Τι φοβάται στο γκουβέρνο;

εικόνα απ' την μακρινή Χιλή
(Ένας αντικυβερνητικός διαδηλωτής ντυμένος ως ο τζόκερ μπροστά
από την αστυνομία κοντά στο προεδρικό μέγαρο της La Moneda
στο Σαντιάγκο της Χιλής την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2019)

Είναι στατιστικά διαπιστωμένο ότι όταν σε μια συγκυρία η παρουσία των γεωπολιτικάριων στα τηλεοπτικά παράθυρα τείνει προς το μηδέν, προμηνύεται διαταραχή στο χώρο της πολιτικής κανονικότητας με εξελίξεις που μόνο η φαντασία μπορεί να προσεγγίσει. Αυτό επιβεβαιώθηκε πρόσφατα και στην Χιλή…

Στη χώρα μας, όλα άρχισαν τον Σεπτέμβρη, όταν ο πρωθυπουργός ανάρτησε την παρακάτω σχόλιο στο twitter: «Καμία αυθαιρεσία δεν θα γίνεται ανεκτή στο όνομα τάχα της ελευθερίας. Γιατί ελευθερία σημαίνει οι πολίτες να κυκλοφορούν απρόσκοπτα στην πόλη τους και να χαίρονται τους δρόμους και τις πλατείες. Αυτό το δημοκρατικό δικαίωμα θα το υπερασπιστούμε με τη στήριξη όλων των Ελλήνων»

Η ιστορία ξεκίνησε με το “αυθαίρετο” του Ρουβίκωνα. Τότε κανείς δεν αναρωτήθηκε για το αυθαίρετο του πρωθυπουργού. Το ένα αποξυλώθηκε και πήγε στην χωματερή, το άλλο, του πρωθυπουργού, επιπλώθηκε και νομιμοποιήθηκε. Αυτή η κανονικότητα συνεχίστηκε με την άνοδο των δημοσίων εσόδων από τις εισφορές που προέρχονται από τις νομιμοποιήσεις των αυθαιρέτων και απ' την άλλη με τις εκκενώσεις καταλήψεων…

Όμως ο πόλεμος ενάντια στην “αυθαιρεσία” δεν σταμάτησε εκεί. Συνεχίστηκε με τους περιορισμούς για τις “αυθαιρεσίες” των καπνιστών... Τον Οκτώβρη εντάθηκε το καθεστώς καταστολής με επιχειρήσεις που προβάλλονται ως επιβολή της νομιμότητας αλλά κυρίως ως “προληπτικά μέτρα”. Έτσι βρέθηκε στο στόχαστρο ο JOKER, μια χολιγουντιανή κινηματογραφική ταινία που ήρθε στη χώρα μας για να διαφθείρει τα χρηστά ήθη της νεολαίας… Λίγες μέρες μετά, το “αυθαίρετο” περπάτημα των 10 υπέροχων κοριτσιών στην παρέλαση της 28ης Οκτώβρη προκάλεσε μεγάλη αναταραχή.

Είναι φανερό πως οι γεωπολιτικάριοι αδυνατούν ν’ αρθρώσουν οποιοδήποτε λόγο για όλα αυτά τα συμβάντα που προκύπτουν από την εφαρμογή του σχέδιου για το πως «Καμία αυθαιρεσία δεν θα γίνεται ανεκτή στο όνομα τάχα της ελευθερίας». Μετά τους κινηματογράφους, η ΕΛ.ΑΣ. εισβάλλει και σε κλαμπ και στην ΑΣΟΕΕ…

Αυτά όμως που ακολούθησαν στην συνέχεια, καταγράφουν μια κρίση πανικού στο γκουβέρνο και στους νοικοκυραίους που το στηρίζουν και ανησυχούν γενικώς: Ο “εχθρός” είναι απρόβλεπτος και μπορεί να εμφανιστεί οπουδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή...

Όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, οι άνω των πενήντα δεν κινδυνεύουν από την διάβρωση, η νεολαία όμως είναι επιρρεπής. Γιαυτό, η λήψη προληπτικών μέτρων και η αυστηρή τήρηση των νόμων δεν αρκούν. Πρέπει να αλλάξουν και οι νόμοι...

