Ένα Αντίο για τον σύντροφο Γιώργο Γιαννακόπουλο

Αναδημοσίευση από το "pandiera.gr"

του Νίκου Ξηρουδάκη

Φεύγοντας το 2019, την προτελευταία μέρα του, πήρε μακριά τον αγωνιστή της αριστεράς Γιώργο Γιαννακόπουλο.

Τον αποχαιρετούμε με πολιτική κηδεία στο Α’ Νεκροταφείο την Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2020, στις 14.30′ το μεσημέρι.

Έδωσε πολύχρονη γενναία μάχη με τον καρκίνο. Πάλεψε μέχρι χτες, 30 Δεκέμβρη του 2019.

Γεννημένος το 1957, ο Γιώργος Γιαννακόπουλος σπούδασε και εργάστηκε ως φαρμακοποιός στην Ηλιούπολη. Στις αρχές της μεταπολίτευσης στρατεύτηκε στην αριστερά, στις γραμμές του ΕΚΚΕ. Αργότερα συμμετείχε σε πολλές κινηματικές πρωτοβουλίες.

Γνωριστήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και συνεργαστήκαμε στενά, μαζί με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες, στην έκδοση του περιοδικού “ΑΛΛΑ” του οποίου ήταν ο οικονομικός υπεύθυνος. Ιδιαίτερα ουσιαστικός και αποδοτικός, έθεσε τις οργανωτικές του ικανότητες στη διάθεση της συλλογικής αυτής προσπάθειας με σημαντικά αποτελέσματα. Συντροφικός στη συνεργασία, φίλος και συμπαραστάτης, βοήθησε μέχρι και το τέλος σχεδόν της ζωής του τους συντρόφους εκείνης της προσπάθειας.

Ανακοίνωση για την απώλεια του συντρόφου Γιώργου εξέδωσε η Αριστερή Παρέμβαση Πολιτών Βύρωνα, της οποίας ήταν μέλος και υποψήφιος σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις:

2020: Ημερολόγιο Aλληλεγγύης στους Ζαπατίστας - να ζωγραφίσουμε τις ζωές μας με το όνειρο της εξέγερσης...

ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ!

«Είμαστε εδώ, είμαστε ζαπατίστας. 
Για να μας δουν, καλύψαμε το πρόσωπό μας. 
Για να μας ονομάσουν, αρνηθήκαμε το όνομά μας. 

Στοιχηματίζουμε το παρόν για να έχουμε μέλλον, και για να ζήσουμε, πεθαίνουμε. 

Είμαστε ζαπατίστας, στην πλειοψηφία μας ιθαγενείς με ρίζες από τους Μάγιας, και δεν ξεπουλιόμαστε, δεν παραδινόμαστε, δεν υποτασσόμαστε. 

Είμαστε εξέγερση και αντίσταση... Είμαστε ένας από τους πολλούς σπόρους που θα γεννήσουν άλλους κόσμους»

Από το 1994 έως σήμερα, στις ιθαγενικές ζαπατιστικές κοινότητες, η αξιοπρέπεια και η αυτονομία δεν είναι ένα αίτημα, ένα σύνθημα ή ένα μακρινό όραμα: είναι μια χειροπιαστή πραγματικότητα. Ένα όνειρο που χτίζεται στο φως της κάθε μέρας. Το καλοκαίρι του 2019, οι ζαπατίστας ανακοίνωσαν την (τρίτη) επέκταση των κατειλημμένων, απελευθερωμένων περιοχών τους, στις οποίες «ο λαός κυβερνά και η κυβέρνηση υπακούει», καθώς και νέες δομές αυτονομίας και αυτοδιακυβέρνησης.

Και μας ζητάνε, για μια φορά ακόμα, να χτίσουμε μαζί τους ένα όνειρο ακόμα πιο μεγάλο: "να υφάνουμε παντού δίκτυα εξέγερσης και αντίστασης... Γιατί το όνειρο που δεν περιλαμβάνει τον κόσμο όλο είναι ένα όνειρο μικρό...."

Ο Φώτος Λαμπρινός μιλάει για το βιλβλίο του "Παλαμηδίου 10"

video από την εκδήλωση [εδώ],
και μια παρέμβαση του Νίκου Τόσκα, πρώην υπουργού [εδώ].

Τι φοβάται σήμερα το ΚΚΕ;

Μια κριτική στο άρθρο του ριζοσπάστη:

«Καταστολή και ενσωμάτωση: Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος»

Ο φόβος της “ενσωμάτωσης” κατατρέχει το ΚΚΕ. Μπορεί όμως για να την αποτρέψει;

Η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στο ερώτημα: Γιατί το ΚΚΕ ενώ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα κόμμα που έχει ενσωματωθεί ιδεολογικά στο πολιτικό σύστημα, έχει μετατραπεί πολιτικά σε “ακίνδυνη αριστερά”;

Ο τίτλος του κειμένου που δημοσιεύεται στον ριζοσπάστη, αν και χρησιμοποιεί δυο λέξεις που έχουν συγκεκριμένη ιδεολογική και πολιτική φόρτιση στην συγκυρία, από άποψη περιεχομένου παραπέμπει σε κάτι αρκετά παλιό. Πρόκειται για μια παραλλαγή της γνωστής παροιμίας, που προϋπήρχε πριν δημιουργηθούν τα αστικά κράτη: «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» (ὃν οὐ τύπτει λόγος τύπτει ράβδος) η οποία λέγεται για κάποιον που δε συνετίζεται με τα λόγια και απαιτούνται δραστικότερα μέτρα για να συμμορφωθεί. Το νόμισμα λοιπόν είναι η “συνέτιση” (συμμόρφωση, σωφρονισμός).

Η αξία αυτού του “νομίσματος” στο χρηματιστήριο κάθε εξουσίας, αποτυπώνει το μέτρο της ομαλής αναπαραγωγής της. Όταν η τιμή του μειώνεται (όταν δηλαδή ούτε ο λόγος, ούτε η ράβδος δεν επιφέρουν τα αναμενόμενα), τότε κινδυνεύει η εξουσία…

Στην γενική του μορφή θα μπορούσε να διατυπωθεί, σε σχέση με την αναπαραγωγή εξουσιαστικών μηχανισμών, ως εξής: «Βία και ιδεολογία: Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».Το αντίπαλο δέος που προκαλεί “ρωγμές” στην κυκλοφορία αυτού του νομίσματος είναι η “ανυπακοή”...

«Παράταιρη επανάσταση»

Με αφορμή τα 75 χρόνια από τον ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ...

Η παρουσίαση (VIDEO) του βιβλίου «Παράταιρη επανάσταση» του Γιάννη Χλιουνάκη από τους: Δήμητρα Λαμπροπούλου - Νίκο Παπαδάτος - Βαγγέλη Καραμανωλάκη και τον συγγραφέας του βιβλίου.

Για μια άλλη αντίληψη για την πολιτική...

(Με αφορμή την εκδήλωση: 2008-2019:11 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ)

Σήμερα, πόσο στα σοβαρά παίρνει η κοινωνία τις ιδέες μας; Γιατί πολιτικά τον λογαριασμό της κυβέρνησης της αριστεράς τον πληρώσαμε και εμείς, ή μάλλον κυρίως εμείς (και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ); Τι δεν κάναμε καλά; Η συζήτηση για το τι έφταιξε και φτάσαμε ως εδώ πρέπει ν’ ανοίξει και το μαχαίρι να φτάσει στο κόκκαλο. Δεν ήταν μόνο τα λάθη τακτικής, οι τρέχουσες ανεπάρκειες , η μία ή η άλλη μάχη που χάσαμε.....

( από το κείμενο πρόσκλησης στην εκδήλωση)

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της εκδήλωσης “2008-2019:11 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ” δεν εντοπίζεται σε αυτά που ειπώθηκαν, αλλά στα “κενά” που ανέδειξε: στα ερωτήματα που τέθηκαν και περιμένουν απαντήσεις...

Δυο τοποθετήσεις (του Σπύρου Δαπέργολα και του Γιάννη Μηλιού) που από πρώτη ανάγνωση φαίνονται αντιδιαμετρικές, έθεσαν μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις με τον πιο διακριτό τρόπο το ζήτημα των ορίων του κοινοβουλευτισμού και των πολιτικών πρακτικών εκπροσώπησης και ανέδειξαν την ανάγκη για την αναζήτηση μιας άλλης Πολιτικής, η οποία δεν απεμπολεί εντός της συγκυρίας τα αντισυστημικά και ανατρεπτικά χαρακτηριστικά της. Όμως, αυτή η αναζήτηση δεν περιορίζεται στην ανάλυση της συγκυρίας αλλά απαιτεί τομές τόσο στην θεωρία, όσο και στην μορφή της συγκρότησης των πολιτικών μηχανισμών. Αυτός ο στόχος υπερέβαινε το θέμα της εκδήλωσης, αλλά και δεν ήταν τις προθέσεις των ομιλητών.

Απόστολος Καψάλης: ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΣ ΝΟΜΟΣ

Ο Απόστολος Καψάλης μιλάει για τον «ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΝΟΜΟ» και τις επιπτώσεις του σε εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα

Ταύρος, Δημοτικά Σφαγεία 29-Νοέμβρη-2019

2008-2019:11 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ

Η εκδήλωση σε video:

1. Χρήστος Τουλιάτος
2. Στέλιος Ελληνιάδης
3. Σπύρος Δαπέργολας
4. Κώστας Παπαδάκης
5. Γιάννης Μηλιός
6. Πέτρος Σταύρου
7. Παρεμβάσεις
8. Δευτερολογίες ομιλητών 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΧΑΛΑΝΔΡΙ,

ΠΑΠΑΓΟΥ 7, 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 20:00

Στην Κίνα η πρώτη ψηφιακή δικτατορία - Σύντομα και κοντά μας;

της Μαρίας Δεναξά

Αναδημοσίευση από το "aixmi.gr"

Την πρώτη ψηφιακή δικτατορία ετοιμάζεται να θέσει σε εφαρμογή η Κίνα από το 2020. Με τη βοήθεια της βιντεοεπιτήρησης και τους σαρωτές αναγνώρισης προσώπων, θα επιτηρεί λεπτό προς λεπτό, κάθε έναν από τα 1,5 δισεκατομμύρια πολίτες της. Το πρόγραμμα ονομάζεται «κοινωνική πίστωση» και εφαρμόζεται ήδη πιλοτικά σε 40 πόλεις της αχανούς χώρας. Επί της ουσίας είναι ένας μαζικός έλεγχος των πολιτών, σε πραγματικό χρόνο, με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης.

Ο κάθε πολίτης, ανά πάσα στιγμή, φακελώνεται όπως οι κινήσεις και η συμπεριφορά του. Οι αρχές μπορούν να αναγνωρίζουν πρόσωπα, να σαρώνουν το σώμα, να παρακολουθούν όλους τους πολίτες σε οποιοδήποτε σημείο της κινεζικής επικράτειας κι αν βρίσκονται. Παράλληλα οι κάμερες τροφοδοτούν το σύστημα «κοινωνικής βαθμολόγησης», το οποίο βασίζεται στην επιβράβευση, την τιμωρία και τη δημόσια ταπείνωση. Το σύστημα βαθμολογεί τους πολίτες ανάλογα με την συμπεριφορά που καταγράφουν οι κάμερες. Στη συνέχεια λογισμικά τεχνητής νοημοσύνης, διαχωρίζουν τους πολίτες σε καλούς – που δεν δημιουργούν πρόβλημα στην κοινωνία- και σε κακούς.

Ο Μακάρθι ζει και καθοδηγεί τον ...Χρυσοχοΐδη!...

“The tyranny of authority”-
( ο Τσάρλι Τσάπλιν με τον δεκάχρονο γιο του )

Η “ανασύνταξη” του κράτους που επιχειρεί σήμερα η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, με όσα γίνονται από το καλοκαίρι και μετά, θυμίζουν την εποχή του Μακαρθισμού στην Αμερική. Τότε, μετά την λήξη του Β’ παγκόσμιου πολέμου, το 1946, ένας άσημος πολιτικός, ο Τζόζεφ Μακάρθι εκλέγεται γερουσιαστής και εμφανίζεται στο προσκήνιο, προσωποποιώντας την πιο ακραία ψυχροπολεμική νοοτροπία στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας. Το «κυνήγι των μαγισσών» αρχίζει...

17 χρόνια μετά τον εκπληκτικό μονόλογο του στο τέλος της ταινίας «Μεγάλος Δικτάτορας», ο Τσάρλι Τσάπλιν έχοντας αναγκαστεί να φύγει από τις Ηνωμένες Πολιτείες λόγω των πολιτικών του απόψεων, σκηνοθετεί έναν άλλο ανάλογο «μονόλογο», με πρωταγωνιστή τον δεκάχρονο γιο του Michael Chaplin.