Υπάρχει διάκριση ανάμεσα στον “πατριωτισμό” και τον “εθνικισμό”;

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

«Η κρισιμότητα της διάκρισης μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού και η ανάγκη θωράκισης του λαού από την εθνικιστική χειραγώγηση προβάλλει σήμερα ως μια τρομερή έλλειψη. Είναι ένα ζωτικό πολιτικό καθήκον που παραμελήθηκε ή απορρίφθηκε και οι συνέπειές του είναι ολέθριες.»

Με αυτή την παράγραφο ξεκινά ένα κείμενο αντιπροσωπευτικό της “πατριωτικής” αριστεράς, με τον εύγλωττο τίτλο: «Είναι ασυγχώρητο τα πατριωτικά αντανακλαστικά του λαού να αφήνονται βορά στους αμερικανόδουλους εθνικιστές και φασίστες».

Ο χαρακτηρισμός «πατριωτικά αντανακλαστικά» παραπέμπει στην θεωρία της εξάρτησης του Ιβάν Παβλόφ. Ο «πατριωτισμός» λοιπόν θεωρείται ως ένα προϊόν «χειραγώγησης» και ζητούμενο είναι ποιός και πως θα τον χειραγωγήσει πολιτικά στην δεδομένη συγκυρία. Η “πατριωτική” αριστερά θεωρεί - και δεν είναι η μοναδική - εργαλείο γι' αυτή την χειραγώγηση το πολιτικό της πρόγραμμα. Χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα:

Όταν ο πατριωτισμός σήμερα υπαγορεύει:
– την αντίσταση στον ευρωατλαντικό άξονα (ΗΠΑ και ΕΕ) που καταδυναστεύει το λαό μας…
– την υπεράσπιση του εργαζόμενου λαού μας από τα εισαγόμενα, μνημονιακά, επιθετικά μέτρα που κάνουν εξοντωτική την εκμετάλλευση προς όφελος των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων…
– τη λαϊκή πάλη ενάντια στην καταστρατήγηση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος, ενάντια στην αντιδημοκρατική παραβίαση της λαϊκής βούλησης από το ευρωατλαντικό πρακτορείο και τους ντόπιους συνεργάτες-υποτακτικούς του…
και άλλα ωραία παρόμοια, για να καταλήξει:

τότε
…ποιος θα είχε την πολιτική τύφλωση να πει ότι πατριωτισμός και εθνικισμός είναι το ίδιο;
…ποιος θα είχε την πολιτική ανευθυνότητα να πει ότι σήμερα θα ήταν αμελητέο να γνωρίζει ο λαός τη διαφορά του πατριωτισμού από τον εθνικισμό;
…ποιος θα είχε την πολιτική μυωπία να πει ότι η ύπαρξη ενός λαϊκού πατριωτικού μετώπου δεν θα βοηθούσε στη συσπείρωση δυνάμεων στην πάλη κατά του ιμπεριαλισμού σε κάθε επίπεδο;
…ποιος θα είχε την πολιτική εμμονή να πει ότι (παρά τη θεωρητική αδυναμία, τον αντιδιαλεκτικό χαρακτήρα και την πασιφανή πρακτική αποτυχία του εγχειρήματος) εξακολουθεί ο αντικαπιταλισμός να είναι η βάση της δυνητικής λαϊκής συσπείρωσης;

Θα παραβλέψω λαθεμένη την ανάδειξη του πατρωτισμού ως αυτοτελούς κοινωνικού “υποκειμένου” το οποίο μάλιστα έχει την δυνατότητα να “υπαγορεύει” και πολιτικά προτάγματα, άποψη που καταγράφει η φράση «ο πατριωτισμός σήμερα υπαγορεύει:». Θα το εκλάβω ως σχήμα λόγου για να προχωρήσουμε σε θέματα, σχετικά με την πολιτική ταυτότητα, που το κείμενο συναρτά με τον αριστερό «πατριωτισμό».

