Του Γιάννη Γρηγορίου
Συνήθως σε περιόδους που εκδηλώνεται έντονα η κρίση της Αριστεράς, εμφανίζονται διευρυμένες αποστρατεύσεις και διασπάσεις. Όμως, μερικές φορές παρατηρούνται και περίεργες συμπορεύσεις. Σήμερα η ΚΟΕ και το ΔΗΚΚΙ, αν και έχουν τελείως διαφορετικές καταβολές ταλανίζονται από παρεμφερή διλήμματα και ακολουθούν παράλληλες πορείες, ταλαντεύονται ανάμεσα στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και την ΣΠΙΘΑ. Για το ΔΗΚΚΙ ήταν αναμενόμενο. Εξάλλου, μόλις ανακοινώθηκε δημοσίως η συγκρότηση της ΣΠΙΘΑ υπήρξαν αμέσως διαρροές μελών του προς τα εκεί. Για την ΚΟΕ όχι και τόσο...
Αυτή αδιέξοδη πολιτική της ΚΟΕ γίνεται άμεσα αντιληπτή στο άρθρο του
Ρούντι Ρινάλντι με τον τίτλο "
Η σημασία του πολιτικού αγώνα" που δημοσιεύτηκε στο “
δρόμο” και αναδημοσιεύτηκε σε αρκετές αριστερές ιστοσελίδες.
Αν για το ερώτημα που θέτει ο Ρ.Ρ.: “Γιατί η Αριστερά δεν στοχεύει το πολιτικό σύστημα;” καταφεύγει για να αναζητήσει την επαναστατική απάντηση, σε ένα πρώην υπουργό του Μητσοτάκη, στον γίγαντα της αριστερής σκέψης και στον ογκόλιθο της αντισυστημικής πολιτικής πρακτικής τον Μίκη Θεοδωράκη, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας!
Πράγματι χρειάζεται κανένας να είναι ιδιαίτερα σχολαστικός για να ανακαλύψει στην πολιτικά ασυνάρτητη σκέψη του άρχοντα της ΣΠΙΘΑΣ, σοβαρά επιχειρήματα κριτικής για την Αριστερά. Αν κάποιος δεν διαθέτει την σχολαστικότητα του Ρ.Ρ., στην πρώτη του προσέγγιση της ΣΠΙΘΑΣ, θα συναντήσει άλλα πράγματα που έχουν σχέση με την Αριστερά από αυτά που ανακάλυψε ο Ρ.Ρ. Ένα από τα πρώτα πράγματα που προβάλλεται εμφανώς στην
ιστοσελίδα της ΣΠΙΘΑΣ είναι για παράδειγμα, το θέμα της “ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ”:
Η “σκέψη” του Μίκη είναι το κουτί της Πανδώρας και από εκεί μπορεί να βγάλει ο καθένας ότι θέλει, γιαυτό δεν θα ασχοληθούμε σοβαρά με τα επιχειρήματά του, στα οποία αποδίδει μεγάλη σπουδαιότητα ο Ρ.Ρ. Όσο για το ζήτημα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ απέναντι στο οποίο ο Ρ.Ρ. έχει ερμητικά κλειστά τα μάτια του (γιατί άραγε;) , δεν περιμέναμε πράγματι να μάθουμε πόσο σημαντικό είναι από την σκέψη του μεγάλου άρχοντα Μίκη!
Όμως δεν είναι το μοναδικό ζήτημα μπροστά στο οποίο ο Ρ. Ρ. κλείνει τα μάτια του. Παρακάτω διαπιστώνει ορθά ότι: “Η Αριστερά, με έναν τρόπο, ήταν μέσα στο κοινωνικό συμβόλαιο, σαν έλασσον τμήμα του πολιτικού συστήματος. Το νομιμοποίησε και δεν το πολέμησε.” Στην συνέχεια, όταν προσπαθεί να εξηγήσει την ενσωμάτωση της αριστεράς στον πολιτικό σύστημα, χάνει την ουσία του θέματος και πετάει την μπάλα έξω από το γήπεδο! Γράφει λοιπόν:
Έτσι είχαμε: α) συμπόρευση με τον οικονομισμό του συνδικαλιστικού κινήματος β) προβολή μιας Αριστεράς των δικαιωμάτων και φιλοευρωπαϊκής γ) ήταν μια Αριστερά πολύπλευρα σχετιζόμενη με διάφορες συντεχνίες (γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, πανεπιστημιακοί). Σε αυτές τις τρεις εκδοχές η Αριστερά ήταν μέσα στο πολιτικό σύστημα και μπόρεσε να συνυπάρχει –και όχι να αντιπαλεύει– με τις καθαρόαιμες αστικές δυνάμεις.
