Ο νεοφιλελευθερισμός να ταφεί στη χώρα που γεννήθηκε

του Φράνκο Μπεράρντι (Μπίφο) και της Vitrina Distópica Santiago

πηγή: Bifo & Vitrina Distópica Santiago: “Put An End to Nazi-Liberalism Now”

Αναδημοσίευση μετάφρασης από "—Nomadic universality"

Ο μακρός καταστροφικός κύκλος του νεοφιλελευθερισμού πλησιάζει στο τέλος του, ένα τέλος τόσο βίαιο όσο και η αρχή του.

Ο νεοφιλελευθερισμός κατέστρεψε συστηματικά το περιβάλλον, φτώχυνε την καθημερινή ζωή, μείωσε τους μισθούς, έκανε όλο και πιο επισφαλή την εργασία, ιδιωτικοποίησε τις δημόσιες υπηρεσίες και οδήγησε σε πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Ο κύκλος αυτός άρχισε το 1973, όταν οι βορειοαμερικανοί οικονομολόγοι χρησιμοποίησαν έναν δολοφόνο ονόματι Πινοτσέτ για να καταστρέψουν το δημοκρατικό πείραμα του Σαλβαδόρ Αγιέντε, ο οποίος είχε εκλεγεί από την πλειοψηφία του λαού της Χιλής αλλά σκοτώθηκε από τους φασίστες που ήθελαν να υπερασπιστούν την κερδοσκοπική οικονομία.

Στα χρόνια της Θάτσερ και του Ρέιγκαν, η αντεπανάσταση που δοκιμάστηκε ως πείραμα στη Χιλή και την Αργεντινή εξάχθηκε παντού.

Με την ευκαιρία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η φιλοσοφία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού βασίζεται στις ίδιες αρχές με τον χιτλερικό ναζισμό: φυσική επιλογή, επιβολή του νόμου του ισχυρότερου στην κοινωνική σφαίρα, ταύτιση ανάμεσα στην κοινωνική ζωή και τη ζούγκλα.

Ο ναζι-φιλελευθερισμός αναδύθηκε στον κόσμο χάρη στην εξάλειψη της οργάνωσης των εργατών, στην τεχνική αναδιάρθρωση της παραγωγής, στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, του συστήματος υγείας, των μέσων μαζικής μεταφοράς και, τέλος, χάρη στην κατάληψη του συστήματος των μέσων ενημέρωσης από τις μεγάλες επιχειρήσεις.

Σαράντα χρόνια ναζι-φιλελεύθερης βίας έχουν οδηγήσει στη διάλυση της δημοκρατίας, στην εξάντληση των φυσικών πόρων του πλανήτη, στην αλλαγή του κλίματος, στη μαζική διάχυση μιας επιθετικής και αυτοκτονικής ψυχοπαθολογίας.

Όμως, ο ναζι-καπιταλισμός θα μπορούσε να φτάσει στο τέλος του στον τόπο όπου άρχισε αυτή η εγκληματική τρέλα.

Τον τελευταίο καιρό είδαμε την έκρηξη μιας σειράς ξεχωριστών εξεγέρσεων, διαφορετικών ως προς τη φύση, τις μορφές και τους στόχους τους: την εξέγερση του Ισημερινού, τις ταραχές των νέων στο Χονγκ Κονγκ, το μαζικό κύμα διαμαρτυρίας ενάντια στον ισπανικό συγκεντρωτισμό στην Καταλονία, την αντίσταση του κουρδικού λαού ενάντια στον γενοκτονικό φασισμό του Ερντογάν και του τουρκικού κράτους.

Τώρα ο ξεσηκωμός των χιλιανών εργαζομένων και φοιτητών, που ξεκίνησε ως διαμαρτυρία για την αύξηση των τιμών των μεταφορών, μετατρέπεται σε μια έμπρακτη μαζική κριτική της οικονομικής βίας και καλεί τους σπουδαστές και τους εργαζόμενους του κόσμου να βγουν στους δρόμους μαζί με τους νέους που πορεύονται κάθε Παρασκευή κατά της κλιματικής αλλαγής.

Ο καπιταλισμός είναι ένα πτώμα, και εμείς είμαστε παγιδευμένοι μέσα του. Μέσα στην παγίδα αυτή, τα πάντα σαπίζουν: η επινοητικότητα, η πρόοδος, η φιλία και η αγάπη. Μας είπαν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό· εάν υπάρξει, τότε θα πρέπει να προετοιμαστούμε για πόλεμο, για περιβαλλοντική συντέλεια και για την εξαφάνιση του ανθρώπινου γένους, η οποία γίνεται όλο και πιο πιθανή κάθε μέρα.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχει η εναλλακτική λύση: βασίζεται στην αποφυγή της ιδεοληψίας περί οικονομικής ανάπτυξης, στην ανακατανομή των πόρων, στη μείωση του χρόνου εργασίας και στην επέκταση του χρόνου που αφιερώνεται σε ελεύθερες δραστηριότητες όπως η διδασκαλία, η έρευνα, η θεραπεία.

Σε όλες τις πόλεις του κόσμου πρέπει να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας με τους εξεγερμένους στη Χιλή, τον Ισημερινό και το Χονγκ Κονγκ. Αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να προετοιμαστούμε να βγούμε στους δρόμους, να εγκαταλείψουμε την εργασία, να μπλοκάρουμε την αστική κυκλοφορία και να οικοδομήσουμε δομές για την οικολογική και κοινωνική ανασυγκρότηση που είναι επείγουσα ανάγκη για τον καθένα που ζει σε αυτόν τον κόσμο.

Ίσως έφτασε ο καιρός, η στιγμή που περιμέναμε καιρό: η στιγμή για να δώσουμε το τελειωτικό χτύπημα σε αυτόν τον τρόπο παραγωγής που παράγει θάνατο, να του επιτεθούμε παντού και με κάθε τρόπο.

Ας στηρίξουμε τους εξεγερμένους που αγωνίζονται ενάντια στα προνόμια και την αθλιότητα. Η χιλιανή εξέγερση ζητά διεθνή αλληλεγγύη, διεκδικεί το τέλος της εποχής της φρίκης και του αίσχους, διεκδικεί την αρχή μιας εποχής που να αξίζει να τη ζήσει κανείς.