Ο αληθινός Παύλος Μελάς

Ο Παύλος Μελάς σε επιστολικό δελτάριο των πρώτων χρόνων μετά τον θάνατό του | ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ / ΑΡΧΕΙΟ ΝΑΤΑΛΙΑΣ - ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών" 

του Τάσου Κωστόπουλου

«Γερά, γερά, στα χνάρια του Μελά!»

Βασικό σύνθημα του συλλαλητηρίου της Αθήνας για το Μακεδονικό (4/2/2018)

Eνα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη δημόσια συζήτηση των τελευταίων μηνών για το Μακεδονικό. Η μορφή του είναι γνωστή στους πάντες από το σχολείο και τη δημόσια Ιστορία, σαν ενσάρκωση του κατ' εξοχήν εθνικού ήρωα της μετεπαναστατικής Ελλάδας.

Κατά την τριήμερη συζήτηση του περασμένου Ιουνίου στη Βουλή για τη συμφωνία των Πρεσπών, 14 αγορητές της Ν.Δ. και της Χ.Α. (ανάμεσά τους και ο επίδοξος πραξικοπηματίας Μπαρμπαρούσης) επικαλέστηκαν τη μνήμη του ως βασικό επιχείρημα κατά της αναγνώρισης της μακεδονικής ταυτότητας και γλώσσας των γειτόνων μας.

Οι υπέρμαχοι της συμφωνίας θύμισαν πάλι (κυρίως μέσω Διαδικτύου, ο δε Γιώργος Κατρούγκαλος και στη Βουλή) ότι στα γράμματά του ο εθνικός αυτός ήρωας την επίμαχη γλώσσα την αποκαλούσε ορθά-κοφτά «μακεδονική». Ποιος υπήρξε, όμως, στην πραγματικότητα ο Παύλος Μελάς, πέρα από τον «ηρωικό» θάνατό του;

Η κατάρρευση της ελπίδας, η ανεπάρκεια των απαντήσεων, η ικανότητα για αντίσταση

Αναδημοσίευση από το "marginalia.gr"

του Πέτρου Σταύρου

Η ελληνική πλευρά της διεθνούς οικονομικής κρίσης του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού ξεκινά το 2009, όταν η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλάζει, αιφνιδίως, πολιτικό λόγο και στρατηγική και οδηγεί τη χώρα στην εποχή των μνημονίων και μιας ιστορικά πρωτοφανούς παρεμβάσεως, από κοινού του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ στην ελληνική οικονομία και το πολιτικό σύστημα. Ακολουθεί, το 2010, μια ιστορική παρασκηνιακή συνάντηση – ρομαντική βολτούλα στην γαλλική πόλη Ντοβίλ, της Καγκελαρίου Μέρκελ με τον πρόεδρο Σαρκοζί, όπου μεθοδεύτηκε ένα μήνυμα προς τους ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας που έλεγε, «προσοχή, αν δανείσετε την Ελλάδα, κινδυνεύετε να μην πάρετε τα λεφτά σας πίσω». Αυτό, όπως ήταν φυσικό, πανικόβαλε τις περίφημες αγορές –δεν θέλουν και πολύ άλλωστε– και οδήγησε στη γνωστή εκτίναξη των σπρεντς Ελλάδας – Γερμανίας στα ύψη. Το τι ακολούθησε είναι λίγο πολύ γνωστό. Έκτοτε, η ελληνική κοινωνία και οικονομία έγιναν πεδίο βολής των πιο σκληρών πολιτικών λιτότητας που γνώρισε ο μεταπολεμικός δυτικός κόσμος, αλλά και μιας σφοδρής θανατοπολιτικής – εκκαθαριστικής διαδικασίας οποιουδήποτε εισοδήματος, κεφαλαίου, θεσμού, υποδομής θεωρήθηκε ότι πρέπει να περιοριστεί ή και να εξαφανιστεί, για να δώσει χώρο ανάπτυξης σε μια καινούργια συσσώρευση, σε ένα νέο οικονομικό πλαίσιο και σε ένα άλλο κοινωνικό συμβόλαιο νεοφιλελεύθερης υφής.

Η κατάρρευση της ελπίδας 

Αν δεν είχε επιβληθεί, με ανεπίσημο τρόπο από το γαλλογερμανικό άξονα, η βίαιη προσαρμογή της οικονομίας σε δρακόντιους κανόνες, η ελληνική δημοσιονομική κρίση θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, μεσοπρόθεσμα και μέχρι να αναζητηθεί τι θα γίνει με το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας που είχε, εν τω μεταξύ, «ναυαγήσει», με μια αρκετά πιο ήπια πολιτική λιτότητας που θα προέβλεπε μόνο πάγωμα ονομαστικών μισθών, ελαφριά φορολογική επιβάρυνση του κεφαλαίου, περιορισμό κάποιων εξωπραγματικών δημοσίων δαπανών, πολύ πιο προσεχτικό δανεισμό και ετήσιες δαπάνες εξυπηρέτησης χρέους γύρω στο 10% του ΑΕΠ. Μια τέτοια οικονομική πολιτική θα έμοιαζε πολύ με τον «έντιμο συμβιβασμό» που θα επικαλούταν ο ΣΥΡΙΖΑ αργότερα, από τον Φεβρουάριο του 2015 και μετά.

Ο πρόεδρος Καταλονίας: «Η Αθήνα ήταν δική μας»

«...Η περιπέτεια των Καταλανών στην Ελλάδα τα έχει όλα: πάθος, θανάτους, καταστροφές, εκδίκηση, πολιτική, τέχνη, ωμότητες, δολοφονίες, προδοσίες, κάλλος, έπος, μίση, αίμα, κατακτήσεις. Και σεξ...»

Κιμ Τόρα, πρόεδρος της Καταλονίας

Αναδημοσίευση από το "www.cnn.gr"

Ποια είναι άραγε η σχέση του νεοεκλεγέντος υπερεθνικιστή προέδρου της Καταλονίας Κιμ Τόρα με την Ελλάδα, και ιδιαίτερα με την Αθήνα; Για να απαντήσει κανείς στην ερώτηση τούτη θα πρέπει να αναδιφήσει τόσο στην προσωπική ιστορία του πολιτικού, που διακρίνεται για τις ακραίες θέσεις του περί «υπεροχής», σε όλα τα επίπεδα, του καταλανικού έθνους, αλλά και στις σελίδες της βυζαντινής ιστορίας, αναφορικά με τη δράση της Καταλανικής Εταιρείας και το Δουκάτο των Αθηνών.

Ο Κιμ Τόρα είναι φανατικός αναγνώστης της καταλανικής ιστορίας και ως ζηλωτής της ανεξαρτησίας προτιμά, φυσικά, ιδιαίτερα εκείνες τις περιόδους και επεισόδια που συνέβαλαν ώστε να οικοδομηθούν οι εθνικοί μύθοι. Ειδικά ως επικεφαλής της πρωτοβουλίας Οmnium Cultural, του Πολιτιστικού Κέντρου Μπορν, λίκνο του καταλανισμού, αλλά και ως ιδρυτής του εκδοτικού οίκου A Contra Vent (Με κόντρα άνεμο) φρόντιζε πάντοτε να ανασύρει από τη λήθη σελίδες της καταλανικής δημοσιογραφίας και ιδεολογίας που ταυτιζόταν με προσωπικότητες της ανεξαρτησίας, που εν γένει θεωρούνται αμφιλεγόμενες για τις υπερβολικές, συχνά ρατσιστικές, ξενοφοβικές, υπεροπτικές και έως φιλο-φρανκικές τους θέσεις (όπως οι δεδηλωμένα «αγαπημένοι» του Τζουζέπ Ντενκάνς, Ντανιέλ Καρδόνα, και οι «ούλτρας» αδελφοί Μικέλ και Τζουζέπ Μπαδία).

Όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει ...μπανιστήρι!

Τα σχέδια τους για συστράτευση στις ερχόμενες ευρωεκλογές ανακοίνωσαν σήμερα απ' τη Ρώμη ο αρχηγός της ακροδεξιάς Λέγκας Ματέο Σαλβίνι και η Μαρίν Λεπέν με την επωνυμία «Μέτωπο Ελευθερίας» και εξαπέλυσαν δριμεία επίθεση κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αιχμή για μια ακόμη φορά την κοινή αντιμεταναστευτική τους ατζέντα.

Η πολιτική αδυναμία ορισμένων "αριστερών" στη χώρα μας, οι οποίοι παρ' όλον ότι ισχυρίζονται ότι έχουν "σχέδια" και "προγράμματα" αδυνατούν να ανταγωνιστούν τις κυρίαρχες πολιτικές της ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων αποτυπώνεται σήμερα ως απωθημένη επιθυμία που αποζητά οποιοδήποτε τρόπο για να εκπληρωθεί. Αφού λοιπόν δεν μπορούν οι ίδιοι να "πηδήξουν" την ΕΕ, ικανοποιούνται κάνοντας μπανιστήρι στην ακροδεξιά που μπορεί και κάνει αυτό που θα ήθελαν οι ίδιοι να κάνουν...  Χαρακτηριστικό παράδειγμα το παρακάτω απόσπασμα που εκφράζει την κυρίαρχη γραμμή της ΛΑΕ:

«Αυτό, πάντως, που διακαώς επιθυμούμε ως Iskra είναι να ηττηθεί, καλύτερα να συντριβεί, το ευρωιερατείο των Βρυξελλών και της Γερμανικής ευρωζώνης μαζί με τη νεοφιλελεύθερη μονεταριστική ορθοδοξία του, έστω και αν αυτή η ήττα προέλθει από μια κυβέρνηση του Ιταλικού αστισμού με ξενοφοβικές τάσεις στο εσωτερικό της.»

(Από το κείμενο «Ιταλική κυβέρνηση, οι λεονταρισμοί και οι αυταπάτες» που δημοσιεύεται στο iskra.gr.)

Όμως επειδή αντιλαμβάνονται πως ίσως δημιουργηθούν αντιδράσεις για τον τρόπο εκπλήρωσης αυτής της "διακαούς επιθυμίας", προσπαθούν να τα συμμαζέψουν και τα κάνουν χειρότερα! Δεν βλέπουν πουθενά την ακροδεξιά" να πρωτοστατεί και βάζει την ατζέντα, αλλά «μια κυβέρνηση του Ιταλικού αστισμού με ξενοφοβικές τάσεις».

Δηλαδή οι όλες οι άλλες κυβερνήσεις στην Ιταλία δεν ήταν κυβερνήσεις του "Ιταλικού αστισμού"; Οι "ξενοφοβικές τάσεις" είναι αυτό που κάνει την διαφορά από τους πολιτικούς τους αντιπάλους; Στη Βραζιλία για παράδειγμα όπου δεν έχουν ζητήματα με τους μετανάστες και δεν κυριαρχούν οι "ξενοφοβικές τάσεις" στην πολιτική σκηνή, δεν υπάρχει κανένα θέμα και όλα πάνε μια χαρά;

Μα τι καθόμαστε τώρα και λέμε! Ποιά ακροδεξιά και συντηρητικές στροφές στην κοινωνία; Υπάρχει τέτοιος κίνδυνος; Μπα... Όπως λέει και ο Στάθης: «Ο ασθενής είναι νεκρός, αλλά τα νύχια του μεγαλώνουν ακόμα. Για τα νύχια συζητάμε…»

Μάλλον είχανε...

Πορεία για τον Ζακ Κωστόπουλο, Αθήνα 26/9/2018

Πορεία για τον Ζακ Κωστόπουλο, Αθήνα 26/9/2018
Κάμερα-επεξεργασία εικόνας: Άγγελος Καλοδούκας

Η συγκέντρωση μάζεψε κάπου 1000-1500 άτομα, είχε παλμό και συγκίνηση. Το σύνθημα που κυριάρχησε, και συνοψίζει κατά τη γνώμη μου την ουσία, ήταν:
«Στην Ομόνοια δεν έγινε ληστεία, μπάτσοι και αφεντικά κάναν δολοφονία!».
Αξίζει να σημειωθεί η (υγιής) αντίδραση του κόσμου στην προσπάθεια μιας πολύ μικρής ομάδας να δημιουργήσει τα γνωστά «επεισόδια». Ακούστηκε μαζικά το σύνθημα: «Έξω οι μάτσο από την πορεία»!

