Αλέκο είμαστε μαζί σου....

Πριν μερικούς μήνες, στο κείμενο μας με τίτλο “Αναπαραγωγή ή μετασχηματισμός;" γράφαμε:

Τι καινούργιο μπορεί να γεννήσει μια αριστερά, που η στάση της απέναντι σε οποιοδήποτε ζήτημα που αναδεικνύει η συγκυρία, είναι γνωστή εκ των προτέρων ή μπορεί εύκολα να προβλεφθεί από τον οποιονδήποτε, μέχρι την πιο μικρή της λεπτομέρεια; Τίποτα απολύτως! Η τομή που έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ και ανέδειξε νέα στοιχεία, εντοπίζεται στην “απρόβλεπτη” συμμετοχή των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Τα ρίσκα που πήραν αυτές οι δυνάμεις ήταν μεγάλα, γι αυτό δέχτηκαν και τους μεγαλύτερους κλυδωνισμούς από το αβέβαιο και τολμηρό άλμα προς τα εμπρός. Μια κοινή εκλογή κάθοδος της ΑΚΟΑ με τον ΣΥΝ θα φαινόταν απλά ως ένα φυσικό και “προβλέψιμο” συμβάν, που δεν θα μπορούσε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της αριστεράς. Μάλιστα, ήδη είχε καθυστερήσει να γίνει, αφού είναι αρκετοί αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται τον χαρακτήρα των πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στην ΑΚΟΑ και τον ΣΥΝ και θεωρούν αδικαιολόγητη την ύπαρξή τους ως διακριτών πολιτικών οργανισμών.

O ΣΥΝ δεν πήρε κανένα ρίσκο με την συμμετοχή του σε αυτή την ιστορία. Είχε μόνον οφέλη. Πρέπει να επισημανθεί ότι αρκετοί ήταν οι αριστεροί που είχαν επιφυλάξεις για το μέλλον του εγχειρήματος. Οι επιφυλάξεις αυτές αφορούσαν στον ΣΥΝ. Επικεντρώνονταν στις συνδιαχειριστικές πολιτικές που κυριαρχούσαν στο πολιτικό του προφίλ. Η Μ. Δαμανάκη και ο Ν. Κωνσταντόπουλος δεν ήταν ότι το καλύτερο έχει να επιδείξει αυτή η αριστερά στην πρόσφατη ιστορία της…

Παρ’ όλα αυτά, το επόμενο βήμα του ΣΥΡΙΖΑ προς τα εμπρός, έγινε από τον ΣΥΝ. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε νέους οπαδούς στο χώρο της αριστεράς και διεύρυνε την επιρροή του και την απήχησή του, από τις αλλαγές που καταγράφηκαν στο εσωτερικό του ΣΥΝ. Η παραίτηση του Α. Αλαβάνου και η υποψηφιότητα του Α. Τσίπρα για την αρχηγία του ΣΥΝ, δεν τάραξαν τα νερά μόνο στον ΣΥΝ αλλά στο σύνολο της αριστεράς. Οι εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν από την αλλαγή ηγεσίας στον ΣΥΝ, ξεπέρασαν κατά πολύ τις πολιτικές και ιδεολογικές συντεταγμένες του «αριστερού ρεύματος» και κατέγραψαν μια ρήξη με το παρελθόν του ΣΥΝ, με όρους που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε συχνά στα κόμματα της αριστεράς. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν έκαναν αντιληπτό - ακόμα και στους πιο δύσπιστους - ότι διαμορφώνεται ένας νέος πολιτικός χώρος με αριστερά χαρακτηριστικά που διεκδικεί την αυτονομία του απέναντι στον δικομματισμό. Αυτή ήταν - και παραμένει - η μεγάλη πολιτική κατάκτηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα η στάση του σ. Αλέκου Αλαβάνου αποτελεί άλλη μια “απρόβλεπτη”, αλλά αναγκαία τομή στη βαλτωμένη λειτουργία της “πολιτικής γραμματείας” του ΣΥΡΙΖΑ. Τα πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ αύριο δεν θα είναι όπως ήταν πριν. Αλέκο είμαστε μαζί σου....

Το μετέωρο βήμα του ΣΥΡΙΖΑ και η κρίση των ημερών

H συζήτηση που άνοιξε και συνεχίζεται βάσει και των δύο προτάσεων της προηγούμενης ανάρτησης, έφερε στο προσκήνιο μιαν απλή αλήθεια:

Ότι το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν βρίσκεται στον Συνασπισμό όπως πχ τεχνηέντως προσπαθεί να αποδείξει η ΚΟΕ, αλλά στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και σε όσους κωλυσιεργούν το άνοιγμά του στην κοινωνία με μέλη και διαδικασίες όπως πχ, όλως τυχαίως (;) η ΚΟΕ αναμεταξύ άλλων!

Η ευκαιρία που ορισμένες ομάδες άδραξαν νομίζοντας ότι έτσι θα παρατείνουν την ασάφεια και θα ρίξουν αλλού τις ευθύνες θα γυρίσει σύντομα μπούμερανγκ.

Τι αναρωτιόταν ο Μανώλης Γλέζος στην προηγούμενη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ: «ήρθαμε να επικυρώσουμε προειλημμένες αποφάσεις;» και τι απαιτεί ο Περικλής Κοροβέσης στην τελευταία Εποχή: «να βάλει η γραμματεία μια ημερομηνία λήξης..ιδρυτικό συνέδριο στο άμεσο μέλλον…ιδιότητα του μέλους και δημοκρατικές διαδικασίες»

Για να μην υπάρχουν λοιπόν σκόπιμες παρεξηγήσεις, ότι πχ ζητάμε την διάλυση του Συνασπισμού, και να μην χρειάζονται διευκρινήσεις στα αυτονόητα οι προηγούμενες δύο προτάσεις μπορούν κάλλιστα να συμπυκνωθούν στην εξής μία:

Να αποκτήσει οργανωτική δομή ο ΣΥΡΙΖΑ με μέλη, δημοκρατικές διαδικασίες και εκλεγμένα όργανα ( η ιστορία της ΕΔΑ στην Ελλάδα, του Μπλόκου στην Πορτογαλία, της Ενωμένης Αριστεράς στην Ισπανία και του Αριστερού Κόμματος στην Γερμανία δείχνουν τον δρόμο της συνύπαρξης, παλιά και σήμερα)

Όλα τα άλλα ακολουθούν φυσιολογικά. Δεν χρειάζονται δραματικές ανησυχίες στις συνιστώσες για το τι θα απογίνουν. Ας κάνουν ότι νομίζουν – είναι δικό τους θέμα.

Όταν αποκτηθεί η ιδιότητα του μέλους όσοι το επιθυμούν θα συμμετάσχουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί πλέον είναι ανοιχτός ο δρόμος για νέες συνθέσεις τάσεων και ρευμάτων.

Πως πχ θα εμφανιστούν στις εκλογές για ανάδειξη ηγεσίας οι διάφορες τάσεις και συνιστώσες; Προφανώς με κοινά ψηφοδέλτια, νέες συσπειρώσεις ή και αυτόνομα αν θέλουν.

Άρα δεν υπάρχει καμιά βία να εγκρίνει πχ ο Συνασπισμός το να γίνουν οι τάσεις του συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ – θα γίνουν από μόνες τους, δεν χρειάζεται καν κάποια απόφαση! Και σίγουρα με νέα ονόματα, νέες συμμαχίες με ιδεολογικά συγγενείς δυνάμεις και ούτω καθεξής ..

Το μόνο λοιπόν εκκρεμές πρόβλημα που δημιουργεί εντάσεις , καχυποψίες και σύγχυση είναι η παράταση του μετέωρου βήματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέθηκε το θέμα, ξανά και ξανά και στις δύο συνδιασκέψεις του. Ποιοι αντέδρασαν; Κάποιες συνιστώσες ..

Ο κόσμος είναι έτοιμος να «εισβάλλει» μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ενάμισυ χρόνο τουλάχιστον – ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ ! Ποιόν εξυπηρετεί η καθυστέρηση;

Μήπως κάποιοι επιθυμούν να το καθυστερήσουν αυτό όσο γίνεται ώστε στο μεταξύ να πλαγιοκοπείται ο Συνασπισμός ως βασικός υπεύθυνος για πάσα νόσο και πάσα μ…κία του χώρου ή να φθείρεται από τον εσωτερικό του εμφύλιο - για τον οποίο τελικά ο λόγος δεν είναι άλλος από τα παιχνίδια κορυφής που παίζονται στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και στα οποία μεγάλο μέρος του Συνασπισμού δεν έχει λόγο και παρουσία;

Αριστερή Στρουθοκάμηλος

Δεν μπορούμε πια να κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλό μας, που δείχνει τους …άλλους!

Πριν δυο μήνες ένα κείμενό μας (Ο Λεωνίδας Κύρκος και το …φάντασμά του) που αναφερόταν στον χαρακτήρα των αντιθέσεων στο χώρο του ΣΥΝ, τελείωσε ως εξής:

Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα νέο πολιτικό σχηματισμό είναι μια υπέρβαση με την οποία μπορεί να ξεπεραστεί αυτό το παρελθόν με γόνιμο και δημιουργικό τρόπο. Το ανακάτεμα της τράπουλας ήδη έχει γίνει. Έχει έρθει η ώρα να αρχίσει το παιχνίδι…

Σήμερα, με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί μετά τις ευρωεκλογές, αυτό το αίτημα γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό και βρίσκει ευρύτερη απήχηση.

Λυπόμαστε, οι πάνες τελείωσαν …

Δήλωσε στον ρ/σ City ο σ. Παπαδημούλης: «Το ζητούμενο είναι να αλλάξουμε στο σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ το ρόλο που παίζει ο ΣΥΝ. Δεν μπορεί το 80-90% αυτού του σχήματος να έχει ρόλο κομπάρσου μέσα στο σχήμα.» (15/6).

Θα πρέπει να αποφασίσουν οι σύντροφοι στο ΣΥΝ ή θα είναι όπως λέει ο Παπαδημούλης το «το 80-90% αυτού του σχήματος» ή θα είναι μια συνιστώσα σαν κι όλες τις άλλες. Για να είναι όμως ποσοστό θα πρέπει να το υπολογίσουμε επί του συνόλου των μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Και ποια είναι τα μέλη; Έλα μου ντε!

Άσε λοιπόν τα ποσοστά σύντροφε και ομολόγησε κι εσύ όπως κι ο πρόεδρος… Αχμαντινετζάντ ότι θέλετε ειδική μεταχείριση στον ΣΥΡΙΖΑ , στοργή και τρυφερότητα.

Όμως τις πάνες που είχαμε τις ... χέσατε όλες!

Μολών λαβέ !

Κάποιος από τους 300 ας σταματήσει αυτή την φορά τον ... Λεωνίδα για να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του αξιοπρεπώς ως ιστορικός ηγέτης της αριστεράς και όχι ως νεροκουβαλητής της δημοκρατικής παράταξης. Όσο για τις θέσεις που υποστήριξε, δεν θα πάνε χαμέμες. Υπάρχουν πολλοί καθοθελητές με ....κύρος αντίστοιχο αυτών των θέσεων, για να τις υποστηρίξουν!

