ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ : 50 χρόνια μετά, σκηνές από την πορεία (video)

- παραμύθια με σημαίες... - η “κεφαλή” της πορείας... - εικόνες από το “αριστεροχώρι”…

50 χρόνια μετά: «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»;

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

1. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου από την πρώτη μέρα που εκδηλώθηκε, τρόμαξε την χούντα της 21ης Απριλίου αλλά και ξάφνιασε τα επιτελεία της παραδοσιακής Αριστεράς. Δεν χωρούσε στα σχέδιά τους, ήταν κάτι πέρα από τη συντεταγμένη λαϊκή πάλη με τα μεταβατικά προγράμματα για τον σοσιαλισμό (είτε αυτά περιλάμβαναν ως ιστορικό στάδιο την «φιλελευθεροποίηση Μαρκεζίνη», είτε όχι). Συνήθως σε ανάλογα συμβάντα οι πολιτικοί μηχανισμοί της Αριστεράς λαμβάνουν την θέση παρατηρητή, αναμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες. Συνέβαλε σε αυτό και το ξαφνικό φούντωμα της εξέγερσης καθώς και οι συνθήκες παρανομίας, που δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Αντίθετα, οι Άνθρωποι της Αριστεράς που βρέθηκαν παρόντες στην εξέγερση, έλαβαν ενεργό μέρος. Σημαντική ήταν και η συμμετοχή τους στην “συντονιστική επιτροπή”. Η συντονιστική έλεγχε τον ραδιοφωνικό σταθμό, τις ηχητικές εγκαταστάσεις, το ιατρείο και γενικότερα τον χώρο του Πολυτεχνείου. Όμως ο κόσμος της εξέγερσης ήταν ευρύτερος, συμπεριλάμβανε όλους όσους συμμετείχαν ή συμπαραστέκονταν στην εξέγερση με πολλούς τρόπους, με δράσεις μέσα και έξω από τον χώρο του Πολυτεχνείου και φώναζε τα δικά του συνθήματα. Με όχημα τις προϋπάρχουσες δομές του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος και την φωνή του ραδιοφωνικού σταθμού, η φωτιά της εξέγερσης μεταδόθηκε σ’ όλη την χώρα. Έκανε αισθητή την παρουσία της με καταλήψεις πανεπιστημίων και σε άλλες πόλεις της χώρας.

Ποιό είναι τελικά το ζητούμενο για την ανασύνταξη της Αριστεράς: ΜΕΤΩΠΟ ή ΚΟΜΜΑ;

Αναδημοσίευση από το "aristera.eu"

- Ένα σχόλιο για το κείμενο: “Προτιμώ να παλεύω ίσως μάταια, παρά να ζω μάταια… ”, στο οποίο ο Δημήτρης Ζερβουδάκης περιγράφει με ακρίβεια και γλαφυρότητα τις παθογένειες της υπαρκτής Αριστεράς:

Ακριβής και τεκμηριωμένη περιγραφή της παθολογίας της υπαρκτής Αριστεράς των μηχανισμών από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη.

Μια παρατήρηση μόνον σε ένα σημείο που κατά την γνώμη μου ενέχει μια μορφής αντίφαση με την συνολική αντίληψη που εκφράζει. Αυτό αφορά στην παρακάτω παράγραφο:

“Η δημιουργία ενός ευρέος μετώπου μετατίθεται από χρόνο σε χρόνο στο άχρονο διηνεκές, λόγω ανωριμότητας των συνθηκών! Ακόμη και σε περιπτώσεις όπου οι κρατικές δολοφονίες ως προφανής λόγος, σμιλεύουν συνειδήσεις στο δρόμο. Χιλιάδες νέοι αγωνιστές ωθούνται στον ενοχικό απομονωτισμό και στην μοναχική αντίδραση μέσα από αυτόν.”

Δεν ισχύει (όπως αναφέρει παρακάτω το κείμενο) ότι η “ενότητα” είναι “δημοκρατικό πρόταγμα”. Δημοκρατικό πρόταγμα είναι η αρχή της ισότητας: Αν εκλάβουμε το “μέτωπο” ως μια αυτοθέσμιση μιας μορφής συλλογικής πολιτικής συγκρότησης θα πρέπει για ισχύει η ισοτιμία μεταξύ των συμμετεχόντων. Αυτή η ισοτιμία δεν μπορεί να υπάρξει, όταν για παράδειγμα σε ένα “μέτωπο” συμμετέχουν και οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις (είτε λειτουργούν με τον “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό” είτε όχι) και απλά μέλη ως άτομα.