Και εδώ αρχίζουν τα μπερδέματα. Την μια μέρα «Επαναφέρουν και τα αδικήματα περί βλασφημίας και καθύβρισης θρησκευμάτων»,και την άλλη «Όπισθεν ολοταχώς από την κυβέρνηση – Αποσύρεται η διάταξη για τη βλασφημία».

Επανέρχεται το μακρινό 1994, όταν ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Στέλιος Παπαθεμελής  άνοιξε μέτωπο στα μαγαζιά της νυχτερινής Αθήνας με τον νόμο που απαγόρευε να λειτουργούν μετά τις 2 τα ξημερώματα. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης προσπαθεί να τον ξεπεράσει: «Τέλος η μουσική στα μαγαζιά μετά τις 10 μ.μ. - Επιστρέφει το αυτόφωρο».

Τι είναι όμως αυτό που προκαλεί τον φόβο στο γκουβέρνο;

Στην πολιτική σκηνή δεν υπάρχουν ενδείξεις που δημιουργούν ανησυχίες στην ΝΔ ότι θα συναντήσει σοβαρά εμπόδια στο να υλοποιήσει τα “προγράμματά” της. Ο συσχετισμός στο πολιτικό σύστημα είναι δεδομένος, όπως αυτός διαμορφώθηκε στις τελευταίες εκλογές. Στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού η ΝΔ διαθέτει αυτοδυναμία και ισχυρή πλειοψηφία. Να είναι καλά η αξιωματική αντιπολίτευση που έκανε ότι μπορούσε για να εξασφαλίσει αυτή την αυτοδυναμία (Πως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Κυριάκο πρωθυπουργό με αυτοδυναμία μάλιστα)...

Επίσης, η συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας είναι και αυτή δεδομένη…

Παρ’ όλα αυτά, το γκουβέρνο φαίνεται πως δεν μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση. Το μέτρο που δείχνει αν ο πολιτικά κυρίαρχος κατέχει την ηγεμονία είναι το εύρος της ανεκτικότητας απέναντι στην διαφορά και η ικανότητα να την ενσωματώνει στις δικές του πολιτικές πρακτικές. Πράγματι, αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό στο κοινοβούλιο. Όμως το ζήτημα εκφεύγει από αυτά τα πλαίσια.

Ο πραγματικός αντίπαλος δεν βρίσκεται εκεί. Παραμένει “ακατονόμαστος” γιατί δεν μπορεί να ονοματοδοτηθεί εντός των πλαισίων της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικότητας...

Πολιτική όμως χωρίς αντιπαλότητα δεν υπάρχει: Ως αντίπαλος ταυτοποιούνται κοινωνικές συμπεριφορές που εκλαμβάνονται ότι εκφράζουν ανυπακοή ή αμφισβήτηση στα κελεύσματα της πολιτικής εξουσίας και αναζητούνται οι αντιπροσωπεύσεις τους στο πρόσωπο ενός φανταστικού κινηματογραφικού ήρωα, στην παρέα των δέκα κοριτσιών που παρέλασαν με τον δικό τους “διαφορετικό” τρόπο την 28η Οκτώβρη κλπ, κλπ...

Mε τέτοιες συνθήκες επιστρέφουμε στον μεσαίωνα. Ξεκινάει το “κυνήγι των μαγισσών”. Ένα ωραίο πρόσφατο παράδειγμα, το παρακάτω video της Ελληνικής Αστυνομίας από τα ευρήματα στην ΑΣΟΕΕ.
Απολαύστε το:


Με τον ΣΥΡΙΖΑ ξεδοντιασμένο και ενσωματωμένο στις πολιτικές των κυρίαρχων ελίτ και την παραδοσιακή αριστερά στο περιθώριο, το τελευταίο πράγμα που φοβάται το γκουβέρνο είναι μια «επανάσταση» όπως την φαντασιώνονται κάποιοι αριστεροί και εναπομείναντες κομμουνιστές…

Στις συγκυρίες που το “νέο” δεν έχει ακόμα γεννηθεί και το “παλιό” δεν έχει πεθάνει, οι ελίτ και το πολιτικό προσωπικό που εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους, εκείνο που τρέμουν είναι η καταστροφική δύναμη των εξεγέρσεων και η αλλαγές που επιφέρουν στις κοινωνικές πρακτικές και τις συνειδήσεις...