Προβατοτεχνική Ε.Π.Ε.

Αναδημοσίευση από το «sanejoker»

«Σ’ έναν ωκεανό από ψεύδη η αλήθεια μοιάζει κι εκείνη ψέμα.»
Τζορτζ Όργουελ (;)

«What did you dream?
It’s alright, we told you what to dream»
Welcome to the machine, Pink Floyd

~~~~~~~~~

Σίγουρα θα το ‘χετε δει κι εσείς. Στην εθνική από Λάρισα προς Θεσσαλονίκη, λίγο έξω από την Κατερίνη, υπάρχει μια τεράστια ταμπέλα: Προβατοτεχνική.

Εμείς, ως οικογένεια, το είχαμε δει πρώτη φορά πριν δύο χρόνια, αλλά δεν το σχολιάσαμε. Μόνο φέτος, καθώς γυρνούσαμε απ’ το Πήλιο, το επισήμανα στους άλλους δύο, γελάσαμε, κι αναρωτηθήκαμε τι πουλούσε.

«Μάλλον θα έχουν ειδικά εργαλεία σφαγής προβάτων», είπε ο οδηγός που διάβαζε Στίβεν Κινγκ.
«Μη γίνεσαι μακάβριος και πεζός», είπε η Ελένη απ’ το κάθισμα του συνοδηγού. «Μπορεί να φτιάχνουν… πρόβατα.»
«Τι εννοείς;»
«Ρομπότ πρόβατα.»
«Και σε τι θα χρησιμεύει ένα ρομποτοπρόβατο;»
«Αν έχεις ένα τέτοιο μες στο κοπάδι σώζει από λύκους και κλέφτες τα υπόλοιπα.»
«Έχει και ενσωματωμένα λέιζερ ή φλογοβόλα;»
«Μπορεί μόνο συναγερμό και κάμερες, μη γίνεσαι μακάβριος.»

Όμως την καλύτερη ιδέα την είχε ο Τηλέμαχος, στο πίσω κάθισμα.

«Ίσως να φτιάχνουν κανονικά πρόβατα», είπε.
«Δηλαδή;»
«Κλωνοποίηση.»
«Η κλωνοποίηση δεν επιτρέπεται στην Ελλάδα», του είπα. Η λογική φωνή του ενήλικα.
«Γι’ αυτό το λένε προβατοτεχνική κι όχι κλωνοποιητική», είπε ο Τηλέμαχος.

Είναι δώδεκα χρονών, σχεδόν έφηβος, κι όλη μέρα την περνάει στο youtube, κάτι ξέρει κι αυτός. Θα μπορούσαν να κλωνοποιούν πρόβατα -κι όχι μόνο. Θα μπορούσε να έχει δίκιο.

Η ιστορία θα τελείωνε εκεί, με λίγες αστείες υποθέσεις στον δρόμο για το σπίτι. Για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα κάτι τέτοιο. Όμως η τύχη -η κακή μου τύχη- τα ‘φερε αλλιώς.

Ο ΖΑΚ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Αναδημοσίευση από "dimart"

της Ελένης Κεχαγιόγλου

Αρνιόμουν πεισματικά από το πρωί να δω το βίντεο στο οποίο δύο άντρες κλοτσούν με μένος στο κεφάλι «έναν ναρκομανή», κατά το ρεπορτάζ, που επιχείρησε να κλέψει ένα κοσμηματοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας και, αντ’ αυτού, του έκλεψαν με αγριότητα τη ζωή. Προϊούσης της μέρας, ο «ναρκομανής» απέκτησε όνομα, έγινε ο Ζαχαρίας (Ζακ) Κωστόπουλος, ετών 33, ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, ομοφυλόφιλος και οροθετικός, ναρκομανής — κι εγώ κάμφθηκα και είδα το βίντεο. Πλημμύρισε έκτοτε το FB αναρτήσεις συγκλονισμένων ανθρώπων. Και είναι λες κι ακόμη και με την έξοδό του από τη ζωή ο νέος αυτός άντρας φρόντισε να στείλει ένα μήνυμα για το τι σημαίνει στίγμα και εγκατάλειψη στο περιθώριο της «χρηστών ηθών» ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής κοινωνίας όπου ο Αμβρόσιος χύνει χολή και ευφραίνει καρδίας «καλών χριστιανών» και πλήθος συμπολίτες μας εξακολουθούν τον 21ο αιώνα να ανατριχιάζουν και μόνο με την ύπαρξη των ομοφυλόφιλων, και τους προξενούν αηδία και τρόμο οι οροθετικοί.

Ο Ζακ Κωστόπουλος είχε την ατυχία των ταλαίπωρων αδέσποτων ζώων στην ελληνική επαρχία (ή στην επαρχία «Ελλάδα»), που χαιρέκακα τα κακοποιούν «καλοί οικογενειάρχες» ή σαδιστικά τα δολοφονούν με φόλες-μπριζόλες-με-γυαλιά για να αργοπεθαίνουν μες στον τρόμο και στον πόνο. Από μια βιτρίνα επιχείρησε και ο Ζακ να γλιτώσει, μάτωσε από τα γυαλιά της, πέθανε μες στον τρόμο, αφού πρώτα δέχτηκε κλοτσιές στο κεφάλι.

Τι κάνει "νιάου νιάου" στο ...ΠΟΝΤΙΚΙ;

Πριν μερικές μέρες δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, ένα κείμενο του Στάθη Σταυρόπουλου με τον τίτλο «Το ξέρει ο νεκρός;» με το παραπάνω συνοδευτικό σκίτσο που καταλήγει με την φράση: 
«Ο ασθενής είναι νεκρός, αλλά τα νύχια του μεγαλώνουν ακόμα. Για τα νύχια συζητάμε…»

Κουραστήκαμε πραγματικά για να αποκρυπτογραφήσουμε την πολυδιάστατη σκέψη του. Μιας και το κάναμε, για να μην πάει χαμένος ο κόπος μας αλλά και για να σας γλιτώσουμε από αντίστοιχες προσπάθειες, παρουσιάζουμε  συνοπτικά αυτό που πραγματικά θέλει να πει ο ποιητής, αντικαθιστώντας το τίτλο και το λεκτικό του σκίτσου με πιο κατανοητές εκφράσεις:  

«ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς»

(κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 8, 17-34)

Δηλώσεις φρονημάτων ζητά το υπουργείο Παιδείας

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Τάσου Κωστόπουλου

Είναι δυνατόν μια κυβέρνηση με υπουργούς Παιδείας της Αριστεράς ν’ αποδεικνύεται αντιδραστικότερη από μια κυβέρνηση με υπουργό Παιδείας της Ν.Δ.; Η ανοιχτή πληγή του μαθήματος των Θρησκευτικών αποδεικνύει ότι, δυστυχώς, κάτι τέτοιο ισχύει.

(κλικ για μεγέθυνση)

Η επιλογή (και) του σημερινού υπουργού Παιδείας να διατηρήσει άθικτο το καθεστώς απροκάλυπτου εκβιασμού γονέων και μαθητών που επέβαλε δύο μέρες πριν από τις εκλογές του 2015 ο Ανδρέας Λοβέρδος, αντί να επαναφέρει σε ισχύ την πολύ πιο φιλελεύθερη εγκύκλιο Αρβανιτόπουλου που ίσχυε επί κυβέρνησης Σαμαρά, υποχρεώνει κάθε Σεπτέμβριο χιλιάδες εφήβους και τους γονείς τους σε μια πανηγυρική δήλωση θρησκευτικών φρονημάτων, ακυρώνοντας στην πράξη ακόμη και την εκσυγχρονιστική τομή του 2000 που απάλειψε την εγγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες.

Για τη διαπίστωση αυτή, αρκεί μια ματιά στα έντυπα που υποχρεούνται να συμπληρώσουν οι γονείς των μαθητών που επιθυμούν να εξαιρεθούν από το επίμαχο μάθημα.