Αναρτήσεις
Ας το θυμόμαστε: η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε στα μέσα Ιούλη του 2015, με την υπογραφή δηλαδή της περίφημης «συμφωνίας»: έγινε τον Αύγουστο, με την αιφνιδιαστική προκήρυξη των εκλογών από τον πρωθυπουργό – όταν δηλαδή η κυβέρνηση κατάπιε απροσχημάτιστα το κόμμα. Και το μάθημα-πάθημα που δεν τελείωσε έκτοτε, είναι το πόσο εύκολα πέρασε το πραξικόπημα των έξω στο εσωτερικό: πώς, με σημερινούς όρους, η αποτυχία αυτή θα πάψει να θεωρείται μοίρα κάθε εκδοχής Αριστεράς, όταν αυτή πάει να δει λίγο πιο πέρα από τη σκιά της.
(Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι «εμείς τα λέγαμε» ή ότι «οι εργάτες μπορούν και χωρίς Αριστερά»: χωρίς κόμμα, σε απόσταση ασφαλείας από τους «θεσμούς» που κατάπιαν και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά από την κριτική ενός ολόκληρου 20ού αιώνα στον «αυθόρμητο» οικονομισμό, ως και τις σημερινές στρατηγικές αναζητήσεις, υπάρχει επίσης σοβαρή και πλούσια σκέψη, που δεν μπορεί να αγνοηθεί).
(Από το «Το μάθημα της 20ής Αυγούστου δεν τελείωσε ακόμα», του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου)
Ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος αναφέρεται σε μια κατ' ευφημισμόν διάσπαση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την υπογραφή της περίφημης «συμφωνίας» και την ακύρωση του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχασε ένα μεγάλο μέρος των κοινωνικών του ερεισμάτων. Η απώλεια αυτή καταγράφηκε και με αθρόες αποχωρήσεις και μαζική αποστασιοποίηση από τις κομματικές διαδικασίες. Εξάλλου ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά δεν λειτουργούσε ως κόμμα από την στιγμή που ανήλθε στην κυβερνητική εξουσία, παρά μόνον για να επικυρώνει τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες και να κάνει τον νεροκουβαλητή της κυβέρνησης. Με την προκήρυξη των εκλογών του Σεπτέμβρη υπήρξε “άτακτη αποχώρηση” των οργανωμένων μελών συνιστωσών του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες βρέθηκαν απομονωμένες και χωρίς οπαδούς εντός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οι “διασπάσεις” καταγράφονται με κάποια μορφή αντιπαράθεσης εντός των κομματικών διαδικασιών και αποτυπώνουν το αποκρυστάλλωμα αυτής της διαπάλης. Τέτοια αντιπαράθεση με μαζικά χαρακτηριστικά δεν υπήρξε εντός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Τα μάζεψαν λοιπόν τελευταίοι και καταϊδρωμένοι και αποχώρησαν (με μικρές ή μεγάλες απώλειες), χωρίς να δώσουν καμία ουσιαστική μάχη...
Η παρένθεση που παραθέτει ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος δεν είναι τίποτα άλλο παρά παρωπίδες μπροστά στο “πραγματικό” του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και όχι στο “φαντασιακό” που έχει στο μυαλό του. Η άλλη άποψη δεν είναι « ότι «οι εργάτες μπορούν και χωρίς Αριστερά»: χωρίς κόμμα, σε απόσταση ασφαλείας από τους «θεσμούς» που κατάπιαν και τον ΣΥΡΙΖΑ» και άλλα παρόμοια. Ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος δεν θέλει να παραδεχτεί κάτι πιο απλό, ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ένα δημοκρατικό κόμμα που τα μέλη του συμμετέχουν στην λήψη κρίσιμων αποφάσεων αλλά ένα προεδροκεντρικό κόμμα, όπου όλη η εξουσία συγκεντρώνεται στον “ηγέτη” και το στενό περιβάλλον του. Η ιστορία των “διασπάσεων” του ΠΑΣΟΚ και το τι άφησαν πίσω τους είναι ένα αντικείμενο μελέτης αρκετά διδακτικό για τον τρόπο επίλυσης των πολιτικών διαφωνιών σε προεδροκεντρικά κόμματα...
Ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος για να μην «θίξει» τον ηγέτη και να διαχωριστεί απ' αυτούς που θεωρούν ότι τους “πρόδωσε”, προσπαθεί να ρίξει στο φταίξιμο στον ...Τολιάτι! Όμως η επίκληση του “οράματος” της «εθνικής οικονομικής προκοπής» και η ιεράρχηση «της πατρίδας πάνω από το κόμμα» δεν είναι λόγοι που μπορούν να εξηγήσουν την υπογραφή της συμφωνίας και την ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, που καθόρισαν την πολιτική συγκυρία στην οποία αναφέρεται. Εξάλλου αρκετοί απ' αυτούς που αποχώρησαν από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την πολιτική τους διαφωνία με τις επιλογές και τους χειρισμούς του “επιτελείου”, δεν έχουν απεμπολήσει ούτε το ...“όραμα” ούτε την ...“ιεράρχηση” που επικαλείται ο ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος.
Αντί λοιπόν να ανατρέχει στον Τολιάτι, θα ήταν πολιτικά πιο χρήσιμο (και ...διδακτικό) αναζητήσει στα γραπτά του Σουσλώφ του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, του Αριστειδη Μπαλτά και τις προδιαγραφές που προσδιόρισε για τον “εθνικό ηγέτη”, τους λόγους αυτοαναίρεσης του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος επικαλείται την «κριτική ενός ολόκληρου 20ού αιώνα στον «αυθόρμητο» οικονομισμό, ως και τις σημερινές στρατηγικές αναζητήσεις» αλλά παραλείπει να αναφέρει συγκεκριμένα “ιστορικά παραδείγματα” για να καταδείξει ότι ήταν εφικτή μια διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων. Θα επικαλεστώ μόνον ένα “συγγενικό” του ΣΥΡΙΖΑ από τον 21 αιώνα, τους ΠΟΔΕΜΟΣ. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας των ΠΟΔΕΜΟΣ είναι σίγουρο ότι η ανατροπή του δημοψηφίσματος δεν θα είχε γίνει...
Υ.Γ.
1. Μερικά στοιχεία για το ζήτητα της αποτυχίας του Α. Τσίπρα ως “εθνικού ηγέτη” εδώ:
2. Για να μην ξεχνιόμαστε, ένα συλλογικό κείμενο (1 - 2 - 2015)
«Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πως προχωράμε»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου