προσκλητήριο για ενότητα της ανατρεπτικής Αριστεράς

«Εάν δίνεις προσοχή στην κοινή γνώμη και στα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, τότε δεν κυβερνάς, αλλά υπακούς».

Μ. Θάτσερ

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Προσκλητήριο για ενότητα της ανατρεπτικής Αριστεράς

Στην πολιτική, του παρόντος ή του παρελθόντος, χρειάζεται να μπορεί κανείς να ξεχωρίζει τον θόρυβο από τον ρυθμό, τους θορυβοποιούς από τους ντράμερ.

Ο πολιτικός πρέπει να ξέρει να αφουγκράζεται τον ρυθμό της εποχής. Σ’ αυτόν πρέπει να αναφέρεται, και ως προς αυτόν να κρίνει πολιτικά υποκείμενα και καταστάσεις. Όμως παράγεται θόρυβος, πολύς θόρυβος, που επισκιάζει τον ρυθμό. Θόρυβος ως στρατηγική αντιπαλότητας, αλλά και λόγω ανοησίας.

Ο ίδιος θόρυβος ξεσηκώνεται και στο ζήτημα της προσέγγισης των δυνάμεων της ανατρεπτικής Αριστεράς. Επιβάλλεται όμως να ξεχωρίσουμε τον ρυθμό. Το ζήτημα των συνεργασιών ήταν πάντοτε ανοιχτό. Κι αν είχε υπάρξει μεγαλύτερη ώσμωση και λιγότερες σκοπιμότητες, ίσως τα πράγματα να είχαν πάει καλύτερα.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια εποχή εντελώς διαφορετική. Διαπιστώνουμε πέντε πράγματα:

Brian Eno: Αντίσταση στη διοργάνωση της Eurovision στο Ισραήλ

Αναδημοσίευση από το "iskra.gr"

Την αντίθεσή του στη διοργάνωση του φετινού διαγωνισμού της Eurovision από το Ισραήλ, εκφράζει με άρθρο του στον Guardian ο σπουδαίος μουσικός Brian Eno, καλώντας σε αντίσταση ώστε να μην μετατραπεί από το Ισραήλ ο διαγωνισμός σε εργαλείο προπαγάνδας σε βάρος των Παλαιστινίων.

Το πλήρες άρθρο του Eno:
Οι διοργανωτές του διαγωνισμού θα πρέπει να αντισταθούν ενάντια στην καταπίεση των Παλαιστίνιων καλλιτεχνών και να μεταφέρουν την διοργάνωση από το Τελ Αβίβ.

Εκείνοι από εμάς που κάνουμε τέχνη ως επάγγελμα ζούμε μέσω από την ελεύθερη και ανοιχτή επικοινωνία. Οπότε τι πρέπει να κάνουμε όταν βλέπουμε ο πολιτισμός να γίνεται μέρος της πολιτικής ατζέντας; «Η μουσική ενώνει» λέει ο εκπρόσωπος της Βρετανίας στη Eurovision Μάικλ Ράις. Τι συμβαίνει όταν ένα ισχυρό κράτος χρησιμοποιεί την τέχνη ως προπαγάνδα για να απομακρύνει την προσοχή από την ανήθικη και παράνομη συμπεριφορά του; Όλοι όσοι σχετίζονται με τον διαγωνισμό της Eurovision φέτος θα πρέπει να καταλάβουν ότι είναι που συμβαίνει.

Το νέο “Δίκτυο21” και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης…

Το παρόν της «επανεκκίνησης» στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό

Χθες (20-2-2019) δημοσιεύτηκε στο iskra.gr η παρακάτω ανακοίνωση:

Επανεκκίνηση:

Κάλεσμα σε διάσκεψη για κοινή δράση του Δημοκρατικού πατριωτικού χώρου

Την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019, στις 6 μ.μ.,

στην Παναρκαδική – Τζωρτζ 9 – Πλατεία Κάνιγγος – Αθήνα

Με πρωτοβουλία συλλογικοτήτων και ανένταχτων στελεχών του δημοκρατικού – πατριωτικού χώρου, την Τετάρτη 20/2ου στις 6μμ στην Παναρκαδικη Ομοσπονδία (Τζωρτζ 9 – Πλατεία Κάνιγγος – Αθήνα), γίνεται ευρεία σύσκεψη του χώρου με σκοπό τις κοινές δράσεις και παρεμβάσεις στα εθνικά ζητήματα.

Η εμπειρία του τελευταίου χρόνου στο σκοπιανό, αλλά και στην εξέλιξη των μεγάλων κοινωνικών ζητημάτων, απέδειξε ότι ο διάλογος και η κοινή δράση του χώρου είναι αναγκαία όσο ποτέ και μπορεί να δημιουργήσει γεγονότα μετατόπισης του πολιτικού άξονα, στην κατεύθυνση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Παρεμβάσεις για τις τρέχουσες εξελίξεις θα γίνουν από τους: Κ. Γρίβα – καθηγητή Γεωπολιτικής, Ν. Ιγγλέση – δημοσιογράφο – συγγραφέα και Ε. Πισσία – διδάκτορα Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων.

Φτάσαμε στο σημείο που δεν πάει άλλο!

Άλλο «αγανακτισμένοι», άλλο ναζιστές

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Δημήτρη Ψαρρά

Υπάρχει ένα απολύτως τεκμηριωμένο γεγονός της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας της χώρας, ότι δηλαδή η ναζιστική Χρυσή Αυγή όχι μόνο δεν συμμετείχε στο μαζικό λαϊκό κίνημα των πλατειών (2010-2011), αλλά το πολέμησε με λύσσα και το συκοφάντησε με κάθε τρόπο.

Και όμως, για χάρη της στενόμυαλης κομματικής προπαγάνδας, τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. έχουν εδώ και λίγο καιρό εντάξει στην πολεμική επιχειρηματολογία τους εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ την κατηγορία ότι το κόμμα της Αριστεράς συνέπραξε με τη Χρυσή Αυγή στο κίνημα των «αγανακτισμένων».

Το ακούσαμε από τον διευθυντή του γραφείου Τύπου της Ν.Δ. Μακάριο Λαζαρίδη στις 12.12.2016 («Ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη Χρυσή Αυγή ήταν στις πλατείες»), το τουίταρε ο Αδωνις Γεωργιάδης στις 22.8.2017 («Ο ΣΥΡΙΖΑ παρείχε πολιτική νομιμοποίηση στη Χρυσή Αυγή καθώς την ανέχθηκε στην πλατεία των αγανακτισμένων»), το υιοθέτησε και ο φερόμενος ως αρχηγός του κόμματος Κυριάκος Μητσοτάκης στις 15.2.2018 («Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αγκαλιά με τη Χρυσή Αυγή στις πλατείες της αγανάκτησης»), το επανέλαβε ακόμα και ο συνήθως προσεκτικός Κ. Χατζηδάκης στις 16.6.2018 («Θα μπορούσα να θυμίσω τι έγινε στην πάνω και κάτω πλατεία και πώς ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή ενώθηκαν για να ρίξουν την προηγούμενη κυβέρνηση»).

Τα ίδια επαναλαμβάνει κάθε λίγο και λιγάκι και η Φώφη Γεννηματά, η οποία μάλιστα μέχρι το 2017 θεωρούσε συνυπεύθυνη και τη Ν.Δ., ενώ από το καλοκαίρι του 2018 που επέλεξε το άνοιγμα προς τη Δεξιά μιλά πλέον για συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - Χρυσής Αυγής στις «πλατείες των αγανακτισμένων» (ενδεικτικά: στις 11.5.2018, 10.7.2018, 18.7.2018, 21.7.2018 κ.λπ.).

Τον ίδιο ισχυρισμό αναπαράγουν σχεδόν καθημερινά και τα ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών που έχουν βάλει στο στόχαστρό τους την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Ειπώθηκε τόσο πολλές φορές, ώστε εδώ και λίγο καιρό έχει αρχίσει να το επαναλαμβάνει ακόμα και ο «Φίρερ» της Χρυσής Αυγής!

