Κρίση, εξέγερση, στρατηγική

Δημοσιεύουμε το κείμενο "Κρίση, εξέγερση, στρατηγική" του Π. Σ. γιατί είναι κατεξοχήν ένα πολιτικό κείμενο το οποίο θέτει αρκετά σημαντικά ζητήματα για την πολιτική συγκυρία και την Αριστερά. Αποτελεί εξαίρεση σε σχέση με άλλα κείμενα που αυτοπεριορίζονται και  αυτοκαταναλώνται σε οικονομίστικες προσεγγίσεις για την κρίση του χρέους της χώρας και κατά συνέπεια σε εξίσου οικονομίστικες προσεγγίσεις για την "πολιτική γραμμή" διεξόδου από αυτή την κρίση

του Παναγιώτη Σωτήρη

Η τρέχουσα καπιταλιστική κρίση έχει δείξει προ πολλού ότι δεν είναι απλώς μια κρίση στη σφαίρα της κυκλοφορίας ή του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά μια δομική καπιταλιστική κρίση, που αφορά όλες τις πλευρές της καπιταλιστικής παραγωγής και αναπαραγωγής. Η έξοδος από αυτή προϋποθέτει τη διατύπωση από τη μεριά των αστών ενός νέου κοινωνικού, οικονομικού και τεχνολογικού παραδείγματος, που ακόμη δεν έχει διατυπωθεί. Αυτό διαμορφώνει το υλικό υπόβαθρο μιας πραγματικής κρίσης στρατηγικής για τις αστικές τάξεις, όσο και εάν αναδιπλώνονται σε έναν παροξυσμό αντιλαϊκών μέτρων και μια «φυγή προς τα εμπρός».

Αυτό αποτυπώνεται στη συνολικότερη κρίση και μετάλλαξη του σχεδίου της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η αρχιτεκτονική της ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα μετατρέπεται πια σε ένα μηχανισμό που επιδεινώνει τις κρισιακές τάσεις, παροξύνει το πρόβλημα του χρέους, οδηγεί όχι πια σε αναδιάρθρωση αλλά σε κοινωνική αποδιάρθρωση. Η προτεινόμενη Γερμανογαλλική «Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση», απλώς θα οξύνει ακόμη περισσότερο αυτές τις αντιφάσεις.

Η κρίση της αστικής στρατηγικής συμπίπτει με την είσοδο σε έναν νέο ιστορικό κύκλο με κύριο χαρακτηριστικό την όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων, έναν κύκλο που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε οριακά εξεγερσιακό. Αυτό το στοιχείο δεν αφορά μόνο τις κοσμοϊστορικές εξελίξεις στη Βόρεια Αφρική και τον Αραβικό κόσμο, με όλο το μήνυμα ελπίδας που στέλνει εκεί η αποφασιστικότητα, μαχητικότητα και επινοητικότητα των λαϊκών μαζών. Αφορά, προοπτικά, και σχηματισμούς όπως η Ελλάδα. Στην πραγματικότητα η ελληνική κοινωνία έχει μπει σε μια φάση όπου η κοινωνική αντιπαράθεση μπορεί να πάρει εξεγερσιακή μορφή. Και δεν μιλάμε μόνο για το Δεκέμβρη του 2008 που τρόμαξε τα αστικά επιτελεία. Όταν η ανυπακοή στα πανάκριβα διόδια και εισιτήρια από παραδειγματική χειρονομία γίνεται μαζική πρακτική, όταν αρκετές κλαδικές κινητοποιήσεις κλιμακώνονται γρήγορα προς την κατεύθυνση της απεργίας διαρκείας, όταν στρώματα όπως οι γιατροί προχωρούν σε καταλήψεις Υπουργείων και θεωρούν συμμάχους τους άλλους απεργούς, όταν στην Κερατέα διεξάγεται, εδώ και μήνες, ένας πραγματικός πόλεμος με τις δυνάμεις καταστολής, όταν αυθόρμητα στις διαδηλώσεις τα συνθήματα που παραπέμπουν σε άτακτη φυγή της κυβέρνησης έχουν μεγαλύτερη απήχηση από τα συγκεκριμένα αιτήματα των κλάδων, όταν προχτές στο Σύνταγμα χιλιάδες νέοι και εργαζόμενοι άντεξαν απέναντι σε αλλεπάλληλα κύματα επιθέσεων από την μεριά των συμμοριών της κρατικής αλητείας, γίνεται σαφές ότι έχουμε περάσει σε μια φάση κλιμάκωσης χωρίς προηγούμενο των κοινωνικών συγκρούσεων.

Ο συνδυασμός ανάμεσα στην βαθύτερη κρίση στρατηγικής που συμπυκνώνει η συγκυρία της οικονομικής, κρίσης, στην εξάντληση της όποιας ηγεμονικής απήχησης μπορεί να είχε ο «υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός», και στην όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων στο όριο ενός εξεγερσιακού κύκλου, συμπυκνώνει το υπαρκτό ενδεχόμενο μιας ηγεμονικής κρίσης για τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Στην Ελλάδα αυτό είναι ακόμη πιο έντονο, με την εμφανή εξάντληση του «αναπτυξιακού υποδείγματος» του ελληνικού καπιταλισμού, που είχε στηριχτεί στις εισροές από την ΕΕ, τη φτηνή μεταναστευτική εργασία και τις πολυεπίπεδες μορφές επιδότησης του κεφαλαίου. Η «δημιουργική καταστροφή» που επιλέγουν οι νεοφιλελεύθεροι εμπνευστές του μνημονίου και η απόπειρα σαρωτικής αλλαγής του συσχετισμού δύναμης προς όφελος του κεφαλαίου, απλώς επιταχύνει μια ευρύτερη πραγματική καταστροφή συλλογικών παραγωγικών δυνατοτήτων, αποκαρδιώνει μια ολόκληρη κοινωνία, συνιστά συνθήκη πραγματικής κοινωνικής παρακμής. Γι’ αυτό και το αστικό πολιτικό σύστημα, ανίκανο να προσφέρει οποιαδήποτε έστω και χαραμάδα «θετικής προοπτικής» αναδιπλώνεται στη λογική του «αυτόματου πιλότου» και της αναμονής, μήπως και αποφευχθεί η μοιραία κοινωνική και πολιτική έκρηξη. Η επένδυση στο ρατσισμό, την ξενοφοβία, τα πιο σκοτεινά και αυταρχικά νεοσυντηρητικά αντανακλαστικά δύσκολα μπορεί να αποτρέψει την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων.

Η πολιτική «πρόκληση» των μεταναστών - Πέρα από την κυρίαρχη λογική των δικαιωμάτων...

του Κώστα Χαριτάκη

Από το 4ο τεύχος της εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

Όσα συμβαίνουν αυτό το διάστημα γύρω από τον αγώνα των μεταναστών απεργών πείνας και τη διεκδίκηση της νομιμοποίησης για όλους χωρίς προϋποθέσεις συμπυκνώνουν το «κοινωνικό ζήτημα» της εποχής μας και αναχαράζουν τις διαχωριστικές γραμμές μέσα στην κοινωνία αλλά και σε όλους τους πολιτικούς οργανισμούς.

Αυτό που από την κυρίαρχη φιλολογία περιγράφεται ως «μεταναστευτικό πρόβλημα» δεν είναι τίποτε άλλο από την «υπερχείλιση» ενός τεράστιου πλεονάζοντος (για τα μέτρα και τους στόχους της καπιταλιστικής παραγωγής) εργατικού δυναμικού, απέναντι στο οποίο ορθώνονται τείχη πραγματικά, νομικά και ιδεολογικά, όχι μόνο από τους θεσμούς της κυριαρχίας αλλά και από τους φορείς του κατεστημένου εργατικού κινήματος και της «σύμμετρης» προς το σύστημα Αριστεράς. Οι κοινωνικές και οικονομικές καταστροφές που έχει φέρει η διείσδυση του κεφαλαίου και της αγοράς και στην τελευταία γωνιά της γης, «ξεχερσώνει» από το έδαφος και από τα μέσα της επιβίωσης δισεκατομμύρια ανθρώπους, πλάι στο ξερίζωμα από τους πολέμους και την πολιτική καταστολή.

Η κίνηση αυτού του «πλεονάσματος», που σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές ήταν αναγκαίο για να χτίσει με την υπερεκμετάλλευσή του τα διάφορα οικονομικά θαύματα της «ανάπτυξης» ανά τον κόσμο, σήμερα είναι αχρείαστη για δύο λόγους: γιατί το κεφάλαιο μπορεί να κινηθεί και να επιβληθεί με αστραπιαία ταχύτητα σε οποιονδήποτε τόπο, και γιατί το μεγαλύτερο μέρος αυτής της πλεονάζουσας εργασίας δεν μπορεί να απορροφηθεί από τη σημερινή παραγωγή καθώς είναι και η ίδια «πλεονάζουσα», με τα επίπεδα παραγωγικότητας και εκμετάλλευσης να έχουν ξεπεράσει και την πιο οργιώδη φαντασία. Επομένως, όσο η ζωή μας εξακολουθεί να εξαρτάται από την παραγωγή για την παραγωγή και από την κατανάλωση για την κατανάλωση, αυτό το πλεόνασμα θα έχει τη θέση των «αποβλήτων» της προόδου και θα αντιμετωπίζεται με την πρακτική του φρουρίου και της εγκατάλειψης.

Για να υπάρξουν αναγνώριση, ελεύθερη μετακίνηση και πλήρη δικαιώματα στους μετανάστες θα πρέπει ο σεβασμός της ζωής και η αναγνώριση κάθε ανθρώπου ως προσώπου να αποσυνδεθεί από τη βάση πάνω στην οποία θεμελιώθηκε στην αστική κοινωνία, δηλαδή από την εργασία και από την ένταξη σε ένα έθνος-κράτος. Η έννοια του πολίτη και των δικαιωμάτων του, όπως κυριάρχησε από την εποχή των αστικών επαναστάσεων, είναι σήμερα όχι μόνο ξεπερασμένη αλλά και επικίνδυνα αντιδραστική. Παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να είναι ο απώτατος ορίζοντας του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς...

Η ανθρώπινη ζωή είναι υπεράνω συνόρων, εργασίας και κρατών, ακόμη κι αν χρειάζεται ένα έδαφος ή μια δραστηριότητα για να επιβιώσει και να δημιουργήσει. Και οι διαστάσεις που έχει πάρει η μετανάστευση στις μέρες μας μάς φέρνει διαρκώς και δραματικά αντιμέτωπους με αυτό το απωθημένο ερώτημα: είτε ο άνθρωπος έχει αυθύπαρκτη αξία, είτε αναγνωρίζεται ως άνθρωπος μόνο με τη δουλειά και την ένταξη σε ένα έθνος ή σε μια κρατική επικράτεια. Ο καπιταλισμός, και δυστυχώς μαζί του και το εργατικό κίνημα και η Αριστερά, απαντά το δεύτερο.

Κι όμως, αυτός ο αστικός γόρδιος δεσμός έχει κοπεί κάποτε στο παρελθόν: η Κομμούνα του 1871 διακήρυξε τόσο απλά ότι «όσοι κοιμούνται κάτω από τον ουρανό του Παρισιού» είναι πολίτες με ίσα δικαιώματα. Σήμερα που το κεφάλαιο πηγαίνει όπου θέλει, μεταφέροντας όπου κι αν πάει τα «δικαιώματά» του, γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και ο κάθε άνθρωπος ανεξάρτητα από εθνικότητα, εργασία ή θρησκεία;

Και πώς μπορεί να επιβληθεί αυτό; Με μια νέα «διακήρυξη των δικαιωμάτων» κάποιας αστικής ή «εργατικής» κυβέρνησης-εξουσίας, ή με την συγκρουσιακή ανατρεπτική πράξη ενός κινήματος που θα προστατεύσει στην πράξη το πιο εκμεταλλευόμενο και αποκλεισμένο τμήμα της κοινωνίας; Πάνω στον κάβο αυτών των διλημμάτων, από τα οποία δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί κανείς λόγω της αποφασιστικής στάσης των μεταναστών απεργών πείνας, είναι που γκρεμοτσακίστηκε για άλλη μια φορά το προσδεδεμένο σε λογικές κρατικής-εθνικής προστασίας «οργανωμένο» εργατικό κίνημα και η Αριστερά των διακηρύξεων και της πρακτικής εγκατάλειψης των μεταναστών.

Ο κύβος, όμως, έχει ριφθεί. Και οι νέες διαχωριστικές γραμμές δεν μπορεί παρά να συγκροτήσουν και νέα υποκείμενα κοινότητας και αγώνα, έξω από το πλαίσιο της κυρίαρχης αντίληψης και πολιτικής των δικαιωμάτων...

Οι " θέσεις" του Μετώπου Α-Α και η πολιτική συγκυρία (Μέρος 3ο)

Γ: “Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός;”

Την Τρίτη, 23 Μαϊου 1871 όλο σχεδόν το Παρίσι βρίσκεται στα χέρια του στρατού των Βερσαλλιών και οι Κομμουνάροι σφαγιάζονται κατά χιλιάδες στα οδοφράγματα που μάχονται. Η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία τους έχει αποδεκατιστεί. Τα εναπομείναντα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής εκδίδουν την τελευταία τους διακήρυξη που τοιχοκολλάται βιαστικά σε κάποιους τοίχους του Παρισιού. Με αυτή την διακήρυξη απαιτούσαν την ταυτόχρονη διάλυση της Συνέλευσης των Βερσαλλιών και της Κομμούνας, την αποχώρηση της στρατιάς του Παρισιού, μια προσωρινή κυβέρνηση που θα την ανέθεταν στους αντιπροσώπους των μεγάλων πόλεων και αμοιβαία αμνηστία.

Στη χώρα μας σήμερα τα κόμματα της Αριστεράς θυμίζουν αυτή την θλιβερή διακήρυξη της Παρισινής Κομμούνας, με τις δικές τους διακηρύξεις με τις οποίες αναζητούν εναγώνια εναλλακτικές πολιτικές διεξόδου από την κρίση του χρέους, κρίση που έχει φτάσει την χώρα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, αγνοώντας την συντριπτική ήττα που ήδη έχει υποστεί ο κόσμος της εργασίας. Από αυτή την Αριστερά, δεν εξαιρείται το Μέτωπο Α-Α. Οι ίδιες μάταιες πολιτικές αναζητήσεις αποτυπώνονται από την 1η κιόλας θέση στο σχέδιο απόφασης:

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η αριστερά κι ακόμη περισσότερο μια πλατιά μετωπική λαϊκή συμπαράταξη, χρειάζεται να προβάλλει, με διλημματικό τρόπο, απέναντι στις επιλογές του δικομματισμού, το δικό της πρόγραμμα στήριξης των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ένα εναλλακτικό πρόγραμμα, δίκαιο, ριζοσπαστικό και υλοποιήσιμο. Κεντρικοί αρμοί μπορεί να είναι :

• Η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους στα πλαίσια μιας αναδιαπραγμάτευσής του.
• Η δημιουργία ενός μεγάλου εθνικού – κρατικού τραπεζικού φορέα. Ο δημόσιος έλεγχος και η εθνικοποίηση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας.

Και συνεχίζει το κείμενο παραθέτοντας τους άλλους αρμούς (1)...

Η πολιτική που στοχεύει στην “επόμενη μέρα”από την σκοπιά της υπεράσπισης των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας, δεν μπορεί να αρθρώνεται γύρω από το ζήτημα του χρέους και της διαγραφής (μερικής ή ολικής) ή της αναδιαπραγμάτευσής του. Αυτή η πολιτική στόχευση επειδή ακριβώς δεν αμφισβητεί το παρόν, αφορά εκείνους που θέλουν να διαχειριστούν την κρατική εξουσία από την μεριά του αστισμού. Μια πολιτική για την “επόμενη μέρα” που διεκδικεί να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζομένων, δεν μπορεί παρά να ξεκινάει μερικά βήματα πιο πίσω: Έχει για αφετηρία της την στιγμή που άρχισε η μεγάλη επίθεση εναντίων των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Μια νικηφόρα – μέχρι στιγμής - επίθεση έχει επιφέρει δραματικά αποτελέσματα σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ανατράπηκαν τις κατακτήσεις ενός αιώνα. Αυτή η ήττα είναι τετελεσμένη, όπως είναι οι υλικές καταστροφές που πραγματοποιούνται από ένα τσουνάμι; Το “τσουνάμι” που έφερε η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι αντιστρέψιμο; Σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουμε με ειλικρίνεια.

Αν πιστεύουμε ότι αυτό δεν είναι εφικτό να ακυρωθούν – εδώ και τώρα - τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση Παπανδρέου σε βάρος των εργαζομένων υπέρ του κεφάλαιου, τότε κοροϊδεύουμε τον κόσμο, όταν διακηρύσσουμε ότι αυτά που προτείνουμε συγκροτούν “πρόγραμμα στήριξης των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων”.

Αν αύριο κληθούμε να στηρίζουμε κάποια εναλλακτική κυβερνητική λύση απέναντι στην Κυβέρνηση Παπανδρέου, ο πρώτος όρος που θα πρέπει να θέσουμε είναι η ακύρωση όλων των πολιτικών μέτρων της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που οδήγησαν τον κόσμο της εργασίας σε αυτή την δεινή θέση που βρίσκεται σήμερα. Χωρίς αυτή την ανατροπή, οποιαδήποτε πολιτική για το ξεπέρασμα της κρίσης - είτε πρόκειται για παύση πληρωμών ή επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, είτε πραγματώνεται με την έξοδο από την ΟΝΕ και την Ε.Ε ή την παραμονή και την διαπραγμάτευση εντός αυτών των μηχανισμών - φορτώνει, και θα συνεχίζει να φορτώνει, τα βάρη στον κόσμο της εργασίας. Ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα λοιπόν, θα πρέπει - πρώτα απ' όλα - να βάζει σαν άμεσο και όχι μακροπρόθεσμο στόχο την ακύρωση του μνημονίου και των άλλων μέτρων που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Αυτή η ακύρωση θα πρέπει να είναι μη διαπραγματεύσιμο σημείο και να προηγηθεί οποιασδήποτε άλλης διαπραγμάτευσης για την διέξοδο της χώρας από την κρίση. Αυτή η ιεραρχική στοχοθεσία απουσιάζει από το σχέδιο απόφασης του Μετώπου Α-Α.

Αν κάποιος ισχυριζόταν ότι σήμερα είναι εφικτό ο μέσος όρος ζωής στον πλανήτη μας να είναι 1.000 χρόνια, θα χαμογελούσαμε ειρωνικά και θα τον προσπερνούσαμε θεωρώντας ότι παραλογίζεται. Αν όμως ένας άλλος μας έλεγε θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι να δουλεύουν λιγότερες ώρες και να έχουν τις μεγαλύτερες αμοιβές, να μην υπάρχουν εξαθλιωμένοι πληθυσμοί στον πλανήτη που λιμοκτονούν, γιατί το επίπεδο της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων επιτρέπει την δυνατότητα παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών, ώστε να καλυφθούν αυτές οι ανάγκες, τότε θα συμφωνούσαμε μαζί του ότι πράγματι “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”. Θα προβληματιζόμαστε όμως για ποιό θα μπορούσε να είναι το υποκείμενο, που, αυτή την δυνατότητα να την έκανε πράξη..

Στο σχέδιο απόφασης το πρόγραμμα περιγράφεται με ορισμένους επιθετικούς προσδιορισμούς: "Ένα εναλλακτικό πρόγραμμα, δίκαιο, ριζοσπαστικό και υλοποιήσιμο." Η έννοια “υλοποιήσιμο” έχει διττή σημασία. Σημαίνει μια εν δυνάμει δυνατότητα η οποία μπορεί να πραγματωθεί αν σημειωθούν ορισμένες αλλαγές εντός του κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων. Μπορεί όμως να σημαίνει την ύπαρξη μιας εναλλακτικής πρότασης εντός των πλαισίων του ισχύοντος κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού.

Μια άλλη ανάγνωση της διττής σημασίας της έννοιας “υλοποιήσιμο” στο σχέδιο απόφασης είναι ή α) ότι αναγνωρίζουμε την ήττα που έχει υποστεί ο κόσμος της εργασίας ως ένα συμβάν που έχει ήδη τελεστεί και στεκόμαστε απέναντι τα επόμενα επεισόδια της ταξικής πάλης κάτω από το βάρος αυτής της ήττας ή β) ότι θεωρούμε το συμβάν δεν έχει ήδη περατωθεί και είναι εφικτή (υλοποιήσιμη) η ακύρωσή του. Η διατύπωση των “κεντρικών αρμών” του προγράμματος στην 1η θέση, αλλά και όλο το κείμενο του σχεδίου θέσεων του “Μετώπου ΑΑ” παραπέμπει και στις δύο διακριτές σηματοδοτήσεις ως προς το υλοποιήσιμο των στόχων του.

Η Κομούνα του Παρισιού το Μάιο του 1871, ηττήθηκε πολιτικά και στρατιωτικά. Δεν πραγματοποίησε (υλοποίησε) όμως μια δυνατότητα, αλλά την δημιούργησε. Αυτή η δυνατότητα είναι η δυνατότητα μιας ανεξάρτητης προλεταριακής πολιτικής. Αν δεν μπορούμε σήμερα να κάνουμε οτιδήποτε άλλο, τουλάχιστον αυτή την δυνατότητα θα πρέπει να την υπερασπιζόμαστε, απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο!

(συνεχίζεται...)

Υστερόγραφο: Υπάρχει ένα σύντομο κείμενο του Λένιν, με το τίτλο “Τα διδάγματα της κομμούνας” που καλό θα ήταν να το διαβάσουν οι “πατριώτες” αριστεροί που επικαλούνται διάφορα “τσιτάτα” του για το πως σχετίζονται τα εθνικά και ταξικά ζητήματα σε περιόδους κρίσης

(1)οι αρμοί ως γνωστόν χρειάζονται για να “στηρίξουν” ένα σύστημα και όχι για να το “ανατρέψουν”, αφού λειτουργούν προστατευτικά απορροφώντας τις θερμικές διαστολές και συστολές, τους κραδασμούς και άλλα αίτια που δύνανται να προκαλέσουν ποικίλες καταστροφές.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ : ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ “ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΓΩΝΑ” – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 7μμ

ANAΚΟΙΝΩΣΗ – ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΟ : ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ “ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΓΩΝΑ” – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 7μμ

Την Κυριακή 27/2, πραγματοποιήθηκε στο Ελληνικό ευρεία σύσκεψη ενεργών πολιτών και εκπροσώπων συλλογικοτήτων, σχετικά με το χώρο του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού και της παραλιακής ζώνης του Αγίου Κοσμά, κάτω από το πρίσμα των συστηματικών δηλώσεων (και διαρροών) για την εκποίηση του χώρου με τις διαδικασίες του fast track.

Προηγήθηκε η παρουσίαση των προτάσεων της μελέτης του Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος του ΕΜΠ, για τη διαμόρφωση του χώρου σε μητροπολιτικό πάρκο, από τον καθηγητή Ν. Μπελαβίλα, και ακολούθησαν διευκρινιστικές ερωτήσεις. Έγινε αναφορά στην πρωτοβουλία για μια "Ανοιχτή Επιστολή προς την κυβέρνηση, την τρόικα, τους εμίρηδες και κάθε ενδιαφερόμενο", την οποία έχουν συνυπογράψει, μέχρι τώρα, πάνω από 70 συλλογικότητες, και στην πρόταση για την δημιουργία μιας Επιτροπής Αγώνα για την υπεράσπιση και μια άλλου τύπου αξιοποίηση του Ελληνικού.

Στη συζήτηση που ακολούθησε υπήρξαν τοποθετήσεις πολλών από τους παρευρισκόμενους. Όλοι οι ομιλητές επεσήμαναν την κρισιμότητα της κατάστασης, την άμεση σύνδεση του ζητήματος με τους πρόσφατους «μνημονιακούς» στόχους και την αναγκαιότητα να αντιμετωπιστεί σαν υπόθεση παναττικής σημασίας, και όχι μόνο. Υπογραμμίστηκε η ανάγκη αναβάθμισης των αντιδράσεων και συγκρότησης ενός πλατιού παναττικού μετώπου. Για το σκοπό αυτό, συμφωνήθηκε η δημιουργία μιας ανοιχτής Επιτροπής Αγώνα, η οποία θα συντονίσει τις ενέργειες και τις δράσεις, που πρέπει να αναπτυχθούν σε πολλαπλά επίπεδα, για να μην υλοποιηθούν τα σχέδια της Κυβέρνησης και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων και να προωθηθούν οι προτάσεις της μελέτης του ΕΜΠ για μια άλλη αξιοποίηση του Ελληνικού με τη δημιουργία, κυρίως, ενός Μητροπολιτικού Πάρκου Πράσινου.

Τέλος, ορίστηκε νέα συνάντηση των ενδιαφερομένων, την Παρασκευή 4 Μαρτίου, 7μμ , στο Πολιτιστικό κέντρο Δήμου Ελληνικού (πρώην Αμερικάνικη Βάση, πρόσβαση από Λεωφόρο Βουλιαγμένης), για την συγκρότηση της ανοιχτής "Επιτροπής Αγώνα" και για την οργάνωση των παραπέρα δράσεων, με πρώτη την αγωνιστική συμμετοχή στις εκδηλώσεις που οργανώνει ο Δήμος, στο χώρο του πρώην αεροδρομίου, την Καθαρή Δευτέρα (7/3).

28/2/2011

για την ομάδα πρωτοβουλίας

Άκης Μπαδογιάννης

Πάνος Τότσικας

Τάσος Κεφαλάς

Επικοινωνία: badogiannis@otenet.gr - 6932 254161

ptots@tee.gr- 6979 145366

Ενημέρωση για την κατάληψη Υπουργείου Εργασίας, πλατεία Κοραή

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Εδώ και 35 μέρες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 300 μετανάστες εργάτες έχουν ξεκινήσει μια σκληρή απεργία πείνας. Διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους ντόπιους συναδέλφους τους και τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και των μεταναστριών που ζουν, εργάζονται και μετακινούνται στη χώρα.

Επιθυμώντας να διαχύσουμε το πνεύμα αυτού του αγώνα στο κέντρο της Αθήνας, σήμερα, 28 Φεβρουαρίου, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες καταλαμβάνουμε τις υπηρεσίες του Υπουργείου Εργασίας στην πλατεία Κοραή. Πρόκειται για το κτίριο όπου το Δεκέμβριο του 2010 ο αιγύπτιος μετανάστης εργάτης Emand Aziz, δουλεύοντας ανασφάλιστος και μέρα Κυριακή στο Υπουργείο Εργασίας, σε συνθήκες όπου δεν τηρούνταν τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας, σκοτώθηκε πέφτοντας από τον 3ο όροφο. Πρόκειται για ένα από τα κρατικά κτίρια τα οποία καθαρίζουν μετανάστες δουλεύοντας για εργολάβους-δουλεμπόρους και στα οποία βασιλεύει ο εργασιακός μεσαίωνας, η αδήλωτη εργασία, η εργοδοτική βαρβαρότητα. Τι έχουν να πουν γι’ αυτό οι εργαζόμενοι στο υπουργείο εργασίας; Τι έχουν να πουν για τον αγώνα των 300 μεταναστών-εργατών που περιλαμβάνει όλους τους μετανάστες και τις μετανάστριες και, ακόμη περισσότερο, όλη την τάξη των εργαζομένων;

Το τελευταίο 24ωρο, είκοσι μετανάστες απεργοί πείνας έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία της Αθήνας με συμπτώματα βαριάς αφυδάτωσης και νεφρικής ανεπάρκειας και τέσσερις σε νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης με λιποθυμικά επεισόδια. Σε κάποια από τα νοσοκομεία όπου μεταφέρονται, δε γίνονται δεκτοί, ενώ σε άλλα, αστυνομικοί απαιτούν από το νοσηλευτικό προσωπικό τα ονόματά τους.

Οι αγωνιζόμενοι μετανάστες αγωνίζονται για τη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

Καλούμε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας να σταθούν αλληλέγγυα στον αγώνα των 300 απεργών πείνας που γίνεται για λογαριασμό όλων μας. Γιατί η αλληλεγγύη μεταξύ όλων των καταπιεσμένων είναι το όπλο μας.

Καλούμε σε συγκέντρωση σήμερα, στις 3μμ, στο Υπουργείο Εργασίας, Πλατεία Κοραή

Αλληλεγγύη σε όλους τους αγωνιζόμενους

μετανάστες και τις μετανάστριες

Κοινοί αγώνες όλων των καταπιεσμένων

Ο δίκαιος αγώνας των 300 μεταναστών-εργατών απεργών πείνας είναι και δικός μας αγώνας!

Εδώ και 35 μέρες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 300 μετανάστες εργάτες έχουν ξεκινήσει μια σκληρή απεργία πείνας. Διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους ντόπιους συναδέλφους τους και τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και των μεταναστριών που ζουν, εργάζονται και μετακινούνται στη χώρα.

Επιθυμώντας να διαχύσουμε το πνεύμα αυτού του αγώνα στο κέντρο της Αθήνας, καταλαμβάνουμε τις υπηρεσίες του Υπουργείου Εργασίας στην πλατεία Κοραή. Πρόκειται για το κτίριο όπου το Δεκέμβριο του 2010 ο αιγύπτιος μετανάστης εργάτης Emand Aziz, δουλεύοντας ανασφάλιστος και μέρα Κυριακή στο Υπουργείο Εργασίας, σε συνθήκες όπου δεν τηρούνταν τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας, σκοτώθηκε πέφτοντας από τον 3ο όροφο. Πρόκειται για ένα από τα κρατικά κτίρια τα οποία καθαρίζουν μετανάστες δουλεύοντας για εργολάβους-δουλεμπόρους και στα οποία βασιλεύει ο εργασιακός μεσαίωνας, η αδήλωτη εργασία, η εργοδοτική βαρβαρότητα. Τι έχουν να πουν γι’ αυτό οι εργαζόμενοι στο υπουργείο εργασίας; Τι έχουν να πουν για τον αγώνα των 300 μεταναστών-εργατών που περιλαμβάνει όλους τους μετανάστες και τις μετανάστριες και, ακόμη περισσότερο, όλη την τάξη των εργαζομένων;

«Η Μέρκελ θα προσκυνήσει την... Παναγία της Τήνου»

 Αναδημοσίευση από το "ΒΗΜΑ"

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΠΙΤΣΙΚΑ | Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

ΑΦΗΝΕΙ πίσω του την ταυτότητα του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ και υπογράφει πλέον ως Αλέκος Αλαβάνος, ένας από τους χιλιάδες που βρέθηκαν την Τετάρτη για ώρες στην πλατεία Συντάγματος.Την πλατεία στην καρδιά της Αθήνας που τη θέλει σαν την Ταχρίρ της καρδιάς του Καΐρου. Επιμένει και σήμερα μιλώντας στο «Βήμα» ότι «όταν καταλύεται το κοινωνικό κράτος» αποκτά νόημα το κάλεσμα για «λαϊκή εξέγερση», προσθέτοντας και το επίθετο «ειρηνική». Πιστεύει ότι, αν ο λαός γίνει πρωταγωνιστής, «θα δείτε τη Μέρκελ να προσκυνάει την Παναγία της Τήνου για να μην αποχωρήσει η Ελλάδα από την ευρωζώνη  και ξεκινήσει η αρχή του τέλους της». Δεν διστάζει, όταν τον ρωτάμε αν χρησιμοποιεί συνθήματα προκλητικά για να βρίσκεται στην επικαιρότητα, να πει ότι του αρέσει να συζητούνται οι απόψεις του, θεωρώντας ότι δεν είναι «φλούδες» αλλά «έχουν ουσία». Οσο για τη στάση του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνει ότι θέτει εαυτόν εκτός δίνοντας  προτεραιότητα στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής που, όπως λέει, «δεν είναι ένα ακόμη κόμμα στον τηλεφωνικό κατάλογο» αλλά μια πρωτοβουλία για τη συσπείρωση δυνάμεων, της Αριστεράς και πέρα από τα όριά της, για την απομάκρυνση της κυβέρνησης, το κοινωνικό κράτος και την ανάπτυξη.

- «Το Κάιρο έχει την πλατεία Ταχρίρ. Η Αθήνα έχει την πλατεία Συντάγματος»είπατε πριν από τις διαδηλώσεις για την απεργία της 23ης Φεβρουαρίου.Καλείτε σε λαϊκή εξέγερση;
«Φοβόμαστε τη λέξη; Ναι, όταν καταλύεται το κοινωνικό κράτος, “λαϊκή εξέγερση”. Θα πρόσθετα και το επίθετο “ειρηνική”. Η στρατηγική της έντασης, η εμπλοκή σε διαδικασίες βίας και αντιβίας, είναι το τελευταίο όπλο του συστήματος. Η εμμονή στην ειρηνική κινητοποίηση, όπου θα έρθει ακόμη και η γιαγιά με το σκυλάκι της και ο μαθητής λυκείου μετά το φροντιστήριο, είναι το ανίκητο όπλο του λαού. Αυτά μας ξανάμαθε η Αίγυπτος».

- Το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση δεν είναι μετέωρο; Για να έρθει ποιος;
«Είναι κάτι πιο βαθύ από αυτά. Ολη η καταναγκαστική εξίσωση με το χρέος, τα spreads, τις απολύσεις, την ανεργία, τα μνημόνια, την τρόικα, τον Παπανδρέου, που υφιστάμεθα εδώ και ενάμιση χρόνο, έχουν μια σταθερά: την απουσία του λαϊκού παράγοντα. Από τη στιγμή που η σταθερά αρχίζει να γίνεται μεταβλητή, που ο λαός γίνεται το κεντρικό υποκείμενο της πολιτικής εξέλιξης, τα πάντα ανατρέπονται. Θα δείτε τη Μέρκελ να προσκυνάει την Παναγία της Τήνου για να μην αποχωρήσει η Ελλάδα από την ευρωζώνη και ξεκινήσει η αρχή του τέλους της».

Πως απαντάει το κίνημα στις δολοφονικές επιθέσεις της αστυνομίας...

Ο τακτικός ελιγμός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την ημέρα της ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

Το βράδυ της Τρίτης 22 του Φλεβάρη, όταν άκουσαν στην Κουμουνδούρου τον Α. Αλαβάνο στο δελτίο ειδήσεων του ALTER πανικοβλήθηκαν. Είχαν ενημερωθεί προηγούμενα από την ηλεκτρονική τους αλληλογραφία για τις δηλώσεις του: “Πλησιάζει η στιγμή. Το Κάιρο έχει την πλατεία Ταχρίρ. Η Αθήνα έχει την πλατεία Συντάγματος. Διαδηλώνουμε στο Σύνταγμα. Μένουμε στο Σύνταγμα. Να φύγει αμέσως η κυβέρνηση Παπανδρέου.”, αλλά δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία. Θεώρησαν το ζήτημα ως άλλη μια λεκτική υπερβολή του Αλέκου. Τώρα όμως που ξανάκουσαν αυτές τις φράσεις σε ζωντανή μετάδοση από το δελτίο ειδήσεων, τους έζωσαν μαύρα φίδια. Για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση ο Γραμματέας του κόμματος συγκάλεσε έκτακτη συνεδρίαση του Πολίτμπυρο, στην οποία μεταξύ άλλων λήφθηκαν και δύο σοβαρές αποφάσεις:

1. Την μάχη στις επάλξεις του αγώνα την 23/2, θα δώσει η νεολαία με την άμεση καθοδήγηση του μπαρουτοκαπνισμένου και άξιου μαχητή Ν. Βούτση. Έμπειρα στελέχη της καθοδήγησης θα αναλάβουν την περιμετρική περιφρούρηση, ώστε να δημιουργηθεί ένας κλοιός αυτοπροστασίας από πιθανές λιποταξίες μελών, τα οποία θα επιχειρήσουν να δραπετεύσουν προς τον χώρο των συγκεντρωμένων στην πλατεία του Συντάγματος:

2. Το δεύτερο μέτρο αφορούσε την αυτοπροστασία του Αλέξη Μητρόπουλου. Η Κουμουνδούρου φοβούμενη ότι ο εκλεκτός της αρχηγός για το ευρύτερο λαϊκό μέτωπο που επιχειρεί να οικοδομήσει, πιθανόν να αυτομολήσει και αυτός προς την μεριά του Αλέκου Αλαβάνου, αποφάσισε να τον απομακρύνει πάραυτα από την επικίνδυνη ζώνη και να τον στείλει όσο πιο μακριά μπορεί από την πλατεία Συντάγματος. Ο Π. Λαφαζάνης διαφώνησε ισχυριζόμενος ότι αν χάσουν τον Αλέξη Μητρόπουλο, τότε μπορεί κάλλιστα να τον αντικαταστήσουν με τον Μίκη Θεοδωράκη, οποίος ήδη έχει ξεκινήσει και αυτός ανάλογο μετωπικό εγχείρημα. Το Πολίτμπυρο όμως είχε άλλη άποψη για το ζήτημα και προχώρησε στην εφαρμογή των σχεδίων του. Χρησιμοποιώντας μάλιστα τις τελευταίες μεθόδους παραλλαγής που δίδαξε πρόσφατα στην κομματική σχολή ο διευθυντής της Α. Μπαλτάς, μετέφερε τον Α. Μητρόπουλο μεταμφιεσμένο σε φιλελεύθερο στέλεχος της κυβέρνησης και τον παρέδωσε στην προστασία των τοπικών εκκλησιαστικών αρχών της Χαλκίδας. Με τέτοια μέτρα προστασίας είναι δύσκολο να τον εντοπίσουν, να τον προσεγγίσουν και να τον προσεταιρισθούν οι οπαδοί του Αλαβάνου:

CHAVEZ- CASTRO - GADDAFI - ORTEGA - HRISTOFIAS

Του Γιώργου Πρασσά

Ο έτερος - μετά τον Φιντέλ - των μεγάλων επαναστατών, που προκαλεί ρίγη συγκίνησης στην εγχώρια επαναστατική αριστερά :

18:00 ΛΙΒΥΗ - ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ: Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, βασικός σύμμαχος της Λιβύης μεταξύ των λατινοαμερικάνικων χωρών, εξέφρασε την υποστήριξή του στον συνταγματάρχη Καντάφι, ο οποίος αντιμετωπίζει, όπως λέει, "έναν εμφύλιο πόλεμο". "Ζήτω η Λιβύη και η ανεξαρτησία της! Ο Καντάφι βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν εμφύλιο πόλεμο", έγραψε χθες στο Twitter ο Τσάβες, ο οποίος δεν είχε εκφράσει άποψη από την αρχή της εξέγερσης στη Λιβύη μέχρι σήμερα.

O δε ηγέτης των πάλαι ποτέ σαντινίστας Ορτέγκα προσέφερε εκ νέου τη φιλία του στον λιβυκό σοσιαλιστικό φάρο, γιατί οι καλοί φίλοι φαίνονται στα δύσκολα :

AP: Nicaragua Pres. Ortega: Gaddafi "is again waging a great battle" "It's at difficult times that loyalty & resolve are put to the test"

Τέλος, το κορυφαίο κυβερνητικό κομμουνιστικό κόμμα της ευρώπης - ΑΚΕΛ - διαχώρισε τη θέση του από το εμπάργκο όπλων της εε, στον ηγέτη της λαϊκής δημοκρατίας της αραβικής τζαμαχιρίας της λιβύης :

18:40 ΛΙΒΥΗ - ΕΕ: ... Ορισμένα από τα κράτη μέλη, όπως η Κύπρος, η Μάλτα και η Ιταλία, που έχουν στενούς δεσμούς με την Λιβύη, εξέφρασαν τις αντιρρήσεις τους σχετικά με την επιβολή κυρώσεων τόσο γρήγορα, αναφέροντας ότι δεν είναι ακόμη γνωστό αν ο Μουαμάρ Καντάφι θα είναι στην εξουσία μέσα στις επόμενες εβδομάδες.

Από άλλους αντιαμερικάνους ή/και αντιιμπεριαλιστές - τύπου Μίκη - δεν έχουμε νέα ακόμα...

Οι 300 μετανάστες απεργοί πείνας ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!

 Πορεία, Σάββατο 26/2 Μουσείο ώρα12μ

Και εδώ μιλάμε για την απεργία πείνας!

Στις 4 σήμερα το απόγευμα live streaming  Φεβρουαρίου 25, 2011, κάντε κλικ εδώ: http://70.38.29.155/wr300.html  Στις 4 σήμερα το απόγευμα -και για όσες ώρες χρειαστεί- το διαδίκτυο μιλάει για τους μετανάστες απεργούς πείνας. Σε μια ραδιοφωνική εκπομπή χωρίς σταθμό θα μιλήσουν οι ίδιοι οι μετανάστες, μέλη της επιτροπής αλληλεγγύης, πανεπιστημιακοί και καλλιτέχνες για την μάχη των 300 απεργών πείνας.

Παίξτε "μπάλα" ρε!...

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. - Διήμερο Διαλόγου

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

Διήμερο Διαλόγου

-Για την ανατροπή του σφαγείου Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ

-Για την διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους

Πάντειο Πανεπιστήμιο Παρασκευή 25 – Σάββατο 26 του Φλεβάρη

Μπροστά στη βαθιά δομική κρίση απροσδιόριστης διάρκειας του καπιταλισμού, που η αντιμετώπισή της από αυτούς που τη δημιούργησαν την κάνει όλο και πιο καταστροφική, με την αξιοποίηση του χρέους ως βασικού εργαλείου για την κλιμάκωση της λεηλασίας του παραγόμενου πλούτου και την οριστική ισοπέδωση κατακτήσεων και δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των λαών από τις τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο, απ’ την ΟΝΕ – την ΕΕ – το ΔΝΤ και τις Κυβερνήσεις τους – μοναδική διέξοδος και ελπίδα είναι οι αγώνες των ίδιων των εργαζόμενων στον κόσμο και τη χώρα μας, είναι τα μηνύματα της εξέγερσης που στέλνουν στις μέρες μας οι λαοί της Αιγύπτου, της Τυνησίας και άλλων αραβικών χωρών. Σ’ αυτή την κατεύθυνση καλούμαστε κι’ εμείς, εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που ζούμε τη δραματική συρρίκνωση των μισθών μας, απεργοί στις συγκοινωνίες, στους δημόσιους οργανισμούς, στην Υγεία, στην Παιδεία στις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που βρισκόμαστε στο στόχαστρο του νέου κοινωνικού μεσαίωνα και της εξαθλίωσης, ελεύθεροι επαγγελματίες που συνθλίβονται από την «απελευθέρωση» της ασυδοσίας των πολυεθνικών, μικροί και μεσαίοι αγρότες που καταστρέφονται απ’ τα καρτέλ των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, κινήματα πολιτικής ανυπακοής «δεν πληρώνω» ενάντια στα αλλεπάλληλα χαράτσια και αλληλεγγύης στους μετανάστες και τους ξένους εργάτες, όλοι εμείς καλούμαστε να προχωρήσουμε στην μόνη διέξοδο που μας απομένει, με νέα αφετηρία την Πανεργατική Απεργία της 23 του Φλεβάρη, στον Παλλαϊκό Ξεσηκωμό.

Ταυτόχρονα όμως για να αποκτήσουν οι αγώνες μας αποτελεσματικότητα και νικηφόρα προοπτική, για να ανατραπεί το Μνημόνιο και το σφαγείο Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, για να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το πολιτικό σύστημα που τη στηρίζει, για να ανοίξουμε το δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής έχουμε ανάγκη απ’ την ακόμα πιο βαθιά αποκάλυψη των αιτιών της κρίσης, της προγραμματικής μας πρότασης και των στόχων μας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. διοργανώνει την Παρασκευή 25 και το Σάββατο 26 του Φλεβάρη Διήμερο Διαλόγου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με τη συμμετοχή γνωστών οικονομολόγων, εκπροσώπων και αγωνιστών της Αριστεράς και με το παρακάτω πρόγραμμα :

Παρασκευή 25/2 στις 6μ.μ. : Κρίση του καπιταλισμού και κρίση του χρέους

Ομιλητές : Λ. Βατικιώτης, Α. Βούλγαρης, Δ. Θανασούλας, Σ. Κοντογιάννης. Κ. Λαπαβίτσας, Σ. Μαρκέτος, Χ. Μπίστης 

Σάββατο 26/2 στις 5μ.μ.: Η ΕΕ και η Αριστερά

Ομιλητές: Ν.Βαλαβάνη, Π. Γκαργκάνας, Δ. Δεσύλλας, Σ. Κουβελάκης, Αλέν Κριβίν, Δ.Σαραφιανός

Σάββατο 26/2 στις 7μ.μ.: Το εργατικό κίνημα και η Αντικαπιταλιστική Προοπτική

Ομιλητές: Θ. Διαβολάκης, Π. Κωσταντίνου, Π. Λαφαζάνης, Χ. Σελιανίτης, Π. Σωτήρης, Α. Χάγιος

Μετά τις σύντομες τοποθετήσεις των εισηγητών θα υπάρχει χρόνος για διάλογο και συμπεράσματα.

Πριν 20 χρόνια...

Mια ακόμα "μάχη" των ΜΑΤ με τους κατοίκους της Κερατέας (23-02-2011)

Να γιατί φύγαμε απο το Σύνταγμα...

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα @φορμή 

 

Θαυμάστε το πρωτοσέλιδο του προχθεσινού Ριζοσπάστη. Βρήκαν την λύση για να ξεφύγουν από την πίεση που δέχονται απο μέλη και οπαδούς τους, για την απομόνωσή τους και την άρον άρον φυγή τους από το Σύνταγμα. Έτσι κι αλλιώς εάν γινόταν κάτι θα έλεγαν εμείς το είχαμε προαναγγείλει, ενώ τώρα που δεν έγινε θα πουν ότι με την παρέμβασή τους απεφεύχθη. Τώρα τι σχέση έχουν τα επεισόδια στον αγώνα του ολυμπιακού με την απεργιακή κινητοποίηση μόνο αυτοί το ξέρουν…

Τρίτη 22 Φλεβάρη 2011 – αριθ. φύλλου: 10899

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΧΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

Ετοιμάζουν προβοκάτσια στην απεργία

Τα γεγονότα του Σαββάτου, στον αγώνα Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, έχουν σχέση με ομάδες «φιλάθλων» που χρησιμοποιούνται γενικότερα στην κοινωνία, στις διαδηλώσεις, ως ομάδες προβοκατόρων. Πρόβα τζενεράλε τέτοιων ομάδων έγινε το Σάββατο το βράδυ με αποστολή την οργάνωση προβοκάτσιας στη μεθαυριανή απεργία. Η κυβέρνηση ξέρει και έχει την ευθύνη.

Rizopastis.gr

Με αφορμή λοιπόν αυτό το σχόλιο της "@φορμή" - αν και δεν είμαστε υπέρμαχοι της μιας μοναδικής και “αντικειμενικής” αλήθειας, όπως είναι το ΚΚΕ - θα χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον χαρακτηρισμό για να αξιολογήσουμε μια άλλη πολιτική πρακτική του. Το ΚΚΕ αντικειμενικά στηρίζει την κυβέρνηση με την πρακτική που κρατάει στο συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στα ΜΜΜ (Μέσα Μαζικής Μεταφοράς). 

Λοιπόν σε κάθε Γενική Απεργία στηρίζει την γραμμή να απεργούν, ώστε να μην υπάρχει τρόπος να κατέβει κόσμος στις πορείες και στις διαδηλώσεις που γίνονται αυτές τις ημέρες, γιατί γνωρίζει ότι όλος αυτός ο κόσμος δεν θα πάει στην δική του συγκέντρωση. Βέβαια για τους οπαδούς και τα μέλη του φροντίζει να μισθώνει μεταφορικά μέσα με χρήματα από το κομματικό ταμείο...

Ενημέρωση από την σημερινή διαδήλωση στην ΑΘΗΝΑ

Σήμερα πραγματοποιήθηκε μια από τις πιο μαζικές και πιο μαχητικές διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων στην ΑΘΗΝΑ. Αρκετός κόσμος προσπάθησε να παραμείνει στην πλατεία Συντάγματος παρά τις επανειλημμένες επιθέσεις της αστυνομίας να διαλύσει την συγκέντρωση. Στις 17:00 αρκετές οργανωμένες δυνάμεις πήραν τα πανό τους και έφυγαν με διαδήλωση προς την Πανεπιστημίου. Στις 18:30 η Αστυνομία επιτέθηκε σε όσους είχαν απομείνει και καθάρισε την περιοχή ψεκάζοντας και δέρνοντας όποιον έβρισκε μπροστά της.

Αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα της ΠΑΣΑ, μια μαρτυρία συντρόφου από την Πλατεία Συντάγματος:

Σύνταγμα, 23/2/2011

Τρέμω ακόμα. Σήμερα, όταν έφτασε η πορεία στο Σύνταγμα, μερικές εκατοντάδες άνθρωποι μείναμε μπροστά από τη Βουλή. Σύντομα ήμασταν πάνω από 5.000 άτομα. Αρκετές αριστερές οργανώσεις δεν στήριξαν καθόλου την προσπάθειά μας. Κατά τις 17:00, και ενώ είχε μείνει πολύς κόσμος (όχι πέντε χιλιάδες αλλά σίγουρα πάνω από τους μισούς), ενώ λέγαμε να μη φύγει κανείς και από τα σωματεία μάς έλεγαν ότι περιμένουν μικροφωνική για να γίνει συναυλία και να μαζευτεί κι άλλος κόσμος, σχεδόν όλες οι οργανώσεις πήραν τα πανό τους και έφυγαν. Μείναμε 500 άτομα. Πεντακόσιοι, πλην όμως αποφασισμένοι να κρατήσουμε την κατάληψη. Ανάψαμε δυο φωτιές, κάτσαμε γύρω τους και φωνάζαμε, ειρηνικά, συνθήματα. Όλες τις ώρες που ήμασταν εκεί, κάθε λίγο η ατμόσφαιρα γέμιζε δακρυγόνα – είτε με αφορμή μικροαψιμαχίες, είτε από επεισόδια σε διπλανούς δρόμους, τα οποία καταλαβαίναμε μόνο από το τσούξιμο στα μάτια και στο λαιμό… Γύρω στις 18:30, ενώ είχαμε μείνει κάπου 400 άτομα και τραγουδούσαμε το “πότε θα κάνει ξαστεριά” γύρω από τη φωτιά, τα ΜΑΤ μάς πλευρίζουν από τρεις μεριές. Μείναμε ψύχραιμοι. Άλλωστε δεν κάναμε τίποτα παράνομο ή επικίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα κανενός: καθόμασταν ειρηνικά οκλαδόν γύρω από τη φωτιά και τραγουδούσαμε, εξασκώντας το δικαίωμά μας να διαδηλώνουμε για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας (και πάνω μας), για την κλεμένη μας αξιοπρέπεια, για το αμφίβολο μέλλον μας. Ξαφνικά τα ΜΑΤ, που είχαν έρθει στο μισό μέτρο μπροστά από τους καθιστούς διαδηλωτές, αρχίζουν να μας ψεκάζουν εντελώς απρόκλητα στο πρόσωπο. Μία, δύο, τρεις φορές, μέχρι να αναγκαστούμε να σηκωθούμε. Τότε αρχίζουν να μας χτυπάνε με τα γκλομπ! Άοπλους διαδηλωτές, που το μόνο που κάναμε ήταν να κάθομαστε οκλαδόν και να τραγουδάμε… Παιδια αλλά και ανθρώπους ίδιας ηλικίας με τους γονείς τους. Όχι, δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Αλλά αρνούμαι να το συνηθίσω, αρνούμαι να δεχτώ το φασισμό και την ωμή βία, την ωμή τρομοκρατία ως κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο… Έχουμε φασισμό, εδώ, τώρα, δίπλα μας, έχουμε χούντα, το έχουμε καταλάβει;

Η δημοκρατία σας βρωμάει δακρυγόνο…

Πάνος Δαμέλος

23/2/2011

Ένα video από τις "μάχες" που δόθηκαν στην πλατεία Συντάγματος:

Δηλώσεις του Α. Αλαβάνου για την σημερινή διαδήλωση:

Επίσης, εδώ: Αλέκος Αλαβάνος: Η κυβέρνηση αισθάνεται πανικό για την πλατεία Συντάγματος»

ΑΛ. ΑΛΑΒΑΝΟΣ: «ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ- ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ»

ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 23 ΦΛΕΒΑΡΗ :

ΑΛ. ΑΛΑΒΑΝΟΣ: «ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ- ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ»

«Οι εξελίξεις στις χώρες του Νότου της Μεσογείου δείχνουν τον δρόμο για τις χώρες του Βορρά της,

Κανένα καθεστώς, ακόμα κι αν πρόκειται για χούντα όπως στην Τυνησία,

Καμία κυβέρνηση, ακόμα κι αν είναι στην εξουσία δεκαετίες όπως στην Αίγυπτο,

Καμία πολιτική, ακόμα κι αν πρόκειται για την ιμπεριαλιστική πολιτική μιας συμμαχικής ζώνης αραβικών κυβερνήσεων προς το Ισραήλ,

Καμία αγορά, ακόμα κι αν πρόκειται για την αγορά πετρελαίου:

Δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στην εξέγερση ενός ενωμένου λαού.

Καταρρέουν σα χάρτινος πύργος.

Σα χάρτινος πύργος κι εδώ, στη περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορούν να καταρρεύσουν :

Το καθεστώς του Συμφώνου Σταθερότητας, ακόμη κι αν έχει πίσω του όλες τις ευρωπαϊκές τράπεζες.

Οι κυβερνήσεις χωρών που ξεριζώνεται το Κοινωνικό Κράτος, ακόμα κι αν έχουν τη στήριξη μεγάλων δυνάμεων όπως η Γερμανία ή η Γαλλία.

Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμα κι αν μέχρι σήμερα έχει καταφέρει να υπερκεράσει τις λαϊκές αντιδράσεις.

Η αγορά των τοκογλυφικών κεφαλαίων, ακόμα κι αν κυριαρχούν σήμερα σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η οργή ενός λαού χωρίς παρόν, μιας χώρας χωρίς αξιοπρέπεια, μιας νεολαίας χωρίς μέλλον έχει φθάσει στο χείλος του ποτηριού. Ξεχειλίζει.

Η Ελλάδα έχει κι αυτή νεολαία. Με το δικαίωμα στις σπουδές, στην εργασία, στη ζωή, στην ελπίδα.

Η απεργία στις 23 Φλεβάρη είναι μεγάλη μέρα.

Ένα ποτάμι θα πλημμυρίσει την πρωτεύουσα.

Δεν θα επιτρέψει σε μια υπόλογη και υποταγμένη κυβέρνηση, τοποτηρητή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, τελματωμένη μέσα στα ψεύδη και τα αδιέξοδα, να αντιμετωπίσει ένα ενωμένο λαό με την πρόκληση και την υποκίνηση της βίας.

Ο ελληνικός λαός έχει βγάλει μαθήματα από τις αιγυπτιακές εξελίξεις. Η βία ήταν το τελευταίο κόλπο της κυβέρνησης Μουμπάρακ. Η μαχητική, σταθερή, επίμονη στην ειρηνική κινητοποίηση υπήρξε το ανίκητο όπλο της λαϊκής εξέγερσης.

Πλησιάζει η στιγμή.

Το Κάιρο έχει την πλατεία Ταχρίρ. Η Αθήνα έχει την πλατεία Συντάγματος.

Διαδηλώνουμε στο Σύνταγμα. Μένουμε στο Σύνταγμα.»

Να φύγει αμέσως η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Αθήνα, 22/2/2011

Οι " θέσεις" του Μετώπου Α-Α και η πολιτική συγκυρία (Μέρος 2ο)

μια παρένθεση

Με αφορμή σχόλια αναγνωστών που υπερασπίζονται το κύρος της υποτιθέμενης επιστήμης της οικονομίας - πριν προχωρήσουμε στο 2ο μέρος του κειμένου - παραθέτουμε ένα σύντομο σχόλιο για αυτό το ζήτημα:

Τα “οικονομικά” ως επιστήμη διαχειρίζονται έννοιες όπως “ανάπτυξη”, “παραγωγή”, “ανταγωνιστικότητα” “πρόοδος” και άλλες παρόμοιες με το περιεχόμενο που προσδίδει σε αυτές ο αστισμός. Δεν είναι έννοιες “επιστημονικά” ουδέτερες αλλά έχουν συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο. Δεν έχουν το ίδιο περιεχόμενο και για εκείνους που αγωνίζονται για ένα άλλο διαφορετικό κόσμο, με εκείνους που ενδιαφέρονται για την ευημερία του καπιταλισμού. Όταν διεκδικούμε την “ανάπτυξη” από την οπτική της αντικαπιταλιστικής προοπτικής, αναφερόμαστε σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που προσδιορίζεται ως “ανάπτυξη” από την την επιστήμη των “οικονομικών” και τους δείκτες που την καταγράφουν. Η δική μας “ανάπτυξη” δεν χωράει στους δείκτες της αστικής οικονομικής “επιστήμης”.

Ας σταθούμε σε μια έννοια που είναι από τις πιο συνηθισμένες στην οικονομική “επιστήμη”, το ΑΕΠ για να δείξουμε την ιδεολογική χρήση αυτού του όρου. Σε όσα “αριστερά” κείμενα λοιπόν αναφέρεται το ΑΕΠ, συνήθως χρησιμοποιείται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το χρησιμοποιεί και ο αστισμός στην επιχειρηματολογία του: η χρήση του υπονοεί ότι η αύξηση του ΑΕΠ είναι δείκτης θετικός για την χώρα και κατά συνέπεια και τον κόσμο της εργασίας, ενώ η μείωσή του είναι αρνητικός δείκτης για την χώρα και επομένως και τον κόσμο της εργασίας.

Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται. Δυο χώρες που έχουν το ίδιο ΑΕΠ, το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων στην μία χώρα μπορεί να έχει τεράστιες διαφορές από την άλλη, γιατί αυτό προσδιορίζεται από το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Επίσης η άνοδος του ΑΕΠ δεν σημαίνει αναγκαστικά και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του κόσμου της εργασίας. Συνήθως, όταν αυξάνει το ΑΕΠ ο κόσμος της εργασίας δεν κερδίζει τίποτα, ενώ όταν μειώνεται χάνει πολλά...

(μέρος 2ο)

Β. Για τις χαμένες "πατρίδες" του κεφαλαίου...

Την εποχή της παγκοσμιοποίησης το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, ενώ έχει πατρίδα η εργατική δύναμη. Σε αυτή ακριβώς την διάκριση δομείται σήμερα ένας από τους πιο βασικούς μηχανισμούς επιβολής της κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στην εργασία. Ας εξηγήσουμε σύντομα αυτή την θέση:

Όταν λέμε ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, εννοούμε ότι συγκροτείται με τρόπο που διασφαλίζει μια υπερεθνική κυριαρχία πέρα από τα κρατικές/εθνικές δεσμεύσεις. Η συγκρότηση αυτή παρέχει την δυνατότητα στο κεφάλαιο να ασκεί την δική του αυτόνομη πολιτική, έξω από κρατικούς και διακρατικούς μηχανισμούς. Αντίθετα, η εργασία οργανώνεται κατεξοχήν εντός των εθνικών κοινωνικών σχηματισμών και εκεί αναμετράτε με τον αντίπαλο. Προφανώς οι κρατικοί και διακρατικοί μηχανισμοί, όπως η Ε.Ε, το ΔΝΤ, είναι μηχανισμοί στην υπηρεσία των συμφερόντων του κεφαλαίου. Το γεγονός και μόνο ότι στην πρόσφατη κρίση ΕΚΤ στήριξε τις τράπεζες με χαμηλά επιτόκια και άλλες διευκολύνσεις σε αντίθεση με την πολιτική που κρατάει απέναντι στην στήριξη κρατών με προβλήματα χρέους, αρκεί να αποκαλυφθεί ο χαρακτήρας της πολιτικής αυτών των μηχανισμών.

Ο νεοφιλελευθερισμός, η κυρίαρχη πολιτική του αστισμού στην Δύση μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού - όπως επιγραμματικά κωδικοποιείται ως η “κυριαρχία των νόμων της αγοράς” και το “λιγότερο κράτος” - σημαίνει, εκτός των άλλων,  μείωση του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία και περιορισμό του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους στις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το κεφάλαιο αποκτά την δυνατότητα να ασκεί πολιτική άμεσα και δεν περιμένει πως αυτή θα διαμεσολαβηθεί μέσω των κρατικών μηχανισμών.

Η πολιτική αυτή ασκείται μέσω των “αγορών”. Το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα λοιπόν, χωρίς την παρέμβαση μηχανισμών όπως Ε.Ε., ΔΝΤ κλπ , επιβλέπει την ικανότητα αλλά και την αποφασιστικότητα με την οποία οι κυρίαρχες τάξεις κάθε εθνικού κοινωνικού σχηματισμού απορυθμίζουν την αγορά εργασίας και μειώνουν το μερίδιο των μισθών στο ΑΕΠ, χειραγωγούν το συνδικαλιστικό κίνημα και εξασφαλίζουν την κοινωνική συναίνεση σε αυτές τις πολιτικές. Εάν οι «αγορές» εκτιμήσουν ότι οι συνθήκες που επικρατούν σε μια χώρα δεν διασφαλίζουν τις απαιτήσεις τους για το ποσοστό κέρδους ή ότι ο κόσμος της εργασίας εξεγείρεται και δεν συναινεί καρτερικά σε αυτές τις πολιτικές, τιμωρούν αυτή την χώρα με μαζική εκροή κεφαλαίων, με άνοδο των επιτοκίων και με όποιον άλλον τρόπο βρουν πρόσφορο Αυτή ακριβώς η λειτουργία των “αγορών” συγκροτεί ένα διακριτό μηχανισμό επιβολής της υπερεθνικής κυριαρχίας του κεφάλαιου επί της αγοράς της εργασίας, ο οποίος επιβάλει την πειθάρχηση του κόσμου της εργασίας στις απαιτήσεις της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας.

Θεωρούμε ότι η πολιτική σημασία αυτής της θέσης είναι σημαντική σε σχέση με τις προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης του χρέους της χώρας μας και τις εναλλακτικές πολιτικές που προτείνονται. Με δεδομένο ότι η ΕΚΤ δεν έχει το δικαίωμα να αγοράσει το χρέος των χωρών μελών, όπως έχει το δικαίωμα να δανείσει τις τράπεζες της ευρωζώνης με ιδιαίτερα χαμηλό επιτόκιο (1%), τα ευρωπαϊκά κράτη είναι αναγκασμένα να χρηματοδοτούν το χρέος τους από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα η Ε.Ε. κρατάει στάση Πόντιου Πιλάτου και ¨νίπτει τας χείρας της” παραδίδοντας την χώρα μας άμεσα στις αδηφάγες ορέξεις των αγορών που οδηγούν την χώρα στην χρεωκοπία, στερώντας της παράλληλα ένα μικρό προστατευτικό όπλο απέναντι σε αυτή την επίθεση. Αυτό το όπλο είναι η υποτίμηση του νομίσματος, η οποία δεν μπορεί να γίνει εφόσον η χώρα μας παραμένει στην ΟΝΕ. Όμως, δεν είναι ένα ισχυρό όπλο που μπορεί από μόνο του να βάλει φραγμό στην επιθετική πολιτική των “αγορών”. 

(συνεχίζεται...) 

Οι " θέσεις" του Μετώπου Α-Α και η πολιτική συγκυρία (Μέρος 1ο)

Αντί προλόγου

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή το σχέδιο πολιτικής απόφασης του ΜΑΑ, που δόθηκε στην δημοσιότητα την Τετάρτη, 16 Φεβρουαρίου 2011 με τον τίτλο: “ΕΝΝΙΑ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ”. Θα ακολουθήσουν κι άλλα. Η προσπάθεια δεν εξαντλείται ως κριτική αυτών των 9 θέσεων. Στην πραγματικότητα αποβλέπει αλλού: Να προβάλλει και να αναδείξει μερικά ζητήματα που αφορούν την συγκρότηση της αριστεράς του 21ου αιώνα, ζητήματα που ούτως ή άλλως δεν μπορούν να απαντηθούν στο άμεσο μέλλον. Παρ' όλα αυτά έχουν καθοριστική σημασία για την πολιτική μας δράση. Έχει σημασία σήμερα να οριοθετηθούμε από πολιτικές πρακτικές του παρελθόντος που πρέπει να απορριφθούν, όπως και να εντοπίσουμε τις αβεβαιότητες και τα διλήμματα που προκύπτουν από κενά της επαναστατικής θεωρίας, κενά τα οποία διευρύνονται όλο και περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες.

Στηρίζουμε το Μέτωπο Αλληλεγγύης & Ανατροπής ως ένα πολύτιμο συμβάν στα πολιτικά δρώμενα της αριστεράς στην χώρας μας. Αυτό το συμβάν πυροδοτήθηκε εντός του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ. Το στοίχημα σήμερα είναι αν μπορεί να υπάρξει ως διακριτή αλλά και αυτόνομη πολιτική οντότητα. Ήδη έχει διαπράξει ορισμένες υπερβάσεις, οι οποίες δεν οφείλονται σε θεωρητικές και πολιτικές επεξεργασίες, αλλά με την πράξη του, όπως αυτή αποτυπώνεται σε στάσεις και ρήξεις πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα που κρίθηκαν στο παρελθόν εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα σχέδια προγραμμάτων και οι διακηρύξεις - όχι μόνον του ΜΑΑ, αλλά και των άλλων πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς - είτε πρόκειται για αναλυτικές και συστηματικές καταγραφές, όπως το ογκώδες πρόγραμμα του ΣΥΝασπισμού, είτε πρόκειται για απλή παράθεση σημείων όπως τα 10 σημεία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πίσω από τις πολιτικές απαιτήσεις της συγκυρίας. Απαιτήσεις που δεν εξαντλούνται στην αναζήτηση ενός εναλλακτικού προγράμματος διαχείρισης της κρίσης. Αυτή η ανεπάρκεια είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι επιμέρους κοινωνικές ομάδες στις οποίες συνήθως απευθύνονται αυτές οι προγραμματικές διακηρύξεις, παραμένουν αδιάφορες απέναντί τους.

Η πολιτική δράση στους κοινωνικούς χώρους δεν εμπεδώνεται μέσω προγραμματικών διακηρύξεων αλλά ως εσωτερικό ενέργημα στα κινήματα και στους μαζικούς αγώνες. Όμως, ο ίδιος ο χώρος της πολιτικής έχει την δική του αυτονομία και δεν συγκροτείται ως μια αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας και των αντιθέσεων που την διαπερνούν.

Α. Οι σχέσεις της πολιτικής και της οικονομικής εξουσίας

Προκαταλήψεις και δοξασίες αποτελούν το γενεσιουργό στοιχείο των πολιτικών προτάσεων που επιχειρούν να διατυπώσουν πολιτικοί μηχανισμοί της Αριστεράς, όσο και αν οι ίδιοι επικαλούνται τον “επιστημονικό σοσιαλισμό” ή γενικότερα την “επιστήμη”. Την εποχή του ΓΑΠ, της τρόικας και του ΔΝΤ γινόμαστε μάρτυρες ενός ιδιότυπου “οικονομισμού” της Αριστεράς, όπου όλοι προσπαθούν να στηρίξουν τα πολιτικά τους επιχειρήματα σε οικονομικές αναλύσεις και στα πορίσματα της οικονομικής επιστήμης. 

Η λεγόμενη “οικονομική επιστήμη”, δεν είναι επιστήμη, αλλά ένα σύνολο τεχνικών που ετεροκαθορίζονται από ποικίλες ιδεοληψίες. Δεν είναι μάλιστα - ως επιστήμη - ιδιαίτερα χρήσιμη ούτε στην εξουσία, ούτε στο κεφάλαιο, αφού δεν μπορεί να κάνει ασφαλείς προβλέψεις, ούτε καν εντός βραχυπρόθεσμων χρονικών ορίων. Οι μαύρες τρύπες στην θεωρία και στην πολιτική της Αριστεράς δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να καλυφθούν από τα "φώτα" αυτής της υποτιθέμενης επιστήμης

Θα αναφερθούμε σε ένα απλό παράδειγμα για να δείξουμε πώς ιδεοληψίες και προκαταλήψεις επικαθορίζουν τον τρόπο σκέψης των οικονομολόγων. Πριν λίγο καιρό είχε τύχει μιας πλατιάς δημοσιοποίησης ένα άρθρο του Θ. Μαριόλη – Κ. Παπουλή με τον τίτλο “ΤΑ ΔΙΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ ΧΡΕΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ” Η “Ίσκρα” μάλιστα έγραφε ότι αυτό το άρθρο:  “αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ανάλυση η οποία θα πρέπει να προσμετρηθεί σοβαρά τόσο στις θεωρήσεις όσο και στις προτάσεις της Αριστεράς για το χρέος και την οικονομία”. 

Οι συγγραφείς ξεκινάνε με ένα ερώτημα:

“Κάθε άνθρωπος, όμως, που δεν έχει χάσει τη λογική του αναρωτιέται: Αφού όλες, δήθεν, οι χώρες χρωστάνε, σε ποιον-ποιους χρωστάνε;” 

Η “λογική” που επικαλούνται στο ερώτημά τους οι συγγραφείς, παραπέμπει σε ένα σύστημα από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις αναφορικά με το κράτος και το κεφάλαιο και τις μεταξύ τους σχέσεις. Στο εσωτερικού αυτού του ιδεολογικού πλαισίου, η δυνατότητα να χρωστάνε όλες οι χώρες του πλανήτη φαίνεται παράλογη και εξωφρενική. 

Η απάντηση όμως στο ερώτημα που θέτουν, για όποιον έχει μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων – έξω από το δικό τους σύστημα ιδεοληψιών - είναι εξίσου προφανής: 

- Χρωστάνε στο κεφάλαιο!

Ο τρόπος με τον οποίο διατυπώνεται η ερώτηση, υπαινίσσεται ότι  κεφάλαιο και κράτος έχουν συνάψει σε κάθε χώρα “εθνικό” γάμο, ανάλογο με  αυτόν που περιέγραφαν τα εγχειρίδια της ακαδημίας των επιστημών της ΕΣΣΔ, τον “κρατικομονοπωλιακό” καπιταλισμό στα μέσα του περασμένου αιώνα. Για τους σοβιετικούς επιστήμονες εκείνης της εποχής αυτός ο γάμος δομούσε μια ισχυρή και “αγία” οικογένεια. Θεωρούσαν ότι και στην Δύση, το κεφάλαιο διαπλέκεται με το κράτος όπως ακριβώς διαπλέκονται τα κομμουνιστικά κόμματα με τους κρατικούς μηχανισμούς των ανατολικών χωρών εκείνης της εποχής: Ταυτίζεται δηλαδή η πολιτική με την οικονομική εξουσία. 

Οι επιστήμονες αυτοί δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η οικογενειακή σχέση του κράτους με το κεφάλαιο στην Δύση είναι πιο ελεύθερη απ' ότι στο δικό τους σύστημα! Ούτε βέβαια ήταν δυνατόν να περάσει από την φαντασία τους ότι κάποτε θα έφτανε η εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου και οι καλύτερες οικογένειες θα γίνονταν μέτοχοι μιας γενικευμένης παρτούζας....

Αν πράγματι στον πλανήτη υπήρχαν μόνον παρόμοιες ενάρετες οικογένειες – όπως αυτές που φαντάζονται οι συγγραφείς του άρθρου - τότε θα ήταν δικαιολογημένο το ερώτημα τους. Όμως το κεφάλαιο είναι άπιστο και συνάπτει εξωσυζυγικούς δεσμούς, και όπως λέει η παροιμία, “αλλού τρώει, αλλού πίνει, αλλού πάει και το δίνει”

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Για να δείξουμε ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την σημερινή κρίση αν δεν έχουμε ορισμένες θέσεις για τον χαρακτήρα των αντιθέσεων που μαστίζουν το στρατόπεδο του αστισμού. Λαθεμένες αντιλήψεις που κουβαλάει από το παρελθόν η Αριστερά γίνονται σήμερα εμπόδιο στην ερμηνεία των πολιτικών διαχείρισης της κρίσης αλλά και των αντιθέσεων και αντιφάσεων που διαπερνούν αυτές τις πολιτικές. 

Η ταύτιση της πολιτικής με την οικονομική εξουσία όταν ως θεωρητικό κεκτημένο  χρησιμοποιείται σε ερμηνευτικά σχήματα της συγκυρίας οδηγεί σήμερα πολλές δυνάμεις της αριστεράς, σε προφανή πολιτικά αδιέξοδα. Οι σχηματικές αυτές αντιλήψεις αδυνατούν να ερμηνεύσουν τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και συγκρούσεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Μια παγκοσμιοποίηση που έγινε κάτω από τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού. 

Πρόκειται για μια καπιταλιστική ολοκλήρωση που έγινε με την παραχώρηση ελευθεριών, δηλαδή «πολιτικών δικαιωμάτων» στο κεφάλαιο. Εξουσίες που άλλοτε είχαν κρατική ή διακρατική υπόσταση παραχωρούνται κυρίως στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και δημιουργείται πλέον μια νέα παγκόσμια «αστική τάξη» με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που «αυτονομείται» από κρατικές και διακρατικές συγκροτήσεις.

(συνεχίζεται...)

