Ο Κώστας Λαλιώτης σε ειδική αποστολή ή θερινές ονειρώξεις συριζέων και των «φίλων» τους;

( ένα σχόλιο με αφορμή το κείμενο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου στο UNFOLLOW:

«Οι ειδικές αποστολές του Κώστα Λαλιώτη» )

Ένα κείμενο/πολιτική παρέμβαση του Κώστα Λαλιώτη με αφορμή την 21η επέτειο του θανάτου του Ανδρέα Παπανδρέου. στο thecaller.gr αναδημοσιεύτηκε στην “εφημερίδα των συντακτών” και σε άλλα ΜΜΕ, σχολιάστηκε ευρύτερα σε σχέση με τις εξελίξεις στην πολιτική σκηνή και τους πολιτικούς σχεδιασμούς για τις επόμενες εκλογές.

Την ίδια μέρα που δημοσιεύεται το κείμενο του Λαλώτη δημοσιεύεται ένα άλλο κείμενο ( μήπως τυχαία; ) στο “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ”, χωρίς όμως καμία αναφορά στον Κώστα Λαλιώτη με τον εύγλωττο τίτλο: Γιατί ο Τσίπρας θέλει τώρα... μόνο ΠΑΣΟΚ. Ο συντάκτης μάλιστα επικαλείται “έγκυρες” πηγές από μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ για να προσδώσει κύρος στις “αποκαλύψεις” του και καταλήγει σε ανάλογα συμπεράσματα με αυτά που εκφράζουν αρκετοί σχολιαστές για την πολιτική σκοπιμότητα/αξία που έχει η "παρέμβαση" Λαλιώτη.

Όπως διαπιστώνεται, πάνω από την χώρα πλανιέται το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Όμως αυτό το φάντασμα δεν το έφερε τώρα ο Κ. Λαλιώτης ούτε οι πρόσφατοι σχεδιασμοί των επιτελείων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Το έφερε ο ίδιος ο Α. Τσίπρας με την ακύρωση του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ. Τότε αρκετός κόσμος έκανε μια απλή σκέψη: Αν στην θέση του Α. Τσίπρα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, οι εξελίξεις θα ήταν διαφορετικές...

Ο Αριστείδης Μπαλτάς που το 2014 οραματιζόταν ότι ο Τσίπρας θα αναδειχθεί σε «εθνικό ηγέτη», είχε δώσει τον παρακάτω ορισμό: Εθνικός ηγέτης είναι ο αστός ηγέτης που δεν αποσυνδέει τα συμφέροντα του κεφαλαίου από την κατάσταση της χώρας του. Η αναγωγή των κυβερνητών της Ευρώπης σε απευθείας λειτουργούς του χρηματιστηριακού κεφαλαίου καθιστά δραματικά ορατή την απουσία ηγετών τύπου Ρούσβελτ, Ντε Γκωλ ή Βίλλι Μπραντ. (περισσότερα γι' αυτό το θέμα, εδώ: Από τον “δημοκρατικό δρόμο στον σοσιαλισμό” στην οικοδόμηση του “εθνικού ηγέτη”)

Την άποψη του Α. Μπαλτά συμμεριζόταν και η συντριπτική πλειοψηφία των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, και ιδιαίτερα όσες είχαν αρκετά ένσημα από την θητεία τους στην παραδοσιακή Αριστερά. Ο "καισαρισμός" ήταν κοινός τόπος προς την άνοδο στην εξουσία σε τον όλο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τις επιμέρους διαφωνίες για ζητήματα ταχτικής.

Από την στιγμή που ο Α. Τσίπρας αυτοεπιβεβαίωσε πως δεν είναι "εθνικός ηγέτης, υπήρξαν πολλοί που αναπολούν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Όμως δεν υπάρχει κάποιο πολιτικό μόρφωμα σήμερα το οποίο να μπορεί τους εκφράσει/εκπροσωπήσει ενιαία - ούτε μπορεί να υπάρξει. Η αποτυχία λοιπόν του Α. Τσίπρα ως "εθνικού ηγέτη" ήταν αυτό που επανέφερε το φάντασμα του Α. Παπανδρέου στο προσκήνιο...

Μερικά στοιχεία γιατί ο Ανδρεοπαπανδρεϊσμός είχε λαϊκά ερείσματα και πριν αποδειχθεί ο Α. Τσίπρας σε πρωθυπουργό/κότα, μπορείτε να βρείτε στην έρευνα του Γιάννη Μαυρή που παρουσίασε ο "δρόμος": Η πολιτική κληρονομιά της Μεταπολίτευσης. Παρ' όλο ότι το tvxs αναρωτιέται «Λαλιώτης: ο τελευταίος των Μοϊκανών;», η απάντηση είναι βέβαιη: Δεν είναι ο μοναδικός που διεκδικεί στις σημερινές συνθήκες να εκφράσει τον “παπανδρεϊσμό” και την αίγλη του παλαιού ΠΑΣΟΚ.

Εντός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν και υπάρχουν αρκετοί θαυμαστές του Ανδρέα, όχι μόνον ως άτομα αλλά και ως πολιτικές ομάδες που ξεκινάνε από το ΔΗΚΚΙ (που έχει αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ) και φτάνουν ως την "παρέα" του Ν. Κοτζιά, η οποία ελέγχει κρίσιμες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Θαυμαστές του Ανδρέα μπορείς να βρεις ακόμα και στους ΑΝΕΛ...

Στην παρουσίαση του βιβλίου της Δήμητρας Λιάνη «Η οργή του Ανδρέα», η οποία διεκδικεί και αυτή την ορθοδοξία του παπανδρεϊσμού, υπήρξε πλήρης απουσία στελεχών του ΠΑΣΟΚ και σημαντικών συντρόφων του ιστορικού αρχηγού του κινήματος. Είχαν όμως παρευρεθεί ο επιχειρηματίας Πρόδρομος Εμφιετζόγλου αλλά και ο τότε υφυπουργός Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων Παναγιώτης Σγουρίδης των ΑΝΕΛ (ο οποίος αργότερα (24 -2- 2016) λόγω της διαφωνίας του με τον Τρίπρα, υπέβαλλε την παραίτησή του και τον αντικατέστησε η Μαρίνα Χρυσοβελώνη).

Η κυρίαρχή εκδοχή του "παπανδρεϊσμού" σήμερα - εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ - δεν αποτυπώνεται στην «πολιτική πλατφόρμα» που παρουσίασε ο Κ. Λαλιώτης ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Είναι ένας διάχυτος πατριωτισμός/εθνικισμός που ξεκινάει από τους απλούς "αγανακτισμένους" με την κατάντια του πολιτικού συστήματος και φτάνει στο "βαθύ κράτος", που έχει και αυτό τους λόγους του για να αγανακτεί.

Στη σελίδα στο facebook με τον τίτλο: Κίνημα Φίλων Ανδρέα Παπανδρέου είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις που διαφέρουν από την "χρυσή αυγή" οι θέσεις των αυτών «φίλων» του Ανδρέα Παπανδρέου. Και δεν είναι οι μοναδικοί που δηλώνουν «φίλοι» του, με τους οποίους συμβαίνει αυτό...

Αν κρίνουμε με βάση τον διαμορφωμένο κοινωνικό συσχετισμό εντός της κοινωνίας και εντός του κράτους, ο "παπανδρεϊσμός" σήμερα δεν έχει σχέση με το "υπάρχον" ΠΑΣΟΚ, ούτε με τον Κώστα Λαλιώτη. Αν αναζητούσαμε κάποιο πολιτικό πρόσωπο αντιπροσωπευτικό της ταυτότητά του "παπανδρεϊσμού" , αυτό θα ήταν του Ν. Κοτζιά. Στις σημερινές συνθήκες ο Λαλιώτης και το «βαθύ κράτος», ο καθένας με το δικό του τρόπο, στρώνουν το χαλί για αυτόν. Ο πραγματικός χαρακτήρας της σύγκρουσης και των αντιπαραθέσεων που αναδείχθηκαν με αφορμή την "παρέμβαση" Λαλιώτη δεν αφορά στο πως θα διατηρηθεί ο Τσίπρας στην κυβερνητική εξουσία, αλλά ποιός θα είναι ο διάδοχος πολιτικός σχηματισμός. Σε μια ακραία εκδοχή, αυτός ο πολιτικός ,σχηματισμός θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τον Τσίπρα ως "αρχηγό".

Γιαυτά όμως τα ζητήματα θα αναφερθούμε αναλυτικά σε επόμενα κείμενά μας.