Ψηφοδέλτια σταύρωνα…

Αναδημοσίευση από το "Αυθόρμητες μεταβολές"

Κάθε προεκλογικό άρθρο, που υπογράφεται από αριστερό, και που “σέβεται τον εαυτό του”, αρχίζει με το τσιτάτο “αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες” και συνήθως καταλήγει σε μια αποθέωση των εκλογών και σε κάποιες περιπτώσεις και του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Εγώ πάλι πιστεύω ότι οι εκλογές είναι μια πολιτική μάχη, και με την έννοια αυτή οποιοσδήποτε φορέας επιθυμεί να εμπλέκεται στον πολιτικό αγώνα οφείλει να παρεμβαίνει στη διαδικασία αυτή. Επισημαίνω ότι όταν λέω “να παρεμβαίνει”, δεν εννοώ μόνο το να θέτει υποψηφιότητα. Υπάρχουν ομάδες συντρόφων αναρχικών που παρεμβαίνουν στις εκλογές για να κάνουν “αντιεκλογική καμπάνια”, πράγμα που δεν είναι καθόλου αντιφατικό. Η προεκλογική περίοδος συνοδεύεται πάντα από μια ένταση του πολιτικού ενδιαφέροντος των μαζών, οι πολιτικές συζητήσεις φουντώνουν και νομίζω ότι είναι τουλάχιστον επιπόλαιο να αφήνουμε την ευκαιρία αυτή να πηγαίνει χαμένη.

Οι εκλογές όμως είναι μια ειδική περίπτωση πολιτικής μάχης για τα δεδομένα των Κομμουνιστών. Σε αντίθεση με τα μεγάλα πολιτικά γεγονότα που γεννιούνται κάθε φορά που οι μάζες έρχονται στο προσκήνιο, οι εκλογές κινητοποιούν μεν τις μάζες, αλλά με τους όρους των αφεντικών. Ας δούμε μια αναλογία: Θα ήταν πραγματικά συναρπαστικό το να επιχειρήσει κανείς μια περιήγηση στην αφρικανική ζούγκλα ακόμη και με τον κίνδυνο να φαγωθεί από ένα πανέμορφο λιοντάρι, όμως είναι τελείως διαφορετικό πράγμα το να παρακολουθώ από τον καναπέ μου ένα ντοκυμανταίρ του National Geographic ή να βλέπω τον εξευτελισμό ενός τέτοιου υπέροχου πλάσματος στα χέρια ενός θηριοδαμαστή (by the way, υπενθυμίζω ότι μποϋκοτάρουμε τα τσίρκο με ζώα, μην ξεχνιόμαστε).

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι στις εκλογές αποτυπώνονται οι ταξικοί συσχετισμοί ή το επίπεδο της ταξικής συνειδητοποίησης. Η άποψη αυτή είναι λαθεμένη. Ακριβώς με τη λογική που χρησιμοποίησα παραπάνω, ισχυρίζομαι ότι το επίπεδο της ταξικής συνειδητοποίησης εκφράζεται στο εκλογικό αποτέλεσμα μέσα από πολλές στρεβλώσεις και παραμορφωτικούς φακούς. Ακόμη και στην υποθετική περίπτωση που στις εκλογές θα συμμετείχαν μόνο δύο κόμματα, το κόμμα των εργαζομένων και το κόμμα των αφεντικών, το εκλογικό αποτέλεσμα θα εξέφραζε τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης κουτσουρεμένα και στρεβλά. Γιατί συμβαίνει αυτό? Ακριβώς επειδή, παρά τα όσα διαβεβαιώνει ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός, στην κοινωνία μας οι τάξεις δεν υπάρχουν έτσι απλά και ουδέτερα. Υπάρχουν κυρίαρχες τάξεις και τάξεις υποτελείς. Στις “ομαλές” περιόδους όλα κυλούν με τους όρους των κυρίαρχων και οι υποτελείς (δεν θα το αναλύσω ιδιαίτερα αυτό), εργάζονται, μορφώνονται, φροντίζουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, δημιουργούν, κάτω απ’αυτούς ακριβώς τους όρους, με αναπόφευκτη συνέπεια την προσαρμογή στη νοοτροπία αυτού του συστήματος και -στις περισσότερες περιπτώσεις- την υιοθέτηση των ιδεών των κυρίαρχων. Οι σπάνιες στιγμές που οι υποτελείς τάξεις εκφράζουν με κάπως πιο συγκεκριμένο τρόπο τα συμφέροντά τους είναι εκείνες του μαζικού αγώνα, και οι ακόμη πιο σπάνιες που διεκδικούν την συνολική έκφραση του ιστορικού τους ρόλου είναι οι κοινωνικές επαναστάσεις. Όπως και να έχει, οι καταπιεσμένοι αρχίζουν να αποκτούν μια αίσθηση των πραγματικών συμφερόντων τους μόνο στο βαθμό που αγωνίζονται, που λειτουργούν συλλογικά, που η αλληλεγγύη και ο αλτρουισμός μετατρέπονται από μεταφυσικές φούσκες σε καθημερινή πραγματικότητα. Η διαφορά λοιπόν είναι ότι ενώ η τάξη των καπιταλιστών είναι συγκροτημένη σαν τάξη 24 ώρες τη μέρα, 7 μέρες την εβδομάδα, η τάξη των εργαζομένων γίνεται πραγματική τάξη (με τα όλα της, πώς αλλιώς να το πω) μόνο μέσα στη φωτιά του ταξικού αγώνα.

η συνέχεια εδώ: Ψηφοδέλτια σταύρωνα…