και της Αριστεράς διακυβευόταν κυρίως η ανακοπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και των συνεπειών της: Με φορέα, πλέον, κυβερνήσεις της Ν.Δ. και σε επιταχυνόμενους - μετά τη σημαντική ώθηση που της είχαν δώσει οι κυβερνήσεις Σημίτη – ρυθμούς αυτή η πολιτική συνέχιζε να παραδίδει τον δημόσιο πλούτο στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Ενώ στις συνθήκες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης από το 2008 με επιθετικές πολιτικές ανάκαμψης των κερδών και κατευθύνοντας τεράστια «πακέτα» στον πιο κερδοφόρο κλάδο της 10ετίας, τις τράπεζες, επιδείνωνε τη ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζόμενων. Το εκλογικό αποτέλεσμα του 2009 με την άνετη νίκη του ΠΑΣΟΚ χάρη στην εμβληματική προγραμματική υπόσχεση «λεφτά (για κοινωνικές παροχές) υπάρχουν» δε σηματοδοτούσε την καταδίκη από πλατιά λαϊκά στρώματα μόνο του κόμματος που ήταν υπεύθυνο για την παρακμή των τελευταίων πέντε χρόνων, αλλά συνολικότερα της λεγόμενης «σταθεροποιητικής» πολιτικής. Ο τρόπος καταδίκης της, ωστόσο, δε δημιουργούσε διόδους διεξόδου από το δικομματισμό, από το «μίγμα» πελατειακών εξαρτήσεων, καλλιεργούμενων ψευδαισθήσεων και αυταπατών αυτών των ίδιων πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Στα δυόμιση χρόνια από τότε ο πολιτικός χρόνος «συμπυκνώθηκε» αφάνταστα. Φτάσαμε σήμερα να αποτελεί εκλογικό επίδικο η ίδια η επιβίωση, ουσιαστικά, της χώρας και της μεγάλης πλειοψηφίας της εργαζόμενης κοινωνίας. Να κρίνεται η «απώλεια» μιας τουλάχιστον γενιάς παιδιών από 15-35 χρονών, με το ΔΝΤ να προβλέπει στην πρόσφατη έκθεση του συνέχιση των πολιτικών λιτότητας μέχρι το 2030… Ταυτόχρονα εκατομμύρια άνθρωποι που έχασαν μέσα σε λίγες νύχτες εργασιακά και άλλα δικαιώματα κατακτημένα με αίμα και αγώνες ενός αιώνα, ένιωσαν να τους πνίγει η μπόχα της συστημικής διαφθοράς. Το πολιτικό σύστημα, παραδίνοντας την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας με άμεσο τρόπο στο ΔΝΤ, την Ε.Ε. και την Ε.Κ.Τ. ώστε να εφαρμοστούν οι καθ’ υπαγόρευση πολιτικές των μνημόνιων και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, έχασε τη νομιμοποίηση του σε πρωτοφανή, για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα, έκταση.