ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΟΝΗ;

Αναδημοσίευση από το "Γιατί  Όχι;"

του Απόστολου Δεδουσόπουλου

Ο γυμνασιάρχης μας στο 7ο Γυμνάσιο (Λύκειο) στο Παγκράτι ήταν γυμνασιάρχης. Νομίζω αυτό είναι επαρκής περιγραφή. Φιλόλογος, λιγομίλητος με χαμηλή φωνή, αγέλαστος, χωρίς χιούμορ, τυπικός και αυστηρός - ως όφειλε. Πάντα με το ίδιο σκούρο κοστούμι, πολυκαιρισμένο.

Τον θυμάμαι να προβάλει το πάνω μέρος του κορμού και το κεφάλι από το παράθυρο του πρώτου ορόφου. Πάνω από το κεφάλι του το παραδοσιακό κουδούνι, πιο κάτω το κορδόνι αιωριζόταν σχεδόν ακουμπώντας το κεφάλι του. "Νταν" τραβούσε το κορδόνι, το κουδούνι ηχούσε, η μικροφασαρία στο διάλειμμα, η μικρο-παρεκτροπή μας, τελείωνε στον ήχο του. Πάνω από το κεφάλι του γυμνασιάρχη το κορδόνι του κουδουνιού συνέχιζε τις τις μικρές κυμάνσεις του ...

Ρήξη με τις ψευδαισθήσεις

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Γιάνη Βαρουφάκη

Δύο ήταν οι πρωθυπουργικές ψευδαισθήσεις που οδήγησαν την κυβέρνηση στο σημερινό αδιέξοδο.

- Οτι, τη νύχτα του δημοψηφίσματος, το δίλημμα ήταν μεταξύ του Σχεδίου Σόιμπλε (Grexit) και της υποταγής στο 3ο Μνημόνιο.

-  Οτι η υποταγή στο 3ο Μνημόνιο μπορούσε να καταστεί πολιτικά διαχειρίσιμη μέσω ενός παράλληλου, φιλολαϊκού προγράμματος. Και οι δύο αυτές «υποθέσεις εργασίας» μόνο στην αυθυποβολή μπορούσαν να βασιστούν.

Οπως πάσχισα να εξηγήσω στον πρωθυπουργό το βράδυ του δημοψηφίσματος, την ώρα που κυβερνητικά στελέχη με λοιδορούσαν ως σύμμαχο του κ. Σόιμπλε, η υποταγή στο 3ο Μνημόνιο ήταν το Σχέδιο Σόιμπλε.

H Ζωή και τα Πάθη του Άγιου Πρεκάριου

Ο Άγιος Πρεκάριος αναδειχθεί ως ένα εικονογραφικό σχήμα στην Ιταλία το 2004 

Αναδημοσίευση από το "REBEL"

Από τον Φεβρουάριο του 2004 ο άγιος Πρεκάριος, προστάτης άγιος των πρεκάριων, των προσωρινών, των ευέλικτων, των ημιαπασχολούμενων, των περιστασιακά εργαζόμενων έχει εμφανιστεί σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας. Ο άγιος Πρεκάριος εμφανίζεται σε δημόσιους χώρους σε εκδηλώσεις , πορείες, διαδηλώσεις, σε φεστιβάλ ταινιών, σε παρελάσεις μόδας, και, αφού είναι ένας άγιος, σε τελετές. Συχνά πραγματοποιεί και θαύματα. Αν και οι πρώτες εμφανίσεις του αγίου καταγράφονται μόλις στις 29 Φεβρουαρίου του 2004, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα οι μορφές του έχουν πολλαπλασιαστεί και παρουσιάζεται σε διάφορες μεταμφιέσεις. Δίκαιος στις επιλογές του, ο άγιος Πρεκάριος δεν παίρνει το μέρος μιας κατηγορίας επισφαλώς εργαζόμενων εις βάρος μιας άλλης και μπορεί να εμφανιστεί σε supermarket των αστικών περιφερειών, στα βιβλιοπωλεία ή, πιο γκλαμουραρισμένος, στο φεστιβάλ ταινιών της Βενετίας. Ο άγιος Πρεκάριος είναι επίσης διαφυλετικός (transgender), και έχει εμφανιστεί και ως θηλυκός άγιος. H “λατρεία” έχει εξαπλωθεί ταχύτατα και έχει οδηγήσει στην ανάπτυξη μιας ευδιάκριτης και πολύχρωμης εικονογραφίας, αγιογραφίας και τελετουργικών. Ακολουθώντας την ιταλική καθολική παράδοση να περιφέρονται τελετουργικά αγάλματα αγίων σε δημόσιους χώρους, η λατρεία του άγιου Πρεκάριου λειτουργεί την ίδια στιγμή ως μια παρεκτροπή, ως μια Προσωρινή Αυτόνομη Ζώνη (ΤΑΖ), ως καρναβάλι. Αυτή είναι, επίσης, μια τακτική που στοχεύει να γίνουν ορατά τα ζητήματα που εμφανίζονται εξαιτίας της αυξανόμενης επισφάλειας του εργατικού δυναμικού. Σε ένα άλλο επίπεδο μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος μυθοπλασίας. Η ιστορία του άγιου Πρεκάριου, οι απαρχές της, οι μεταμορφώσεις και η διάδοσή της, έχουν εισαχθεί εδώ στο παιχνίδι προκειμένου να ερευνηθεί η τρέχουσα πολιτική της επισφάλειας στην Ιταλία.

Μια νέα παραγωγική δραστηριότητα αναπτύσσεται στην χώρα...

Θέρισαν την πρώτη φυτεία κάνναβης

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Υπάρχει μια “πανεθνική” καραμέλα που όλοι οι πολιτικοί χώροι την έχουν στο στόμα τους: Είναι η “παραγωγική ανάπτυξη” της χώρας, η οποία στηρίζεται στον αστικό μύθο ότι αν αυξηθούν οι ρυθμοί οικονομικής μεγέθυνσης της χώρας, αργά ή γρήγορα, τότε τα οφέλη διαχέονται σε όλο το φάσμα του πληθυσμού και άρα αφορούν όλες τις εισοδηματικές κατηγορίες.

Όλοι συμφωνούν ότι πρώτα θα πρέπει να έρθει η πολυπόθητη “ανάπτυξη”. Οι διαφορές εντοπίζονται κυρίως στα μέτρα που θα εφαρμοστούν μέσω μιας κρατικής διαχείρισης, ώστε αυτή η “διάχυση” να είναι συντεταγμένη και κατευθυνόμενη. Ένα κομμάτι της Αριστεράς που συστρατεύεται σε αυτόν τον στόχο, περιμένει να επιτευχθεί η “ανάπτυξη” αν θα σπάσουμε τα “δεσμά” του ευρώ και της ΕΕ και έρθει η πραγματική Αριστερά στα πράγματα. Μέχρι ν' έρθει, οι λαϊκές τάξεις θα πρέπει και πάλι να σφίξουν το ζωνάρι, όπως το έσφιξαν και τότε που ο Σημίτης τους υποσχέθηκε το ίδιο πράγμα μέσω ακριβώς της αντίθετης πορείας.

Όμως ο λαϊκός παράγοντας αλλιώς σκέπτεται και αλλιώς πράττει... Και τα δικά του «σχέδια» τα βάζει σε άμεση εφαρμογή, γιατί είναι σχέδια που αφορούν πρώτα απ' όλα στις δικές του πρακτικές, αφορούν ζητήματα που ο ίδιος τα κάνει πράξη. Δεν είναι σχέδια μιας μελλοντικής κρατικής διαχείρισης που για να πραγματοποιηθούν προϋποθέτουν την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και όχι μόνο...

Η πλαστική σακούλα στην ΕΕ και στην ...Ινδία

Τη χρήση της πλαστικής σακούλας μιας χρήσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση σκοπεύει να περιορίσει κατά το ήμισυ μέχρι το 2019 ο νόμος που υπερψήφισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 28 Απριλίου 2015.

Στη χώρα μας η πλαστική σακούλα μιας χρήσης για τη μεταφορά προϊόντων, η οποία τώρα δίνεται δωρεάν, θα πωλείται με αντίτιμο από τα καταστήματα ίσως και από το β΄ εξάμηνο του 2017 καθώς η χώρα μας θα μπει -αν και με καθυστέρηση- στο πρόγραμμα για τη σταδιακή εξαφάνισή της, ενσωματώνοντας τη σχετική Ευρωπαϊκή Οδηγία. Αυτό το ...ριζοσπαστικό μέτρο το μόνο που πραγματικά θα κάνει είναι να αυξήσει τα έσοδα των supermarket και των άλλων καταστημάτων πώλησης που θα χρεώνουν επιπλέον τους πελάτες τους με 5 ή 10 λεπτά του ευρώ για κάθε πλαστική σακούλα που παρέχουν, αφού δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο στο εάν και πως θα εισπράττεται αυτό το “πρόστιμο” από το κράτος. Βέβαια ακόμα και αν εισπραχθεί είναι σίγουρο πως οι πόροι του θα πάνε στην αποπλήρωση του χρέους, όπως συνέβη και με το “πράσινο ταμείο” του οποίου το 97.5% των πόρων του διατίθεται για την αποπλήρωση του χρέους...

