Αναδημοσίευση από το "marginalia.gr"
του Μάκη Μαλαφέκα
O Μπερνάρ-Ενρί Λεβί, παρ᾽ όλη την απόλυτη ανυποληψία του, τη μηδαμινή του δημοφιλία, εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί. Έχοντας εκπροσωπήσει τον δημόσιο καθεστωτικό λόγο μέχρις ενσαρκώσεως, έχει γίνει ο κατεξοχήν εκφραστής του. Ένας κομβικός παράγοντας του εξουσιαστικού λόγου. Και δεν μπορεί να εκπέσει έτσι απλά, τουλάχιστον όχι όσο ο ίδιος υπάρχει στην εντέλεια μέσα σ᾽ αυτόν τον ρόλο. Είναι δίπλα σε όλους τους Προέδρους, πάντα εκεί, σύμβουλος, δεξί τους χέρι. Πάντα ατσαλάκωτος, πάντα στο απυρόβλητο, και πάντα στο πλευρό των ισχυρών.
Ο Μπερνάρ-Ενρί Λεβί (στο κέντρο) μαζί με τον Νικολά Σαρκοζί και τον Ντέιβιντ Κάμερον στη Λιβύη, στις 15 Σεπτεμβρίου 2011 - ERIC FEFERBERG/AFP |
«Να συζητήσω με τον Bernard-Henri Lévy; Ω… Δεν έχω
καμία όρεξη. Ξέρω εκ των προτέρων τι θα πει. Άλλωστε, θα ήταν
γι’ αυτόν τόσο μεγάλη τιμή… Θα χεζόταν απ’ τη χαρά του
αν συμφωνούσα να συζητήσω μαζί του. Με έχει εκλιπαρήσει
εκατό φορές, ξέρετε. Αυτός είναι κι ένας λόγος για τον οποίο
αρνούμαι να μιλάω με ορισμένα άτομα. Διότι μετά, σε όλη τους τη ζωή
θα έχουν να λένε “ξέρετε, εγώ έχω μιλήσει με τον Μπουρντιέ!”,
μάλιστα “ο Μπουρντιέ με έχει βρίσει!”».
Πιέρ Μπουρντιέ, 1995