Η επιστήμη, η προπαγάνδα και η «ιερά εξέταση» την εποχή του COVID-19...

Η γενικευμένη απείθεια στα κυβερνητικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας δείχνει ότι στα «λαϊκά δικαστήρια» έχει καταδικαστεί η κυβερνητική πολιτική για το παρατεταμένο lockdown.

Η κυβέρνηση αναζητεί τρόπους εναγώνια τρόπους χαλάρωσης των μέτρων και προβάλλει ως «μαγική» λύση τον εμβολιασμό. Η κρίση εμπιστοσύνης όμως δημιουργεί αρνητικό κλίμα για την αποδοχή αυτής της νέας πολιτικής: Οι επιφυλάξεις που εκφράζονται δημόσια και ο σχετικά μικρός αριθμός όσων προσέρχονται για εμβολιασμό, είναι ενδεικτικές… Η Κυβέρνηση φοβάται πως αν αποτύχει ξανά, τότε το ζήτημα των ευθυνών μπορεί να μεταφερθεί από τα «λαϊκά δικαστήρια» στα «αστικά»…

Το άρθρο 4 αφορά στα προληπτικά μέτρα για την διαχείριση αυτού του «κινδύνου».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει πως η κυβερνητική προπαγάνδα προβάλει αυτές τις ρυθμίσεις.

Το άρθρο 4 προβάλλεται στα ΜΜΕ ότι κατοχυρώνει την ασυλία επιτροπών «Λοιμωξιολόγων» και «Εμπειρογνωμόνων». Ενδεικτικοί οι τίτλοι των εφημερίδων και των ανακοινώσεων. Το ψεύδος σε αυτή την προβολή είναι ότι με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζεται η ελευθερία της διατύπωσης επιστημονικής άποψης των ειδικών για τα θέματα της πανδημίας. Ένας καλοπροαίρετος πολίτης, που δεν έχει ενημέρωση για το τι ακριβώς είναι αυτές οι επιτροπές των «Λοιμωξιολόγων» και «Εμπειρογνωμόνων», θα συμφωνούσε ότι η επιστημονική αλήθεια δεν κρίνεται στα «δικαστήρια» και δεν θα πρέπει να επανέλθουμε στην εποχή της «ιεράς εξέτασης»…

Όμως δεν πρόκειται περί αυτού. 

Η απάντηση στην ΝΔ δεν είναι ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ του 3% ...

Ήθελε να μοιάσει στον Αντρέα. Κατάφερε να γίνει άξιος συνεχιστής της Μαρίας…

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

(Μερικές παρατηρήσεις για την ανυπακοή, τον φόβο και την TINA)

Είναι φανερό ότι διογκώνεται η δυσφορία των πολιτών για τους κυβερνητικούς χειρισμός σε ένα ευρύτατο σύνολο θεμάτων, με αιχμή την κρίση του κορονοϊού. Επιβεβαιώνεται από πρόσφατες δημοσκοπήσεις αλλά και από το μέγεθος και τον χαρακτήρα που έχουν προσλάβει τον τελευταίο καιρό οι αντιδράσεις και οι κινητοποιήσεις . Αυτή η νέα κατάσταση μπορεί να οδηγήσει σε ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό; Το «κίνημα» μπορεί να βάλει την σφραγίδα του σε αυτές τις εξελίξεις;

Η κυβέρνηση για πρώτη φορά αποδέχεται ότι έκανε σοβαρά λάθη στην αντιμετώπιση της πανδημίας: Η παραδοχή της παταγώδους αποτυχίας του παρατεταμένου lockdown καταγράφεται στις προσπάθειες της κυβέρνησης με τις οποίες αναζητά εναγώνια την χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων, την στιγμή μάλιστα που η πανδημία κορυφώνεται στην χώρα μας. Μπορεί να μην το κάνει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά ο χαρακτήρας των προθέσεων της είναι ολοφάνερος.

Η μεγάλη χρονική διάρκεια του lockdown, έχει κουράσει τον κόσμο και είναι φυσικό να δυσανασχετεί. Η αναποτελεσματικότητα όμως του lockdown, με τον ιδιότυπο τρόπο που εφαρμόστηκε μετά το καλοκαίρι, μετατρέπει την απλή δυσφορία σε αγανάκτηση. Οι αντιδράσεις απέναντι στο lockdown έχουν πλέον προσλάβει χαρακτηριστικά «ανυπακοής»: Η αίσθησης της μάταιης στέρησης της ελεύθερης διακίνησης οδηγεί σε ποικιλόμορφες μορφές παραβατικότητας των μέτρων, όπου πολλές φορές ο «παραβάτης» δεν κρύβεται σαν τον κλέφτη μες την νύχτα, αλλά αντίθετα προβάλει δημόσια την στάση του ως «παράδειγμα», είτε την στιγμή που την διαπράττει, είτε στα κοινωνικά δίκτυα.