Αν κοιτάξουμε τα στοιχεία που προβάλλονται ως ορισμός της πολιτικής ταυτότητας του πατριωτισμού (που τον διακρίνει από τον εθνικισμό), διαπιστώνουμε ότι όλα αυτά τα στοιχεί που τον συγκροτούν ίσχυαν - ίδια και απαράλλακτα – και την προηγούμενη περίοδο της επιβολής των μνημονίων. Όμως αυτός ο «αντιμπεριαλιστικός» και «αντικαπιταλιστικός» πατριωτισμός δεν κατάφερε να πετύχει απολύτως τίποτα. Πώς λοιπόν σήμερα, θα σηκώσει κεφάλι με τις ίδιες πολιτικές, που είναι ήδη ηττημένες;

Πρέπει όμως πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάτι άλλο:

Ποιός είναι ο νικητής;

Η «πατριωτική» αριστερά θεωρεί ότι κέρδισε ο ιμπεριαλισμός. Γιαυτό θυμάται το “γράμμα” του Ζαχαριάδη και καλεί τελικά να στηρίξουμε το ελληνικό κράτος, το οποίο ...«κινδυνεύει». Πράγματι, το κεφάλαιο είναι αυτός που έχει κερδίσει, με την επιβολή της βίαιης επέκταση της καπιταλιστικής σχέσης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό την εποχή των μνημονίων. Όμως ο πραγματικός νικητής είναι το κράτος, ο βασικός «υπεύθυνος» για την επιβολή αυτής της πολιτικής και την αναπαραγωγή της κυριαρχίας της κεφαλαιακής σχέσης στη χώρα μας. Η επικύρωση αυτής της νίκης καταγράφεται σήμερα στην εναγώνια - αλλά πολιτικά ανεπαρκή - προσπάθεια της πατριωτικής αριστεράς να διαχωριστεί από τον “εθνικισμό”. Αυτό είναι το «νέο» δεδομένο, η ενίσχυση του κράτους,  που καταγράφεται στην συγκυρία που ξεκίνησε με τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό και συνεχίζεται με την κυριαρχία στην πολιτική σκηνή του σκανδάλου Novartis.

Μια συνέντευξη με τον Γιάνη Βαρουφάκη

"Αυτό που λέω και ξαναλέω έχει να κάνει με το ότι το ενδιαφέρον ερώτημα δεν είναι τι θα έκανα τότε με αυτά που ξέρω σήμερα, αλλά τι θα έπρεπε να έχω κάνει διαφορετικά με αυτά που ήξερα τότε. Τρία είναι τα βασικά.

Πρώτον, δεν έπρεπε να υπογράψω εκείνη την αίτηση για την επέκταση της συμφωνίας, την 26η Φεβρουαρίου. Ήταν λάθος μου με δεδομένο ότι είχα ήδη αποκαλύψει την παγίδα που μας είχε στήσει η τρόικα με τον Χουλιαράκη εντός του υπουργείου. Βέβαια, βασιζόμουν στην υπόθεση εργασίας ότι με τον Τσίπρα ήμασταν ένα. Αν είχαμε μείνει ένα, και αυτό θα το είχαμε ξεπεράσει αλλά, τέλος πάντων, ήταν λάθος.

Δεύτερον, δεν έπρεπε να ήμουν τόσο μετριοπαθής απέναντι στους τροϊκανούς. Ήμουν διατεθειμένος να κάνω πολύ περισσότερους συμβιβασμούς από ό,τι εκείνοι ήταν διατεθειμένοι να εκτιμήσουν.

Τρίτο και πιο βασικό, θα έπρεπε να είχα προϊδεάσει τον κόσμο πολύ πιο πριν για αυτά που συνέβαιναν εντός. ΟK, ο υπουργός οικονομικών δεν μπορεί να μιλήσει πολύ ανοιχτά λόγω θέσης, αλλά η μόνιμα αισιόδοξη επωδός μου ότι η Ευρώπη θα βρει λύση, με την οποία προσπαθούσα να καταπραΰνω τα πνεύματα για να ηρεμήσουν και οι καταθέτες, ήταν τελικά λάθος”.

 Γιάνης Βαρουφάκης.

Παρουσιάζουμε εκτεταμένα αποσπάσματα από την συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη στο «oneman.gr». Ολόκληρη η συνέντευξη που αναφέρεται και σε άλλα θέματα, όπως το DiEM25 και το νέο κόμμα στην χώρα μας ΜΕΡΑ25, εδώ: «Ο Γιάνης Βαρουφάκης θα προτιμούσε να περάσει στρατοδικείο»

Το πρώτο εξάμηνο του 2015, η μορφή του Γιάνη Βαρουφάκη μάς είχε στοιχειώσει. Ήταν πάντα εκεί για να μας υποδηλώσει την παρουσία του. Σε όλα τα ΜΜΕ, σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του πλανήτη. Ως γνήσιο ποπ φαινόμενο, ο άλλοτε υπουργός Οικονομικών είχε φανατικούς φίλους (λίγους) και ακόμη πιο φανατικούς εχθρούς (πολλούς), οι οποίοι ακόμη και σήμερα τον δαιμονοποιούν και τον μισούν με θαυμαστή συνέπεια.

Τελικά ποιος είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης; Είναι ο νάρκισσος που ήθελε να προβάλει πάντα τον εαυτό του αδιαφορώντας για τις συνέπειες; Είναι αυτός που έπαιξε μία χώρα στα ζάρια για να ικανοποιήσει τη μονομανία του; Είναι ο ανεύθυνος, ο λαϊκιστής, ο άνθρωπος που φανταζόταν ότι θα βρίσκαμε λεφτά στα δέντρα; Μήπως πρόκειται για τον... δολοφόνο του Ιωάννη Καποδίστρια;

Ας σοβαρευτούμε. ΟΚ, σε σχεδόν δύο ώρες συνέντευξης δεν μπορείς να κωδικοποιήσεις όλες τις συμπεριφορές του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου, αλλά δεν μπορείς και να μην παρατηρήσεις πράγματα. Ε, λοιπόν τουλάχιστον ο Γιάνης δεν προσποιείται. Ξέρετε πολλούς πολιτικούς που θα έρχονταν μόνοι τους σε συνέντευξη οδηγώντας μοτοσικλέτα και απαντώντας σε όλα τα ερωτήματα χωρίς ίχνος ενόχλησης;

O Μέγας Αλέξανδρος είναι πολυεθνικός

Αναδημοσίευση από την"εφημερίδα των συντακτών"

του Περικλή Κοροβέση

Αύριο στις 2 η ώρα στην πλατεία Συντάγματος θα δούμε ένα μεγαλειώδες χολιγουντιανό θέαμα. Παίχτηκε δύο φορές στη Θεσσαλονίκη και η ζηλιάρα η Αθήνα δεν μπορούσε να μείνει πίσω. Θα επαναλάβει το ίδιο θέαμα που είδαμε το 1992 ανανεωμένο, αυτή τη φορά και με αριστερούς πρωταγωνιστές με ανοιχτές απόψεις, που κατάλαβαν πως η εθνικοφροσύνη δεν πρέπει να αφήνεται να την εκμεταλλεύεται η Ακροδεξιά.

Δικαιούνται να την εκμεταλλευτούν και αυτοί. Το θέμα είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Το Χόλιγουντ, βέβαια, είχε προηγηθεί από το 1955 με την ομώνυμη ταινία με σκηνοθέτη τον Ρόμπερτ Ρόσεν και πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Είναι γνωστό πως ανά τους αιώνες, κάθε φορά που εμφανίζεται ο Μέγας Αλέξανδρος, στερούμενος κοπιράιτ, έχει την ερμηνεία που θέλει ο καθένας.

Εδώ ο συμπατριώτης μας είναι σαν καουμπόης, ο Δαρείος ραντσέρης, ενώ ο Πώρος από βασιλιάς των Ινδών γίνεται φύλαρχος Ινδιάνων. Ακόμα μια θεμιτή εκδοχή του μύθου του στρατηλάτη.

Γιατί θεμιτή αυτή η προσέγγιση: Αν σε κάποιο από αυτά τα συλλαλητήρια-θεάματα για τον Μακεδόνα, εμφανιζόταν κάποιος καουμπόης-Μέγας Αλέξανδρος θα τον λίντσαραν. Σε μας η ενδυματολογία είναι καθορισμένη. Το θεμιτό εδώ προέρχεται από τους δύο Μεγαλέξανδρους που υπάρχουν.

