Το ΜέΡΑ25 μπροστά στις ευρωεκλογές: Τι να κάνουμε και τι να μην κάνουμε...

- Ποιό θα είναι το “πάπλωμα” στις διαπραγματεύσεις για τις συμμαχίες μπροστά στις ευρωεκλογές, αν όλα τα άλλα πάνε καλά;

- Αν δεν πάνε καλά και μείνουμε μόνοι μας με την ΛΑΕ, τι να κάνουμε;

- Μήπως στα ζητήματα χειρισμού των συμμαχιών “αντιγράφουμε” τον μακαρίτη τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως εκείνος αντέγραφε τον άλλο τον μακαρίτη τον ΣΥΝασπισμό και δεν το έχουμε καταλάβει;

Μερικά από τα ερωτήματα που επιχειρεί να απαντήσει το παρακάτω κείμενο:

ευρωεκλογές και συμμαχίες - ζητήματα ταχτικής

Μπορούμε να φτιάξουμε την “Ιστορία” μόνον με τα αν;

Αναδημοσίευση από το "aristera.eu"

Μερικές παρατηρήσεις, με αφορμή

μια ομιλία (από τον προσυνεδριακό διάλογο του ΜέΡΑ25)

και μια κινηματογραφική ταινία...

Η ομιλία του Χρήστου Λάσκου είχε τα χαρακτηριστικά μιας παραδοσιακής “εισήγησης” όπως είθισται στην Αριστερά: Ξεκινά από την “μεγάλη εικόνα” της παγκόσμιας κατάστασης για τα καταλήξει τελικά στο “δια ταύτα”. Ο καθένας αντιλαμβάνεται πως σε 27’ είναι αρκετά δύσκολο ξεκινώντας από παγκόσμιες αλλαγές που συντελούνται, όπως η ανάδειξη της Κίνας και των BRICS, η κλιματική κρίση και η κρίση του ίδιου του καπιταλισμού, να τεκμηριώσεις στα πλαίσια ενός συνεκτικού και ολιστικού τρόπου προσέγγισης της πραγματικότητας, το γιατί σήμερα είναι αναγκαία μια “ενιαιομετωπική λογική” ως απάντηση στην κρίση της Αριστεράς. Αναγκαστικά οι συνεπαγωγές θα είναι ελλειπτικές.

Θα επιχειρήσω λοιπόν μια θεματική κωδικοποίηση της ομιλίας του για να διατυπώσω κάποια ερωτήματα που προκύπτουν κυρίως από την μεθοδολογική προσέγγιση που κάνει:

1. Η “μεγάλη εικόνα”.
Το πρώτο μέρος της ομιλία αποτελεί μια παρουσίαση της “μεγάλης εικόνας”. Γιατί χρειαζόμαστε αυτή την μεγάλη εικόνα; Ο Χρήστος Λάσκος θεωρεί ότι η γνώση των επιπτώσεων της είναι απαραίτητη στην επαναδιατύπωση της στρατηγικής.

Κατά την γνώμη μου η αποτύπωση των αντιφάσεων και των συσχετισμών με έναν συστηματικό τρόπο (όπως αυτό που επιχειρεί συνοπτικά ο Χρήστος Λάσκος) δεν αρκεί για να διατυπώσεις προτάσεις για την υπέρβασή τους.

Έχεις ανάγκη και τη “θεωρία”. Μέσα από αυτή μπορούμε να προσεγγίσουμε την ανάλυση της συγκυρίας από μια οπτική που δεν αρκείται στο πως ερμηνεύσουμε τον κόσμο, αλλά αποβλέπει στο πως θα τον αλλάξουμε: Η “στρατηγική” για την κοινωνική χειραφέτηση απαιτεί κάτι περισσότερο από την “συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης”…

Σήμερα η κρίση της Αριστεράς είναι και κρίση της “θεωρίας” της. Αυτή η πλευρά της έχει ιδιαίτερη σημασία και δεν πρέπει να την υποτιμούμε. Ας δούμε πως αυτό το πρόβλημα (κρίση της θεωρίας) αποτυπώνεται σε επιμέρους θέματα στα οποία αναφέρθηκε ο Χρήστος Λάσκος, κάνοντας την παραδοχή ότι συμφωνούμε με τις επισημάνσεις (την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης) που συγκροτούν την “μεγάλη εικόνα” .

