ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗΣ: Ο Αλέξανδρος Μπίστης εξηγεί γιατί εντάσσεται στο Ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΜέΡΑ25

του Αλέξανδρου Μπίστη

Ας ξαναμετρηθούμε, λοιπόν! (Γιατί με το ΜέΡΑ25)

Διανύουμε τον δέκατο χρόνο της πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Η κυρίαρχη πολιτική καθορίζεται ακόμα από την χωρίς όρια συσσώρευση πλούτου και όχι από τον αγώνα για την κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων. Η διαιρετική τομή μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας είναι ακόμα απούσα από την κεντρική πολιτική αντιπαράθεση. Οι δυνάμεις της οργανωμένης Αριστεράς αδυνατούν να περιγράψουν, έστω σε αδρές γραμμές, το τι πρέπει να κάνουμε αυτή τη στιγμή που μιλάμε ώστε να μπορούμε κάποια στιγμή να αρθρώσουμε τη λέξη «σοσιαλισμός» χωρίς να αιθεροβατούμε και να εξηγήσουν το πώς θα μοιάζει αυτός, ώστε να καταλάβουμε όλοι γιατί αξίζει τον κόπο να εργαστούμε και να αγωνιστούμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Όπως είναι φυσικό, ενισχύονται οι δυνάμεις που καλλιεργούν το μίσος και τον διχασμό. Η ανατροφοδότηση του εκφασισμού της κοινωνίας ξεκινάει από τη μονιμοποίηση της περιθωριοποίησης του ενός τρίτου της ελληνικής κοινωνίας, τη μαζική μετανάστευση των νέων γενιών και την κυριαρχία της εργασιακής ζούγκλας και φτάνει μέχρι την αδιαφορία για την απάνθρωπη κατάσταση στα κέντρα κράτησης προσφύγων, την ανοχή στην εφιαλτική δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, στον αποθρασυμένο σεξισμό και στην πατριαρχία.

Σε αυτή τη συγκυρία, συμπορεύομαι εκλογικά με το ΜέΡΑ25, παρ’ ότι δεν ήμουν μέλος του, επειδή:

Αλέκος Αλαβάνος: «Ζωή, Γιάνη ακολουθείστε τον δρόμο της ενότητας και της γενναιότητας»

Δήλωση του Αλέκου Αλαβάνου: 

«Ζωή, Γιάνη ακολουθείστε τον δρόμο της ενότητας και της γενναιότητας»

«Οι δυνάμεις που τάσσονται υπέρ ενός προγράμματος Αναγέννησης και Ανασυγκρότησης σε αντιδιαστολή με τον κακοήθη υφεσιακό σχεδιασμό των δανειστών δεν πρέπει να επαναλάβουν σε μικρογραφία και γελοιογραφία την νοσηρή παθολογία του Συριζα: έρωτα για την εξουσία και τις καρέκλες, ηγεμονισμό, περιαυτολογία, προσωποκεντρισμό.

Ο Στάθης Σταυρόπουλος για το ΜέΡΑ25

Με τον Στάθη Σταυρόπουλο μας χωρίζει μια άβυσσος σε πολλά ζητήματα. Αρκετές φορές έχουμε ασκήσει δριμεία κριτική στα γραφόμενά του. Τον Μάη του 15 τον είχαμε χαρακτηρίσει ως τον ΡανΤανΠλαν του ΣΥΡΙΖΑ («Στάθης: Ο ΡΑΝ ΤΑΝ ΠΛΑΝ του ΣΥΡΙΖΑ...») , γιατί τότε κατηγορούσε τον Βαρουφάκη ότι «άδειασε» τον Τσίπρα, επειδή ως υπουργός είχε δηλώσει δημόσια ότι το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» δεν βγαίνει...

 Όμως, όπως αποδεικνύεται με τις τελευταίες δηλώσεις του, μάλλον αυτός ο χαρακτηρισμός σήμερα αντιστοιχεί στους πρώην συντρόφους του στην ΛΑΕ (αλλά και άλλους αριστερούς), οι οποίοι όχι μόνον συνεχίζουν να επιμένουν σε πολιτικές που έχουν προ πολλού χρεοκοπήσει, αλλά κυρίως γιατί δεν αντιλαμβάνονται τίποτα για τους όρους και τις συνθήκες που διαμορφώνονται στην συγκυρία του τέλους της διακυβέρνησης της “πρώτης φοράς αριστεράς”.

Κάποιοι παλιοί σύντροφοί του, κατηγορούν τον Στάθη ότι είναι «άλλος ένας κωλοτούμπας ψευτο αριστερούλης που ξερογλύφεται τον μισθό του βουλευτή. Αρκετά χρόνια πληρώνουμε το είδος αυτό». Δεν νομίζουμε ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση του αντιστοιχούν παρόμοιοι χαρακτηρισμοί. Το μέγεθος της “υπέρβασης” που έκανε εμπεριέχει πολλά στοιχεία “αυτοακύρωσης”. Μια παρόμοια πράξη απαιτεί πολιτικό θάρρος το οποίο ούτε διαθέτουν, ούτε μπορούν ν’ αντιληφθούν την σημασία του. Γιαυτό συνεχίζουν να παραμένουν “εγκλωβισμένοι” στα δικά τους “λευκά κελιά” που οι ίδιοι οικοδόμησαν...

Τα αδιέξοδα ενός ...απατημένου

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

ένα σχόλιο για το κείμενο του του Θανάση Σκαμνάκη:

«Η Αριστερά ως σχέση»

Αν είσαι ερωτευμένος με κάποιον και αυτός σου ρίχνει την μια ροχάλα μετά την άλλη και σε απατάει συστηματικά, τότε υπάρχει πρόβλημα στη "σχέση". Αυτό συμβαίνει με την ΑΡΙΣΤΕΡΑ και την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ. Αυτή είναι η πραγματική σχέση, που την κρατάει κρυφή στο κείμενό του ο Θανάσης Σκαμνάκης. Όλα τ' άλλα είναι απλές φαντασιώσεις του απατημένου, που δεν μπορεί να βρει διέξοδο στον πραγματικό του έρωτα...

Κάποιοι αριστεροί που έχουν δει το πρόβλημα στη σχέση τους με την "εργατική τάξη", προσπαθούν να φτιάξουν – για καβάτζα - μια άλλη παράλληλη σχέση με το "έθνος",  για να το 'χουν δίπορτο...  Παραμιλούν φωναχτά για το πως σχετίζεται το "ταξικό" με το "εθνικό" και για άλλα ωραία παρόμοια, αλλά έχουν μπλέξει τα μπούτια τους. Τα αδιέξοδα είναι κοινά...

Τα κομματικά ιερατεία, αντιδρούν όπως Ι. Σύνοδος στο νομοσχέδιο για την λύση των "ΝΕΚΡΩΝ ΓΑΜΩΝ"...

Τα «μουγγά» τραγούδια βρήκαν τη φωνή τους

Τη μιλούσατε στο σπίτι;

Στο σπίτι η γιαγιά μου δεν ήξερε γρι ελληνικά, δεν την άκουσα ποτέ να τα μιλάει. Ο παππούς μου ήξερε ελληνικά αλλά και τη συγκεκριμένη γλώσσα – τελικά δεν ξέρω αν πρέπει να την ονομάζουμε… Εγώ θα την πω «μακεδόνικα».

Να την πούμε ακατανόμαστη;

Ακατανόμαστη, απαγορευμένη. Ο μπαμπάς μου και η μαμά μου τη μιλούσανε. Γενικότερα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία τη μιλούσανε μεταξύ τους αλλά όταν κόντευε κάποιος ξένος, γύριζαν κατευθείαν στην ελληνική.

Από ντροπή; Από φόβο; Από τι;

Από φόβο. Εμποτισμένος είναι ο φόβος. Ενέσιμος και βραδείας απελευθέρωσης.

Η Χρυσούλα Παπαδοπούλου μιλάει στο ΑΣΣΟΔΥΟ για το «Chepkalo Projects» και νικάει το σκοτάδι

του Χαρίλαου Τρουβά

Αναδημοσίευση από το "ΑΣΣΟΔΥΟ"

Φτάνω αργοπορημένος στην πρώτη συναυλία τού «Chepkalo Projects». Μπαίνοντας στο φιλόξενο χώρο τού ΖΠ 87 στα Εξάρχεια, νιώθω κάτι πρωτόγνωρο. Δεν είναι μόνο οι μελωδίες, οι ρυθμοί, οι φωνές, που με συνεπαίρνουν. Είναι και το ίδιο το κοινό που παρακολουθεί σα να μετέχει, λες, σε κάποια συνωμοσία. «Κάπως έτσι θα `τανε και στις μπουάτ τον καιρό της χούντας», σκέφτομαι. Στο ούτι ο Κώστας Τσαρούχης ζωγραφίζει, η Μυρτώ Αλεβίζου με τα κρουστά της σε ξεσηκώνει να χορέψεις ή τουλάχιστο να λικνιστείς, στη φωνή της Κατερίνας Τζιβίλογλου μένεις ενεός, ενώ η μπριόζα Χρυσούλα Παπαδοπούλου φαίνεται να ηγείται του σχήματος, αφού παίζει κιθάρα, τραγουδά εξ ημισείας με την Κατερίνα και προλογίζει ή επιλογίζει τα τραγούδια, επιχειρώντας μια αυτοσχέδια μετάφραση των στίχων που εκφέρονται σ` αυτή την ακατάληπτη – για μένα τουλάχιστον – γλώσσα. Τη συναντώ λίγο καιρό μετά, γεμάτος απορίες.

Τέτοιο κλίμα είχα καιρό να ζήσω σε συναυλία. Σχεδόν συνωμοτικό.
Δεν πρόλαβα να το καταλάβω εγώ αυτό. Ήταν κάτι που το δουλεύω στο κεφάλι μου δυόμισι χρόνια. Ξεκίνησα να κάνω κάποιες ηχογραφήσεις στο σπίτι με αφορμή τραγούδια, μουσικές, που άκουγα μικρή. Μεγάλωσα στη Φλώρινα, γεννήθηκα στο χωριό, στο σπίτι – μάλιστα είναι μια ωραία ιστορία για να ειπωθεί: 6 Δεκέμβρη, χιόνιζε πολύ εκείνη τη μέρα κι ο πατέρας μου ετοιμαζόταν να πάει επίσκεψη στο θείο μου το Νίκο, που γιόρταζε, κι η μάνα μου του `πε: «Πού πας; Κάτσε εδω πέρα, θα γεννήσω».

«Κύριε Μητσοτάκη, σας έχω νέα...»

Σε πλήθος ερωτημάτων απάντησε ο Γιάνης Βαρουφάκης κατά την διάρκεια συνέντευξής του στον ΣΚΑΪ.

Παραθέτουμε μια συνοπτική παρουσίαση από το "alfavita.gr":

Ο πρώην υπουργός Οικονομικός επανέλαβε την θέση του κόμματός του για μείωση πρωτογενών πλεονασμάτων, αναδιάρθρωσης του χρέους και της αναγκαιότητας της σύγκρουσης με τους δανειστές, ώστε να δημιουργηθούν όροι για μια βιώσιμη οικονομική πολιτική.

«Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να αλλάξουμε τον διάλογο. Να μπει στη Βουλή μία φωνή η οποία θα εκφράζει έναν προγραμματικό, συνεκτικό λόγο, που θα έχει αρχή, μέση και τέλος. Ξέρετε, ο παλαιοκομματικός τρόπος να ασκεί κάποιος πολιτική, ιδίως αυτές οι συμμαχίες που είδαμε, και στο Κίνημα Αλλαγής και σε άλλους χώρους, όπως της Αριστεράς, που καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι τέως υπουργοί και τέως πολιτευτές και "τα βρίσκουμε να κατέβουμε", μοιράζουμε θέσεις μεταξύ μας αλλά δεν έχουμε κοινό πρόγραμμα. Έχουμε βασικές διαφωνίες επί του πρακτέου, ή δεν έχουμε κάποια συγκεκριμένη λύση να προτείνουμε, πάνω στην οποία να βασίσουμε τα συνθήματά μας...» δήλωσε σχετικά με την λογική των συμμαχιών και τονίζοντας πως δεν ενδιαφέρεται για μια πρόσκαιρη προεκλογική συμμαχία χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη προγραμματική συμφωνία.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗΣ

Αναδημοσίευση από το ΜέΡΑ25

Η πολιτική κατάσταση μετά τις ευρωεκλογές

Η επιλογή της συνθηκολόγησης με την τρόικα το βράδυ του Δημοψηφίσματος του Ιουλίου 2015, και της ένταξης του ΣΥΡΙΖΑ στο Μνημονιακό Τόξο την επομένη, έθεσε σε λειτουργία την διαδικασία Ολικής Επαναφοράς της Ολιγαρχίας.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών απλώς ολοκλήρωσε αυτή την διαδικασία, επιτρέποντας στην Νέα Δημοκρατία να καταγράψει αριθμητικά, σε πανελλήνια εκλογική αναμέτρηση, την παλινόστηση μιας ημι-πτωχευμένης αλλά ισχυρής ολιγαρχίας της οποίας η σημερινή της ηγεσία (που σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει όλο τον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας) αποτελεί την πολιτική έκφραση.

Έχοντας νομιμοποιήσει το Δόγμα ότι η υπευθυνότητα απαιτεί την συμμόρφωση με τις προσταγές των δανειστών (ακόμα και σε ζητήματα που δεν αφορούν στην οικονομία),

Έχοντας δέσει τη χώρα στο 4ο Μνημόνιο υπό όρους που, από την μία, βαθαίνουν την πτώχευση της κοινωνικής οικονομίας ενώ, από την άλλη, εξασφαλίζουν σε μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας χρηματοδότηση του κράτους έως το 2032,

ΜέΡΑ25 και μακεδονικό

Αναδημοσίευση από το "ThePressProject.gr"

του Κωνσταντίνου Πουλή

Είχα αναφέρει σε ένα κείμενό μου ότι μου έλεγε κάποιος πως η έσχατη συνέπεια της άποψής μου είναι πως πρέπει να καθόμαστε να κλαίμε τη μοίρα μας, και εγώ είχα απαντήσει πως μπροστά στην ψεύτικη αισιοδοξία, το κλάμα μού φαίνεται μία έντιμη και ειλικρινής διέξοδος. Ο συνομιλητής αυτός ήταν ο Γιάνης Βαρουφάκης και τώρα γράφω αυτό το κείμενο για να πω ότι ευτυχώς και για τους δυο μας εκείνος είχε δίκιο και εγώ άδικο.


Μας μίλησε χθες το βράδυ, στη ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη των αποτελεσμάτων που κάναμε στο TPP, και είπε ότι είναι πιστοί οπαδοί του Γκράμσι: «Προχωράμε χωρίς αισιοδοξία, αλλά με άσβεστη και ανίκητη την ελπίδα».

Δεν αμφιβάλλω για τις προτάσεις του ΜεΡΑ25. Η βασική μου αγωνία ήταν αν υπάρχει κάποιος μέσα στην κοινωνία που να ενδιαφέρεται να τις συζητήσει πιάνοντας ξανά το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει το 2015. Στις χθεσινές εκλογές αποδείχθηκε ότι υπάρχουν εκατόν πενήντα χιλιάδες τέτοιοι άνθρωποι, μόνο για το ΜεΡΑ25, αρκετοί ώστε να του δώσουν (μάλλον) μία θέση στο ευρωκοινοβούλιο και αρκετοί ακόμα διάσπαρτοι σε άλλα, μικρότερα κόμματα. (Ακόμα δεν έχει κριθεί η έδρα, αλλά το όριο του 3% είναι κρίσιμο για την εκλογή Σακοράφα. Πολιτικά ισχύουν τα ίδια ακόμη και αν δεν εκλεγεί).

Λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες...

στο δρόμο προς το ...νεκροταφείο

Ποτέ ξανά Αριστερά…

Ποτέ ξανά Αριστερά…

του Αλέξανδρου Μπίστη*

Η Αριστερά της συναίνεσης

Όταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015 αποφάσισε να αυτομολήσει στο στρατόπεδο της συναίνεσης, το πολιτικό προσωπικό που αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά της φιλοευρωπαϊκής, ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς στη χώρα μας, μαζί με νεόκοπους «κινηματικούς ριζοσπάστες αριστερούς», μετατράπηκαν σε νεοφώτιστους θιασώτες του πιο ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού, προκειμένου να διαφυλάξουν την ηγεσία και το όχημα που τους έφερε από την αφάνεια στην επιφάνεια: στη βιτρίνα του κρατικού μηχανισμού.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, η «κανονικότητα» των μνημονίων έχει τη νομιμοποίηση του μεγαλύτερου ποσοστού της οργανωμένης Αριστεράς στη χώρα, με συνέπεια την αδρανοποίηση του πρώτου λαού που σήκωσε κεφάλι ενάντια στον μισανθρωπισμό αυτής της ΕΕ, ενώ τα απομεινάρια των πάλαι ποτέ στελεχών του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ και της πάλαι ποτέ ΔΗΜΑΡ επανέρχονται δικαιωμένα στο προσκήνιο, διά της «Προοδευτικής Συμμαχίας». Όλο αυτό το πολιτικό προσωπικό, τα φυσικά πρόσωπα που συναπαρτίζουν την Αριστερά της συναίνεσης, απέδειξε πως αρκεί η συγκολλητική δύναμη της εξουσίας για να αντέξει το βάρος της απανθρωπιάς και των αντιφάσεων της πολιτικής που αποφάσισε να υπηρετήσει, αλλά και για να αποκαλύψει την υποκρισία όσων παρέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το καλοκαίρι του 2015, αφού, σαν έτοιμοι από καιρό, εφάρμοσαν και αναμάσησαν την πολιτική που μέχρι να βρεθούν στην κυβέρνηση αντιμάχονταν ως καταστροφική.