Σε επίσημη κυκλοφορία το ψηφιακό νόμισμα της Βενεζουέλας “Petro”

Αναδημοσίευση από το "prensa-rebelde"

"Γεννιέται το Petro και θα έχουμε απόλυτη επιτυχία για την ευημερία της Βενεζουέλας", δήλωσε ο Πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο, αναφερόμενος στο ηλεκτρονικό νόμισμα.

Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας κυκλοφόρησε επίσημα το κρυπτονόμισμα (ψηφιακό) El Petro, που υποστηρίζεται από πετρελαϊκούς πόρους, με στόχο να ανοίξει μια νέα οικονομική εποχή στο έθνος, μετέδωσε το Τelesur μέσω της ηλεκτρονικής του έκδοσης.

Ο αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας Τάρεκ Ελ Αϊσάμι, ξεκίνησε τη διαδικασία προπώλησης του κρυπτονομίσματος της Βενεζουέλας, τις πρώτες πρωινές ώρες. Από τις 20 Φεβρουαρίου θα είναι διαθέσιμο το εγχειρίδιο απόκτησης και εμπορίας του Petro και θα ξεκινήσει η προπώληση των 82,4 εκατομμυρίων μονάδων του κρυπτονομίσματος.

Η Δημοκρατία της Μακεδονίας έχει όνομα, ας τελειώνουμε και με το παρατσούκλι

Ανακοίνωση του  «ΔΙΚΤΥΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ»

Ήδη από το 1991-92, όταν ξέσπασε η κρίση για την ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η άποψή μας ήταν ότι η γειτονική χώρα έπρεπε να αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα, αυτό το οποίο το ελληνικό κράτος είχε αποδεχτεί πριν από δεκαετίες όταν η Μακεδονία αποτελούσε αυτόνομη δημοκρατία στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας. Θεωρούσαμε ότι για όλη την εθνικιστική διένεξη που προέκυψε την ευθύνη είχε η Ελλάδα, η οποία, με πρωταγωνιστή τον τότε υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, καλλιέργησε πολεμικό κλίμα, με θηριώδη συλλαλητήρια, εμπρηστική προπαγάνδα από τα ΜΜΕ, ακόμα και σχέδια διαμελισμού της γειτονικής χώρας από κοινού με την… ομόδοξη Σερβία. Για αυτή τη θέση μας υποστήκαμε συλλήψεις, διώξεις, δίκες και καταδίκες, όπως και άλλες αριστερές οργανώσεις (ΟΑΚΚΕ, ΣΕΚ). Επρόκειτο για έναν απολύτως επιθετικό εθνικισμό εκ μέρους του ελληνικού κράτους, ο οποίος εκτός από τις προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες είχε και αντίστοιχες οικονομικές, όπως αποδείχθηκε από την ιμπεριαλιστική οικονομική διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου όχι μόνο στη Δημοκρατία της Μακεδονίας αλλά και στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες.

Κέρδισαν αυξήσεις και ελεύθερο χρόνο

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη και αυτό φαίνεται να το γνωρίζουν πλέον καλά οι Γερμανοί εργάτες μετάλλου που νωρίτερα αυτήν την εβδομάδα κέρδισαν από τους εργοδότες τους λιγότερη εργασία και περισσότερες ελεύθερες ώρες για την προσωπική τους ζωή.

Σε μια συμφωνία-ορόσημο για την εργατική τάξη (η οποία ήρθε έπειτα από επίπονες διαπραγματεύσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις) το μεγαλύτερο εργατικό συνδικάτο της Γερμανίας IG Metal εξασφάλισε για τα 2,3 εκατομμύρια μέλη του 28 ώρες εργασίας εβδομαδιαίως αντί των 35 που ισχύουν σήμερα και αυξήσεις μισθών μεγαλύτερες του 4%.

Ο Λαφαζάνης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια...

( ένα σχόλιο για το κείμενο του iskra.gr:

Τσίπρας, Βαρουφάκης, Λαφαζάνης και η κυβέρνηση του Γενάρη 2015 )

Το κείμενο ξεκινά με την παρακάτω πρόταση:

Μας τα θύμισε, δυστυχώς (ή ευτυχώς;) ο Eric Toussaint στο άρθρο του: «Η μαρτυρία του Γιάνη Βαρουφάκη συντριπτική κατά του ίδιου του εαυτού του», τα όσα ομολογεί ο Γιάνης (με το ένα «ν») στο βιβλίο του ότι έπραξε βυσσοδομώντας κατά του Παν. Λαφαζάνη.

Το ύφος και το ήθος του κειμένου όμως άλλο πράγμα δείχνει. Η δικαιολογία της επαναφοράς στο προσκήνιο κάποιων ξεχασμένων αναμνήσεων με αφορμή το κείμενο του Eric Toussaint, είναι πρόφαση. Ο συντάκτης του κειμένου προσπαθεί να κρύψει όχι μόνον δημόσια, αλλά και από ίδιο του τον εαυτό, τους φόβους του απέναντι στο νέο κόμμα, το ΜΕΡΑ25, το οποίο εξαγγέλθηκε πριν μερικές μέρες.

Η θέση του κειμένου , όπως και το σύνολο της αρθρογραφίας (αναλυτικά εδώ) του iskra.gr για τον Γιάνη Βαρουφάκη συνοψίζεται σε μια φράση: Ο Βαρουφάκης ένα τίποτα που δεν αξίζει ν' ασχοληθεί κανείς σοβαρά μαζί μου. Υποστηρίζοντας αυτή την θέση, μπορείς μετά να δηλώσεις ότι φοβάσαι ένα τίποτα; Δεν μπορείς! Γιαυτό λοιπόν χρειάζεται ένας τρίτος, ο Eric Toussaint, να βάλει τα πράγματα στην θέση τους...

Σαν σήμερα 16 Φεβρουαρίου του 1942 ιδρύεται ο ΕΛΑΣ

Η παραδοσιακή Αριστερά ήταν πάντα αποστασιοποιημένη ή εχθρική απέναντι στις εξεγέρσεις. Το άγνωστο που κρύβουν μέσα τους δεν χωράει στα καλούπια των συντεταγμένων αγώνων που οραματίζεται. Αυτή η Αριστερά, συχνά προβάλει ως «σχέδιο» συντεταγμένου αγώνα, ένα νέο ΕΑΜ. Όμως αυτή η "επαναφορά" του ΕΑΜ στις τωρινές συνθήκες, παραποιεί την ιστορία γιατί ξεριζώνει την ψυχή του, τον ΕΛΑΣ. Το ΕΑΜ χωρίς τον ΕΛΑΣ θα ήταν ένα άδειο πουκάμισο, χωρίς σώμα.

Το ΕΑΜ ηττήθηκε στην Βάρκιζα, και δεν ηττήθηκε στρατιωτικά, αλλά πολιτικά...

Βλέποντας από το κινητό τα τουρκικά πλοία να κάνουν βόλτες στα Ίμια..

Και το όνομα του νέου κόμματος είναι...

Αναδημοσίευση από το "yanisvaroufakis.eu"

Έχουμε λευκό καπνό! Το κόμμα του DiEM25 στην Ελλάδα βαπτίστηκε από τα μέλη του κινήματός μας, με την συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας, ένα μήνα σχεδόν πριν την Ιδρυτική Συνδιάσκεψη (Δευτέρα 26η Μαρτίου στην Αθήνα). Όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες μας αποφάσεις, στην ψηφοφορία συμμετείχαν μέλη μας απ’ όλη την Ευρώπη. Αυτό άλλωστε είναι το «διαφορετικό» που φέρνει το DiEM25 στη πολιτική ζωή της Ελλάδας και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών: τον αυθεντικά ριζοσπαστικό, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό διεθνισμό που, εντός του κινήματός μας τουλάχιστον, έχει ήδη γίνει πραγματικότητα.

Και το όνομα αυτού; Το κόμμα των υπεύθυνα και ρεαλιστικά ανυπάκουων ελλήνων ευρωπαϊστών θα ονομάζεται:

ΜέΡΑ25 – Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής