Αναρτήσεις
Αντί προλόγουΤο κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή το σχέδιο πολιτικής απόφασης του ΜΑΑ, που δόθηκε στην δημοσιότητα την Τετάρτη, 16 Φεβρουαρίου 2011 με τον τίτλο: “ΕΝΝΙΑ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ”. Θα ακολουθήσουν κι άλλα. Η προσπάθεια δεν εξαντλείται ως κριτική αυτών των 9 θέσεων. Στην πραγματικότητα αποβλέπει αλλού: Να προβάλλει και να αναδείξει μερικά ζητήματα που αφορούν την συγκρότηση της αριστεράς του 21ου αιώνα, ζητήματα που ούτως ή άλλως δεν μπορούν να απαντηθούν στο άμεσο μέλλον. Παρ' όλα αυτά έχουν καθοριστική σημασία για την πολιτική μας δράση. Έχει σημασία σήμερα να οριοθετηθούμε από πολιτικές πρακτικές του παρελθόντος που πρέπει να απορριφθούν, όπως και να εντοπίσουμε τις αβεβαιότητες και τα διλήμματα που προκύπτουν από κενά της επαναστατικής θεωρίας, κενά τα οποία διευρύνονται όλο και περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες.
Στηρίζουμε το Μέτωπο Αλληλεγγύης & Ανατροπής ως ένα πολύτιμο συμβάν στα πολιτικά δρώμενα της αριστεράς στην χώρας μας. Αυτό το συμβάν πυροδοτήθηκε εντός του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ. Το στοίχημα σήμερα είναι αν μπορεί να υπάρξει ως διακριτή αλλά και αυτόνομη πολιτική οντότητα. Ήδη έχει διαπράξει ορισμένες υπερβάσεις, οι οποίες δεν οφείλονται σε θεωρητικές και πολιτικές επεξεργασίες, αλλά με την πράξη του, όπως αυτή αποτυπώνεται σε στάσεις και ρήξεις πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα που κρίθηκαν στο παρελθόν εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα σχέδια προγραμμάτων και οι διακηρύξεις - όχι μόνον του ΜΑΑ, αλλά και των άλλων πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς - είτε πρόκειται για αναλυτικές και συστηματικές καταγραφές, όπως το ογκώδες πρόγραμμα του ΣΥΝασπισμού, είτε πρόκειται για απλή παράθεση σημείων όπως τα 10 σημεία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πίσω από τις πολιτικές απαιτήσεις της συγκυρίας. Απαιτήσεις που δεν εξαντλούνται στην αναζήτηση ενός εναλλακτικού προγράμματος διαχείρισης της κρίσης. Αυτή η ανεπάρκεια είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι επιμέρους κοινωνικές ομάδες στις οποίες συνήθως απευθύνονται αυτές οι προγραμματικές διακηρύξεις, παραμένουν αδιάφορες απέναντί τους.
Η πολιτική δράση στους κοινωνικούς χώρους δεν εμπεδώνεται μέσω προγραμματικών διακηρύξεων αλλά ως εσωτερικό ενέργημα στα κινήματα και στους μαζικούς αγώνες. Όμως, ο ίδιος ο χώρος της πολιτικής έχει την δική του αυτονομία και δεν συγκροτείται ως μια αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας και των αντιθέσεων που την διαπερνούν.
Α. Οι σχέσεις της πολιτικής και της οικονομικής εξουσίας
Προκαταλήψεις και δοξασίες αποτελούν το γενεσιουργό στοιχείο των πολιτικών προτάσεων που επιχειρούν να διατυπώσουν πολιτικοί μηχανισμοί της Αριστεράς, όσο και αν οι ίδιοι επικαλούνται τον “επιστημονικό σοσιαλισμό” ή γενικότερα την “επιστήμη”. Την εποχή του ΓΑΠ, της τρόικας και του ΔΝΤ γινόμαστε μάρτυρες ενός ιδιότυπου “οικονομισμού” της Αριστεράς, όπου όλοι προσπαθούν να στηρίξουν τα πολιτικά τους επιχειρήματα σε οικονομικές αναλύσεις και στα πορίσματα της οικονομικής επιστήμης.
Η λεγόμενη “οικονομική επιστήμη”, δεν είναι επιστήμη, αλλά ένα σύνολο τεχνικών που ετεροκαθορίζονται από ποικίλες ιδεοληψίες. Δεν είναι μάλιστα - ως επιστήμη - ιδιαίτερα χρήσιμη ούτε στην εξουσία, ούτε στο κεφάλαιο, αφού δεν μπορεί να κάνει ασφαλείς προβλέψεις, ούτε καν εντός βραχυπρόθεσμων χρονικών ορίων. Οι μαύρες τρύπες στην θεωρία και στην πολιτική της Αριστεράς δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να καλυφθούν από τα "φώτα" αυτής της υποτιθέμενης επιστήμης
Θα αναφερθούμε σε ένα απλό παράδειγμα για να δείξουμε πώς ιδεοληψίες και προκαταλήψεις επικαθορίζουν τον τρόπο σκέψης των οικονομολόγων. Πριν λίγο καιρό είχε τύχει μιας πλατιάς δημοσιοποίησης ένα άρθρο του Θ. Μαριόλη – Κ. Παπουλή με τον τίτλο “ΤΑ ΔΙΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ ΧΡΕΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ” Η “Ίσκρα” μάλιστα έγραφε ότι αυτό το άρθρο: “αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ανάλυση η οποία θα πρέπει να προσμετρηθεί σοβαρά τόσο στις θεωρήσεις όσο και στις προτάσεις της Αριστεράς για το χρέος και την οικονομία”.
Οι συγγραφείς ξεκινάνε με ένα ερώτημα:
“Κάθε άνθρωπος, όμως, που δεν έχει χάσει τη λογική του αναρωτιέται: Αφού όλες, δήθεν, οι χώρες χρωστάνε, σε ποιον-ποιους χρωστάνε;”
Η “λογική” που επικαλούνται στο ερώτημά τους οι συγγραφείς, παραπέμπει σε ένα σύστημα από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις αναφορικά με το κράτος και το κεφάλαιο και τις μεταξύ τους σχέσεις. Στο εσωτερικού αυτού του ιδεολογικού πλαισίου, η δυνατότητα να χρωστάνε όλες οι χώρες του πλανήτη φαίνεται παράλογη και εξωφρενική.
Η απάντηση όμως στο ερώτημα που θέτουν, για όποιον έχει μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων – έξω από το δικό τους σύστημα ιδεοληψιών - είναι εξίσου προφανής:
- Χρωστάνε στο κεφάλαιο!
Ο τρόπος με τον οποίο διατυπώνεται η ερώτηση, υπαινίσσεται ότι κεφάλαιο και κράτος έχουν συνάψει σε κάθε χώρα “εθνικό” γάμο, ανάλογο με αυτόν που περιέγραφαν τα εγχειρίδια της ακαδημίας των επιστημών της ΕΣΣΔ, τον “κρατικομονοπωλιακό” καπιταλισμό στα μέσα του περασμένου αιώνα. Για τους σοβιετικούς επιστήμονες εκείνης της εποχής αυτός ο γάμος δομούσε μια ισχυρή και “αγία” οικογένεια. Θεωρούσαν ότι και στην Δύση, το κεφάλαιο διαπλέκεται με το κράτος όπως ακριβώς διαπλέκονται τα κομμουνιστικά κόμματα με τους κρατικούς μηχανισμούς των ανατολικών χωρών εκείνης της εποχής: Ταυτίζεται δηλαδή η πολιτική με την οικονομική εξουσία.
Οι επιστήμονες αυτοί δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η οικογενειακή σχέση του κράτους με το κεφάλαιο στην Δύση είναι πιο ελεύθερη απ' ότι στο δικό τους σύστημα! Ούτε βέβαια ήταν δυνατόν να περάσει από την φαντασία τους ότι κάποτε θα έφτανε η εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου και οι καλύτερες οικογένειες θα γίνονταν μέτοχοι μιας γενικευμένης παρτούζας....
Αν πράγματι στον πλανήτη υπήρχαν μόνον παρόμοιες ενάρετες οικογένειες – όπως αυτές που φαντάζονται οι συγγραφείς του άρθρου - τότε θα ήταν δικαιολογημένο το ερώτημα τους. Όμως το κεφάλαιο είναι άπιστο και συνάπτει εξωσυζυγικούς δεσμούς, και όπως λέει η παροιμία, “αλλού τρώει, αλλού πίνει, αλλού πάει και το δίνει”
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Για να δείξουμε ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την σημερινή κρίση αν δεν έχουμε ορισμένες θέσεις για τον χαρακτήρα των αντιθέσεων που μαστίζουν το στρατόπεδο του αστισμού. Λαθεμένες αντιλήψεις που κουβαλάει από το παρελθόν η Αριστερά γίνονται σήμερα εμπόδιο στην ερμηνεία των πολιτικών διαχείρισης της κρίσης αλλά και των αντιθέσεων και αντιφάσεων που διαπερνούν αυτές τις πολιτικές.
Η ταύτιση της πολιτικής με την οικονομική εξουσία όταν ως θεωρητικό κεκτημένο χρησιμοποιείται σε ερμηνευτικά σχήματα της συγκυρίας οδηγεί σήμερα πολλές δυνάμεις της αριστεράς, σε προφανή πολιτικά αδιέξοδα. Οι σχηματικές αυτές αντιλήψεις αδυνατούν να ερμηνεύσουν τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και συγκρούσεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Μια παγκοσμιοποίηση που έγινε κάτω από τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού.
Πρόκειται για μια καπιταλιστική ολοκλήρωση που έγινε με την παραχώρηση ελευθεριών, δηλαδή «πολιτικών δικαιωμάτων» στο κεφάλαιο. Εξουσίες που άλλοτε είχαν κρατική ή διακρατική υπόσταση παραχωρούνται κυρίως στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και δημιουργείται πλέον μια νέα παγκόσμια «αστική τάξη» με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που «αυτονομείται» από κρατικές και διακρατικές συγκροτήσεις.
(συνεχίζεται...)
Λοιπόν, καλά! Αυτοί στους οποίους αναφέρεσαι και άλλοι στους οποίους υπονοείς ουσιαστικά ξαναζεσταίνουν τη σούπα του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Και βεβαίως αγνοούν τη σχετική αυτονομία της πολιτικής. Σαφώς χάλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κρίνουμε όμως από τα όσα έχει μέχρι τώρα αφήσει να εννοηθούν και όσα σηματοδοτεί αυτό το πρώτο μέρος τουλάχιστον που δημοσιεύεις, η ΕΟΣ πάει να απαντήσει λάθος. Είναι σίγουρα απολυτως ενοχλητικό να κάνει κανείς το δάσκαλο, ΟΜΩΣ:
1. άσε τις παπάρες περί οικονομικής επιστήμης που δεν μπορεί το ένα και το άλλο.
Το ξέρεις ότι δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται περί του ότι το θέμα μας είναι η ΚΡΙΤΙΚΗ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ. έστι πάει αυτή η ιστορία. Στοιχειώδες σωστά; ΔΕν χρειάζεται να αναπτύψω περαιτέρω.
2. Την πατάς στο ζήτημα του οικονομικού ρόλου του κράτους. Τα ξέρεις αλλά γιατί άραγε τα ξεχνάς; Η απάντηση στα πε΄ρι μονοπωλιακού καπιταλισμού και αυτονομίας της πολιτικής ΔΕΝ είναι η πλήρης αυτονόμηση των πολιτκών ανταγωνισμών από τις οικονομικές ρυθμίσεις.
Πάλι Μπετελέμ να διαβάσεις (κυρίως το διάλογο με το Σουήζυ), Πουλαντζά (βασικά το Κοινωνικές τάξεις στο σύγχρονο καπιταλισμό, μετά βλέπουμε γιά τα ύστερα κείμενα) και Ρέσνικ-Βολφ γιά πιό σύγχρονα σχετικά με παγκοσμιοποίηση.
Εσύ μου φαίνεται τό χεις ρίξει στο Μηλιό τελευταία. Δεν πάμε έτσι βήμα μπροστά αλλά χίλια πίσω. Παπαριές καμαρωτές.
3. Και τελειώνω γιατί βαριέμαι. Άν ξαναέγιναν της μόδας τα ρεβιοζινιστικά παλαιοκουκουέδικα δε θα μας τρελλάνεις απαντώντας με άλλα ρεβιζιονιστικά παλιαοεσωτερικάκικα, σαν κι αυτά που ξαναζεσταίνει ο Μηλιός γιά να κοροιδεύει τα μυξιάρικα του ΣΥΝ και κάτι κολαούζους που το παίζουν θεωρίες.
4. Αν η ΚΟΕ, ο αλαβάνος, ο Λαφαζάνης, ο Λαπαβίτσας και δεν ξέρω ποιός φλερτάρει με θεωρίες εξάρτησης ή εθνικά μέτωπα ή αγώνες κατά του ιμπεριαλισμού σε συμμαχία με (μικρο)αστικές τάξεις να τους αλλάξουμε τον αδόξαστο.
Είναι όμως πολιτικαντισμός της πλάκας επειδή αυτοί είναι τέτοιοι, η ΕΟΣ να χορεύει τσάμικο με τους οικονομικούς μηχανισμούς της Ευρωπαικής Ένωσης και τα ευχέλαια προς χάριν των ευρωπαίων εργαζομένων και καλά (φέξε μου και γλύστρισα).
5. Λοιπόν, πάμε από τα βασικά γιατί πα΄ς να μας τρελλάνεις εδώ μέσα.
Άρθρον πρώτον. Ρόζα Λούξεμπουργ΅: ο βασικός εχθρός ταξικά βρίσκεται μέσα στην ίδια μας τη χώρα.
Άρθρον δεύτερον: βασική λειτουργία του κράτους είανι η ενοποίηση των οικονομικών ρυθμίσεων, είτε άμεσα είε μέσω των εγγυήσεων του Δικαίου. Προσοχή: λέμε ενοποίηση, όχι πάντα άμεση παρέμβαση. Ο Μπετελέμ τα λέει άριστα. Άστο το μαλάκα το Μηλιό και διάβασε πάλι τα βασικά.
Συγγνώμη γιά το ύφος, συντροφικά εννοούνται όλα! Επιτέλους δηλαδή! Επειδή διάφοροι είτε αλητήριοι είτε ρεβιζιονιστές της πλάκας νομίζουν ότι κάνουν πολιτική εθνικού ακροατηρίου, πας και συ να παρέμβεις με ίδιους όρους;
Έλα, απαράδεκτα! Και δε βλάφτουν επίσης και κάτι πιό παλιά της εργατικής αυτονομίας περί Λένιν και οικονομικής διεδικητικής πολιτικής. Αμάν πιά μάστορα, θες να ξεχάσουμε τα στοιχειώδη. Αμα πιά! [
@δε θα μας τρελλάνεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ φόρα πήρες και θα μας τρελάνεις εσύ! Σε αρκετά από αυτά που γράφεις έχω την υποψία ότι συμφωνούμε! περίμενε τουλάχιστον να ολοκληρωθεί το κείμενο και μετά τα λέμε...
προς θα μας τρελλάνεις!
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Μεγάλη πατάτα αυτό που έγραψε ο Μαριόλης με το Παπουλή για το σε ποιούς χρωστάει ο πλανήτης.
2. Επίσης η Ιαπωνία που χρωστάει στις δικές τράπεζες αν και έχει τεράστιο χρέος δεν έχει πρόβλημα ενώ η χώρα μας έχει. Έχει σημασία λοιπόν η αυτονομία του χρηματοπιστωτικού συστήματος από κρατικές εξουσίες που επισημαίνει η ΕΟΣ.
Το κείμενο του ΕΟΣ είναι καλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σκέφτεστε με το δικό σας κεφάλι και όχι τι είπε ο κάθε Μπετελέμ και δεν ξέρω ποιός άλλος.
Oσον αφορα τον οικονομισμο που αναπτυσσεται, εχεις δικιο , οπως και οσπουδαιος Μπετελεμ που ομως δεν προλαβε την φαση της πληρους αποδομησης του μεταφορντικου μοντελου, αφου αυτο κατα τη γνωμη μου δεν ειναι ενα απλο επεισοδιο της εξελιξης του καπιταλισμου. mike
ΑπάντησηΔιαγραφή1)Κυκλοφορούν στην πιάτσα τελευταία πολλά οικονομικά,ή οικονομίστικα θάλεγα εγώ,κείμενα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είστε προϊδεασμένοι σύντροφοι,ότι δεν πρόκειται συνήθως για 'αγνές μελέτες' που ξεκινούν από μηδενική βάση με στόχο να 'ανακαλύψουν' την αλήθεια.
Είναι χρήσιμο να λαμβάνουμε υπόψη μας το ΠΟΙΟΣ γράφει ένα κείμενο.
Γιατί συχνά ο συγγραφέας υποσυνείδητα-ή και εντελώς συνειδητά-προσπαθεί να ταιριάξει την 'μελέτη' του στην δεδομένη κοσμοθεωρία και πολιτική του αντίληψη.
2)Το κείμενο Μαριόλη-Παπουλή είναι πραγματικά αστείο.Για να μη χρησιμοποιήσω βαρύτερο χαρακτηρισμό.
Οι άνθρωποι διέγραψαν κυριολεκτικά απ'τη μελέτη τους την ύπαρξη και λειτουργία του ιδιωτικού κεφαλαίου,ειδικά σε μια ιστορική περίοδο νεοφιλελευθερισμού και μονοπωλιακού καπιταλισμού.Σε μια περίοδο που λειτουργεί όλο και πιο αυτοδύναμα,επιθετικά,προκλητικά και ΧΡΕΩΣΤΙΚΑ σε βάρος των κρατικών προϋπολογισμών.
(Αχ καημένο και ουδέτερο αστικό κράτος,που για όλων μας το καλό φροντίζεις,τί σού'μελλε να πάθεις)
Αν σε επίπεδο εξωτερικής-και όχι μόνο-πολιτικής,το αστικό κράτος λειτουργεί ιμπεριαλιστικά,εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ιδιωτών κεφαλαιούχων,τότε ΤΙ στο διάολο συμβαίνει ένα σκαλί πιο χαμηλά,σε επίπεδο κρατικής οικονομίας και προϋπολογισμών;
Οι Μαριόλης-Παπουλής απλώς άνοιξαν τον χάρτη του RISK και μη μπορώντας να εξηγήσουν πώς είναι δυνατόν όλα τα χρωματιστά κράτη να χρωστάνε σε όλα,μας σερβίρισαν την καινοτόμα θεωρία τους,πασπαλισμένη με επιλεγμένα οικονομικά στοιχεία,για να γίνει πιό κομψή και πιστευτή απ'τους ιθαγενείς.
3)Προτείνω σε όσους ενδιαφερθούν να ψάξουν περισσότερο τη δουλειά,να διαβάσουν:
α)Η ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ της Λούξεμπουργκ
β)ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ κ' ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ του Μπουχάριν.
Κι αφήστε τους σύγχρονους καθηγητές(;) να αναζητούν καινοτόμες θεωρίες..
4)ΕΟΣ αν και περιστασιακά διαφωνούμε,μου άρεσε πολύ το κείμενό σου.Περιμένω με χαρά τη συνέχεια.
Τι είναι η "παγκοσμιοποίηση" και ποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά εμφανίζει σε σχέση με προγενέστερες φάσεις/στάδια/whatever του καπιταλισμού?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν υπάρχει "παγκόσμια αστική τάξη", αυτό σημαίνει πως υπάρχει και "παγκοσμιο προλεταριάτο"; Και τι θα κάνει η αριστερά; Θα περιμένει η επανάσταση να ξεκινήσει σε όλο τον κόσμο ταυτόχρονα.
Το μαθαμε και αυτο. Η οικονομικη επιστημη δεν ειναι επιστημη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια παραδειγμα αν μειωνεται το ΑΕΠ, η ανεργια μπορει και να μην αυξανεται αλλα να μειωνεται?
Αν αυτος ειναι, οπως και πολλοι αλλοι ενας γενικος κανονας που δεν μπορει μεν να περιγραψει ακριβως το τι θα γινει, αλλα αποτελει ενα εργαλειο, η οικονομικη επιστημη ειναι επιστημη. Απλα ειναι κοινωνικη επιστημη και λειτουργει οπως ολες οι κοινωνικες επιστημες, προδιαγραφοντας γενικες τασεις.
Δεν ειναι δηλαδη θετικη επιστημη.
Τωρα αν ολες οι κοινωνικες επιστημες δεν ειναι επιστημες, τοτε και ο κοινωνικος φιλοσοφος Μαρξ μαλλον ενας βολοντςριστης ηταν με αισθηματα δικαιου.
ΥΓ: στις φετινες εκλογες του Οικονομικου Επιμελητηριου ειδα τον Αλαβανο να ερχεται να ψηφισει. Νομιζα πως ερχεται να ψηφισει σε επιστημονικο φορεα, οχι σε μπακαλικο.
To σχολιο 9.13 μμ, δικο μου Δ.Β.
ΑπάντησηΔιαγραφή''Δεν είναι μάλιστα - ως επιστήμη - ιδιαίτερα χρήσιμη ούτε στην εξουσία, ούτε στο κεφάλαιο, αφού δεν μπορεί να κάνει ασφαλείς προβλέψεις, ούτε καν εντός βραχυπρόθεσμων χρονικών ορίων.''
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος σας λεει οτι η Goldman sachs δεν ειχε εικονα για την κριση που ερχεται και δεν ειχε κερδοσκοπησει σε αυτην?
Μηπως το κεφαλαιο ειναι κατι ενιαιο και θα προβει σε ανακοινωσεις οταν δει την κριση να ερχεται και μπορει ως ενιαια παγκοσμια εκφραση να την σταματησει?
Μαλλον καταπιανεστε με πραγματα που αγνοειτε.
Δ.Β.
@ Δ.Β.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα η Goldman sachs κάνει καλά την δουλειά της από τους "επιστήμονες" που έχει, τα πράγματα είναι απλά! Να πούμε του GAP να πάρει μερικούς απ' αυτούς και να λύσει τα προβλήματα της χώρας.
Τι καθόμαστε και συζητάμε για πολιτική και άλλα παρόμοια άχρηστα!
@ Χα χα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Goldman, αντιθετα με την Ελλαδα δεν ειχε ελλειμμα, ελλειμμα εμπορικου ισοζυγιου, χρεος.Ειναι οργανισμος, οχι κρατος. Γι΄αυτο και δεν λυνει και το προβλημα.Χα Χα.
Η πολιτικη οικονομια, ως ορος λεει κατι?
Δ.Β.
Αν και δεν είμαι οπαδός του Μαριόλη, μάλλον δεν καταλάβατε τίποτα από το άρθρο. Επίσης για να απορίψετε με τόση ευκολία κάτι, όπως την οικονομία, καλό είναι να ξέρετε πρώτα περί τίνος μιλάτε. όταν αναφέρεται ο Μαριόλης σε Καθαρή (και Ακαθάριστη) Επενδυτική Θέση μίας χώρας, αυτό περιλαμβάνει τις δανειακές υποχρεώσεις (και αξιώσεις απέναντι σε τρίτους), τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού κεφαλαίου. Οπότε μπορεί μία χώρα να έχει δανειστεί από ιδιωτικά κεφάλαια μίας άλλης χώρας, και τότε θα εμφανιστεί πως η πρώτη χώρα χρωστάει στη δεύτερη. Δεν μιλάει λοιπόν για αυστηρά κρατικά χρέη, αλλά για εθνικά (χώρα προέλευσης), οπότε ναι, τότε το παγκόσμιο άθροισμα είναι μηδέν. Το κεφάλαιο έχει πατρίδα, άσχετα αν επεκτείνεται και σε άλλες χώρες. Αν οι οικονομλόγοι τείνουν να προσεγγίζουν την πολιτική υπό το πρίσμα της οικονομικής θεωρίας, υποβαθμίζοντας την πρώτη σε παράγωγο της δεύτερης, ορισμένοι "πολιτικοί" νομίζουν πως δεν χρειάζεται να μελετήσεις επισταμένα κάποιο αντικείμενο, αφού εκ των προτέρων "γνωρίζουν". Άνθρακες ο θησαυρός λοιπόν, λίγη ταπεινοφροσύνη δεν θα έβλαπτε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης ο Μηλιός σε αυτή τη θεωρητική παράδοση ανήκει: των Αλτουσέρ, Πουλαντζά, Μπετελέμ. Στο τελευταίο του βιβλίο με τον Σωτηρόπουλο για τον ιμπεριαλισμό, υποστηρίζει την 'εθνική" διάσταση του κεφαλαίου, ως μέρος του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου του κοινωνικού σχηματισμού στον οποίο δραστηριοποιείται, ανεξάρτητα από τη χώρα προέλευσης (από που δηλαδή προήλθε η ξένη επένδυση, από τη στιγμή που δραστηριοποιείται σε μία χώρα, γίνεται μέρος του συνολικού κοινωνικου κεφαλαίου αυτής της χώρας). Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε το Μηλιό να γίνει ο ιδεολογικός απολογητης του ευρωπαϊστικού ρεφορμισμού του ΣΥΝ. Βλέπετε ο ρεφορμισμός δεν απορέει απλά από μία λάθοςς άποψη, είναι αποτέλεσμα της δομικής θέσης που καταλαμβάνει ένας πολιτικός φορέας σττο αστικό πολιτικό σύστημα. Ο ΣΥΝ είναι τμήμα του πολιτικού οδεολογικού μηχανισμού του κράτους που θα έλεγε ο Αλτουσέρ και παλιότερα δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να αποδεχτεί και ο Μηλιός...