Οι «μισές αλήθειες» του Γιάνη Βαρουφάκη και οι άλλες ...μισές του «δρόμου της αριστεράς»

Δεν είναι η εμμονή το πραγματικό του λάθος. Είναι η αδυναμία να βγει το πραγματικό συμπέρασμα της περιόδου. Ο παράγοντας λαός, η προετοιμασία, η καταλυτική του παρουσία στις εξελίξεις λείπει από την εξίσωση του Βαρουφάκη. Αντίθετα επανέρχονται στο προσκήνιο, με την ευκαιρία των επόμενων εκλογών, όποτε αυτές και αν γίνουν, οι ίδιες αυταπάτες. Διαιωνίζεται η λογική της ανάθεσης και η μη προετοιμασία και συμμετοχή των απλών, καθημερινών ανθρώπων. Διαιωνίζεται η αυταπάτη ότι δήθεν αποφασισμένες ηγεσίες μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Αυτή η πολιτική ηττήθηκε. Αυτή η ευκαιρία χάθηκε. Και ο Γιάνης την επαναφέρει με την ανετιά ενός ικανότατου περφόμερ…

( απόσπασμα από το άρθρο στο δρόμο της αριστεράς: «Οι μισές αλήθειες του Γιάνη Βαρουφάκη» )

1. Πράγματι «η λογική της ανάθεσης και η μη προετοιμασία και συμμετοχή των απλών, καθημερινών ανθρώπων.» είναι ένα σημαντικό συμπέρασμα που αφορά στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβερνητική εξουσία. Όμως αφορά τον όλο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εκείνης της περιόδου και όχι τον Γιάνη Βαρουφάκη ως υπουργό της κυβέρνησης «πρώτη φορά αριστερά». Ο διαχωρισμός “κόμματος” και “κράτους” είναι ανύπαρκτος για τον συντάκτη του κειμένου. 

 Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα άρχισε πολύ νωρίς να εγκαταλείπει την λογική που επικαλείται το κείμενο, πολύ πριν αποκτήσει ο Γ. Βαρουφάκης κάποια σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι κομματικές ευθύνες που βαραίνουν τις “συνιστώσες” του δεν συγκρίνονται με τις κυβερνητικές ευθύνες του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος δεν είχε κομματική δράση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε προεδρικεντρικό κόμμα με την δική τους ευθύνη. Με δική τους ευθύνη επίσης καταργήθηκε η διάκριση ανάμεσα στο κόμμα και την κυβέρνηση. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;

2. Όμως οι λόγοι που η χώρα οδηγήθηκε στο 4ο μνημόνιο δεν οφείλεται στο γεγονός ότι δεν επικράτησε η “η λογική της ανάθεσης και η μη προετοιμασία και συμμετοχή των απλών, καθημερινών ανθρώπων” στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Το θέμα του χρέους και των μνημονίων είναι ζητήματα κρατικής διαχείρισης. Δηλαδή η κύρια πλευρά των πολιτικών δράσεων κινείται εντός των πλαισίων της αστικής πολιτικής και διακρατικών σχέσεων. Αν για παράδειγμα στην θέση του Α. Τσίπρα ήταν ένας αστός «ηγέτης», όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα είχαν αυτή την κατάληξη οι «διαπραγματεύσεις». Αλλά και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα σαν του ΠΟΔΕΜΟΣ, όπου οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται με κομματικά δημοψηφίσματα, είναι σίγουρο ότι το “ΟΧΙ” δεν θα γινόταν “ΝΑΙ”

3. Το “σχέδιο” Βαρουφάκη προφανώς δεν ήταν - και δεν θα μπορούσε να είναι - το θείο δισκοπότηρο της παραδοσιακής Αριστεράς που αποκαλείται «μεταβατικό πρόγραμμα». Ήταν ένας ευφυής σχεδιασμός που αντιμετώπιζε - στα΄πλαίσια της κρατικής διαχείρισης - το ζήτημα της “τραπεζικής ρευστότητας”, το οποίο ήταν η κύρια απειλή με το κλείσιμο της κάνουλας της ΕΚΤ, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας ρήξης με την τρόικα και τους δανειστές. Θα λειτουργούσε για κάποιο περιορισμένο χρονικό διάστημα μέχρι να κατασταλάξουν τα πράγματα και θα αντιμετώπιζε το ζήτημα των τραπεζικών συναλλαγών.

4. Το δημοψήφισμα του ΟΧΙ ήταν μια καλή “ευκαιρία” για να επανέλθει ο “λαϊκός παράγοντας” στο προσκήνιο, όπως υπήρξε πολικό κενό όχι μόνον από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από την υπόλοιπη Αριστερά που δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν την σημασία του. Κάποιοι ακόμα και σήμερα προσπαθώντας να κρύψουν τις δικές αδυναμίες, συνεχίζουν να το χαρακτηρίζουν ως λάθος...