Μπέρδεμα

Αναδημοσίευση από το Radical Desire

«Πείτε ότι είχαμε πόλεμο με την Τουρκία. Δεν θα πουλούσαμε κάτι; Έτσι και τώρα έχουμε πόλεμο. Να βάλουμε λοιπόν ένα όριο, ότι δεν πωλείται η Ακρόπολη και ο Λευκός Πύργος και μετά να δούμε τι μπορούμε να πουλήσουμε».
Γεώργιος ο Καρα-τζα-φέρης

Έχω μπερδευτεί. Τα βάζω με τη φιλοσοφία. Μου φταίνε τα διαβάσματα. Καλά μου τα λεγαν ότι με το διάβασμα τα χάνει ο άνθρωπος. Διότι κύριε, αν δεν ήμουν πολύ μπερδεμένος θα το καταλάβαινα το πιο πάνω. Δεν θα καθόμουνα σαν χάνος να λέω "ε, συγνώμη, ο πόλεμος [ένας είναι ο πόλεμος, με την Τουρκία λέμε] γίνεται είτε για να προστατευθεί το κρατικό έδαφος είτε για να επεκταθεί. Πρώτη φορά ακούω πόλεμο που για να διεξαχθεί πρέπει πρώτα να πουληθεί κρατικό έδαφος." Ε, άλλο ο πόλεμος ας πούμε ο πολιτικός και άλλο ο  πόλεμος ο πωλητικός. Δεν έχεις ακούσει που λένε "πόλεμος τιμών στο σουπερμάρκετ, τρέξτε να προλάβετε να επωφεληθείτε;" Είναι άλλος πόλεμος τούτος.

Μετά λέω ότι φταίει ο μαρξισμός. Ο μαρξισμός σε κάνει να μην καταλαβαίνεις τον πατριωτισμό, πώς εκφράζεται και τι περιεχόμενο έχει. Διότι ο πατριωτισμός, κατά πώς φαίνεται, έχει να κάνει με το να προτείνεις την πώληση της εθνικής περιουσίας της πατρίδας σου για τον ανώτερο στόχο της προστασίας της εθνικής περιουσίας της πατρίδας σου. Είναι σαν κοάν ας πούμε ο πατριωτισμός: ο ήχος του ενός χεριού, ο δρόμος είναι ότι δεν υπάρχει δρόμος, τέτοια πράματα, που πρέπει να τα σκεφτεί πολύ ώρα ο εγκέφαλός σου για να απελευθερωθεί (απ' τον εγκέφαλό σου).

Μετά λέω ότι φταίει που δεν είμαι ΠΑΟΚτσής. Γιατί αλλιώς θα καταλάβαινα γιατί δεν πρέπει με τίποτε να πουληθεί ο Πύργος ο Λευκός αλλά ας πούμε για τους Δελφούς μπορεί και να είναι συζητήσιμο το πράμα. Διότι άμα νικάει ο ΠΑΟΚ, πού θα πηγαίνει ο Σαλονικιός να πανηγυρίσει; Θα παίρνει το λεωφορείο να κατεβαίνει νότια, να πληρώνει διόδια, να πέσει σε τίποτε Αθηναίους και να πρέπει να τους σπάσει κανα αμάξι, για (σ.τ.μ: ή) να τον περάσει κανας κουλτουριάρης για ηθοποιό σε θεατρικό και να του ζητάει αυτόγραφα; Δεν λέει.

Μέτωπο Α-Α: Πανελλαδική Σύσκεψη στις 11 και 12 Μαρτίου 2011

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής θα πραγματοποιήσει Πανελλαδική Σύσκεψη στις 11 και 12 Μαρτίου 2011. Χθες, Τετάρτη δόθηκε στην δημοσιότητα το σχέδιο απόφασης με τις πολιτικές θέσεις του Μετώπου, το οποίο βρίσκεται ήδη σε διαβούλευση με όσες και όσους στηρίζουν το Μέτωπο προκειμένου να διαμορφωθεί το τελικό κείμενο εισήγησης για την Πανελλαδική Συνάντηση.  Το σχέδιο απόφασης είναι δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ.

Ελπίζουμε ότι αυτή η διαβούλευση να αποτελέσει τομή στα ειωθότα των πολιτικών σχηματισμών της αριστεράς, των οποίων τα σχέδια των αποφάσεων παραμένουν ταυτόσημα με τις αποφάσεις. Η δημόσια διαβούλευση θα έχει πράγματι εκπληρώσει τους στόχους της, αν οδηγήσει στην διαμόρφωση ενός τελικού κειμένου εισήγησης με σημαντικές διαφορές από το σχέδιο!

Σας καλούμε να βάλετε το χεράκι σας σε αυτή την αλλαγή, συμμετέχοντας στην διαβούλευση για τις πολιτικές θέσεις του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής.  Στις επόμενες μέρες θα αναφερθούμε αναλυτικά για αυτή την διαβούλευση και θα εκφράσουμε αναλυτικά την άποψή μας για τις 9 θέσεις που περιλαμβάνει το σχέδιο απόφασης.

Μια κριτική του σχεδίου απόφασης εδώ:  Κείμενα Κριτικής

Δήλωση Α. Αλαβάνου για τις διεργασίες στο ΣΥΡΙΖΑ

«Οι διεργασίες στο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχουν θετική εξέλιξη στο βαθμό που δεν περιοριστούν σε οργανωτικές διευθετήσεις, αλλά κινούνται στην προοπτική της μετωπικής λογικής των πιο πλατειών δυνάμεων, που αντιστρατεύονται την πολιτική της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. και αγωνίζονται για την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου. Στηρίζονται στη δημοκρατική συμμετοχή των μελών. Και εντάσσονται στην ευρύτερη συνάντηση όλης της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ακριβώς στην κατεύθυνση αυτή κινείται το κείμενο θέσεων του Μετώπου που δώσαμε για συζήτηση στη δημοσιότητα.»

Αθήνα, 17/2/2011

Δελτίο Τύπου Κατάληψης ΤΕΕ

Δελτίο Τύπου

Το Συντονιστικό Αγώνα Αυτοαπασχολούμενων-Μισθωτών και Ανέργων μηχανικών που πραγματοποιεί την κατάληψη στο ΤΕΕ καλεί τους εργαζόμενους μηχανικούς σε διαδήλωση την Πέμπτη 17/2 στις 18:00 για την καταψήφιση του Νομοσχεδίου για την κατάργηση των ελάχιστων αμοιβών. Στη διαδήλωση αυτή καλούν το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, η ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ επίσης, ο Πανελλήνιος Σύλλογος Διπλωματούχων Μεταλλ/γων Μηχανικών και ο Πανελλήνιος Σύλλογος Διπλωματούχων Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών. Επίσης με απόφαση της η Γενική Συνέλευση του τμήματος Αττικής του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Διπλωματούχων Ανωτάτων Σχολών – Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων, αποφάσισε τη συμμετοχή του στην κατάληψη του ΤΕΕ και καλεί τους Αρχιτέκτονες στην ίδια διαδήλωση με αφετηρία το κατειλημμένο ΤΕΕ, την ίδια ώρα.

Συντονιστικό Αγώνα Αυτοαπασχολούμενων, Μισθωτών και Ανέργων Μηχανικών

περισσότερες πληροφορίες εδώ:
http://syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.com/

 

Την ΚΥΡΙΑΚΗ 20/2 ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ τα ΔΙΟΔΙΑ ΟΛΗΣ της ΧΩΡΑΣ

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΑΓΩΝΑ

ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΟΔΙΩΝ

www.diodiastop.gr , www.diodiastop.blogspot.com

Την  ΚΥΡΙΑΚΗ  20/2 

ανοίγουμε τα ΔΙΟΔΙΑ 

ΟΛΗΣ της ΧΩΡΑΣ

ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΜΑΣ

Η κυβέρνηση και οι πολιτικοί υπηρέτες των μεγαλοσυμφερόντων και των μεγαλοεργολάβων, νομοθετούν και ψηφίζουν την ουσιαστική ποινικοποίηση του κινήματός μας. Ενός κινήματος μαζικού, δίκαιου, ακομμάτιστου, ενός κινήματος που τολμά να τα βάζει με μεγαλοεργολάβους στοιχειοθετώντας καταγγελίες για το κερδοσκοπικό πάρτι που στήνεται σε βάρος των πολιτών και της οικονομίας της χώρας.

Οι άνθρωποι στις δύσκολες στιγμές φαίνονται....

Ο Νίκος Κούνδουρος και ο Στέλιος Μάινας βρέθηκαν στην ίδια δύσκολη θέση. Όμως αντέδρασαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Ο κ. Κούνδουρος, μέλος της "συμβουλευτικής επιτροπής" της ΣΠΙΘΑΣ, βρήκε άλλη μια αφορμή για τα γνωστά ρατσιστικά κηρύγματα, τα οποία συνηθίζει στις εμφανίσεις του στα τηλεπαράθυρα. Ο Στέλιος Μάινας αντίθετα δηλώνει έμπρακτα την συμπαράστασή του στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας:

"οι εκλογές σέρνουν καράβια..."

Χθες συνήλθε η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στην γνωστή γκαρσονιέρα της Βαλτετσίου. Όλοι ήταν εκεί εκτός από την ΔΕΑ, της οποίας η ηγεσία βρίσκεται εις Παρισίους. Είχαν προηγηθεί τα γνωστά κομπρεμί με την Κουμουνδούρου και είχε προσυμφωνηθεί η δημιουργία ενός ενδεκαμελούς (11) οργάνου αποτελούμενο από 3 ΣΥΝ, 3 Μέτωπο, 3 ΑΝΑΣΑ και οι 2 Γλέζος και ΔΗΚΚΙ. Γι αυτό και η Κουμουνδούρου παραβρέθηκε τρικέφαλη ( Λαφαζάνης, Τσίπρας, Βούτσης). Παραβρέθηκαν βεβαίως οι πρόθυμοι της ΑΝΑΣΑ (Ρόζα, Κόκκινο, Ξεκίνημα) η ΑΚΟΑ με τον αιώνιο αρχηγό της - που έχει από τον 20ο αιώνα - τον Γιάννη Μπανιά, οι δήθεν ανένταχτοι παράγοντες, ο Μ. Γλέζος ο Ν. Γαλάνης ΚΟΕ και ο Γ. Σαπουνάς ΑΠΟ.

Ο Τσίπρας τόνισε στην συνεδρίαση ότι στους 3 των Μετώπου και Ανάσας ο ένας (1) θα πρέπει να εκπροσωπεί τους ανένταχτους. αφού και το Μέτωπο και η Ανάσα έχουν πολλούς ανένταχτους ενώ για το ΣΥΝ δεν υπάρχει πρόβλημα αφού δεν έχει ανένταχτους. Αυτό το 11μελές αυτό όργανο θα καθοδηγεί τον Σύριζα και θα ονομάζεται “Συντονιστικό της Γραμματείας”. Αυτή η απόφαση καταγράφει την θέληση της καθόδου του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο ενδεχόμενο να γίνουν εκλογές πριν από το καλοκαίρι. Όλοι πλην Γ. Σαπουνά και της Τ. Χριστοδουλοπούλου, έδειχναν να συμφωνούν με κάποιες αποχρώσεις. Ακόμα και η ΚΟΕ συμφώνησε, αν και επισήμανε το ενδεχόμενο όλα αυτά να γίνονται ενόψει επερχόμενων εκλογών.