Ο κύριος λόγος που η Αριστερά ενσωματώθηκε στο σύστημα είναι ότι ήθελε να είναι εντός του εθνικού τόξου και να έχει σοβαρές συνδιαχειριστικές πολιτικές προτάσεις. Η πολιτικές προτάσεις της ΚΟΕ για την έξοδο της χώρας από την κρίση στην τωρινή συγκυρία, έχουν αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά: Προβάλλουν πολιτικούς στόχους για το έθνος ενάντια στην "κατοχή" της χώρας μας από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. Και για να πραγματωθούν αυτοί οι στόχοι, απαιτείται συναίνεση - τουλάχιστον - από την αστική τάξη. Πώς λοιπόν μια Αριστερά η οποία είναι τόσο αδύναμη και ανήμπορη που γίνεται υποχείριο των συντεχνιών - όπως ισχυρίζεται ο Ρ.Ρ. - θα τα καταφέρει να επιβάλει την ηγεμονία της, με τις εθνικές πολιτικές που προτείνει η ΚΟΕ, χωρίς να γίνει υποχείριο της αστικής τάξης; Μήπως μεγαλοπιανόμαστε;
Ο Ρ.Ρ. είναι προφανές ότι δεν εναντιώνεται στην συνδιαχείριση ως την πολιτική αντίληψη που οδήγησε στην ενσωμάτωση της Αριστεράς στο πολιτικό σύστημα, αλλά σε μια πολύ μερική και δευτερεύουσα εκδοχή αυτής της συνδιαχείρισης, που έμμεσα και υπαινικτικά σχετίζεται με την Αριστερά των δικαιωμάτων και τον φιλοευρωπαϊσμό. Διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλο. Η Αριστερά ενσωματώθηκε μέσω της συνδιαχείρισης στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Η συμμετοχή της στα προεδρεία της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και στην διαχείριση των Δήμων συνιστούν τις κύριες πρακτικές ενσωμάτωσης της Αριστεράς στο σύστημα. Το “Αριστερό Ρεύμα” του ΣΥΝ, το οποίο η ΚΟΕ κατατάσσει στις υγιείς πατριωτικές δυνάμεις της Αριστεράς με τις οποίες σκοπεύει να σώσει την χώρα από τους ξένους κατακτητές, έχει πρωτοστατήσει σε αυτές τις συνδιαχειριστικές πολιτικές πρακτικές.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ορθότητα της έκκλησης με την οποία καταλήγει το κείμενο: “Ο πολιτικός αγώνας στο τιμόνι. Αυτό είναι το βασικό, το κύριο, το πρωταρχικό για την Αριστερά!” Όμως, αν ο καπετάνιος δεν έχει καθαρό μυαλό δεν είναι σίγουρο που θα καταλήξει το καράβι. Από την Αριστερά λείπει το όραμα της άλλης κοινωνίας που είναι διακριτή από τον υπαρκτό κομμουνισμό, όπως τον γνώρισε η ανθρωπότητα. Και χωρίς αυτό το όραμα η κριτική στην διαφθορά και στην σαπίλα του πολιτικού συστήματος δεν είναι καθόλου σίγουρο που οδηγεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και η χούντα της 21η Απριλίου ήταν και αυτή “αντισυστημική” στο βαθμό που ήρθε ως απάντηση στο διεφθαρμένο κοινοβουλευτικό καθεστώς της αστικής δημοκρατίας. Το ίδιο συνέβη και με τον φασισμό στην περίοδο του μεσοπολέμου.
Η έλλειψη οράματος της Αριστεράς δεν λύνεται με δάνεια από τον αστισμό. Αντίθετα οδηγεί στην ενσωμάτωση της αριστεράς στο πολιτικό σύστημα όταν στην θέση του σοσιαλισμού και της άλλης κοινωνίας βάλουμε τον πατριωτισμό και την "υγιή ανάπτυξη" του καπιταλισμού. Στις σημερινές συνθήκες η αντισυστημική και η αντικαπιταλιστική αριστερά παραμένει μειοψηφική δύναμη στην κοινωνία και δεν πρόκειται να γίνει πλειοψηφική με ένα ελιγμό, με ένα τέχνασμα, με μια τακτική κίνηση όπως φαντασιώνονται ορισμένοι πολιτικοί χώροι. Τουλάχιστον ας φροντίζει να διατηρεί την ανεξαρτησία της από το κράτος και το κεφάλαιο, γιατί όπως έλεγε και ο Μάο: “όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες”!...