2. Για την Αριστερά του “αγώνα” και της “διακυβέρνησης”
https://youtu.be/uz9OANRnMZw&t=738

Το ιδιαίτερο ζήτημα που θέτει ο Χρήστος Λάσκος είναι μια κριτική στον κυβερνητισμό με κεντρικό παράδειγμα τον ευρωκομουνισμό. Ας συμφωνήσουμε και σε αυτή την κριτική. Ποιό όμως είναι το συμπέρασμα που προκύπτει σε σχέση με την “στρατηγική”;

Ο Χρήστος Λάσκος αποφεύγει να πάρει θέση. Αν πάμε ένα βήμα παραπέρα την σκέψη του, θα διαπιστώσουμε τότε ότι όλα αυτά που περιγράφει αποτελούν ισχυρά επιχειρήματα για την αποτυχία της στρατηγικής του “δημοκρατικού δρόμου για τον σοσιαλισμό”.

Τότε προκύπτει ένα ερώτημα που απαιτεί απαντήσεις:

– Αυτή η αποτυχία είναι ζήτημα που κρίθηκε κυρίως στο χώρο του κοινωνικού συσχετισμού (σε επιμέρους λάθη ταχτικών επιλογών) ή σε λαθεμένες θεωρητικές προσεγγίσεις (στρατηγικές επιλογές);

Κατά την γνώμη μου οι απαντήσεις θα πρέπει να διερευνηθούν αποβλέποντας στην αναζήτηση μιας άλλης μορφής κυβερνητικότητας, διακριτή από τις μορφές διακυβέρνησης του αστικού κοινοβουλευτισμού και της λαϊκής εξουσίας του υπαρκτού κομμουνισμού.

Έχει επίσης σημασία η επισήμανση ότι η κυβερνητικότητα ως πολιτική πρακτική δεν αφορά μόνον στο μέλλον, αν και όταν αναλάβεις κυβερνητικές ευθύνες.Κρίνεται στο παρόν: Καταγράφεται και στις πολιτικές πρακτικές απέναντι σε ζητήματα διαχείρισης κάθε είδους εξουσίας, όσο μικρή και να είναι αυτή, όπως στη δημοτική αρχή, στο συνδικάτο, αλλά ακόμα και στον κομματικό μηχανισμό.

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ : 50 χρόνια μετά, σκηνές από την πορεία (video)

- παραμύθια με σημαίες... - η “κεφαλή” της πορείας... - εικόνες από το “αριστεροχώρι”…

50 χρόνια μετά: «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»;

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

1. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου από την πρώτη μέρα που εκδηλώθηκε, τρόμαξε την χούντα της 21ης Απριλίου αλλά και ξάφνιασε τα επιτελεία της παραδοσιακής Αριστεράς. Δεν χωρούσε στα σχέδιά τους, ήταν κάτι πέρα από τη συντεταγμένη λαϊκή πάλη με τα μεταβατικά προγράμματα για τον σοσιαλισμό (είτε αυτά περιλάμβαναν ως ιστορικό στάδιο την «φιλελευθεροποίηση Μαρκεζίνη», είτε όχι). Συνήθως σε ανάλογα συμβάντα οι πολιτικοί μηχανισμοί της Αριστεράς λαμβάνουν την θέση παρατηρητή, αναμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες. Συνέβαλε σε αυτό και το ξαφνικό φούντωμα της εξέγερσης καθώς και οι συνθήκες παρανομίας, που δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Αντίθετα, οι Άνθρωποι της Αριστεράς που βρέθηκαν παρόντες στην εξέγερση, έλαβαν ενεργό μέρος. Σημαντική ήταν και η συμμετοχή τους στην “συντονιστική επιτροπή”. Η συντονιστική έλεγχε τον ραδιοφωνικό σταθμό, τις ηχητικές εγκαταστάσεις, το ιατρείο και γενικότερα τον χώρο του Πολυτεχνείου. Όμως ο κόσμος της εξέγερσης ήταν ευρύτερος, συμπεριλάμβανε όλους όσους συμμετείχαν ή συμπαραστέκονταν στην εξέγερση με πολλούς τρόπους, με δράσεις μέσα και έξω από τον χώρο του Πολυτεχνείου και φώναζε τα δικά του συνθήματα. Με όχημα τις προϋπάρχουσες δομές του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος και την φωνή του ραδιοφωνικού σταθμού, η φωτιά της εξέγερσης μεταδόθηκε σ’ όλη την χώρα. Έκανε αισθητή την παρουσία της με καταλήψεις πανεπιστημίων και σε άλλες πόλεις της χώρας.

Ποιό είναι τελικά το ζητούμενο για την ανασύνταξη της Αριστεράς: ΜΕΤΩΠΟ ή ΚΟΜΜΑ;

Αναδημοσίευση από το "aristera.eu"

- Ένα σχόλιο για το κείμενο: “Προτιμώ να παλεύω ίσως μάταια, παρά να ζω μάταια… ”, στο οποίο ο Δημήτρης Ζερβουδάκης περιγράφει με ακρίβεια και γλαφυρότητα τις παθογένειες της υπαρκτής Αριστεράς:

Ακριβής και τεκμηριωμένη περιγραφή της παθολογίας της υπαρκτής Αριστεράς των μηχανισμών από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη.

Μια παρατήρηση μόνον σε ένα σημείο που κατά την γνώμη μου ενέχει μια μορφής αντίφαση με την συνολική αντίληψη που εκφράζει. Αυτό αφορά στην παρακάτω παράγραφο:

“Η δημιουργία ενός ευρέος μετώπου μετατίθεται από χρόνο σε χρόνο στο άχρονο διηνεκές, λόγω ανωριμότητας των συνθηκών! Ακόμη και σε περιπτώσεις όπου οι κρατικές δολοφονίες ως προφανής λόγος, σμιλεύουν συνειδήσεις στο δρόμο. Χιλιάδες νέοι αγωνιστές ωθούνται στον ενοχικό απομονωτισμό και στην μοναχική αντίδραση μέσα από αυτόν.”

Δεν ισχύει (όπως αναφέρει παρακάτω το κείμενο) ότι η “ενότητα” είναι “δημοκρατικό πρόταγμα”. Δημοκρατικό πρόταγμα είναι η αρχή της ισότητας: Αν εκλάβουμε το “μέτωπο” ως μια αυτοθέσμιση μιας μορφής συλλογικής πολιτικής συγκρότησης θα πρέπει για ισχύει η ισοτιμία μεταξύ των συμμετεχόντων. Αυτή η ισοτιμία δεν μπορεί να υπάρξει, όταν για παράδειγμα σε ένα “μέτωπο” συμμετέχουν και οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις (είτε λειτουργούν με τον “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό” είτε όχι) και απλά μέλη ως άτομα.

Αυτή η μορφή συνύπαρξης είναι και εκτός των ορίων της παραδοσιακής αστικής αντίληψης για την δημοκρατία: Θυμάμαι για παράδειγμα όταν άρχισε να εμπεδώνεται η νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα στην χώρα μας, είχε γίνει προσπάθεια στους επιστημονικούς/επαγγελματικούς συλλόγους να συμμετέχουν ισότιμα ως μέλη και να εγγράφονται εταιρίες (όπως τους μηχανικούς, τους δικηγόρους κλπ), όπου μετά από την γενικότερη κατακραυγή δεν επιβλήθηκε…

Αντι - ΝΑΤΟ Δράση: Διαδρομές των Ναζί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

- Υπερήλικας Ουκρανός Εθελοντής των SS χειροκροτείται από το κοινοβούλιο του Καναδά και γίνεται γραμματόσημο στην Ουκρανία. «Δεν διέπρατταν όλα τα μέλη των SS σφαγές», γράφει το Politico. Στην Ουκρανία αγάλματα του Μπαντέρα παίρνουν τη θέση μνημείων της Αντιφασιστικής Νίκης.

- Στην Ε.Ε. ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν απλά το ένα από τα δυο άκρα. Οι ΗΠΑ και η Ουκρανία αρνούνται να βγει ψήφισμα του ΟΗΕ καταδίκης του φασισμού. Ας πιάσουμε το ιστορικό νήμα από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

- Τι απέγιναν οι ηττημένοι Ναζί; πως διέφυγαν; που βρέθηκαν; πώς έδρασαν; πώς φτάσαμε να υμνούνται εκεί ακριβώς που διέπραξαν τα μεγαλύτερα εγκλήματα;

Τα παραπάνω είναι μερικά  από τα θέματα που παρουσιάστηκαν και συζητήθηκαν στην εκδήλωση της «αντι-ΝΑΤΟ Δράσης», με θέμα:

«Διαδρομές των Ναζί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε βόρεια και νότια Αμερική, δυτική και ανατολική Ευρώπη. Η Ιστορία, τα πρόσωπα και οι ιδέες στην εξέλιξή τους προς το σύγχρονο νεοφασισμό», 

που οργανώθηκε την 20/10/1023 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ.

- Όλη η εκδήλωση σε video:

1. Κρίτωνας Ηλιόπουλος: Διαδρομές των Ναζί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο - (μέρος Ι)

2.Ομάδα Γερμανών συντρόφων «1918- ανολοκλήρωτη» : Η αποναζικοποίηση της Γερμανίας (μέρος ΙΙ)

 

O ταλαντούχος κ.Τσίπρας

Αναδημοσίευση από [εδώ]

της Δέσποινας Σπανούδη

Λίγες ημέρες μετά την δεύτερη και ακόμη πιο συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ο επί 15 χρόνια αδιαφιλονίκητος ηγέτης, έκανε μια εκπληκτική ανακοίνωση. Κοιμήθηκα με το μαξιλάρι μου, είπε, παραιτούμαι και φεύγω και κάντε ότι νομίζετε.

Αυτή η κίνηση πολιτικού αμοραλισμού, χαιρετίστηκε από τα μέλη και τους οπαδούς με μεγάλη συγκίνηση και συντριβή. Αντί να του πούνε πώς δεν φεύγει από μια σχέση που τον πίκρανε, πώς η θέση του προέδρου του κόμματος και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι μια προσωπική υπόθεση, πώς μπορεί να δηλώσει ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος αλλά πρέπει πρώτα το κόμμα να οδηγηθεί ομαλά σε ένα συνέδριο αποτίμησης και αλλαγών, άρχισαν όλοι να θρηνούν για τη μεγάλη απώλεια. Για τον αναντικατάστατο που η αχάριστη κοινωνία τον έριξε στα τάρταρα, τον σούπερμαν που πήρε το κόμμα από το 3τακατό και τόκανε κυβέρνηση, τον μάγο που δικαιώθηκε όταν έκαψε ένα δημοψήφισμα, τον άνθρωπο που έδειξε ότι δεν νοιάζεται για αξιώματα. Αντί να του πουν ότι ο καπετάνιος δεν εγκαταλείπει πρώτος το πλοίο που βουλιάζει, του έδιναν συγχαρητήρια. Η λιποταξία χαιρετίστηκε ως γενναιότητα.

Ήταν η τελευταία πράξη μιας πορείας που ξεκίνησε σχεδόν από την συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και σταδιακά εξελίχθηκε σε αυτό που βλέπουμε σήμερα. Την παγκόσμια πρωτοτυπία να παραδίδεται ένα κόμμα, σε έναν άνθρωπο που όχι μόνο δεν ήταν μέλος του αλλά ήταν παντελώς άγνωστος, χωρίς καμία παρουσία στα κοινωνικά δρώμενα. Όμως ο Κασσελάκης δεν είναι η ασθένεια. Είναι ένα από τα συμπτώματα του τελικού σταδίου.

ΓΑΖΑ : Ένα κείμενο του Εδουάρδο Γκαλεάνο γραμμένο πριν 15 χρόνια...

ΓΑΖΑ 

Του Εδουάρδο Γκαλεάνο. Γραμμένο πριν 15 χρόνια.

Σαν να μη πέρασε μια μέρα… 

Μετάφραση: Ε.Μ. 

