Γερμανία: Η ακροδεξιά ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις – τρίτο κόμμα η AfD

 Απώλειες και για τα δύο μεγάλα κόμματα και άνοδο του ακροδεξιού κόμματος (AfD) καταγράφει η τελευταία δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Infratest dimap για λογαριασμό του πρωινού μαγκαζίνο του πρώτου καναλιού της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης ARD που παρουσιάζεται την Παρασκευή ενόψει των εκλογών της 24ης Σεπτεμβρίου. Σύμφωνα με τα ευρήματα της δημοσκόπησης, οι Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές (CDU/CSU) χάνουν μία μονάδα από την προηγούμενη καταγραφή πριν από δύο εβδομάδες και συγκεντρώνουν 38%, ενώ οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) χάνουν δύο μονάδες και περιορίζονται στο 22%.

Τρίτο κόμμα αναδεικνύεται η AfD με 10% (+2), ενώ ακολουθούν η Αριστερά (Die Linke), η οποία παραμένει σταθερή στο 9%, όπως και οι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP), οι οποίοι όμως κερδίζουν μία μονάδα από την τελευταία δημοσκόπηση. Οι Πράσινοι εμφανίζονται σταθεροί στο 8%.

Στο ερώτημα, «Με ποιό θέμα θα πρέπει να ασχοληθεί κατά προτεραιότητα η επόμενη κυβέρνηση», το προσφυγικό και η ενσωμάτωση των προσφύγων φαίνεται να είναι το ζήτημα που απασχολεί περισσότερους Γερμανούς, ενώ έπονται η κοινωνική δικαιοσύνη (καταπολέμηση της φτώχειας, φορολόγηση των πλουσίων), η εσωτερική ασφάλεια (τρομοκρατία, εγκληματικότητα), η τήρηση των προεκλογικών υποσχέσεων και η διαφάνεια, η παιδεία, η κλιματική αλλαγή και το συνταξιοδοτικό.

Οι «αλήθειες» του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου για ένα «φαντασιακό» γεγονός...

Ας το θυμόμαστε: η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε στα μέσα Ιούλη του 2015, με την υπογραφή δηλαδή της περίφημης «συμφωνίας»: έγινε τον Αύγουστο, με την αιφνιδιαστική προκήρυξη των εκλογών από τον πρωθυπουργό – όταν δηλαδή η κυβέρνηση κατάπιε απροσχημάτιστα το κόμμα. Και το μάθημα-πάθημα που δεν τελείωσε έκτοτε, είναι το πόσο εύκολα πέρασε το πραξικόπημα των έξω στο εσωτερικό: πώς, με σημερινούς όρους, η αποτυχία αυτή θα πάψει να θεωρείται μοίρα κάθε εκδοχής Αριστεράς, όταν αυτή πάει να δει λίγο πιο πέρα από τη σκιά της.

(Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι «εμείς τα λέγαμε» ή ότι «οι εργάτες μπορούν και χωρίς Αριστερά»: χωρίς κόμμα, σε απόσταση ασφαλείας από τους «θεσμούς» που κατάπιαν και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά από την κριτική ενός ολόκληρου 20ού αιώνα στον «αυθόρμητο» οικονομισμό, ως και τις σημερινές στρατηγικές αναζητήσεις, υπάρχει επίσης σοβαρή και πλούσια σκέψη, που δεν μπορεί να αγνοηθεί).

(Από το «Το μάθημα της 20ής Αυγούστου δεν τελείωσε ακόμα», του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου)

Ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος αναφέρεται σε μια κατ' ευφημισμόν διάσπαση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την υπογραφή της περίφημης «συμφωνίας» και την ακύρωση του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχασε ένα μεγάλο μέρος των κοινωνικών του ερεισμάτων. Η απώλεια αυτή καταγράφηκε και με αθρόες αποχωρήσεις και μαζική αποστασιοποίηση από τις κομματικές διαδικασίες. Εξάλλου ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά δεν λειτουργούσε ως κόμμα από την στιγμή που ανήλθε στην κυβερνητική εξουσία, παρά μόνον για να επικυρώνει τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες και να κάνει τον νεροκουβαλητή της κυβέρνησης. Με την προκήρυξη των εκλογών του Σεπτέμβρη υπήρξε “άτακτη αποχώρηση” των οργανωμένων μελών συνιστωσών του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες βρέθηκαν απομονωμένες και χωρίς οπαδούς εντός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οι “διασπάσεις” καταγράφονται με κάποια μορφή αντιπαράθεσης εντός των κομματικών διαδικασιών και αποτυπώνουν το αποκρυστάλλωμα αυτής της διαπάλης. Τέτοια αντιπαράθεση με μαζικά χαρακτηριστικά δεν υπήρξε εντός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Τα μάζεψαν λοιπόν τελευταίοι και καταϊδρωμένοι και αποχώρησαν (με μικρές ή μεγάλες απώλειες), χωρίς να δώσουν καμία ουσιαστική μάχη...

Είναι κακό στο πάρκο να χτίζεις ουρανοξύστες

Φωτορεαλιστική απεικόνιση του Ελληνικού μετά την ολοκλήρωση των έργων της Lamda Development

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

της Χαράς Τζαναβάρα

Το πολυαναμενόμενο μητροπολιτικό πάρκο στην «καρδιά» του παλιού αεροδρομίου στο Ελληνικό στην ουσία θα αποτελεί την... αυλή των προβλεπόμενων υψηλών κτιρίων, που θα φτάνουν έως και τα 200 μέτρα και με την προτεινόμενη διάταξή τους γύρω από τις ζώνες πρασίνου θα περιορίζουν την επίδραση της θαλάσσιας αύρας προς τις γύρω οικιστικές περιοχές, αλλά και τη θέα προς τον Σαρωνικό.

Είναι μία από τις βασικές διαπιστώσεις της Επιτροπής Αγώνα για το μητροπολιτικό πάρκο Ελληνικού και του Εξωραϊστικού Πολιτιστικού Συλλόγου Κάτω Ελληνικού, που κατατέθηκαν στο πλαίσιο της διαβούλευσης για τη Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και του Σχεδίου Χωρικής Ανάπτυξης για τον μεγαλύτερο αδόμητο χώρο στο πολεοδομικό συγκρότημα της πρωτεύουσας.

Πολυμελής ομάδα ειδικών μελέτησε το ογκώδες υλικό που ετοίμασε η Lamda Development και κατέθεσε ένα κείμενο 100 σελίδων με το οποίο απορρίπτει βασικές επιλογές των επενδυτικών σχεδίων.

Κοντονίδες - Λαφαζάνιδες: 1 - 0

Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις πολλές φορές δεν κρίνονται στο "άσπρο - μαύρο" αλλά στις γκρίζες ζώνες...

 

Το εξώφυλλο της ΑΥΓΗΣ 

Τα κείμενα του iskta.gr που θυμίζουν το γνωστό ανέκδοτο του Τοτού με το σκουλήκι, το οποίο...

1. Ο Κοντονής, η “ανανεωτική Αριστερά”, ο “ευρωκομμουνισμός” και το άνευ ορίων θράσος
2. Όταν ο Στάλιν… «σώζει» αντιπολίτευση και κυβέρνηση
3. Το “Εσθονικό” εμπόριο εσωτερικής κατανάλωσης Τσίπρα και Κοντονή

Εντάξει, είναι γνωστό το ποιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η συνεχής επανάληψη του ότι "υπάρχει στην χώρα είναι μια μνημονιακή, κάτω από την Γερμανική μπότα, χούντα. Ένας βαθύς ολοκληρωτισμός που στο όνομα του ευρώ, του χρέους και μιας παραδομένης ολιγαρχίας του πλούτου, καταστρέφει και λεηλατεί τον τόπο.", δεν συγκροτεί πολιτική παρέμβαση. Θυμίζουν περισσότερο την εκκλησιαστική πρακτική που αποτυπώνεται στην παροιμία "το πολύ το «κύριε ελέησον» το βαριέται και ο παπάς..."

Η Αμερική χρωστάει 1,15 τρισ. στην Κίνα

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Για ακόμη μία φορά η Κίνα έγινε ξανά ο πρώτος πιστωτής των Ηνωμένων Πολιτειών κατέχοντας μεγαλύτερο μέρος του αμερικανικού κρατικού χρέους από οποιαδήποτε άλλη χώρα, σε μία περίοδο κατά την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ έχει ξεκινήσει τον πόλεμο κατά του Πεκίνου.

Συγκεκριμένα, λίγες μέρες αφού ο Αμερικανός πρόεδρος καταλόγισε στην ηγεσία της Κίνας «αθέμιτες εμπορικές πρακτικές», το υπουργείο Οικονομικών κατατάσσει την ασιατική χώρα στη θέση του μεγαλύτερου ξένου πιστωτή των ΗΠΑ για το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων εννέα ετών.

Ο Κώστας Λαλιώτης σε ειδική αποστολή ή θερινές ονειρώξεις συριζέων και των «φίλων» τους;

( ένα σχόλιο με αφορμή το κείμενο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου στο UNFOLLOW:

«Οι ειδικές αποστολές του Κώστα Λαλιώτη» )

Ένα κείμενο/πολιτική παρέμβαση του Κώστα Λαλιώτη με αφορμή την 21η επέτειο του θανάτου του Ανδρέα Παπανδρέου. στο thecaller.gr αναδημοσιεύτηκε στην “εφημερίδα των συντακτών” και σε άλλα ΜΜΕ, σχολιάστηκε ευρύτερα σε σχέση με τις εξελίξεις στην πολιτική σκηνή και τους πολιτικούς σχεδιασμούς για τις επόμενες εκλογές.

Την ίδια μέρα που δημοσιεύεται το κείμενο του Λαλώτη δημοσιεύεται ένα άλλο κείμενο ( μήπως τυχαία; ) στο “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ”, χωρίς όμως καμία αναφορά στον Κώστα Λαλιώτη με τον εύγλωττο τίτλο: Γιατί ο Τσίπρας θέλει τώρα... μόνο ΠΑΣΟΚ. Ο συντάκτης μάλιστα επικαλείται “έγκυρες” πηγές από μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ για να προσδώσει κύρος στις “αποκαλύψεις” του και καταλήγει σε ανάλογα συμπεράσματα με αυτά που εκφράζουν αρκετοί σχολιαστές για την πολιτική σκοπιμότητα/αξία που έχει η "παρέμβαση" Λαλιώτη.

Όπως διαπιστώνεται, πάνω από την χώρα πλανιέται το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Όμως αυτό το φάντασμα δεν το έφερε τώρα ο Κ. Λαλιώτης ούτε οι πρόσφατοι σχεδιασμοί των επιτελείων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Το έφερε ο ίδιος ο Α. Τσίπρας με την ακύρωση του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ. Τότε αρκετός κόσμος έκανε μια απλή σκέψη: Αν στην θέση του Α. Τσίπρα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, οι εξελίξεις θα ήταν διαφορετικές...

Η ιστορία του Μεξικανού ψαρά

Σε ένα παραθαλάσσιο μεξικάνικο χωριό ένας Αμερικανός πλησιάζει έναν ντόπιο που κάθεται στην προβλήτα. “Με τι ασχολείσαι;” τον ρωτά. “Είμαι ψαράς.” Απαντά.-“Θα ναι μια δύσκολη δουλεία Πόσες ώρες την ημέρα δουλεύεις;” -“Να σηκώνομαι το πρωί ρίχνω τα δίχτυα, περίπου τρεις ώρες, γυρίζω σπίτι τρώω κάνω σιέστα με τη γυναίκα μου το απόγευμα παίζω με τα εγγόνια μου και το βραδάκι πάω και πίνω μπύρες με τους φίλους μου.” -Και γιατί δεν δουλεύεις τις διπλάσιες ώρες;” -“Για πιο λόγο;”-“Για να πάρεις μια μεγαλύτερη βάρκα”-“Για πιο λόγο;”- “για να ανοίξεις ένα παράρτημα στην πρωτεύουσα” -“Για πιο λόγο;” -“Για να μπορείς μετά να έχεις έναν αντιπρόσωπο στις ΗΠΑ” – “Για ποιο λόγο;” -“Για να μπορείς μετά να πάρεις σύνταξη και να έρθεις εδώ να ξυπνάς το πρωί να ρίχνεις τα δίχτυα, να γυρίζεις σπίτι να κάνεις σιέστα με τη γυναίκα σου, το απόγευμα να παίζεις με τα εγγόνια και το βράδυ να πίνεις μπύρες με τους φίλους σου”.

απόσπασμα από το:

Carlos Taibo:“Αποανάπτυξη και Κατάρρευση”

ΤΑΞΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΣΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Για τη κρίση στη Βενεζουέλα και την εκλογή της συντακτικής Συνέλευσης, παραθέτω το παρακάτω άρθρο του Valerio Evangelisti που μετέφρασα από το Carmilla, έναν ιστότοπο για τη λογοτεχνία, το φαντασιακό και τη κουλτούρα της αντίθεσης στην Ιταλία. Μια πολύ ενδιαφέρουσα παράθεση της διαχρονικής εξέλιξης του Τσαβικού Μπολιβαρισμού στη Βενεζουέλα και της πρόσφατης πολιτικής και θεσμικής της κρίσης. Και μια κάποια εμβάθυνση στη φύση του εμφυλίου πολέμου που κορυφώνεται σε αυτή τη χώρα. Διότι το ερώτημα του κατά πόσο είναι ακόμα υπερασπίσιμος ο Τσαβικός Μπολιβαρισμός από επαναστατική σκοπιά, δεν αφορά πλέον τους Βενεζουελάνους-ες, οι οποίοι-ες με τη μια ή την άλλη έννοια έχουν ήδη κάνει τις επιλογές τους, μαχόμενοι από τη μια μεριά ή από την άλλη, σε ένα πόλεμο που δεν επιδέχεται πια εναλλακτικών. Αφορά εμάς, που είμαστε στην απέξω και έχουμε ακόμα το επιφανειακό πλεονέκτημα να μπορούμε να θέτουμε τέτοια ερωτήματα.

Κώστας Παπακώστας

ΤΑΞΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΣΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Για να ξεκαθαρίσουμε αμέσως τα πράγματα, δεν λαμβάνω καθόλου υπ’ όψιν μου τα επιχειρήματα όσων λένε ότι στη Βενεζουέλα, με το σχηματισμό της Συντακτικής Συνέλευσης διακυβεύεται η επιβίωση της δημοκρατίας. Ειδικά όταν το λένε αυτοί, που σχεδόν είκοσι χρόνια ως τώρα υποστήριζαν ότι στη χώρα ευδοκιμεί μια δικτατορία. Η δημοκρατία διακυβεύεται, αλλά όχι εξ αιτίας των διαδικασιών της Συντακτικής Συνέλευσης.

Λεωνίδας Βατικιώτης: H Google, o Τραμπ και η Αριστερά

Το 1936, ο Vladimir Lukyanov κατασκεύασε έναν αναλογικό υπολογιστή νερού, τον πρώτο ικανό για επίλυση μερικών διαφορικών εξισώσεων. Συνίστατο από μια σειρά διαμερισμάτων, διασυνδεδεμένων μεταξύ τους μέσω σωληνώσεων. Ο ρυθμός ροής νερού μεταξύ των σωλήνων συνιστούσε τη διενέργεια μαθηματικών πράξεων και η στάθμη του νερού στα διάφορα διαμερίσματα -με ακρίβεια χιλιοστού- αντιπροσώπευε τα αριθμητικά αποτελέσματα. Οι υπολογιστές νερού χρησιμοποιούνταν ευρέως στη Σοβιετική Ένωση για μοντελοποιήσεις μεγάλης κλίμακας, μέχρι και τη δεκαετία του 1980. Who knew! Υπάρχουν και εναλλακτικές στα ηλεκτρονικά bits. 

Ο Λεωνίδας Βατικιώτης στο κείμενό του «Μηχανή λογοκρισίας κι όχι εγγυητής της ισότητας η Google» με αφορμή δυο περιστατικά: α) Την απόλυση ενός ρατσιστή μηχανικού β) Το γεγονός ότι μειώθηκαν οι επισκέψεις σε ορισμένες ηλεκτρονικές σελίδες αριστερής εναλλακτικής ενημέρωσης μετά από την αναθεώρησή των αλγορίθμων αναζήτησης που έγινε τον Απρίλιο με στόχο να πάψουν να διαδίδονται ψευδείς ειδήσεις, θεωρίες συνωμοσίας και περιεχόμενο χαμηλής ποιότητα, επιχειρεί να βγάλει πολιτικά συμπεράσματα, αλλά και να ερμηνεύσει την σύγκρουση ανάμεσα στην «Κοιλάδα της Σιλικόνης» και τον Τραμπ. Αντιπροσωπευτικό της λογικής του στο παρακάτω απόσπασμα:

Η αυξημένη ευαισθησία που επέδειξε η Google απέναντι στον εργαζόμενό της δείχνοντάς του την πόρτα της εξόδου δεν μπορεί να ερμηνευθεί μόνο στη βάση της μαχητικής στράτευσής της στο στρατόπεδο του φιλελεύθερου κατεστημένου, μαζί με όλους σχεδόν τους τεχνολογικούς γίγαντες και με μοναδικές εξαιρέσεις την Uber και την Tesla. Μια στράτευση που κορυφώθηκε όταν η Κοιλάδα της Σιλικόνης προσέφυγε εναντίον της απόφασης του Τραμπ τον Ιανουάριο να απαγορεύσει τη βίζα στους υπηκόους επτά μουσουλμανικών κρατών.