Σε άρθρο του με τίτλο «Και με τους Αγανακτισμένους και για την Μακεδονία μας!» ο Μιχαλολιάκος δεν διστάζει να γράψει ότι «συνεπείς στις αρχές τους οι Χρυσαυγίτες ήταν στην πλατεία Συντάγματος στη μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση ενάντια στα Μνημόνια, στις αποκαλούμενες συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων. Ημασταν εκεί από το 2010 πολεμώντας το αντεθνικό Μνημόνιο» (6.2.2018).

Τα «κίτρινα γιλέκα» μιλούν χωρίς μεσάζοντες

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Λάβαμε και αναδημοσιεύουμε χωρίς παρεμβάσεις ή περικοπές το ακόλουθο ψήφισμα/έκκληση της πρώτης «Συνέλευσης των Συνελεύσεων» των «κίτρινων γιλέκων» στο Κομερσί.
Το ψήφισμα αυτό έχει προταθεί για υιοθέτηση από όλες τις τοπικές συνελεύσεις του κινήματος.

Καταδικάζουμε όλες τις μορφές βίας κατά των διαδηλωτών, είτε προέρχονται από τις δυνάμεις του νόμου και της τάξης, είτε από ομάδες βίας. Τίποτε από αυτά δεν θα μας σταματήσει! Η διαμαρτυρία είναι ένα θεμελιώδες δικαίωμα. Τέλος στην ατιμωρησία των δυνάμεων του νόμου και της τάξης. Να κηρυχθεί αμνηστία για όλα τα θύματα της καταστολής!

«Εμείς, τα Κίτρινα Γιλέκα των κόμβων, των πάρκινγκ, των πλατειών, των συνελεύσεων και των διαδηλώσεων, μαζευτήκαμε στις 26 και 27 Γενάρη 2019 σε μια ‘‘συνέλευση των συνελεύσεων’’, σε μια ένωση εκατό αντιπροσωπειών, ανταποκρινόμενοι στην Εκκληση των Κίτρινων Γιλέκων στο Κομερσί.

Από τις 17 Νοέμβρη, από το μικρότερο χωριό, από τον αγροτικό κόσμο μέχρι τη μεγαλύτερη πόλη, έχουμε ξεσηκωθεί εναντίον αυτής της βαθιά βίαιης, άδικης και αφόρητης κοινωνίας. Δεν θ’ αφήσουμε να συμβεί ξανά! Εξεγερθήκαμε ενάντια στο υψηλό κόστος διαβίωσης, την ανασφάλεια και τη φτώχεια. Θέλουμε οι αγαπημένοι μας, οι οικογένειές μας και τα παιδιά μας να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

26 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν όσα η μισή ανθρωπότητα. Αυτό είναι απαράδεκτο. Ας μοιράσουμε τον πλούτο και όχι τη φτώχεια! Ας βάλουμε ένα τέλος στην κοινωνική ανισότητα! Απαιτούμε την άμεση αύξηση των μισθών, των κοινωνικών παροχών, των αποζημιώσεων και των συντάξεων και το άνευ όρων δικαίωμα στη στέγαση και την υγεία, την εκπαίδευση, τις ελεύθερες δημόσιες υπηρεσίες για όλους.

Είναι για όλα αυτά τα δικαιώματα που εμείς καταλαμβάνουμε κάθε μέρα τους κόμβους, που οργανώνουμε δράσεις και διαδηλώσεις και που συζητάμε παντού. Με τα κίτρινα γιλέκα μας παίρνουμε τον λόγο που ποτέ δεν είχαμε.

Κι όμως κινείται

Οι σχηματισμοί της Αριστεράς φθίνουν. Η στράτευση είναι περιορισμένη και ο ενθουσιασμός ελλιπής. Τα όσα συμβαίνουν λίγο πολύ τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε με άλλη ευκαιρία, όχι τώρα. Γιατί τώρα αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσουμε για ό,τι κινείται, είτε πέφτει στην αντίληψή μας είτε όχι.