Αυτή η μορφή συνύπαρξης είναι και εκτός των ορίων της παραδοσιακής αστικής αντίληψης για την δημοκρατία: Θυμάμαι για παράδειγμα όταν άρχισε να εμπεδώνεται η νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα στην χώρα μας, είχε γίνει προσπάθεια στους επιστημονικούς/επαγγελματικούς συλλόγους να συμμετέχουν ισότιμα ως μέλη και να εγγράφονται εταιρίες (όπως τους μηχανικούς, τους δικηγόρους κλπ), όπου μετά από την γενικότερη κατακραυγή δεν επιβλήθηκε…

Αντι - ΝΑΤΟ Δράση: Διαδρομές των Ναζί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

- Υπερήλικας Ουκρανός Εθελοντής των SS χειροκροτείται από το κοινοβούλιο του Καναδά και γίνεται γραμματόσημο στην Ουκρανία. «Δεν διέπρατταν όλα τα μέλη των SS σφαγές», γράφει το Politico. Στην Ουκρανία αγάλματα του Μπαντέρα παίρνουν τη θέση μνημείων της Αντιφασιστικής Νίκης.

- Στην Ε.Ε. ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν απλά το ένα από τα δυο άκρα. Οι ΗΠΑ και η Ουκρανία αρνούνται να βγει ψήφισμα του ΟΗΕ καταδίκης του φασισμού. Ας πιάσουμε το ιστορικό νήμα από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

- Τι απέγιναν οι ηττημένοι Ναζί; πως διέφυγαν; που βρέθηκαν; πώς έδρασαν; πώς φτάσαμε να υμνούνται εκεί ακριβώς που διέπραξαν τα μεγαλύτερα εγκλήματα;

Τα παραπάνω είναι μερικά  από τα θέματα που παρουσιάστηκαν και συζητήθηκαν στην εκδήλωση της «αντι-ΝΑΤΟ Δράσης», με θέμα:

«Διαδρομές των Ναζί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε βόρεια και νότια Αμερική, δυτική και ανατολική Ευρώπη. Η Ιστορία, τα πρόσωπα και οι ιδέες στην εξέλιξή τους προς το σύγχρονο νεοφασισμό», 

που οργανώθηκε την 20/10/1023 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ.

- Όλη η εκδήλωση σε video:

1. Κρίτωνας Ηλιόπουλος: Διαδρομές των Ναζί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο - (μέρος Ι)

2.Ομάδα Γερμανών συντρόφων «1918- ανολοκλήρωτη» : Η αποναζικοποίηση της Γερμανίας (μέρος ΙΙ)

 

O ταλαντούχος κ.Τσίπρας

Αναδημοσίευση από [εδώ]

της Δέσποινας Σπανούδη

Λίγες ημέρες μετά την δεύτερη και ακόμη πιο συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ο επί 15 χρόνια αδιαφιλονίκητος ηγέτης, έκανε μια εκπληκτική ανακοίνωση. Κοιμήθηκα με το μαξιλάρι μου, είπε, παραιτούμαι και φεύγω και κάντε ότι νομίζετε.

Αυτή η κίνηση πολιτικού αμοραλισμού, χαιρετίστηκε από τα μέλη και τους οπαδούς με μεγάλη συγκίνηση και συντριβή. Αντί να του πούνε πώς δεν φεύγει από μια σχέση που τον πίκρανε, πώς η θέση του προέδρου του κόμματος και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι μια προσωπική υπόθεση, πώς μπορεί να δηλώσει ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος αλλά πρέπει πρώτα το κόμμα να οδηγηθεί ομαλά σε ένα συνέδριο αποτίμησης και αλλαγών, άρχισαν όλοι να θρηνούν για τη μεγάλη απώλεια. Για τον αναντικατάστατο που η αχάριστη κοινωνία τον έριξε στα τάρταρα, τον σούπερμαν που πήρε το κόμμα από το 3τακατό και τόκανε κυβέρνηση, τον μάγο που δικαιώθηκε όταν έκαψε ένα δημοψήφισμα, τον άνθρωπο που έδειξε ότι δεν νοιάζεται για αξιώματα. Αντί να του πουν ότι ο καπετάνιος δεν εγκαταλείπει πρώτος το πλοίο που βουλιάζει, του έδιναν συγχαρητήρια. Η λιποταξία χαιρετίστηκε ως γενναιότητα.