Εργασιακή επισφάλεια και «πρεκαριάτο». Από τις βιομηχανικές κοινωνίες στον παγκόσμιο ταξικό κατακερματισμό

Αναδημοσίευση από το "Μετά την κρίση"

του Guy Standing

Guy Standing: Defining the precariat - A class in the making - © Fronesis/Σουηδία,

(αναδημοσίευση στην αγγλική γλώσσα © Eurozine - και σε μορφή pdf

Οι κοινωνικές τάξεις δεν εξαφανίστηκαν. Αντί να εξαφανιστούν, έχει προκύψει μια πιο κατακερματισμένη, παγκόσμια ταξική διάρθρωση και μια πιο ελαστική αγορά εργασίας.
Ο Guy Standing επιχειρεί να δημιουργήσει ένα νέο λεξιλόγιο για να περιγράψει τις νέες ταξικές σχέσεις στο σύστημα της παγκόσμιας αγοράς του 21ου αιώνα.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να ορίσουμε τι εννοούμε με τη λέξη πρεκαριάτο. Ο ένας είναι να πούμε πως είναι μια διακριτή κοινωνικο-οικονομική ομάδα, δηλαδή να προσδιορίσουμε ποια άτομα ανήκουν σ' αυτήν και ποια όχι. Αυτός ο τρόπος είναι χρήσιμος προκειμένου να έχουμε μια γενική εικόνα και για να κάνουμε αναλύσεις. Μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε το εργαλείο που ο Μαξ Βέμπερ αποκαλούσε «ιδεότυπο» [ή «ιδεατό τύπο»]. Υπ' αυτό το πρίσμα, το πρεκαριάτο μπορεί να περιγραφεί ως νεολογισμός που συνδυάζει το επίθετο «επισφαλής» και ένα ουσιαστικό σχετικό με αυτό, το «προλεταριάτο». Ίσως μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το πρεκαριάτο είναι class-in-the-making, κοινωνική τάξη υπό δημιουργία, αν και όχι ακόμη class-for-itself, τάξη δι' εαυτήν [τάξη για τον εαυτό της, τάξη που διαθέτει αυτοσυνειδησία] με τη μαρξική έννοια αυτού του όρου.

Α. Αλαβάνος: «Εκτός από τη δραχμή χρειάζεται και η ποίηση;»

Αναδημοσίευση από το "σχέδιο Β"

του Αλέκου Αλαβάνου

«Νεών ποίησιν» αναφέρει ο Θουκυδίδης (Γ, 2) εννοώντας την κατασκευή πλοίων, συγκεκριμένα από τους Λέσβιους όταν αποστάτησαν από την Αθηναϊκή Συμμαχία. «Έτερον δ’ εστί ποίησις και πράξις», γράφει ο Αριστοτέλης (Ηθικά Νικομάχεια, ΣΤ, 4,2), άλλο η δημιουργία κι άλλο η πρακτική, και στην «ποίησιν» ως παράδειγμα δίνει την «οικοδομικήν», αρχιτεκτονική θα λέγαμε σήμερα. Η ποίηση, λοιπόν, με την αρχική διευρυμένη σημασία της δημιουργίας, σε διάκριση με τη σημερινή εξειδικευμένη για τον λόγο με μέτρο ή ρίμα ή ελεύθερο συνειρμό.

Αντικρίζοντας την σταφιδική κρίση του 1893-1905

Αναδημοσίευση από το "respublica.gr"

Η αγροτική εξέγερση των σταφιδοπαραγωγών της βορειοδυτικής Πελοποννήσου αποτελεί πρόκληση κρίσης και αντίκρισης. Η ασφάλεια που παρέχει η απόσταση του χρόνου δίνει την δυνατότητα πολύεδρων επόψεων ανάλογα πάντα με τις προθέσεις και τις προσδοκίες μας. Άλλοτε εναποθέτουμε τα γεγονότα στον αστερισμό του μύθου, ωραιοποιώντας και ηρωοποιώντας, άλλοτε τα “επιστημονικοποιούμε” αποστειρώνοντας τα από την ιδιαίτερη τους γενεσιουργία και άλλοτε τα εξισώνουμε με διαφορές και ομοιότητες από το σήμερα. Η αντπαράθεση των γεγονότων μιας περασμένης εποχής απέναντι στα σημερινά αδιέξοδα, τις εθιμοτυπικές διαμαρτυρίες του αγροτικού κόσμου, και στην γενικευμένη “στεγανότητα” των κοινωνικών ομάδων είναι ένας τρόπος να κατανοήσουμε πληρέστερα και τις δύο εποχές.

Ο “πυρετός της σταφίδας”

Στο τελευταίο μισό του 19ου αιώνα η παραγωγή και η εξαγωγή σταφίδας σημείωσε στην βορειοδυτική Πελοπόννησο εκπληκτική άνοδο ιδιαίτερα μετά την αγροτική μεταρρύθμιση και τη διανομή της εθνικής γης (1871) δημιουργώντας ένα ευρύτατο πλέγμα από μικρούς ιδιοκτήτες και εμπόρους γύρω από την αμπελουργία, την παραγωγή και τη διακίνηση της σταφίδας μέχρι και τα ευρωπαϊκά λιμάνια.

Μάρτα Χάρνεκερ: Το σημαντικό είναι ο ίδιος ο λαός να κατακτά τις λύσεις

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

Συνέντευξη στον Χρήστο Γιοβανόπουλο

Η Μάρτα Χάρνεκερ είναι μία από τις πιο σημαντικές μαρξίστριες διανοήτριες και, όπως δηλώνει η ίδια, πρωτίστως λαϊκή παιδαγωγός. Το έργο της μελετά κυρίως τα κινήματα, την Αριστερά και τις διαδικασίες μετασχηματισμού των κοινωνιών της Λατινικής Αμερικής, και πιο ειδικά τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο του Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα. Βρέθηκε στη χώρα μας, καλεσμένη από το Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ και το περιοδικό Θέσεις για το συνέδριο «150 χρόνια Καρλ Μαρξ “Το Κεφάλαιο” – Στοχασμοί για τον 21ο αιώνα» που πραγματοποιήθηκε το περασμένο σαββατοκύριακο. Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από μία δίωρη συνέντευξη που μας παραχώρησε, σχετικά με τη δική της προσέγγιση και χρήση του μαρξισμού ή εννοιών του, με βάση τις εμπειρίες της Αριστεράς, σε κινηματικό και κυβερνητικό επίπεδο, στη Λατινική Αμερική.

Με αφορμή την πρόσφατη κρίση, ο Μαρξ έγινε ξανά της μόδας. Με βάση τη δική σας ανάγνωση του Μαρξ, πώς θα χαρακτηρίζατε την παρούσα κρίση;

Μπορώ απλά να πω ότι πρόκειται για μια δομική κρίση και, όπως κάθε κρίση, μπορεί να παράξει την υποτίμηση της εργασίας, εάν δεν υπάρξει ένα πολιτικό υποκείμενο να πάρει στα χέρια του την υπόθεση της κρίσης. Ξέρετε, στον μαρξισμό υπήρχε πολύς ντετερμινισμός σε ό,τι αφορά την αναμονή της κρίσης και εν συνεχεία της επανάστασης και εν τέλει η επανάσταση δεν ήρθε. Δυστυχώς και στην παρούσα κρίση το πολιτικό υποκείμενο, το επαναστατικό υποκείμενο, δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένο ώστε να αναλάβει αυτή την υπόθεση, να την εκμεταλλευτεί προς όφελός του.

Δέκα προτάσεις για να μην επαναληφθεί η συνθηκολόγηση όπως έγινε στην Ελλάδα

Αναδημοσίευση από το "Ελληνική επιτροπή ενάντια στο χρέος"

 του Ερίκ Τουσέν

Για να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του

Προκειμένου να αποφύγουμε την επανάληψη της συνθηκολόγησης, όπως τη γνωρίσαμε στην Ελλάδα το 2015, καταθέτω δέκα προτάσεις με σκοπό την ανάληψη της εξουσίας από το λαό.

Η πρώτη πρόταση αφορά στην ανάγκη για μια αριστερή κυβέρνηση, για ανυπακοή προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με σαφέστατη προαναγγελία. Το κόμμα, ή ο συνασπισμός κομμάτων, που επιχειρούν να κυβερνήσουν, και βέβαια, αναφέρομαι π.χ. στην Ισπανία, θα πρέπει εξαρχής να αρνηθούν να υπακούσουν στις απαιτήσεις για λιτότητα, και να δεσμευτούν ότι θα αρνηθούν τον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού. Θα πρέπει να δηλώσουν: «Δεν θα σεβαστούμε τον κανόνα ισοσκελισμού του προϋπολογισμού που επιτάσσουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες» καθώς θέλουμε ν’ αυξήσουμε τις δημόσιες δαπάνες για να καταπολεμήσουμε τα αντικοινωνικά μέτρα και τη λιτότητα, και για να προβούμε στην οικολογική μετάβαση. Συνεπώς, το πρώτο πράμα είναι η σαφής και αποφασισμένη δέσμευση για ανυπακοή. Κατ’ εμέ, μετά την ελληνική συνθηκολόγηση, είναι ουσιώδους σημασίας να εγκαταλείψουμε τη ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να απαιτήσουμε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να σεβαστούν τη λαϊκή βούληση. Η συνέχιση αυτής της ψευδαίσθησης θα μας οδηγούσε στην καταστροφή. Οφείλουμε να αρνηθούμε την υπακοή.

Το ΝΑΤΟ επιβεβαιώνει ότι Τούρκοι αξιωματικοί ζητούν άσυλο στα κράτη μέλη

Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg σε συνέντευξη Τύπου στις Βρυξέλλες την Παρασκευή, ανέφερερε ότι «ορισμένοι Τούρκοι αξιωματικοί που εργάζονται στην δομή διοίκησης του ΝΑΤΟ, μερικοί από αυτούς ζήτησαν άσυλο στις χώρες όπου εργάζονται» στον απόηχο των εκκαθαρίσεων που ακολούθησαν μετά την απόπειρα πραξικοπήματος.Ο Stoltenberg δεν ανέφερε το όνομα των χωρών και πρόσθεσε ότι κάθε σύμμαχος του ΝΑΤΟ  θα αποφασίσει για το αν πρέπει ή όχι να χορηγήσει άσυλο.

"Κόκκινος Δεκέμβρης" του Τ. Κωστόπουλου: βιβλιοπαρουσίαση, Τετάρτη 25 Γενάρη, 8 μ.μ.

Το Κοινωνικό και Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα σας προσκαλεί

στην παρουσίαση του βιβλίου του Τάσου Κωστόπουλου

"Κόκκινος Δεκέμβρης. Το ζήτημα της επαναστατικής βίας" 

την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017,

 στις 20:00 στη Λαμπηδόνα (κλικ για να δείτε την θέση στο χάρτη [εδώ])

Στην παρουσίαση- συζήτηση θα μιλήσουν ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης και ο συγγραφέας του βιβλίου
Τάσος Κωστόπουλος.

Επτά δεκαετίες μετά το Δεκέμβρη του 1944, είναι πια αυτονόητο πως η ανάλυση της επαναστατικής βίας που εκλύθηκε στη διάρκειά του μπορεί και πρέπει ν' αποσκοπεί, όχι στην καταγγελία ή τη δικαιολόγηση, αλλά πρωτίστως στην κατανόησή της. Τα ειδοποιά χαρακτηριστικά αυτής της βίας είναι άλλωστε σε θέση να μας αποκαλύψουν καθοριστικά στοιχεία για την ένοπλη εξέγερση των 33 ημερών και την κοινωνική δυναμική της, που η αποκλειστική ενασχόληση με τις ηγετικές στρατηγικές επιλογές και κινήσεις αφήνει συνήθως στη σκιά.

Ο "Κόκκινος Δεκέμβρης" προτείνει μια νέα μεθοδολογία για την προσέγγιση αυτής της απωθημένης πτυχής του αντιστασιακού κι επαναστατικού κινήματος της δεκαετίας του '40. Στους αντίποδες της επιχειρούμενης επανόδου στα μετεμφυλιακά ερμηνευτικά σχήματα των "τριών γύρων", της μειοψηφικής συνωμοσίας και της "εγγενούς εγκληματικότητας" του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά δίχως τα ανακλαστικά συγκάλυψης ή υποβάθμισης που διέκριναν την παραδοσιακή αριστερή ιστοριογραφία.