(Μια διαδήλωση χωρίς κωδικό...)

Όποιος είναι αναγκασμένος να υφίσταται καθημερινά τον συνωστισμό στα μέσα μαζικής μεταφοράς, είναι εύλογο να θεωρεί την υγειονομική επικινδυνότητα μιας διαδήλωσης και τον συνωστισμό στις πλατείες σαν μια τρίχα στο …νερό. Τα «κορονοπάρτι» δεν είναι παρά μια παρανυχίδα, πρόσφορη για γελοιογράφηση των αυθόρμητων αντιδράσεων από τα ΜΜΕ. Όμως, την εικόνα της μητέρας με το παιδί στα χέρια, που διαβαίνει την βανδαλισμένη περίφραξη μιας παιδικής χαράς για να οικειοποιηθεί την απαγορευμένη χρήση του χώρου, την είδαμε στον δρόμο. Δεν την βλέπουμε στα κανάλια…

Ιατρικοποιημένη καταστολή, ή ο φασισμός τοu μέλλοντός μας

Του Φώτη Τερζάκη

 Αναδημοσίευση από το τελευταίο τεύχος του Πανοπτικόν [1]

Το να μην αντιλαμβανόμαστε τη διασύνδεση επιστήμης και πολιτικής είναι επικίνδυνο· όταν η υπό συζήτησιν επιστήμη είναι η ιατρική, γίνεται πραγματικά ολέθριο. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω πολύ επ’ αυτού, είναι πράγματα σχεδόν αυτονόητα για όποιον έχει μια στοιχειώδη ανθρωπολογική κατανόηση. Ποτέ η γνώση δεν στάθηκε καθαρά και αποκλειστικά «γνωστικό» εγχείρημα, μια ανιδιοτελής ενατένιση υποκινούμενη από απλή περιέργεια και θαυμασμό – αισθήματα ανθρωπίνως υπαρκτά, οπωσδήποτε, την έκφραση των οποίων υπηρετούσε κι εξακολουθεί να υπηρετεί με επάρκεια η τέχνη. Ανέκαθεν η «γνώση» ήταν συνδεδεμένη με πρακτικά ενδιαφέροντα και αποβλέψεις, μέρος των πολύπλοκων και συχνότερα τεταμένων σχέσεων του ανθρώπου με ένα περιβάλλον που βιωνόταν πρωτίστως ως μέσον ή εμπόδιο για την εκπλήρωση αναγκών και για την πραγμάτωση σκοπών. Σε όποιον βαθμό η σχέση τής ανθρωπότητας με τον φυσικό της περίγυρο βιωνόταν με τρόπο αγωνιώδη ως σχέση αναμέτρησης, η «γνώση» (προϊόν εκείνου που ονομάζουμε γενικά τεχνική, και όχι το αντίστροφο) υπηρετούσε την ανάπτυξη δύναμης απέναντι σε αυτό τον περίγυρο – πράγμα ρητά αναγνωρισμένο στον αφορισμό ενός εκ των θεμελιωτών τής νεώτερης επιστήμης και πατέρα τής πειραματικής έρευνας: το αξίωμα «scientia est potentia» του σερ Φράνσιζ Μπαίηκον, που διαβάζουμε ως ιστορική υπογραφή τού πνευματικού πολιτισμού τής Δύσης. «Ανάπτυξη δύναμης», όμως, είναι ακριβώς ένας από τους δυνατούς ορισμούς τής πολιτικής, όσο και λέξη potentia/power έχει ως δεύτερο νόημα την πολιτική εξουσία. Ολόκληρο το εγχείρημα της δυτικής, νεωτερικής επιστήμης (όπως άλλωστε, τηρουμένων των αναλογιών, κάθε συστήματος γνώσης-τεχνικής που ανέπτυξαν οι ανθρώπινοι πολιτισμοί, σε οιοδήποτε στάδιο ή γραμμή τής ανάπτυξής τους) είναι μια πολιτική έναντι της φύσης. Ως προς τα ειδικότερα —τα ιδιοπολιτισμικά, όπως λέμε— χαρακτηριστικά της, συνιστά μια πολιτική όχι συναίνεσης ή συνδιαλλαγής (όπως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η πολιτική αρκετών άλλων πολιτισμών, η οποία έτσι αποδίδει ένα καθεστώς συνομιλητή, άρα και κάποιου είδους «υποκειμενικότητα» στη φύση) αλλά δικτατορικού κατεξουσιασμού και αδιάλλακτης κυριαρχίας. Προϊόν αυτής της πολιτικής είναι η αναπαράσταση της φύσης ως βωβού και παθητικού αντικειμένου, «πράγματος» όμοιου με τα τεχνήματα της ανθρώπινης επινοητικότητας.

Jacques Rancière: «Το διακύβευμα είναι να καταφέρουμε να διατηρήσουμε τη διαφωνία»

Αναδημοσίευση από το "Αυτολεξεί"

Ο Jacques Rancière μιλά με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Les Mots et les Torts [Οι λέξεις και οι αδικίες]. Μπροστά στην πανδημία που με την εμφάνισή της ξαναμοίρασε την τράπουλα, ο φιλόσοφος επεμβαίνει και αναλύει τις πολιτικές στιγμές που ξεχώρισαν, τις δυνατότητες ανυπακοής κόντρα στις κυρίαρχες δυνάμεις και τις καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις του παρόντος που τον συγκίνησαν. Δημοσιεύτηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2021 στο: www.lesinrocks.com από τον Jean-Marc Lalanne  

Μετάφραση για το Αυτολεξεί: Ζαν ντ’ Αρκ.

Συναντάμε τον Ζακ Ρανσιέρ στο σπίτι του, στο Παρίσι, ενώ μας βασανίζει ένα ερώτημα. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, αυτός ο στοχαστής της χειραφέτησης των εργαζομένων, που επηρεάστηκε βαθιά από την ιδέα της ισότητας, αποδόμησε τις μορφές της εξουσίας και την έπαρση των «επαϊόντων». Έχοντας αυτή τη φιλοσοφική σκευή, πώς αντιλαμβάνεται μια ιστορική αλληλουχία κατά την οποία, με την επίδραση ενός ιού, ο λόγος των ειδικών πνίγει όλους τους άλλους και οδηγεί τις επισφαλείς ζωές [1] στη σιωπή;

Πώς βιώνει αυτή τη ριζική καταπίεση της χειραφέτησης και της διαφωνίας –προϋπόθεση της δημοκρατικής και της πολιτικής πράξης– ο συγγραφέας σημαντικών βιβλίων όπως Ο αδαής δάσκαλος [Νήσος 2008], Το μίσος για τη δημοκρατία [Πεδίο 2009], Ο χειραφετημένος θεατής [Εκκρεμές 2015]; Στο Les Mots et les Torts, έναν διάλογο με τον νεαρό Ισπανό φιλόσοφο Χαβιέ Μπάσας που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, ο παλιός μαθητής του Αλτουσέρ εξηγεί πώς αναζητούσε ανέκαθεν, μέσω της γραφής, να «εναντιωθεί σε έναν κόσμο ισότητας που δεν έχει σύνορα για τις ταυτοποιήσεις και τους διαχωρισμούς της σκέψης της ανισότητας».

Είναι τουλάχιστον ανησυχητικό ότι σήμερα ο κόσμος της ισότητας τραυλίζει και ότι, στον πόλεμο των λέξεων, μια χούφτα κληρικοί και πολιτικοί έχουν πάρει το προβάδισμα. Από τα οδοφράγματα της κοινωνικής αποστασιοποίησης, ο Ρανσιέρ ακτινογραφεί την εποχή, αναζητώντας τις δυνατότητες μιας καινούριας πολιτικής στιγμής.

Τι φοβάται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ;

(Ένα σχόλιο για τα «φρούτα» και «φρουτάκια» του ΣΥΡΙΖΑ…)

Έκπληξη θα ήταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε διαφορετική πορεία από αυτή είχαν τα κόμματα που έφεραν ως κυβερνήσεις τα μνημόνια. Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία...