Ήταν η τελευταία πράξη μιας πορείας που ξεκίνησε σχεδόν από την συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και σταδιακά εξελίχθηκε σε αυτό που βλέπουμε σήμερα. Την παγκόσμια πρωτοτυπία να παραδίδεται ένα κόμμα, σε έναν άνθρωπο που όχι μόνο δεν ήταν μέλος του αλλά ήταν παντελώς άγνωστος, χωρίς καμία παρουσία στα κοινωνικά δρώμενα. Όμως ο Κασσελάκης δεν είναι η ασθένεια. Είναι ένα από τα συμπτώματα του τελικού σταδίου.

ΓΑΖΑ : Ένα κείμενο του Εδουάρδο Γκαλεάνο γραμμένο πριν 15 χρόνια...

ΓΑΖΑ 

Του Εδουάρδο Γκαλεάνο. Γραμμένο πριν 15 χρόνια.

Σαν να μη πέρασε μια μέρα… 

Μετάφραση: Ε.Μ. 

Για να δικαιολογήσει τον εαυτό της η τρομοκρατία του Κράτους, κατασκευάζει τρομοκράτες: σπέρνει μίσος για να θερίσει άλλοθι. Όλα δείχνουν ότι το μακελειό στη Γάζα, το οποίο οι δράστες του ισχυρίζονται ότι αποσκοπεί να βάλει τέλος στους τρομοκράτες, θα καταφέρει να τους πολλαπλασιάσει.  Από το 1984, οι παλαιστίνιοι ζουν καταδικασμένοι σε συνεχή ταπείνωση. Δεν μπορούν ούτε να αναπνεύσουν χωρίς άδεια. Έχουν χάσει την πατρίδα τους, τη γη τους, τα νερά τους, την ελευθερία τους, τα πάντα. Ούτε καν να επιλέξουν τους κυβερνήτες τους δεν έχουν δικαίωμα. Όταν ψηφίζουν εκείνον που δεν πρέπει, τιμωρούνται. Η Γάζα τιμωρείται. Έχει μετατραπεί σε μια παγίδα χωρίς διέξοδο, από τότε που η Χαμάς κέρδισε καθαρά τις εκλογές το 2006. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί το 1932, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα θριάμβευσε στις εκλογές του Ελ Σαλβαδόρ. Για να εξιλεωθούν ο σαλβαδορένιοι για το παράπτωμά τους, ζουν από τότε βουτηγμένοι στο αίμα κάτω από στρατιωτικές δικτατορίες. Η δημοκρατία είναι μια πολυτέλεια που δεν την αξίζουν όλοι.

Είναι παιδιά της ανημποριάς οι αυτοσχέδιες ρουκέτες που εκτοξεύουν οι πολιορκημένοι της Γάζας μαχητές της Χαμάς στα εδάφη που κάποτε ήταν παλαιστινιακά και που η ισραηλινή κατοχή τα σφετερίστηκε. Και η απόγνωση, στα όρια της αυτοκτονικής τρέλας, είναι η μητέρα των παράτολμων πράξεων που αρνείται το δικαίωμα της ύπαρξης του Ισραήλ. Κραυγές χωρίς αποτελεσματικότητα, ενώ ο εξαιρετικά αποτελεσματικός πόλεμος εξόντωσης που διεξάγει το Ισραήλ, αρνείται εδώ και χρόνια το δικαίωμα της Παλαιστίνης να υπάρχει. Πια μόνο λίγη Παλαιστίνη απομένει. Λίγο λίγο το Ισραήλ τη σβήνει από το χάρτη.

Σωτήρης Βαλντέν VS Αντώνης Λιάκος

Γίνεται μια συζήτηση για το αν η πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, έτσι όπως διαμορφώνεται σήμερα, έχει σχέση με την Αριστερά. Η συζήτηση δεν είναι καινούργια, απλά αναζωπυρώθηκε με την εκλογή του Κασσελάκη στην θέση του Τσίπρα.

Η Αριστερά κρίνεται κυρίως από το πως τοποθετείται απέναντι στα πολιτικά ζητήματα που αναδεικνύονται στην συγκυρία.

Ο πολιτικός χαρακτήρας του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι ένα ζήτημα που αναδείχθηκε μετά τις εκλογές του Ιούνη. Ένα άλλο, που έχει μεγαλύτερο χρονικό βάθος και ευρύτερη πολιτική σημασία, είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Για να δούμε λοιπόν πόσο μεγάλες μπορεί να είναι οι διαφορές θέσεων για αυτά τα δύο ζητήματα, όπως αυτές αποτυπώνονται στις απόψεις δύο προσωπικοτήτων του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ. Το ενδιαφέρον βρίσκεται  στο ότι δεν είναι από τα “στελέχη” του μηχανισμού και ιστορικά δεν ανήκαν στο χώρο της “Αριστερής Αντιπολίτευσης”, αλλά ευρύτερα στον λεγόμενο “προοδευτικό χώρο της κεντροαριστεράς”.

-  Διαβάστε τα κείμενα, κάνετε συγκρίσεις, όχι μόνον για τις μεταξύ τους διαφορές αλλά και για ταυτίσεις  με δικές σας θέσεις…

Δήλωση του Γιάνη Βαρουφάκη στη γερμανική τηλεόραση για την Γάζα και όχι μόνο...

Ένα σχόλιο για τον πόλεμο Χαμάς - Ισραήλ

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

 του Χρήστου Κεφαλή*

Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, ανάμεσα στη Χαμάς και το Ισραήλ, έρχεται να προστεθεί στην αλυσίδα των πολεμικών αναφλέξεων των τελευταίων χρόνων, στην Ουκρανία, το Ναγκόρνο Καραμπάχ, αλλά και στην Ερυθραία και σε άλλες λιγότερο περίοπτες περιοχές της Αφρικής που δεν τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας. Συνολικά παρμένες, αυτές οι συνεχείς αναφλέξεις πιστοποιούν τη βαθιά κρίση, τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, καθώς και τις προσπάθειες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τοπικών αστικών τάξεων να βγουν από αυτά τα αδιέξοδα σε βάρος των μικρότερων χωρών ή των γειτόνων τους.

Η ιστορική ευθύνη για τον συγκεκριμένο πόλεμο βαραίνει εξ ολοκλήρου το Ισραήλ. Για δεκαετίες το Ισραήλ κράτησε τον παλαιστινιακό πληθυσμό της Γάζας σε μια κατάσταση πολιορκίας, με τους Παλαιστίνιους να ζουν διαρκώς μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στερούμενοι ακόμη και τα στοιχειώδη και αντιμετωπίζοντας μια συνεχή, βάρβαρη κρατική τρομοκρατία. Ακόμη χειρότερα, το Ισραήλ ήταν αυτό που τορπίλισε την ειρηνευτική διαδικασία με τους Παλαιστίνους στη δεκαετία του 1990, όταν στις συνομιλίες στο Καμπ Ντέιβιντ το 2000 έκανε πίσω ακόμη και από τις αναιμικές εδαφικές παραχωρήσεις που το ίδιο είχε υπογράψει στις προηγούμενες συμφωνίες. Η κατάρρευση της ειρηνευτικής διαδικασίας είχε μεταξύ άλλων ως αποτέλεσμα το παραμέρισμα της «μετριοπαθούς» PLO και την άνοδο της «εξτρεμιστικής» Χαμάς. Με αυτή την έννοια, το αντιδραστικό, ακροδεξιό κατεστημένο του Ισραήλ θερίζει σήμερα τους καρπούς που το ίδιο έσπειρε, θρέφοντας επί δεκαετίες την οργή και το μίσος του παλαιστινιακού λαού.

Η αριστερά στις διάφορες αποχρώσεις της υποστήριζε πάντα –και σωστά– την αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων με τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, καταγγέλλοντας τις ισραηλινές ωμότητες. Αυτό το περιστατικό ωθεί σήμερα μια μερίδα της να πάρει αντανακλαστικά θέση υπέρ της Χαμάς, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σχετική αρθρογραφία του Ριζοσπάστη: «Κόντρα σε όσους καλούν σε “αλληλεγγύη” με το ισραηλινό κράτος - δολοφόνο, απέναντι στους διάφορους θιασώτες των “ίσων αποστάσεων” ανάμεσα στον θύτη και το θύμα, ο ελληνικός λαός, αλλά και κάθε λαός της Γης, έχει κάθε λόγο να σταθεί ακόμα πιο αποφασιστικά στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού και στον αγώνα του για ελεύθερη πατρίδα» («Ισραήλ-Κατεχόμενη Παλαιστίνη. Η νέα ανάφλεξη δεν είναι κεραυνός εν αιθρία», Ριζοσπάστης, 9.10.2023).

Μια τέτοια θέση θεωρεί αυτονόητο ότι ο πόλεμος που εξαπέλυσε η Χαμάς υπηρετεί τα συμφέροντα των Παλαιστίνιων και των άλλων λαών της περιοχής. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου αυτονόητο· απεναντίας, μια συγκεκριμένη εξέταση θα δείξει ότι το εντελώς αντίθετο αληθεύει.

Ουδείς αναμάρτητος…

Αναδημοσίευση από την στήλη της εποχής "Ο δικηγόρος του διαβόλου"

Το τελευταίο διάστημα, μετά την επιθετική «εξαγορά» του ΣΥΡΙΖΑ και την κυριαρχία του κασσελακικού μοντέλου, αρχίζουν και γράφονται κείμενα που επιτέλους θίγουν τον ρόλο του Αλέξη Τσίπρα που για πολλά χρόνια ήταν η «ιερή αγελάδα» την οποία δεν έπρεπε να αγγίζουμε, ο μεγάλος ηγέτης που χωρίς αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ένα τίποτα και που, αν λέγαμε κάτι εναντίον του, μας καταχωρούσαν αυτόματα στην πλευρά του αντιπάλου. Μόνο που, όλοι όσοι καταφεύγουν σ’ αυτή την όψιμη κριτική, αποφεύγουν να θίξουν τις περιόδους που και οι ίδιοι ήταν συμμέτοχοι στην οικοδόμηση του μοντέλου Τσίπρα, αποφεύγουν δηλαδή ακόμα και την ελάχιστη αυτοκριτική που είναι απαραίτητη για μια νηφάλια ανάλυση του φαινομένου που οδήγησε στην σημερινή κατρακύλα. Όπως φαίνεται, η αυτοκριτική αντιβαίνει στην παγιωμένη αριστερή έπαρση και αυταρέσκεια και έτσι, αντανακλαστικά, οδηγούνται στην απόλυτη υπεράσπιση και δικαιολόγηση των μέχρι τώρα πολιτικών επιλογών τους. Κι επειδή κάποιοι, για να αποφύγουν την συζήτηση, μπορεί να πουν ότι δεν ωφελεί μια βουτιά στο πολύπαθο παρελθόν της Αριστεράς, ας περιοριστούμε στην περίοδο που ξεκινά με την εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή:

• Στις εκλογές του 2006 για τον δήμο Αθηναίων, ενώ είχε ανακοινωθεί η υποψηφιότητα του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, με συνοπτικές διαδικασίες προέκυψε η αντικατάστασή του από τον φρέσκο και λαμπερό, τότε, Αλέξη Τσίπρα, που ξεκίνησε την πολιτική του παρουσία με ένα μίνι εσωτερικό «πραξικόπημα» το οποίο υποστήριξαν όλοι οι σημερινοί, όψιμοι επικριτές του. Ο Παπαγιαννάκης θεωρούταν τότε «δεξιός» ενώ ο Τσίπρας «αριστερός» κι οι συσχετισμοί τον ευνοούσαν. Είναι φορές, όμως, που η διαδικασία είναι ουσία…

• Στην σκοτεινή περίοδο της αλλαγής ηγεσίας μεταξύ Αλαβάνου – Τσίπρα, που στη συνέχεια οδήγησε στο σβήσιμο από τον πολιτικό χάρτη του «βαρόνου» Αλαβάνου, οι αριστερές τάσεις του Συνασπισμού στήριξαν τον Τσίπρα και κατόπιν ανέλαβαν ως αντιπαροχή καίριες θέσεις στον κομματικό μηχανισμό. Το ηγετικό μοντέλο άρχισε να στήνεται, τον γνώριζαν όλοι, άσχετα αν αφελώς νόμιζαν ότι μπορούσαν να το ελέγξουν.