Για να δικαιολογήσει τον εαυτό της η τρομοκρατία του Κράτους, κατασκευάζει τρομοκράτες: σπέρνει μίσος για να θερίσει άλλοθι. Όλα δείχνουν ότι το μακελειό στη Γάζα, το οποίο οι δράστες του ισχυρίζονται ότι αποσκοπεί να βάλει τέλος στους τρομοκράτες, θα καταφέρει να τους πολλαπλασιάσει.  Από το 1984, οι παλαιστίνιοι ζουν καταδικασμένοι σε συνεχή ταπείνωση. Δεν μπορούν ούτε να αναπνεύσουν χωρίς άδεια. Έχουν χάσει την πατρίδα τους, τη γη τους, τα νερά τους, την ελευθερία τους, τα πάντα. Ούτε καν να επιλέξουν τους κυβερνήτες τους δεν έχουν δικαίωμα. Όταν ψηφίζουν εκείνον που δεν πρέπει, τιμωρούνται. Η Γάζα τιμωρείται. Έχει μετατραπεί σε μια παγίδα χωρίς διέξοδο, από τότε που η Χαμάς κέρδισε καθαρά τις εκλογές το 2006. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί το 1932, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα θριάμβευσε στις εκλογές του Ελ Σαλβαδόρ. Για να εξιλεωθούν ο σαλβαδορένιοι για το παράπτωμά τους, ζουν από τότε βουτηγμένοι στο αίμα κάτω από στρατιωτικές δικτατορίες. Η δημοκρατία είναι μια πολυτέλεια που δεν την αξίζουν όλοι.

Είναι παιδιά της ανημποριάς οι αυτοσχέδιες ρουκέτες που εκτοξεύουν οι πολιορκημένοι της Γάζας μαχητές της Χαμάς στα εδάφη που κάποτε ήταν παλαιστινιακά και που η ισραηλινή κατοχή τα σφετερίστηκε. Και η απόγνωση, στα όρια της αυτοκτονικής τρέλας, είναι η μητέρα των παράτολμων πράξεων που αρνείται το δικαίωμα της ύπαρξης του Ισραήλ. Κραυγές χωρίς αποτελεσματικότητα, ενώ ο εξαιρετικά αποτελεσματικός πόλεμος εξόντωσης που διεξάγει το Ισραήλ, αρνείται εδώ και χρόνια το δικαίωμα της Παλαιστίνης να υπάρχει. Πια μόνο λίγη Παλαιστίνη απομένει. Λίγο λίγο το Ισραήλ τη σβήνει από το χάρτη.

Σωτήρης Βαλντέν VS Αντώνης Λιάκος

Γίνεται μια συζήτηση για το αν η πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, έτσι όπως διαμορφώνεται σήμερα, έχει σχέση με την Αριστερά. Η συζήτηση δεν είναι καινούργια, απλά αναζωπυρώθηκε με την εκλογή του Κασσελάκη στην θέση του Τσίπρα.

Η Αριστερά κρίνεται κυρίως από το πως τοποθετείται απέναντι στα πολιτικά ζητήματα που αναδεικνύονται στην συγκυρία.

Ο πολιτικός χαρακτήρας του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι ένα ζήτημα που αναδείχθηκε μετά τις εκλογές του Ιούνη. Ένα άλλο, που έχει μεγαλύτερο χρονικό βάθος και ευρύτερη πολιτική σημασία, είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Για να δούμε λοιπόν πόσο μεγάλες μπορεί να είναι οι διαφορές θέσεων για αυτά τα δύο ζητήματα, όπως αυτές αποτυπώνονται στις απόψεις δύο προσωπικοτήτων του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ. Το ενδιαφέρον βρίσκεται  στο ότι δεν είναι από τα “στελέχη” του μηχανισμού και ιστορικά δεν ανήκαν στο χώρο της “Αριστερής Αντιπολίτευσης”, αλλά ευρύτερα στον λεγόμενο “προοδευτικό χώρο της κεντροαριστεράς”.

-  Διαβάστε τα κείμενα, κάνετε συγκρίσεις, όχι μόνον για τις μεταξύ τους διαφορές αλλά και για ταυτίσεις  με δικές σας θέσεις…

Δήλωση του Γιάνη Βαρουφάκη στη γερμανική τηλεόραση για την Γάζα και όχι μόνο...