Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο συμπληρώνεται η 52η εβδομάδα (1 χρόνος) από το ξέσπασμα του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων. Παράλληλα, από χτες έως και την Κυριακή, η 4η Συνέλευση των Συνελεύσεων των Κίτρινων Γιλέκων πραγματοποιείται στην πόλη του Μονπελιέ. Αν και ο αριθμός των διαδηλωτών έχει μειωθεί, το κίνημα ριζώνει ολοένα και περισσότερο μέσα από το παράδειγμα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού. Παρακάτω, ο Richard Greeman γράφει για το «αυτολεξεί» τις ως τώρα διαπιστώσεις του.
Του Richard Greeman[i]
Για περισσότερο από δύο αιώνες, η Γαλλία υπήρξε το κλασικό μοντέλο της κοινωνικής καινοτομίας και το πρωτόγνωρο κοινωνικό κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων έχει μία τεράστια διεθνή σημασία. Ο ξεσηκωμός τους αποκάλυψε τα ψεύδη και τη βία της ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης και τη διπροσωπία των αντιπροσωπευτικών θεσμών, όπως τα πολιτικά κόμματα, τα γραφειοκρατικά συνδικάτα και τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Τα Κίτρινα Γιλέκα αντιπροσωπεύουν την πρώτη στιγμή στην Ιστορία όπου ένα αυθόρμητο, αυτο-οργανωμένο κίνημα διατήρησε την αυτονομία του και αντιστάθηκε στην ενσωμάτωση, τη γραφειοκρατικοποίηση και τις σεχταριστικές διαιρέσεις. Έθεσαν μια πραγματική, ανθρώπινη εναλλακτική στην απανθρωποποίηση της κοινωνίας υπό την κυριαρχία της καπιταλιστικής «αγοράς».
Πριν από έναν χρόνο, τα Κίτρινα Γιλέκα ξεπήδησαν κυριολεκτικά από «το πουθενά», με αυτόνομες τοπικές μονάδες να εμφανίζονται σε όλη τη Γαλλία σαν μανιτάρια, διαδηλώνοντας σε κόμβους κυκλοφορίας και σταθμούς διοδίων, διοργανώνοντας κάθε Σάββατο πορείες στις πόλεις.
Μα σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες εξεγέρσεις δεν είχαν ως κέντρο το Παρίσι. Στην πραγματική ζωή, τα Κίτρινα Γιλέκα είναι σε μεγάλο βαθμό μεσήλικες οικογενειάρχες χαμηλού εισοδήματος από την επαρχία, των οποίων το χαρακτηριστικό είναι η φιλικότητα και τα αυτοσχεδιασμένα μπάρμπεκιου. Απηυδισμένοι από τα ψέμματα, τις κοροϊδίες, τη χειραγώγηση, τα Κίτρινα Γιλέκα ενστικτωδώς απέρριψαν την εργαλειοποίησή τους από τους διεφθαρμένους «αντιπροσωπευτικούς» θεσμούς –συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών κομμάτων, των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών και των ΜΜΕ. Συνειδητά απέφυγαν τους «ηγέτες», ακόμη και από το εσωτερικό του δικού τους κινήματος, και ακόμη τώρα σταδιακά μαθαίνουν να δημιουργούν ομοσπονδίες και να διαπραγματεύονται με άλλα κοινωνικά κινήματα.