Και πρόεδρος ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο ... Αχμαντινετζάντ

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ θέλει να επαναβεβαιώσει «την ενιαία ηγετική λειτουργία του ΣΥΝ και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.». Ξεχνάει όμως ότι ο ΣΥΝ είναι μόνο μια συνιστώσα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Και όσο ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. παραμένει η ιδιότυπη πολιτική συμμαχία που είναι τώρα, το μόνο που μπορεί να επαναβεβαιώσει είναι η συμβατότητα της ηγετικής λειτουργίας του ΣΥΝ και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Μόνο συμβατά μπορούν να είναι όσα δεν είναι ενιαία...

Μια πρόταση δημιουργική (;) και σωτήρια (;;) !

Μετά και την αδιέξοδη εισήγηση Τσίπρα στην ΚΠΕ του Συνασπισμού η εσωστρέφεια καλά κρατεί και μάλλον θα κρατήσει όλο το καλοκαίρι .. και ποιός ξέρει για πόσο ακόμα!

Ο καθένας το τραβάει προς την κατεύθυνση που τον συμφέρει ή που τον «εμπνέει». Όλοι έχουν κι ένα παράπονο από όλους και προφανώς κανείς δεν θα κάνει πίσω (παράδοση αυτό στην αριστερά ..)

Όμως, αυτό που κινδυνεύει είναι η ίδια η αριστερά και το έργο της στην κοινωνία!

Κι επειδή όλοι έχουν και κάποιο δίκιο από την σκοπιά τους, η μόνη λύση είναι φυγή προς τα εμπρός, ΤΩΡΑ!

Προτείνουμε λοιπόν να γίνουν άμεσα και ταυτόχρονα δύο κινήσεις:

1. Να αποκτήσει οργανωτική δομή ο ΣΥΡΙΖΑ με μέλη, δημοκρατικές διαδικασίες και εκλεγμένα όργανα ( η ιστορία της ΕΔΑ δείχνει τον δρόμο της συνύπαρξης )

Να εγγραφούν μέλη τώρα και οι επόμενες συνδιασκέψεις να είναι αποφασιστικές κι όχι συμβουλευτικές όπως οι δύο προηγούμενες.

Οι συνιστώσες να εκλέγουν αντιπροσώπους ανάλογα με τα μέλη τους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑκαι οι ενταγμένοι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ ανεξάρτητοι - οι κακώς μέχρι σήμερα αποκαλούμενοι ανένταχτοι ή «οπαδοί», επίσης.

Αυτή η μέθοδος θα μαζικοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και θα αποτυπώσει καθαρά τις αναλογίες και τη συμμετοχή, για μια δημοκρατική αντιπροσώπευση κι όχι συμφωνίες κορυφής και θα επιτρέψει επίσης μεγάλες ανασυνθέσεις ρευμάτων και ιδεών, συνεισφορά και ζωντάνια στις τάξεις του.

2. Να συμμετάσχουν στον ΣΥΡΙΖΑ ως διακριτές συνιστώσες, όλες ξεχωριστά οι τάσεις του Συνασπισμού.

Αυτό δημιουργεί κάποιο πρόβλημα ίσως στον Συνασπισμό αλλά απελευθερώνει τον ΣΥΡΙΖΑ από τα «εσωτερικά» του.

Έτσι θα αποτυπωθεί μέσα στο ενωτικό σχήμα με σαφήνεια η δύναμη σε συμμετοχή των ανανεωτικών και της «αριστερής πλειοψηφίας» και δεν θα χρειάζεται να γίνονται υποθέσεις, σπέκουλα και δίκη προθέσεων.

Έτσι πχ ο Παπαδημούλης θα μπορούσε νομιμότατα να διεκδικήσει τη δεύτερη θέση αν οι ανανεωτικοί αποδεικνυόντουσαν δεύτερη δύναμη μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα η μειοψηφική τάση του Συν που όμως αγγίζει το 35-40% της συνιστώσας αυτής, εξαφανίζεται ως ανεξάρτητη φωνή στις διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό δημιουργεί εντάσεις, τριβές, παράπονα και υποψίες ένθεν κακείθεν για ύποπτες στοχεύσεις.

Αφού ο Τσίπρας αδυνατεί να εκφράσει τον όλο Συνασπισμό ας αντιπροσωπευτούν οι ανανεωτικοί μόνοι τους.

Καθαρές κουβέντες!

Με την πρόταση αυτή, από εσωτερικός εχθρός για μερικούς, η ανανεωτική πτέρυγα μπορεί σε μια βραδιά να μετατραπεί σε μια πολύτιμη και καλοδεχούμενη σοσιαλιστική συνιστώσα!

Η πρόταση απευθύνεται στους πάντες μέσα και έξω από τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικότερα σε όσους παρά τις μεταξύ τους διαφωνίες προκρίνουν μια δημιουργική αριστερά με διαφορετικότητα, διάλογο και κοινή δράση αντί με μιζέρια, γκρίνια και καθεστωτισμούς και συμφωνίες κορυφής.

Ζητάμε τις απόψεις σας και την υποστήριξή σας στην παραπάνω πρόταση!

Αριστερή Στρουθοκάμηλος και Σκόρπια Αριστερή Σύναξη (ΣΑΣ)

(http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/)

Ένα βήμα αριστερά, δύο βήματα δεξιά;

Ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να θυμίζει εκκρεμές που δεν ξέρεις προς τα πού θα γείρει. Μετά τις ατέλειωτες παλινδρομήσεις εδώ και ένα χρόνο στα κεντρικά ζητήματα (κινήματα, κεντροαριστερά, εξέγερση, τρίτος πόλος), η μετεκλογική περίοδος φαίνεται να δίνει νέα, ισχυρή ώθηση στο κινούμενο εκκρεμές.

Η ηγεσία του ΣΥΝ πιεσμένη –ως συνήθως- από την εκλογική πραγματικότητα, είναι αποφασισμένη να διατηρήσει την εξουσία, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ένα πονηρό θάψιμο της επίπονης εσωκομματικής συζήτησης και -ένας ακόμη- άνευ αρχών συμβιβασμός ανάμεσα στην πλειοψηφία και την μειοψηφία.

Ο Αλέξης τσουρουφλίστηκε ισχυρά, είδε το όνομά του να ξεθωριάζει και αντικειμενικά χρεώνεται την ήττα. Η αμφισβήτηση των ανανεωτικών στο πρόσωπό του δεν αφορά αυτή καθαυτή την καρέκλα (οι συσχετισμοί όπως είπε και ο Φώτης είναι καθορισμένοι), όσο την μετατόπιση προς τα δεξιά του ΣΥΝ και κατ’ επέκταση του ΣΥΡΙΖΑ. Στο βάθος του ορίζοντα της ανανεωτικής αριστεράς είναι άλλωστε το πλήθος των βουλευτικών εδρών.

Το χώνεμα του αρνητικού αποτελέσματος κατά πάσα πιθανότητα θα σημάνει ένα νέο «συμβόλαιο» συνύπαρξης και σύγκρουσης ανάμεσα στις δύο πτέρυγες (έπος που ομολογουμένως αρχίζει να γίνεται κουραστικό), με σημαντικές παραχωρήσεις της πλειοψηφίας στη μειοψηφία: 1. Ο νέος γραμματέας της ΚΠΕ θα εκφράζει (;) έναν συμβιβασμό, 2. Μετατόπιση σε πιο «εποικοδομητικό-συναινετικό» σημείο του λόγου του ΣΥΡΙΖΑ, 3. Ατέλειωτους τεμενάδες στο ιστορικό (αν και χρεοκοπημένο) ρεύμα της «ανανεωτικής αριστεράς».

Έτσι λοιπόν το επόμενο διάστημα θα είναι θερμό για τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι λόγω καυτού καλοκαιριού.

Τα ερωτήματα λοιπόν είναι:

Αλέξης ή Αλέκος;

Ο διχασμός φαίνεται να γεννήθηκε πολύ πριν την προεκλογική περίοδο. Ο Αλέξης έχει μαζί του την κομματική πλειοψηφία, αλλά ο Αλέκος είναι το ισχυρό χαρτί στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, αναγνωρίζεται σαν ο φυσικός αρχηγός του εγχειρήματος και με την πλατύτητά του και τα σάλτα μορτάλε του μπορεί να ικανοποιήσει μέχρι και τους ανανεωτικούς. Η αλήθεια είναι ότι όταν ο Αλέκος έδωσε το δαχτυλίδι δεν ανακοίνωσε όρους και προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα λειτουργεί ο Αλέξης. Δεν ανακηρύχθηκε ο νέος ως «πρόεδρος υπό κηδεμονία». Φυσιολογικά διεκδίκησε ρόλο, έφτιαξε μηχανισμό και «ομάδα» και η πλειοψηφία είδε στο πρόσωπό του την δυνατότητα να καθαρίσουν μια και καλή με τον ανεξέλεγκτο Αλέκο. Ο Αλέκος από τη μεριά του δεν μίλησε, κράτησε στάση αποχής από τον προεκλογικό αγώνα, επιστρατεύτηκε το τελευταίο 10μερο με έναν εξ’ ανάγκης συμβιβασμό και βέβαια δεν έχει μιλήσει μετεκλογικά. Η αποστροφή του «μην κοιτάτε τους πάνω, κοιτάξτε τους κάτω» είναι πάντως δήλωση διεκδίκησης ρόλου και όχι απόσυρσης. Ο Αλέξης με τον πιο έξυπνο τρόπο παρουσίασε στη σημερινή ΚΠΕ ένα δεσμευτικό πακέτο – τελεσίγραφο του ΣΥΝ προς τον υπόλοιπο ΣΥΡΙΖΑ: «Αν θέλετε πλουραλισμό και όχι μοναχοφαγία του ΣΥΝ, δεχτείτε το τετελεσμένο ότι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο πρόεδρος του ΣΥΝ». Είναι το εκβιαστικό σχήμα ότι «ο ΣΥΝ έχει δύο δικαιώματα και μία υποχρέωση». Φυσικά δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά ποιος θα ρισκάρει να το αμφισβητήσει; Πάντως η ρήξη είναι οριστική και φάνηκε από το κάρφωμα –για πρώτη φορά- του Αλέξη στον Αλέκο ότι λειτουργεί μη συλλογικά, αιφνιδιαστικά και χωρίς λογοδοσία.

Η πρόκληση φυσικά για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να επιλέξει τον αγαπημένο μας Αλέκο απέναντι στον άχρωμο Αλέξη, αλλά να απαιτήσει και από τους δύο να παρουσιάσουν το πολιτικό τους σχέδιο. Τότε η αντιπαράθεση θα είναι θετική και θα αφορά το πολύπαθο πρόβλημα του πολιτικού προσανατολισμού και όχι την ηγετική καρέκλα.

Δεξιά μετατόπιση ή στροφή στον τρίτο πόλο;

Το κόμμα ΣΥΝ παντού και πάντα έκρινε και κρίνει τα πάντα από τα εκλογικά ποσοστά. Η ανάγκη κοινοβουλευτικής επιβίωσης ήταν η ισχυρή –έως και μοναδική- συγκολλητική ουσία για ένα κόμμα με τόσο αλλοπρόσαλλους και αντιφατικούς προσανατολισμούς. Η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα φαίνεται να οδηγεί τον ΣΥΝ δεξιότερα. Φυσικά η αιτία της ήττας μπορεί να αναζητηθεί παντού: Για τους ανανεωτικούς φταίνε οι αριστερισμοί, για τους Συριζικούς φταίνε οι Πασοκισμοί, για το Ρεύμα φταίνε ολίγον οι ανανεωτικοί, ολίγον οι αντιευρωπαϊστές του ΣΥΡΙΖΑ και βασικά το άτιμο το σύστημα που τους πολέμησε. Ανάλογα με το πού στέκεται έκαστος, δίνει και τη δικιά τους ερμηνεία. Το κακό είναι ότι καμιά δεν έχει απόλυτη αντικειμενική ισχύ.

Πάντως είναι δεδομένο ότι οι επελαύνοντες ανανεωτικοί, η τρομακτική μιντιακή πίεση και απαξίωση και το γεγονός ότι στον ΣΥΝ τρέμει η καρδούλα τους για τα εκλογικά ποσοστά, θα φέρουν μάλλον μια δεξιά μετατόπιση. Ο τρίτος πόλος είναι έκκληση και σύνθημα που εύκολα καίγεται γιατί δεν στοιχειοθετείται πειστικά: Μαζί με ποιες κοινωνικές δυνάμεις, ενάντια σε ποιες κοινωνικές δυνάμεις και άρα και με ποια πολιτική.

Ο Αλέξης θα εξαναγκαστεί, παρά τις δηλώσεις πίστης στην αριστερή στροφή να συμμαζέψει τον αριστερισμό, να έχει πιο υπεύθυνη στάση, να μετράει το πολιτικό κόστος, να κάνει εποικοδομητικές προτάσεις, να τροποποιηθεί απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε η κοινή γνώμη των μελών του ΣΥΝ (αριστερών και δεξιών), αυτά περίπου καταλογίζει ως τα αίτια της ήττας. Τα περί ευρωπαϊκού στίγματος που χάθηκε είναι τρίχες και προφάσεις του εσωκομματικού ανταγωνισμού.

Ρήξη ή συμβιβασμός;

Το εκλογικό αποτέλεσμα, αν και συνιστά ήττα θα μπορούσε να λειτουργήσει από την ανάποδη: Να αποτελέσει πεδίο ξεκαθαρίσματος με ποιους πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Εδώ η υποκρισία χτυπάει κόκκινο: οι τάσεις του ΣΥΝ μαζί δεν κάνουνε – αλλά σίγουρα χώρια δεν μπορούνε. Εκπλήσσεται κανείς από το σκυλοβρίσιμο και την πρωτοφανή απαξίωση αναμεταξύ τους, αλλά και από την «προγραμματική» – «συνταγματική» τους δέσμευση να προχωρήσουν μαζί. Και φυσικά αυτό εντείνει την αναξιοπιστία της πλειοψηφίας, καθώς και τη γενικευμένη αίσθηση ότι ποτέ των ποτών δεν πρόκειται να δώσουν μια πραγματική κόντρα.

Η ΚΠΕ έδωσε σε όλους τους τόνους τον συμβιβασμό και το σχέδιο: Ένας μήνας εσωτερική συζήτηση να ξεδώσει ο πικραμένος κόσμος και μετά πάμε να κάνουμε καμπάνια (χωρίς το κα) για να ξεχαστούμε. Από Σεπτέμβρη με υγεία, όλοι μαζί, μαυρισμένοι από τον ήλιο και τον λαό, ενωμένοι μολαταύτα, εφορμούμε προς τις βουλευτικές έδρες.

Ο Αλέξης εμφανίζεται περισσότερος φοβισμένος από ποτέ. Ξεκίνησε με αξιώσεις και προσδοκίες να γράψει ιστορία και κινδύνεψε να μετατραπεί σε καμένο χαρτί. Δεν έχει κριθεί το τι θα γίνει, όμως το πιθανότερο είναι να επιλεγεί ένας ατιμωτικός συμβιβασμός και όχι μια ρήξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη περίπτωση δεν θα ξεφύγει από το αδύναμο και άχρωμο 4, 5, το πολύ 6%. Στη δεύτερη περίπτωση τα ρίσκα θα ήταν περισσότερα, αλλά και οι πιθανότητες για μια άλλη πολιτική εξέλιξη μεγαλύτερες.

Εγχείρημα ενότητας της αριστεράς ή αναβίωση της ανανεωτικής αριστεράς;

Ο Αλέξης το βράδυ των εκλογών αναφέρθηκε στο σύντομο μήνυμά του δύο (2) φορές στην «ανανεωτική αριστερά». Και να λιβανίζει την ανανεωτική αριστερά πριν τις εκλογές μπας και τη συγκινήσει ώστε να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, πάει στο καλό. Αλλά μετά τις εκλογές γιατί τη λιβανίζει; Στην εισήγησή του στην ΚΠΕ μίλησε για την «αριστερή γραμμή πλεύσης μας, η γραμμή του αριστερού ριζοσπαστισμού, που είναι και ανανεωτικός και δημοκρατικός και οικολογικός και κινηματικός και ουμανιστικός και διεθνιστικός, είναι αδιαπραγμάτευτη».

Τα πάντα όλα που λέει και ο Αλέφαντος. Όλοι ευχαριστημένοι. Όλος ο αχταρμάς μαζί. Και εξακολουθεί να μπαίνει το ερώτημα: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αναβίωση της απόπειρας ρεβάνς των ανανεωτικών έναντι των δογματιστών από το 1968 (ω, ναι, 40 χρόνια πριν), ή ένα νέο, πρωτότυπο, ενωτικό εγχείρημα της αριστεράς που στέκεται πάνω από τα ρεύματα του ιστορικού κομμουνισμού, όχι γιατί δεν έχουν σημασία, αλλά γιατί η ενότητα είναι βασικά ενότητα πολιτικής;

Όσοι βαφτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ανανεωτική αριστερά, είτε ονειρεύονται ακόμη τις ανέμελες μέρες του Ρήγα κι ας εξηντάρισαν, είτε απλά γλείφουν την πτέρυγα να κάτσει καλά. Πέρα από την υποτίμηση του μισού ΣΥΝ και των υπολοίπων του ΣΥΡΙΖΑ που δεν δήλωσαν ποτέ παιδιά του Κύρκου (και καλά κάναν), αυτός ο περιορισμός είναι καταστροφικός για την ευρύτητα, την πλατύτητα, τη διεισδυτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κοινό μας σπίτι, δεν είναι δήλωση μετανοίας όλων των άλλων ιστορικών ρευμάτων της αριστεράς στον κομπλεξισμό της πάλαι ποτέ πολλά υποσχόμενης, αλλά τελικώς πολλαπλά χρεοκοπημένης ανανέωσης…

"Σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ"

Η καπιταλιστική περικύκλωση του … Σύριζα

Ορισμένοι επικαλούνται ως λόγο της εκλογικής ήττας του Σύριζα το γεγονός ότι από το Δεκέμβρη και μετά δέχεται μια πρωτοφανή επίθεση από συμφέροντα που εκφράζονται από κόμματα, ή συγκεκριμένους πολιτικούς, από Μ.Μ.Ε και από εταιρείες δημοσκοπήσεων.

Καταρχήν ας δεχτούμε ότι αυτό είναι αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό; Όποιος στρατεύεται στην αριστερά γνωρίζει εξαρχής ότι η αριστερά που θέλει να αλλάξει τον κόσμο πρέπει να πάει κόντρα σε συμφέροντα, πρέπει να αποτελεί επικίνδυνο αντίπαλο για το αστικό πολιτικό κατεστημένο. Και ποιος μυαλωμένος άνθρωπος δεν θα σκεφτεί ότι όσο η αριστερά με τις θέσεις της ενοχλεί και μπαίνει στη μύτη κάποιων, αυτοί που ενοχλούνται θα αντιδράσουν χρησιμοποιώντας κάθε μέσο: αστυνομική καταστολή, ποινικοποίηση, χειραγώγηση του λαού μέσω κάθε δυνατού μηχανισμού, εξαγορά …

Απ’ όλα αυτά το μόνο που έγινε ήταν μια προσπάθεια χειραγώγησης του λαού και συκοφάντησης του Σύριζα μέσω των ΜΜΕ και των εταιρειών δημοσκοπήσεων. Μεγάλη προσπάθεια… Ας συμφωνήσουμε ότι ήταν μεγάλη. Φάνηκε όμως ακόμα μεγαλύτερη γιατί πριν ένα χρόνο τα ίδια μέσα, για δικούς τους λόγους που αφορούσαν τις εσωκομματικές εξελίξεις στο Πασόκ, μας έπαιζαν, οι ίδιες δημοσκοπικές εταιρείες μας έδειχναν ψηλά, και τότε μας άρεσε. Κανείς δεν βγήκε τότε να αμφισβητήσει τις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Κανείς δεν μίλαγε για το παιχνίδι που γινόταν – μόνο κάτι πασόκοι που το υφίσταντο. Ε λοιπόν ο οπορτουνισμός και το παιχνίδι στο γήπεδο του αντιπάλου πληρώνονται.

Παραπέρα, δεν το γνωρίζαμε από το Δεκέμβρη μέχρι σήμερα ότι γινόταν αυτό το παιχνίδι; Δεν βλέπαμε – πάλι δημοσκοπικά – τα ποσοστά μας να πέφτουν; Γιατί καλλιεργούσαμε τόσες προσδοκίες στον κόσμο μας; Θα πει κανείς ότι πηγαίναμε για τη μάχη, να μην τονώσουμε το ηθικό του κόσμου μας; Να το τονώσουμε αλλά πόσο; Μιλούσαμε για διψήφιο ποσοστό, για τέσσερεις ευρωβουλευτές, για κρυφές δημοσκοπήσεις που τις είχαμε μόνο εμείς … Αλήθεια που έγιναν αυτές γύρω-γύρω από την Κουμουνδούρου;

Και τώρα τι; Από τις μεγάλες προσδοκίες στην απογοήτευση και στο κλαψούρισμα: “μας χτύπησαν μπαμπέσικα με δίκοπο μαχαίρι”!

Ας σταματήσει πλέον η κοροϊδία και τα άλλοθι. Τουλάχιστον η Αλέκα επικαλέστηκε τον αντικομουνισμό και την προβοκάτσια που τις έκοβε 1% (ούτε 0,9, ούτε 1,2) προεκλογικά, για να πει ότι τελικά απετράπη η προβοκάτσια και το κόμμα είχε μερική επιτυχία, παρά την ήττα που υπέστη. Εμείς, που απ’ ότι φαίνεται οι τακτικές μας για την αποτροπή της επίθεσης που δεχόμασταν απέτυχαν, δεν μπορέσαμε να κάνουμε ούτε καν ένα ωραίο κόλπο σαν αυτό τη Αλέκας;

Επειδή δεν θέλουμε την αριστερά του “κόλπου”, του ψέματος και της κοροϊδίας ας τελειώνουμε με αυτές τις θεωρίες περί καταδιωκόμενου Σύριζα και καπιταλιστικής περικύκλωσης. Ας προχωρήσουμε σε μια ενωτική, έντιμη και γενναία αποτίμηση του γιατί δεν πήγαμε καλά στις εκλογές, κοιτώντας προς το μέλλον, προς τη διόρθωση των λαθών μας.

