ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΟΝΗ;

Αναδημοσίευση από το "Γιατί  Όχι;"

του Απόστολου Δεδουσόπουλου

Ο γυμνασιάρχης μας στο 7ο Γυμνάσιο (Λύκειο) στο Παγκράτι ήταν γυμνασιάρχης. Νομίζω αυτό είναι επαρκής περιγραφή. Φιλόλογος, λιγομίλητος με χαμηλή φωνή, αγέλαστος, χωρίς χιούμορ, τυπικός και αυστηρός - ως όφειλε. Πάντα με το ίδιο σκούρο κοστούμι, πολυκαιρισμένο.

Τον θυμάμαι να προβάλει το πάνω μέρος του κορμού και το κεφάλι από το παράθυρο του πρώτου ορόφου. Πάνω από το κεφάλι του το παραδοσιακό κουδούνι, πιο κάτω το κορδόνι αιωριζόταν σχεδόν ακουμπώντας το κεφάλι του. "Νταν" τραβούσε το κορδόνι, το κουδούνι ηχούσε, η μικροφασαρία στο διάλειμμα, η μικρο-παρεκτροπή μας, τελείωνε στον ήχο του. Πάνω από το κεφάλι του γυμνασιάρχη το κορδόνι του κουδουνιού συνέχιζε τις τις μικρές κυμάνσεις του ...

Τελευταία χρονιά, 1969-70 μας έκανε αρχαία. Αντιγόνη.

Και εκεί, εκεί που μας έλεγε για το θείο νόμο - το φυσικό δίκαιο - και το νόμο της πολιτείας, για το δίκαιο και το άδικο που κρίνονται όχι με το γραπτό νόμο, αλλά από το νόμο της συνείδησής μας, σαν η φωνή του να θέριευε, ο ίδιος να ψήλωνε, τα ανέκφραστα μάτια του να έλαμπαν και η συγκίνηση να τον ταρακουνούσε.

Ίσως μόνο έτσι να τον βλέπαμε, μόνο εμείς να τον βλέπαμε. Να θέλαμε να ήταν έτσι. Έτσι και ήταν. Όπως τον βλέπαμε, όπως τον ακούγαμε, όπως τον νοιώθαμε.

Τελευταία χρονιά, τελειώναμε. Ο ενημερωμένος συμμαθητής μας το είπε κρυφά στο διάλειμμα: "Ο αδελφός του είναι εξορία".

Αν ζεις κ. Τρούγκα, την ευγνωμοσύνη μου για αυτό που μου έδωσες. Για το Νόμο της Συνείδησης, τον πολυτιμότερο και αυστηρότερο όλων.