Η αναμενόμενη παρατεταμένη δημοσκοπική καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και τώρα που πληθαίνουν τα σημάδια εξασθένησης της πολιτικής επιρροής της Ν.Δ, δημιουργεί καταστάσεις πανικού στο εσωτερικό του. Ο πανικός όμως δεν είναι καλός σύμβουλος, ούτε στην ζωή ούτε στην πολιτική. Συνήθως φέρνει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα…

Για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, εκείνος που έχει την μικρότερη ευθύνη είναι ο Γιάννης με το ένα νι. Επίσης δεν είναι ο ένας και μοναδικός που ασκεί πολιτική κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ. Κείμενα όπως αυτό,

Τα νι του Γιάννννη

εκείνο που καταγράφουν με ύφος και το ήθος τους είναι απλά και μόνον ο «φόβος» απέναντι στον Γιάνη Βαρουφάκη. Ενδεικτικοί οι σχολιασμοί στα ΜΜΕ, όπως για παράδειγμα εδώ:

Μια «κοτούλα» που κάνει τον «κόκορα» με τις πλάτες του Χρυσοχοϊδη…

Μια «κοτούλα» που κάνει τον «κόκορα» με τις πλάτες του Χρυσοχοϊδη…

Xθες αρνήθηκε ότι έχει εμβολιαστεί στο Γεννηματά στις 11 Ιανουαρίου…

 
Σήμερα παραδέχτηκε το γεγονός υποστηρίζοντας ότι δικαιούνταν να κάνει το εμβόλιο ως μέλος ΔΕΠ της Σχολής Επιστημών Υγείας. Ωστόσο δήλωσε παθολόγος και όχι την πραγματική ιδιότητα του κτηνιάτρου

περισσότερα εδώ:

Παραδέχεται ότι εμβολιάστηκε εκτός σειράς ο Πρύτανης του ΑΠΘ

Πριν 10 χρόνια: Το τέλος του φόβου...

Τότε, που ο κόσμος είχε βγει ξανά στους δρόμους

και ας μην ξεχνιώμαστε, φέτος είναι  κλείνουν 10 χρόνια από τις "πλατείες"

(κλικ στην παρακάτω εικόνα για περισσότερα..)

Η ακροδεξιά στο τιμόνι της ΝΔ…

Το 2019 τον καταδίκαζαν, σήμερα τον έχουν κάνει "στρατηγό" στην επικοινωνιακή τους πολιτική...

Ο ακροδεξιός βουλευτής Κωνσταντίνος Κυρανάκης είναι από τους «άριστους» επαγγελματίες της ΝΔ στο χώρο της «επικοινωνίας». Όπως αναφέρει στο βιογραφικό του έχει κάνει «μεταπτυχιακές σπουδές στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας στη Στρατηγική Επικοινωνία». Είναι ένας από τους βασικούς στρατηγικούς διαμορφωτές του δόγματος ότι ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης θα πρέπει να γίνει ο Ερντογάν της Ελλάδας. Με βάση αυτό το δόγμα, προβάλει την γραμμή της ΝΔ για την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα: Δεν τον θεωρεί «κρατούμενο» που θα πρέπει να έχει τα δικαιώματα που ορίζει ο νόμος αλλά «τρομοκράτη» που θα πρέπει να εξοντωθεί με κάθε τρόπο:

Κωνσταντίνος Κυρανάκης στο Bigpost: Η Νέα Δημοκρατία δεν διαπραγματεύεται με τρομοκράτες

Μιλώντας το πρωί της Δευτέρας στο OPEN, επιχειρώντας να καλύψει εντελώς την αστυνομική βία της αστυνομίας του Νέου Ερτογάν χθες στην Νέας Σμύρνης προχώρησε σε μια άνευ προηγουμένου αθλιότητα. Έδωσε στον αέρα το όνομα ενός εκ των θυμάτων της αστυνομικής βίας που έχουν βρεθεί να είναι κατηγορούμενοι σε αυτή την υπόθεση, ενώ με ασφαλίτικη λογική υποστήριξε ότι ανήκει στη συλλογικότητα Ταξική Αντεπίθεση και ότι πρόσφατα είχε συμμετάσχει σε διαμαρτυρία για τον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, στο υπουργείο Υγείας. Παραβιάζοντας κάθε έννοια προσωπικών δεδομένων, τεκμηρίων αθώοτητας και της δικαστικής διαδικασίας ο βουλευτής κατέληξε να λέει ότι το θύμα αστυνομικής βίας «προσπάθησε να αποσπάσει το υπηρεσιακό όπλο του αστυνομικού», πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα το αφήγημα της ΕΛ.ΑΣ.