Ούτε με τον Άγγελο, ούτε με τον Μιχάλη!

(Μια σύντομη απάντηση στο άρθρο του Αριστείδη Μπαλτά: “Ανανέωση της αριστεράς: δεκαετία πέμπτη... Για τον Άγγελο και τον Μιχάλη, μαζί” που δημοσιεύτηκε στην Αυγή την Κυριακή 07-06-09)

Ο Αριστείδης Μπαλτάς υποσημειώνει στον τίτλο του άρθρου του: "Ο τίτλος θέλει να υπενθυμίσει ότι το 1978 το περιοδικό “Ο Πολίτης” παρουσίασε ένα αφιέρωμα με τον τίτλο “Ανανέωση της Αριστεράς: δεκαετία πρώτη..." Τι συνέβαινε όμως το 1978 στην αριστερά που αναφέρεται ο σ. Μπαλτάς;

Μνημόσυνο στη μνήμη Κ. Γαβριηλίδη στον παιδικό σταθμό Νόβα Χραντ

Τότε, αυτή η αριστερά αυτοπροσδιοριζόταν ως “κομμουνιστική ανανέωση” και είχε ένα όνομα: ΚΚΕ εσωτερικού. Παρόλο ότι είχαν περάσει δέκα χρόνια από την διάσπαση του 68 και μερικοί από τους πρωτεργάτες της είχαν περιθωριοποιηθεί πολύ νωρίς, δεν είχαν εμπεδωθεί ακόμα τα σχέδια του Λεωνίδα Κύρκου για την αποκομμουνιστικοποίησή της. Ο Κύρκος και η παρέα του θέλανε από το 68 να κάνουν το ΚΚΕ εσ ...ΕΔΑ. Γι αυτό, το ’73, στην μεταπολίτευση, δεν ενδιαφέρθηκαν να κατοχυρώσουν τον τίτλο του κόμματος και την εφημερίδα. Τα χάρισαν στους “δογματικούς”. Τελικά, αφού πέρασαν αρκετά χρόνια, κατάφεραν να εκπληρώσουν τους στόχους τους με το παραπάνω: έκαναν το ΚΚΕ ...ΣΥΝ!

Το 1978 ήταν μια εποχή με έντονες αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της κομμουνιστικής ανανέωσης, που οδήγησαν στην διαγραφή της Β' Πανελλαδικής. Θα πρέπει κάποτε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ακόμα και τα πιο μικρά. Δεν ήταν “διάσπαση” όπως την αναφέρει στο άρθρο του ο Α. Μπαλτάς, αλλά “διαγραφή”, στην οποία πρωτοστάστησε ο Λ. Κύρκος. Όμως, ο Α. Μπαλτάς αποφεύγει να χρησιμοποιήσει την λέξη “διαγραφή” που ανταποκρίνεται στην ιστορική πραγματικότητα και την κομματική πρακτική εκείνης της εποχής, γιατί χαλάει την “εικόνα” που δομεί για την ανανεωτική αριστερά. Μια λεξούλα αρκεί για να ανατραπεί ο ισχυρισμός του ότι διαχρονικά συνεκτικά στοιχεία της ανανεωτικής αριστεράς είναι “η εσωκομματική δημοκρατία άνευ ορίων, η ελευθερία της έκφρασης και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών προς πάσα κατεύθυνση, η ανοχή...” και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Όσο για τον Άγγελο Ελεφάντη, τότε, το 1978, δεν ήταν οργανωμένος σε αυτή την αριστερά! Το ΚΚΕ εσ. εκείνης της εποχής ήταν “μικρό” και “δεξιό” για τις απόψεις του. Πέρασαν πολλά ακόμα χρόνια για να γίνει μέλος αυτής της αριστεράς και να οργανωθεί στον ...“μεγάλο” και ...“αριστερό” ΣΥΝ. Ως διανοούμενος είχε την “αυτονομία” του, πολιτική και οργανωτική από τον χώρο της κομμουνιστικής ανανέωσης. Δεν είχε άμεση εμπλοκή στα “τρέχοντα” πολιτικά ζητήματα εκείνης της πολιτικής συγκυρίας που αφορούσαν σημαντικά ζητήματα της συγκρότησης αυτής της αριστεράς. Γι' αυτό, είχε την άνεση να μετράει την “ανανέωση” της Αριστεράς με ...δεκαετίες. Ακολουθώντας τα χνάρια του, ο Α. Μπαλτάς μετράει σήμερα την 5η δεκαετία αυτής της Αριστεράς...

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Επειδή πιστεύουμε ότι το μέλλον της αριστεράς δεν εγγράφεται στα ιδεολογήματα που κατασκευάζουν αριστεροί διανοούμενοι. Ο όρος “Ανανεωτική Αριστερά” εκφράζει μια πλαστή ταυτότητα που συσκοτίζει το παρόν. Και το χειρότερο απ' όλα, δεν μας παρέχει κανένα διαβατήριο για το μέλλον. Δεν σκοπεύουμε να κάνουμε παρέμβαση στην συζήτηση που έχει ανοίξει πρόσφατα με αφορμή το άρθρο “Αποδόμηση της Ανανεωτικής Αριστεράς” της Βάσως Κιντή που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ την 23-04-09. Ο Μπάμπης Γεωργούλας επανειλημμένα έχει ξεκαθαρίσει αυτά τα ζητήματα από τις στήλες της “εποχής”. Στο άρθρο του με τίτλο "Ας μην γίνει η ανανέωση μια νέα ορθοδοξία"διερωτάται:

• Ήταν ανανεωτικός ο τρόπος εκλογής της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ Εσωτερικού λίγο πριν την πτώση της δικτατορίας;
• Ήταν ανανεωτικός ο τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος το 1976-78;
• Ήταν ανανεωτικές οι διαδικασίες αμφισβήτησης των αποφάσεων του 3ου συνεδρίου του ΚΚΕ Εσωτερικού;
• Ήταν δημοκρατικές και διάφανες οι αποφάσεις που μετέτρεψαν το ΚΚΕ Εσωτερικού σε ΕΑΡ;
• Ήταν ανανεωτική επιλογή η σύσταση του ενιαίου Συνασπισμού με τη συνεργασία ΕΑΡ και ΚΚΕ –και αν ναι, στη βάση ποιας ανανεωτικής πολιτικής έγινε η επιλογή αυτή;
• Ήταν μέσα στα πλαίσια της ανανεωτικής αντίληψης η συμμετοχή του ενιαίου Συνασπισμού στην κυβέρνηση Τζανετάκη σε συνεργασία με τη ΝΔ; Ή η συμμετοχή, κατόπιν, στην οικουμενική λεγόμενη κυβέρνηση Ζολώτα;
• Ήταν ανανεωτική επιλογή η υποψηφιότητα της Μαρίας Δαμανάκη στον δήμο της Αθήνας με τη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ; Και, παλιότερα, ήταν ανανεωτική επιλογή η συνεργασία στον ίδιο δήμο, και σε πολλούς άλλους, με το ΠΑΣΟΚ με στόχο την ανάδειξη δικών στελεχών της τοπικής αυτοδιοίκησης;
• Ήταν ανανεωτική η πολιτική επιδίωξης με κάθε θυσία της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και ο κυβερνητισμός; Και αν ναι, γιατί οδήγησε τόσα στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς στην αγκαλιά ενός φθειρόμενου και διαφθειρόμενου κόμματος;

Δεν μας ενδιαφέρει να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, θέλουμε να τον αλλάξουμε. Από αυτή την θέση, το πιο πολύτιμο πράγμα που κουβαλάει η Αριστερά από το παρελθόν της είναι τα λάθη της. Οι “θετικές” κατακτήσεις δεν αρκούν να “φωτίσουν” τα ζητήματα που θέτει η συγκυρία. Ο Α. Μπαλτάς ακολουθεί άλλο δρόμο: Θεωρεί ότι τα θετικά στοιχεία αυτής της Αριστεράς σφραγίζουν το παρόν αλλά και το μέλλον της. Γιαυτό γίνεται ένας απλοϊκός απολογητής της, που αντιστρέφει την πραγματικότητα για να κρύψει την κυριαρχία της άλλης πλευράς. Γιαυτό, το άθλιο καθεστώς της ίντριγκας και του παραγοντισμού που προσδιορίζει την λειτουργία της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αναγκασμένος τελικά να το ονομάζει: “καθεστώς λειτουργικής ομοφωνίας”!....

Συνεπής σε αυτή την κατεύθυνση, ολοκληρώνει την σκέψη του κάτω από τον υπότιτλο “ΣΥΡΙΖΑ: η Ανανεωτική Αριστερά είτε θα είναι ριζοσπαστική είτε δεν θα υπάρχει”. Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί. Όσοι έχουν παρακολουθήσει - έστω και από μακριά – την πορεία του Μετώπου Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΜΕΡΑ), θα διαπιστώσουν ότι ο δρόμος που ακολουθεί, θυμίζει τις πρακτικές ορισμένων ΝΑΡιτών, που και αυτοί θεωρούσαν ότι ο όρος “ριζοσπαστική” αριστερά συμπυκνώνει την πεμπτουσία των πολιτικών και των στρατηγικών τους επιλογών. Γιαυτό διατύπωναν ανάλογα διλήμματα: “Η Νέα Αριστερά, είτε θα είναι ριζοσπαστική είτε δεν θα υπάρχει”...


Δεν θέλουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει την τύχη του ΜΕΡΑ. Γιαυτό εναντιωνόμαστε στην ιδεολογικοποίηση της πολιτικής που επιχειρείται μέσα από αυτές τις πρακτικές προσέγγισης υπαρκτών πολιτικών προβλημάτων. Αυτές οι πρακτικές δεν προσφέρουν τίποτα στην επίλυσή τους, γιατί αναπαράγουν αδιέξοδες αντιθέσεις. Πολλά από τα πολιτικά ζητήματα που υπάρχουν, είναι απλά στην αντιμετώπισή τους: Δεν χρειάζεται κανένας να είναι “ριζοσπάστης” για να οριοθετηθεί από τον κυβερνητισμό και να μην γίνει κολαούζος του ΠΑΣΟΚ....

Όταν ξεκίνησε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πράγματι θετικό γιατί περιείχε “επαναστάτες και ρεφορμιστές, τροτσκιστές και μαοϊκούς, σοσιαλιστές και ελευθεριακούς, φεμινίστριες και οικολόγους, ενταγμένους και ανένταχτους, συγκροτώντας ένα πολιτικό σχηματισμό τόσο μεγάλους εύρους”. Για το μέλλον του όμως αυτό δεν αρκεί! Το ζητούμενο είναι πως θα αφήσουμε αυτές τις ταυτότητες μας στην άκρη, όπως και τις αντιθέσεις που αναπαράγουν. Η διαλεκτική που θα γεννήσει το καινούργιο δεν θα είναι μια προσθετική πράξη των θετικών στοιχείων που κουβαλάει ο καθένας από το παρελθόν του. Επίσης, το εύρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν προσδιορίζεται από το μέγεθος της διαφορετικότητας αυτών που συμμετέχουν αλλά από την απήχηση που έχει στην κοινωνία.