Αναδημοσίευση από τo "Kommon"

του Θανάση Σκαμνάκη

Εικόνα ακίνητου τοπίου, οι άνεμοι έχουν κοπάσει, οι φλόγες που ευεργετούσαν έχουν υποκύψει, οι άνθρωποι που εξεγείρονταν έχουν αποκάμει, ηρεμία επικρατεί, μια συνεχής μονότονη και πληκτική διαδοχή ημερών που σχεδόν μπορείς να προβλέψεις τι θα φέρουν.

Τα βουνά παραμένουν αμετακίνητα και οι κοινωνίες επίσης!

Ένα αίσθημα αμηχανίας και απογοήτευσης κυριαρχεί στους ανήσυχους ανθρώπους, το οποίο μάλιστα χαρακτηρίζεται ως ρεαλισμός.

Στις συναντήσεις των αριστερών, επίσημες, ανεπίσημες ή καθημερινές, αυτή η επίδειξη “ρεαλισμού” ξεχυλίζει. Απέναντι στις επίμονα επαναλαμβανόμενες και χωρίς περιεχόμενο αφηγήσεις αισιοδοξίας στις οποίες κάποιοι επιμένουν ακόμα, προκύπτει ο “ρεαλισμός” της απογοήτευσης, ως βασικό επιχείρημα της πραγματικότητας.

Φυσικά το δικαίωμα στην αισιοδοξία, όσο και το δικαίωμα στην απογοήτευση, ακόμα και απελπισία, είναι αναφαίρετα, μη δε και αναγκαία, συνιστώντας πάντα τις δυο αποκλίνουσες όψεις της πραγματικότητας, οι οποίες όμως δεν φτάνουν κάθε μία μόνη για να την ερμηνεύσει, πολύ περισσότερο να την αλλάξει.

Γιατί κάθε φορά το ζητούμενο παραμένει η αναζήτηση του βάθους και η εύρεση (όχι εφεύρεση) μιας απάντησης στο τώρα. Ό,τι θα μπορούσε να ειπωθεί ως διαλεκτική αποτύπωση της ιστορικης πορείας.

Δεν θα το πάω μακριά, στην αναρώτηση για τη διαφορά ανάμεσα στον ιστορικό χρόνο και στο χρόνο των ανθρώπων, για την ιστορική προοπτική κ.ο.κ. Θέλω να κάνω φόκους, όπως λέμε πια, σε μικρά μεγέθη με ιδιαίτερη, πιθανόν και μεγάλη, αξία.

Οι σχηματισμοί της Αριστεράς φθίνουν. Η στράτευση είναι περιορισμένη και ο ενθουσιασμός ελλιπής. Τα όσα συμβαίνουν λίγο πολύ τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε με άλλη ευκαιρία, όχι τώρα. Γιατί τώρα αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσουμε για ό,τι κινείται, είτε πέφτει στην αντίληψή μας είτε όχι.

Καθώς ό,τι δεν κάνουμε εμείς δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει! Και επί πλέον, ακόμα και στις δυσμενέστερες συνθήκες, οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν ζωή και εξ αυτού δικαιώματα και θελήσεις να τα διεκδικήσουν.

Τα παραδείγματα της πρόσφατης περιόδου δεν είναι λίγα, είτε μιλήσουμε για τη Χαλκιδική και τις Σκουριές, είτε για, λίγα χρόνια πρίν, την Κερατέα, είτε για εργοστάσια και χώρους δουλειάς, είτε για μικρές κοινότητες που συγκροτούνται σε όλη την Ελλάδα, είτε για ατομικές πρωτοβουλίες με ποικίλες όψεις.

Ο Ζακ Ρανσιέρ για τα Κίτρινα Γιλέκα

του Ζακ Ρανσιέρ

Αναδημοσίευση από το "ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ

Πρώτη δημοσίευση στο Analyse Opinion Critique. 

Μετάφραση από Verso, Στέφανος Μπατσής.