Ο Ρήγας χωρίς μεταφυσική

Αναδημοσίευση από  "Αναγνώσεις - Κυριακάτικη Αυγή"

του Κωνσταντίνου Ηροδότου

Καθώς διανύουμε το έτος εορτασμού των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, η έκδοση Πώς συλλογάται ο Ρήγας; του Δημήτρη Ψαρρά αποτελεί μια αφετηρία όχι μόνο για να προσεγγίσουμε τη μορφή του Ρήγα Βελεστινλή αλλά και για να ξανασκεφτούμε τους τρόπους συγκρότησης της δημόσιας σφαίρας, άλλοτε και τώρα.

Σημαντικό εμπόδιο για την κατανόηση του παρελθόντος είναι η καταφυγή στην ερμηνεία του «déjà vu», του ήδη ιδωμένου: εξετάζοντας ένα ζήτημα του παρελθόντος τείνουμε εύκολα να το θεωρήσουμε ήδη γνωστό, να το αναλύσουμε με ήδη οικείους και προδιαγεγραμμένους όρους, αποφεύγοντας έτσι να αναμετρηθούμε με ομιχλώδη και, άρα, ανοίκεια ερωτήματα. Ο Ρήγας χάνεται στους θρύλους των προεπαναστατικών χρόνων. Η πρόσληψη του έργου του συχνά επιβεβαιώνει τελετουργικά την αυτοαναφορική λειτουργία του έθνους κράτους ως προς το ελληνικό και ορθόδοξο κέντρο του. Η εορταστική αυτή χειρονομία της επανάληψης λειαίνει τις διαφορές, κρύβει τα χαμένα ενδεχόμενα, σφυρηλατεί τις ράγες μιας ενιαίας ιστορικής αφήγησης. Δεν αναδεικνύει, όμως, το παραμικρό για τη δημόσια σφαίρα της εποχής του Ρήγα και για τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος στοχάστηκε και έδρασε -μαζί με άλλους και εναντίον άλλων, ασφαλώς.

Δέκα μικροί μύθοι για το 1821

Αναδημοσίευση από "TO BHMA"

του Ανδρέα Παππά

Επειδή υποθέτω πως όσα ακολουθούν είναι ενδεχόμενο να προκαλέσουν αντιδράσεις, σπεύδω να καταθέσω, ως εκ των προτέρων απάντηση, την πασίγνωστη ρήση του Σολωμού πως το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό. Καλό θα είναι να τη θυμόμαστε αυτή τη φράση κάθε φορά που η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός, η εθνική τύφλωση και μυθολογία οδηγούν σε απώλεια του κριτικού πνεύματος, ακρογωνιαίου λίθου του Διαφωτισμού αλλά και του δυτικού πολιτισμού γενικότερα, συκοφαντημένου από έναν τυφλό και στρεψόδικο αντιδυτικισμό, δεξιό και «αριστερό». Δύση και δυτικός πολιτισμός δεν είναι μόνο ο Μπους, αλλά και η δυνατότητα που έχει ο Μάικλ Μουρ να εμφανίζεται στη σκηνή κατά την απονομή των Οσκαρ, και να λέει στον Μπους «Ντροπή σας, κύριε πρόεδρε», υπό το (τηλεοπτικό) βλέμμα μερικών δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη, δίχως κανείς να διανοείται ότι θα μπορούσε να τον συλλάβει, να τον εξορίσει, να τον στείλει σε «στρατόπεδο αναμόρφωσης» ή απλώς να του κλείσει το μικρόφωνο. Σε ό,τι αφορά λοιπόν ορισμένους «πατριωτικούς» ή/και «αντιιμπεριαλιστικούς» μύθους που διακονούνται και διακινούνται συστηματικά στη χώρα μας, ιδού – δυστυχώς για όσους βολεύονται με αυτούς – ορισμένες «διορθωτικές επισημάνσεις».

1. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας δεν υπήρξαν βίαιοι εξισλαμισμοί στη μετέπειτα ελληνική επικράτεια. Οι Οθωμανοί, εφόσον οι υπόδουλοι λαοί κατέβαλλαν κανονικά τους φόρους που τους αναλογούσαν, δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Οι μαζικοί εξισλαμισμοί που παρατηρούνται στα Βαλκάνια (Βοσνία, Αλβανία κ.λπ.) έγιναν, κατά κανόνα, με τη θέληση εκείνων που αλλαξοπίστησαν, και ειδικότερα με σκοπό να έχουν καλύτερες σχέσεις με τον κατακτητή και να συμμετέχουν από καλύτερη θέση στη νομή και άσκηση της εξουσίας.