Μέτρο που τίναζε στον αέρα τον κλάδο της πληροφορικής των ΗΠΑ ο οποίος στηρίζεται στην ικανότητά του να τραβά σαν μαγνήτης τα πιο λαμπρά μυαλά του κόσμου: Από το Πακιστάν μέχρι το Μεξικό.

Και συμπληρώνει:

Επομένως, λόγοι συμφέροντος κι όχι λόγοι αρχής έχουν ωθήσει την Google να πρωτοστατεί στην διαπάλη που διεξάγεται στο εσωτερικό των ΗΠΑ απέναντι στο Τραμπ. Το οικονομικό της συμφέρον βρίσκεται πίσω και από την μάχη που δίνει για τα δικαιώματα των γυναικών, όσο καθολική κι αν είναι η αποστροφή απέναντι σε θεωρίες βιολογικού ντετερμινισμού. 

Όμως, αυτό το γνωρίζουμε απ' την εποχή που εμφανίστηκε ο καπιταλισμός κάθε καπιταλιστής μικρός ή μεγάλος σε κάθε χώρα του κόσμου, οι «λόγοι συμφέροντος» είναι αυτά που τον ωθούν στις πράξεις τοu.Το κείμενο καταλήγει:

- Σε αυτό το βωμό θυσιάστηκε ο 28χρονος μηχανικός…

-  Μήπως λοιπόν θα πρέπει να στενοχωρηθούμε γιατί απέλυσε ένα ρατσιστή η Google; Να κάνουμε καμιά “επιτροπή συμπαράστασης” και να ζητάμε την επαναπρόσληψή του;

Οι «μισές αλήθειες» του Γιάνη Βαρουφάκη και οι άλλες ...μισές του «δρόμου της αριστεράς»

Δεν είναι η εμμονή το πραγματικό του λάθος. Είναι η αδυναμία να βγει το πραγματικό συμπέρασμα της περιόδου. Ο παράγοντας λαός, η προετοιμασία, η καταλυτική του παρουσία στις εξελίξεις λείπει από την εξίσωση του Βαρουφάκη. Αντίθετα επανέρχονται στο προσκήνιο, με την ευκαιρία των επόμενων εκλογών, όποτε αυτές και αν γίνουν, οι ίδιες αυταπάτες. Διαιωνίζεται η λογική της ανάθεσης και η μη προετοιμασία και συμμετοχή των απλών, καθημερινών ανθρώπων. Διαιωνίζεται η αυταπάτη ότι δήθεν αποφασισμένες ηγεσίες μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Αυτή η πολιτική ηττήθηκε. Αυτή η ευκαιρία χάθηκε. Και ο Γιάνης την επαναφέρει με την ανετιά ενός ικανότατου περφόμερ…

( απόσπασμα από το άρθρο στο δρόμο της αριστεράς: «Οι μισές αλήθειες του Γιάνη Βαρουφάκη» )

1. Πράγματι «η λογική της ανάθεσης και η μη προετοιμασία και συμμετοχή των απλών, καθημερινών ανθρώπων.» είναι ένα σημαντικό συμπέρασμα που αφορά στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβερνητική εξουσία. Όμως αφορά τον όλο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εκείνης της περιόδου και όχι τον Γιάνη Βαρουφάκη ως υπουργό της κυβέρνησης «πρώτη φορά αριστερά». Ο διαχωρισμός “κόμματος” και “κράτους” είναι ανύπαρκτος για τον συντάκτη του κειμένου. 

 Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα άρχισε πολύ νωρίς να εγκαταλείπει την λογική που επικαλείται το κείμενο, πολύ πριν αποκτήσει ο Γ. Βαρουφάκης κάποια σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι κομματικές ευθύνες που βαραίνουν τις “συνιστώσες” του δεν συγκρίνονται με τις κυβερνητικές ευθύνες του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος δεν είχε κομματική δράση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε προεδρικεντρικό κόμμα με την δική τους ευθύνη. Με δική τους ευθύνη επίσης καταργήθηκε η διάκριση ανάμεσα στο κόμμα και την κυβέρνηση. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;