Οι αρετές του μη εξηγήσιμου – σχετικά με τα Κίτρινα Γιλέκα

Να εξηγήσουμε τα Κίτρινα Γιλέκα; Μα τι υποτίθεται ότι πρέπει να εξηγήσουμε; Να διατυπώσουμε τους λόγους για τους οποίους συμβαίνουν πράγματα τα οποία δεν περιμέναμε; Στην πραγματικότητα, σπάνια λείπουν τέτοιου είδους λόγοι. Και μάλιστα υπάρχουν άφθονοι λόγοι ώστε να εξηγήσει κανείς το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων: η ζωή στις περιοχές της περιφέρειας, τις εγκαταλειμμένες από τη συγκοινωνία και τις δημόσιες υπηρεσίες και στερημένες από τοπικά μαγαζιά, η κούραση από τις μακρές μετακινήσεις από και προς τη δουλειά, η εργασιακή ανασφάλεια, οι ανεπαρκείς αμοιβές ή οι μη αξιοπρεπείς συντάξεις, η χρεωμένη ύπαρξη, η δυσκολία να τα βγάζεις πέρα…

Βενεζουέλα: δυο μέτρα και δυο σταθμά

Αναδημοσίευση από το "ΜέΡΑ25.gr"

του Πάνου Τσούκαλη

Είναι αδιαμφισβήτητα αλήθεια πως η Βενεζουέλα βρίσκεται σε πολύ κακή οικονομική κατάσταση εδώ και χρόνια. Η οικονομική διαχείριση του Μαδούρο είναι σίγουρα κακή και οι βάσεις του οικονομικού πειράματος του Τσάβεζ αποδεικνύονται ελλιπείς, λόγω της σημαντικής εξάρτησης της Μπολιβαριανής οικονομίας από την τιμή του πετρελαίου. Υπάρχουν και σημαντικά πολιτικά προβλήματα, καθώς η νέα συνέλευση που ίδρυσε ο Μαδούρο το 2017 δεν έχει ξεκάθαρη δημοκρατική και συνταγματική βάση και η κυβερνητική καταστολή διαδηλωτών έχει υπάρξει υπερβολικά βίαιη σε ορισμένες περιπτώσεις. Επιπλέον, είναι χυδαίο να βλέπεις τον πρόεδρο μιας χώρας σε τέτοιες οικονομικές δυσχέρειες να ποζάρει σε πανάκριβα μαγαζιά στην Τουρκία.

ΑΛΛΑ:

Η οικονομική κρίση είναι σε σημαντικό βαθμό αποτέλεσμα Αμερικανικής πολιτικής. Οι εμπορικές κυρώσεις έχουν καταπνίξει τις εξαγωγές και ιδιαιτέρως του πετρελαίου, στο οποίο βασίζεται η οικονομία. Υπολογίζεται πως μόνο μέσα σε ένα χρόνο (2017-2018) το κόστος των, παράνομων με βάση το διεθνές δίκαιο, Αμερικανικών κυρώσεων ανέρχεται στα $6 δις. Φανταστείτε σήμερα, που οι Αμερικάνικες κυρώσεις έχουν πολλαπλασιαστεί, που η Ε.Ε. έχει λάβει αντίστοιχα μέτρα, που καταθέσεις της κρατικής εταιρίας πετρελαίου σε Αμερικανικές τράπεζες έχουν «παγώσει» και που η Τράπεζα της Αγγλίας αρνείται να επιστρέψει τον χρυσό της Βενεζουέλας, αξίας $1.2 δις. Η εξάρτηση της οικονομίας στην τιμή του πετρελαίου δεν είναι καθόλου καινούργιο φαινόμενο. Από το 1920 που η Βενεζουέλα άρχισε να εκμεταλλεύεται τα αποθέματα πετρελαίου της εξαγωγικά, έως και τώρα, η οικονομία της παραμένει εξαιρετικά εξαρτημένη. Αυτό είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο των χωρών με πλούσια αποθέματα μαύρου χρυσού. Η κυβέρνηση Τσάβεζ κατάφερε να μειώσει την εξάρτηση (τα φορολογικά έσοδα έφτασαν στα ίδια επίπεδα με τα κρατικά έσοδα από την εκμετάλλευση πετρελαίου), αλλά όχι επαρκώς. Όσο επιτυχημένη και εκτενής και να ήταν η διαφοροποίηση της οικονομίας, όταν η τιμή του βαρελιού έπεσε από $110 στα $28, πράγμα πρωτοφανές, οι οικονομικές επιπτώσεις θα ήταν τεράστιες ανεξαρτήτως.

Φλεβάρης του 2012...

12-02-2012 -  Η ψήφιση του 2ου Μνημονίου

Εικόνες από το κλίμα εκείνης της εποχής  [εδώ] και [εδώ]

Εκείνη την εποχή, ο κόσμος κατέβαινε μαζικά στο δρόμο και οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ήταν συχνό φαινόμενο των κινητοποιήσεων. Όπως σήμερα συμβαίνει στην Γαλλία με τα «κίτρινα γιλέκα». Τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς, αμήχανα μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, προσπαθούν να κρατήσουν τις αποστάσεις τους και να φέρουν το κίνημα στα δικά τους μέτρα. Η προβοκατορολογία γίνεται στοιχείο της πολιτικής πρακτικής τους, όταν δεν έχουν άλλα πειστικά επιχειρήματα για το “τι να κάνουμε”...

Μερικά σχετικά κείμενα μας εκείνης της εποχής:
12.02.2012: Μια "νέα Βάρκιζα" συνυπογράφουν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ...
Γιατί δεν τολμά το επόμενο βήμα ο Π. Λαφαζάνης;

Η “αγωνιστική” περίοδος των εκλογών που έρχονται ξεκινά με μεταγραφές και στην β’ εθνική...

Η δήλωση του Κώστα Ζουράρι «Συνεχίζω με τον Πάνο Καμμένο, είμαι ΣΥΡΙΖΑ από το 1968» αντιμετωπίστηκε ανεξαιρέτως από όλους τους κομματικούς μηχανισμούς και τους οπαδούς τους, με ειρωνικό και υποτιμητικό τρόπο, γιατί αποδομεί το συντεταγμένο πλαίσιο με το οποίο λειτουργεί η “αντιπροσωπευτική” δημοκρατία μέσω των κομματικών μηχανισμών.

Η μόνη δυνατότητα επιλογής που επιτρέπει αυτό το σύστημα στον ψηφοφόρο είναι να επιλέξει μόνον ένα κόμμα από μια συγκεκριμένη λίστα. Αφού λοιπόν επιλέξει το κόμμα, συνήθως ο ψηφοφόρος μπορεί να εκδηλώσει και την προτίμησή του σε κάποιο συγκεκριμένο αριθμό προσώπων με ένα σημάδι στο ψηφοδέλτιο, δίπλα στο όνομά τους.

Τι γίνεται όπως σε περιπτώσεις κρίσης του πολιτικού συστήματος, όπου η “ταύτιση” του ψηφοφόρου με κάποιο κόμμα δεν είναι κάτι το εύκολο και το προφανές; Το κοινοβουλευτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας θέτει εκτός πλαισίου λειτουργίας του τον “αναποφάσιστο”, δηλαδή  αυτόν που τελικά δεν τον καλύπτει κάποιο συγκεκριμένο ή κανένα κόμμα: Παρέχει την δυνατότητα να ψηφίσει λευκό, άκυρο, όταν η διαδικασία είναι από τον νόμο υποχρεωτική, ή σε διαφορετική περίπτωση να μην συμμετέχει στις εκλογές.

Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες καταγράφουν συνήθως και το ποσοστό των αναποφάσιστων. Οι “αναποφάσιστοι” θεωρούνται πολίτες β’ κατηγορίας, άτομα που δεν έχουν ακόμα ωριμάσει πολιτικά, αφού δεν μπορούν να δουν το φως που τους προσφέρουν τα προγράμματα και οι εκλογικές διακηρύξεις των κομμάτων. Ας τους βοηθήσουμε λοιπόν. Γιαυτό, βασικός στόχος των προεκλογικών μαχών είναι η διεκδίκηση του ποσοστού των αναποφάσιστων, μπας και με λίγο σπρώξιμο καταφέρουν να ταξινομηθούν σε κάποιο “κουτάκι”, ώστε να προστεθούν και αυτοί σε κάποια μπάρα εκλογικών αποτελεσμάτων...