Αναρτήσεις
Αναδημοσίευση από [εδώ]
της Δέσποινας Σπανούδη
Αυτή η κίνηση πολιτικού αμοραλισμού, χαιρετίστηκε από τα μέλη και τους οπαδούς με μεγάλη συγκίνηση και συντριβή. Αντί να του πούνε πώς δεν φεύγει από μια σχέση που τον πίκρανε, πώς η θέση του προέδρου του κόμματος και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι μια προσωπική υπόθεση, πώς μπορεί να δηλώσει ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος αλλά πρέπει πρώτα το κόμμα να οδηγηθεί ομαλά σε ένα συνέδριο αποτίμησης και αλλαγών, άρχισαν όλοι να θρηνούν για τη μεγάλη απώλεια. Για τον αναντικατάστατο που η αχάριστη κοινωνία τον έριξε στα τάρταρα, τον σούπερμαν που πήρε το κόμμα από το 3τακατό και τόκανε κυβέρνηση, τον μάγο που δικαιώθηκε όταν έκαψε ένα δημοψήφισμα, τον άνθρωπο που έδειξε ότι δεν νοιάζεται για αξιώματα. Αντί να του πουν ότι ο καπετάνιος δεν εγκαταλείπει πρώτος το πλοίο που βουλιάζει, του έδιναν συγχαρητήρια. Η λιποταξία χαιρετίστηκε ως γενναιότητα.
Ήταν η τελευταία πράξη μιας πορείας που ξεκίνησε σχεδόν από την συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και σταδιακά εξελίχθηκε σε αυτό που βλέπουμε σήμερα. Την παγκόσμια πρωτοτυπία να παραδίδεται ένα κόμμα, σε έναν άνθρωπο που όχι μόνο δεν ήταν μέλος του αλλά ήταν παντελώς άγνωστος, χωρίς καμία παρουσία στα κοινωνικά δρώμενα. Όμως ο Κασσελάκης δεν είναι η ασθένεια. Είναι ένα από τα συμπτώματα του τελικού σταδίου.
Στη σημερινή κατάσταση δεν οδήγησαν ασφαλώς μόνο τα εσωτερικά προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε σε μια κρίσιμη περίοδο, στον απόηχο των μεγάλων κινημάτων της αντιπαγκοσμιοποίησης που έβλεπαν να έρχεται καταπάνω μας ο καπιταλισμός στην πιο άγρια και ολοκληρωτική μορφή του. Συγκροτήθηκε όταν οι νέοι της ελληνικής κοινωνίας έβλεπαν μπροστά τους μια χειρότερη μοίρα από ότι οι γονείς τους, έβλεπαν να γίνονται η γενιά «των 700 ευρώ» όπως συχνά έλεγε και ο ίδιος ο Τσίπρας που ήθελε να τους εκπροσωπήσει. Συγκροτήθηκε σε μια περίοδο διάλυσης της αριστεράς με την υπόσχεση της ενότητας και της δημοκρατίας. Συγκροτήθηκε τέλος την παραμονή του μεγάλου σοκ. Της ελληνικής χρεοκοπίας και της υπαγωγής σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής κατοχής, όταν η ελληνική κοινωνία μπήκε σε μια περιδίνηση αντικρύζοντας μπροστά της την άβυσσο.
Σε αυτές τις συνθήκες άνθισαν μια σειρά από ριζοσπαστικά κινήματα αμφισβήτησης από την αντίσταση για το άρθρο 16 και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, την έκρηξη κατά της καταστολής με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, τα εκατοντάδες οικολογικά κινήματα κάποια εκ των οποίων εμβληματικά (Σκουριές, Ασωπός, Κερατέα, κατά του λιθάνθρακα κλπ), την πανελλαδική αντίσταση κατά των διοδίων, την υπεράσπιση της Κούνεβα, τα μεγαλειώδη κινήματα των πλατειών και των αιτημάτων για άμεση δημοκρατία, τα παλλαϊκά συλλαλητήρια ενάντια στην φτωχοποίηση, την ισοπέδωση των εργασιακών και ασφαλιστικών κεκτημένων, την εκποίηση του δημόσιου πλούτου.
Ήταν πάνω σε αυτές τις συνθήκες που έγινε ορατή η ανάγκη μιας αριστερής απάντησης στην κρίση. Και ήταν πάνω σε αυτή την ανάγκη, που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το ρίσκο και απάντησε ότι μπορούσε να τη δώσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ που στηρίχθηκε επάνω στους αγώνες χιλιάδων ανθρώπων τους οποίους ούτε οργάνωσε ούτε υποκίνησε, αλλά ανέλαβε να τους εκπροσωπήσει πολιτικά. Την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπονταν σε ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα που οι αποφάσεις παίρνονταν εκτός συνεδρίων και εκτός κεντρικών επιτροπών αλλά μέσα από ισορροπίες ανάμεσα σε προεδρικούς και μη, ανάμεσα σε τάσεις και περιβάλλοντα ορατά μόνο στους μυημένους και τους λομπίστες. Την ίδια ώρα που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ούτε μπορούσε, ούτε σκόπευε να δώσει την απάντηση που υπόσχονταν.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο αναληθές, αντι-ιστορικό, αντιδιαλεκτικό και ενδεικτικό της μεσσιανικής αντίληψης που επικράτησε στον ΣΥΡΙΖΑ, από τον ισχυρισμό ότι ο Τσίπρας πήρε ένα κόμμα από το 3% και το έκανε κυβέρνηση. Για την ακρίβεια συνέβη το αντίθετο.
Ο Τσίπρας βρήκε ένα ΣΥΡΙΖΑ που είχε ήδη συγκροτηθεί επάνω στην ανάγκη της εναλλακτικής αριστερής πρότασης στην κρίση. Ένα ΣΥΡΙΖΑ που δημοσκοπικά είχε εκτιναχθεί όταν πρόεδρος ήταν ο Αλαβάνος για να ξαναπέσει μετά από κείνη την πρώιμη σύγκρουση και διάσπαση στην οποία ο Τσίπρας αποτέλεσε την εμπροσθοφυλακή. Και ήταν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον ΣΥΝ και να παραμείνουν στο σχήμα, καλώντας και το ανένταχτο δυναμικό σε μια επανεκκίνηση που όπως αποδείχτηκε έγινε κάτω από χειρότερους όρους τόσο για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και για την υπόλοιπη κοινωνία.
Χωρίς αμφιβολία ο Τσίπρας είναι ένας ταλαντούχος άνθρωπος. Και το πιο μεγάλο ταλέντο του δεν είναι ούτε το άφθονο επικοινωνιακό του χάρισμα, ούτε το πραγματικά καλό πολιτικό του κριτήριο. Το πιο μεγάλο του ταλέντο αποδείχτηκε η έλλειψη δισταγμών. Δεν δίστασε να εκπαραθυρώσει τον άνθρωπο που τον ανέδειξε και σχεδόν τον επέβαλε ως πρόεδρο του ΣΥΝ, δεν δίστασε να ζητήσει την κυβέρνηση στις εκλογές του 2012, δεν δίστασε να χτίσει τις γέφυρες με την άλλη όχθη και ταυτόχρονα να υποσχεθεί στον κόσμο ρήξεις και ανατροπές για να κερδίσει τις εκλογές του 2015, δεν δίστασε όταν στριμώχθηκε να σύρει την χώρα σε ένα δημοψήφισμα δεμένη πισθάγκωνα αφού επί 6 μήνες είχε εξαντλήσει κάθε περιθώριο αντίστασης, δεν δίστασε να υπογράψει νέο μνημόνιο και να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τα κομματικά όργανα, δεν δίστασε να επιβάλει την εκλογή του αρχηγού απευθείας από όποιον έδινε λίγα ευρώ για να ψηφίσει, δεν δίστασε να φυτέψει στο ψηφοδέλτιο επικρατείας τον άγνωστο κ. Κασσελάκη και δεν δίστασε να φορτώσει την ήττα σε όσους τον ακολούθησαν σε όλη αυτή την πορεία αδιαμαρτύρητα, τουλάχιστον για τον έξω κόσμο.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η έλλειψη δισταγμών δεν αρκεί. Χρειάζονται και άλλες ικανότητες ισορροπιών και χειρισμών για να κατορθώσεις το ακατόρθωτο: να μη σου χρεώσουν την ήττα οι ίδιοι οπαδοί που σε αντιμετώπισαν και συνεχίζουν να σε αντιμετωπίζουν ως μεγάλο ηγέτη και κεφάλαιο. Να συνεχίζουν να πιστεύουν ότι εσύ μόνος σου έφερες τις νίκες, αλλά δεν φταις για τις ήττες, σε ένα κόμμα που όλες οι αποφάσεις λαμβάνονταν από τον πρόεδρο και το περιβάλλον του. Να επικαλούνται αόρατους υπονομευτές, θαρρείς και υπήρχε κανείς έξω από το στενό κομματικό περιβάλλον που γνώριζε τι έλεγαν όσοι σήμερα καταγγέλλονται ως οι αρχιτέκτονες της υπονόμευσης του ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική κοινωνία. Και να θεωρούν νέο, φρέσκο και καινοτόμο, τον Πολάκη, τον Παππά, και ένα άγνωστο ομογενή με ωραίο χαμόγελο και απόψεις από τη δεκαετία του 1970 και τη σχολή του Σικάγο.
Είναι άμοιροι ευθυνών οι κ. Βίτσας, Σκουρλέτης, Φίλης, Τσακαλώτος αλλά και η νεώτερη γενιά στελεχών όπως η Αχτσιόγλου, ο Χαρίτσης, ο Τζανακόπουλος, ο Ηλιόπουλος που σήμερα φαίνεται να σηκώνουν το άχθος των «εχθρών» του Τσίπρα και των πρωταγωνιστών της ήττας; Προφανώς όχι. Είναι συμμέτοχοι και συνυπεύθυνοι, όχι γιατί υπονόμευσαν τον Τσίπρα αλλά γιατί τον ακολούθησαν σε όλα τα βήματα ένα προς ένα, συντρίβοντας τις αντιστάσεις, αδειάζοντας τον κουβά των προσδοκιών και των ελπίδων της ελληνικής κοινωνίας, κερδίζοντας το στίγμα της αναξιόπιστης και καρεκλοκένταυρης αριστεράς. Οι όποιες διαφωνίες όταν και αν διατυπώθηκαν, ήταν τόσο αναιμικές και αναίμακτες που μοιάζει σαν να αποτελούσαν απλώς όχημα για την συγκρότηση εσωκομματικών ομάδων και την προώθηση προσωπικών στρατηγικών.
Γιαυτό και όταν έφυγε ο Τσίπρας, επέλεξαν για άλλη μια φορά να δώσουν την μάχη των συσχετισμών αποφασίζοντας να προχωρήσουν στην εκλογή του επόμενου αρχηγού, χωρίς να προηγηθεί καμία διαδικασία εμπλοκής των μελών του ΣΥΡΙΖΑ στην αποτίμηση των αιτιών της συντριβής και κανένας διάλογος για τις αναγκαίες αλλαγές τόσο στο επίπεδο της πολιτικής όσο και στη διαδικασία παραγωγής της, που είναι και το σπουδαιότερο. Και όταν αντί για την αναμενόμενη Αχτσιόγλου τους βγήκε από τη στροφή ο Κασσελάκης που ανέλαβε να τους τιμωρήσει επικαλούμενος τον Τσίπρα, τότε ανακάλυψαν την αξία των αποτιμήσεων και των συνεδρίων και τότε θυμήθηκαν να καταγγείλουν την μεταπολιτική.
Την μεταπολιτική που είχε από καιρό εγκατασταθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν οι οργανώσεις των μελών ήταν μόνο για να τα λένε μεταξύ τους, να μαζεύονται στις εσωκομματικές εκλογές και να δραστηριοποιούνται την παραμονή εκλογικών αναμετρήσεων. Από το σημείο αυτό, έως τη σημερινή καρικατούρα όπου ο Κασσελάκης διαγράφει μονάχος του μεγαλοστελέχη, λέγοντας ταυτόχρονα ότι είναι ένα απλό μέλος της βάσης, ισότιμος με όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, η απόσταση είναι όχι απλώς μικρή αλλά δυσδιάκριτη. Τέρμα τα προσχήματα είναι σαν να τους φωνάζουν οι οπαδοί του Κασσελάκη.
Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, λένε όσοι παρέμειναν στο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015. Ειλικρινά δεν ξέρω και ούτε μπορεί κανείς να πει ότι ξέρει τι θα γινόταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούσε άλλη πορεία. Αυτό όμως που ξέρουμε με βεβαιότητα είναι ότι δεν το έκανε. Ότι επέλεξε την άτακτη συνθηκολόγηση, ότι επέλεξε να στείλει το μήνυμα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και ότι στην συνέχεια ανέλαβε το βάρος να υλοποιήσει όσα υποτίθεται ότι είχε αναλάβει να αλλάξει. Σε κάθε περίπτωση, για τα καλά και τα κακά που ακολούθησαν από το 2015 και μέχρι σήμερα, μπορεί ο Τσίπρας να φέρει ουσιαστικά και συμβολικά την κεντρική ευθύνη, αλλά είχε και συνοδοιπόρους.
Όμως ο ταλαντούχος κύριος Τσίπρας, που απορρίφθηκε δις από την ελληνική κοινωνία ως συνώνυμο της έλλειψης συνέπειας και αξιοπιστίας, κατάφερε να διασώσει τη φήμη του στους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα. Επέλεξε αντί να αναγνωρίσει λάθη και να υποστεί φθορές, να διατηρήσει την αίγλη του σε ένα νέο διευρυμένο ακροατήριο που έχει διαπαιδαγωγηθεί να λειτουργεί με οπαδικούς όρους στην βάση "εμείς και οι άλλοι", στο κλασσικό παιχνίδι του παλιού καλού δικομματισμού.
Και που ξέρεις; Στο μέλλον ίσως κληθεί και πάλι ως σωτήρας να ξεδιπλώσει τα ταλέντα του και να μαζέψει εκ νέου μετανοημένους και ανανήψαντες συνεργάτες, όσους τουλάχιστον θα αντέχουν ηλικιακά. Όταν θα έχει πια ξεχαστεί ότι κάποτε εκπροσώπησε ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα αμφισβήτησης την ώρα της μεγαλύτερης κρίσης μετά την μεταπολίτευση. Για τους ταλαντούχους ανθρώπους πάντα υπάρχουν νέες ευκαιρίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου