Τα capital controls και οι πιθανές επιπτώσεις ενός GREXIT

Αναδημοσίευση από το "The Press Project"

του Κωνσταντίνου Γαβριηλίδη

Μετά τη δημοσίευση του Σχέδιο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης και επιστροφής σε εθνικό νόμισμα του Κώστα Λαπαβίτσα, όπως το δημοσίευσε το ThePressProject,σήμερα δημοσιεύουμε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του Κ.Γαβριηλίδη στο πλαίσιο της σταθερής μας πρότασης να συζητηθούν σε βάθος όλα τα οικονομικά ενδεχόμενα.

Στις 13 Οκτωβρίου παρουσιάστηκε μια έκθεση από την Εθνική Τράπεζα με τίτλο : «Ερμηνεύοντας τις αντοχές στους ελέγχους κίνησης κεφαλαίων ». Η έκθεση έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί αυτά που συνέβησαν το δίμηνο Ιουλίου-Αυγούστου μπορούν να εκληφθούν ως μια πρώτη προσομοίωση στην πράξη ενός GREXIT.

Συγκεκριμένα, ο έλεγχος κίνησης κεφαλαίων –capitalcontrols – ο οποίος επιβλήθηκε μετά την αναταραχή που προκάλεσε η ανακήρυξη του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου και έφερε την αντίδραση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αποτελεί ένα «έξοχο» παράδειγμα για την πιθανή συμπεριφορά της ελληνικής οικονομίας σε περίπτωση εξόδου από την €-ζώνη καιεπιστροφής σε εθνικό νόμισμα.

Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω ένα γρήγορο τεστ της πρότασης που παρουσίασε ο Κώστας Λαπαβίτσας με τον ΧάινερΦλάσμπεκ στο «Σχέδιο Κοινωνικής Αλλαγής και Εθνικής Ανασυγκρότησης για την Ελλάδα» και δημοσιοποίησε πρόσφατα το ThePressProject, αντιπαραβάλλοντας τις εκτιμήσεις του με τις πρόσφατες αντιδράσεις της ελληνικής οικονομίας,όπως αυτές αποτυπώθηκαν στην έκθεση της Εθνικής Τράπεζας.

Κατά του σταλινισμού, σε κάθε του μορφή

(Σειρά: Κριτική στα κομμουνιστικά ρεύματα – αριθμός 1, Οκτώβριος 2015)

Αναδημοσίευση από το "pandiera.gr"

του  Δημήτρη Μπελαντή

Εισαγωγή

Το παρόν κείμενο αποτελεί το πρώτο μέρος μιας συνολικότερης προσπάθειας του γράφοντος να παρουσιάσει κριτικά τα βασικά ρεύματα του κομμουνιστικού κινήματος στον 20ο και τον 21ο αιώνα, του τμήματος δηλαδή της Αριστεράς, το οποίο αναφέρθηκε πρακτικά ή και μόνο ρητορικά στην ανατροπή του καπιταλισμού και στον μαρξισμό. Δεν συμπεριλαμβάνεται η κλασική σοσιαλδημοκρατία, λόγω της σαφούς ρήξης της μετά το 1945 με τον μαρξισμό, αν και θα γίνουν ορισμένες αναφορές στα αριστερά σοσιαλιστικά ρεύματα που ως αργά κράτησαν μια σχέση με τον μαρξισμό (π.χ. Σ.Κ. Γαλλίας).

Η στιγμή επιλογής δεν είναι πολιτικά τυχαία: μετά από μια σημαντική ήττα της αντιμνημονιακής Αριστεράς, όπως το τέλος του πειράματος ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται ένας βαθύς αναστοχασμός πάνω στην πορεία όλων ανεξαιρέτως των ρευμάτων του ΚΚ και του μαρξισμού καθώς και μια βαθειά επίγνωση των συνεισφορών αλλά και των μεγάλων ανεπαρκειών καθενός από αυτά στην προοπτική μιας συνθετικής προσπάθειας. Χρειάζεται μια πιο στρατηγική αποτίμηση της Αριστεράς και όχι απλώς ένα μπάλωμα πληγών και τακτικών προβλημάτων και οργανωτικών ολιγωριών. Χρειάζεται, κοντολογίς, να βάλουμε τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων και να σκεφτούμε πιο στρατηγικές επανατοποθετήσεις και αναστοχασμούς. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας θα ασχοληθώ:

Εικόνες από το συλλαλητήριο ενάντια στο πολυνομοσχέδιο του γ' μνημονίου

4ο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας & Συνεργατικής Οικονομίας, 16 έως τις 18 Οκτωβρίου

Μέλη διαφόρων δικτύων αλληλεγγύης, συνεργατικών πρωτοβουλιών και καινοτόμων δομών στην Ελλάδα οργανώνουν, για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, 

το Φεστιβάλ Αλληλέγγυας & Συνεργατικής Οικονομίας, 

το οποίο θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα από τις 16 έως τις 18 Οκτωβρίου 2015 στο Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος.

Φέτος θέλουμε να περάσουμε αποκλειστικά στην πράξη και να αναδείξουμε αξιόλογες πρακτικές με στόχο να εμπνεύσουμε την κοινωνία και να αποδείξουμε ότι υπάρχουν εκείνες οι εναλλακτικές λύσεις που μπορούν να μας βοηθήσουν να καλύψουμε τις ανάγκες μας.

Θέλουμε να ανοιχθούμε περισσότερο προς την κοινωνία και να φωνάξουμε ακόμα πιο δυνατά το σύνθημα μας “Ένας άλλος κόσμος είναι υπαρκτός» και αναγκαίος περισσότερο από κάθε αλλη φορά!

Ένας κόσμος που στηρίζεται στη δημιουργία, στην αυτάρκεια, στη βιωσιμότητα και στην αλληλεγγύη.

ΕΤΕ: Επιχειρήσεις και νοικοκυριά είχαν προετοιμαστεί για τα capital controls

Τον Ιούλιο είχαμε σχολιάσει εδώ: Ο “συνωμότης” λαός έχει εφαρμόσει το πιο αποτελεσματικό σχέδιο ενάντια στις πολιτικές των επιτελείων του νεοφιλελευθερισμού...  την μυωπική πολιτική της παραδοσιακής Αριστεράς που επικεντρώνεται σε μια κρατική διαχείριση του νομίσματος, υποτιμώντας την σχετική αυτονομία αλλά και την ιδιαίτερη σημασία που έχει ζήτημα των τραπεζών, οι οποίες ήταν τα "τάνκς" του νεοφιλελευθερισμού για την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών. Τρεις μήνες μετά, η Εθνική Τράπεζα έρχεται να περιγράψει πως ακριβώς η "λαϊκή πρωτοβουλία"  λειτούργησε απέναντι στα capital controls

Αναδημοσίευση από το "ΒΗΜΑ"

Μεγάλο τμήμα των νοικοκυριών και επιχειρήσεων είχαν έγκαιρα προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσουν τις βραχυπρόθεσμες πιέσεις από την επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων.

Τούτο επισημαίνει σε ανάλυσή της η Εθνική Τράπεζα, αποδίδοντας σε αυτήν την παράμετρο τη μικρότερη του αναμενόμενου ύφεση της ελληνικής οικονομίας μετά τα capital controls.

Οι οικονομολόγοι της τράπεζας αναμένουν ότι το ΑΕΠ της χώρας θα μειωθεί κατά -1,3% ετησίως το 2015 (έναντι πρόβλεψης του προγράμματος για ύφεση -2,3% το 2015), με την ετήσια μεταβολή του ΑΕΠ για το 2016 να διαμορφώνεται στο -1,2%.

«Ο ελληνικός ιδιωτικός τομέας σκληραγωγημένος από την πολυετή οικονομική κρίση, έχοντας βιώσει περιόδους όξυνσης της αβεβαιότητας αλλά και την πρόσφατη εμπειρία των κεφαλαιακών ελέγχων στην Κύπρο, είχε αρχίσει να προβαίνει ήδη, από τα τέλη του 2014, σε προληπτικές κινήσεις με σκοπό να περιορίσει τις επιπτώσεις της αβεβαιότητας και των ελέγχων, στη λειτουργία του και στη δυνατότητά του να έχει απρόσκοπτη πρόσβαση στα αποθέματα ρευστότητας του» τονίζει η Εθνική Τράπεζα σε ανάλυσή της.

Σε αυτό το πλαίσιο, σημειώνει πως συνέβησαν τα εξής, που περιόρισαν τις αρνητικές επιπτώσεις των capital controls:

Νέο πολιτικό περιβάλλον, νέες απαιτήσεις

Αναδημοσίευση από το "REDNotebook"

του Ανδρέα Καρίτζη

Μετά τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικά κυρίαρχος. Χωρίς ουσιαστικούς εξωτερικούς πολιτικούς περιορισμούς (π.χ. ανάγκη συγκυβέρνησης με τα κόμματα του ΝΑΙ, ισχυρή αντιμνημονιακή αντιπολίτευση), καλείται να κυβερνήσει σε ένα δύσβατο περιβάλλον που εξαρτάται από εξωγενείς παράγοντες (πιστωτές, προσφυγικό κ.ο.κ.), και σε ένα πλαίσιο όπου η κοινωνική δυσαρέσκεια θα εντείνεται λόγω των συνεπειών της συμφωνίας: ο διακηρυγμένος στόχος του παράλληλου προγράμματος είναι ο μετριασμός αυτής της τάσης. Αν εμφανιστούν προβλήματα, π.χ. κατά την εφαρμογή της συμφωνίας ή σχετικά με τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις στο προσφυγικό ζήτημα, είναι πιθανό η κυβέρνηση να εισέλθει εκ νέου σε μια φάση αστάθειας. Ενδέχεται να δούμε διεύρυνση ή αλλαγή του κυβερνητικού συνασπισμού με συστημικά κόμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει πλέον την προσφυγή σε εκλογές ως μέσο διατήρησης της αυτονομίας του από τα παραδοσιακά συστημικά κόμματα.

Όπισθεν ολοταχώς στον σχεδιασμό για τα σκουπίδια

της Δέσποινας Σπανούδη,

μέλους της ΠΡΩΣΥΝΑΤ 

(Πρωτοβουλία Συνεννόησης για τη Διαχείριση των Απορριμάτων)

Την περασμένη Πέμπτη, επικυρώθηκε από το Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, ο νέος σχεδιασμός για τη διαχείριση των απορριμμάτων. Σχεδιασμός, τρόπος του λέγειν. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται παρά για ένα αναμάσημα προβλέψεων του Εθνικού Σχεδιασμού και μάλιστα επιλεκτικά, με βασικές τομές να απουσιάζουν. Το έλλειμμα σχεδιασμού στον Περιφερειακό Σχεδιασμό, είναι τόσο προφανές ώστε τόσο η περιφερειάρχης όσο και οι συνεργάτες της αναφέρουν ότι το επόμενο διάστημα θα γίνουν οι αναγκαίες εξειδικεύσεις και θα ενσωματωθούν παρατηρήσεις που κατατέθηκαν στη διαδικασία της διαβούλευσης. Εντελώς ασυνήθιστη μεθοδολογία θα σκεφτεί κανείς. Πρώτα εγκρίνουμε τον σχεδιασμό και μετά τον ξανασχεδιάζουμε. Μέχρι να συμβούν – αν συμβούν – αυτά, ο χρόνος θα περνάει αμείλικτα και η απραξία είναι ο καλύτερος σύμμαχος των από μηχανής σωτήρων, που στην χώρα μας εμφανίζονται συνήθως με τη μορφή του Μπόμπολα και άλλων ευαγών κατασκευαστικών ιδρυμάτων.

Υπήρχε άλλη λύση ή μήπως και η περιφερειακή αρχή έπεσε στην παγίδα της φιλοσοφικής αναζήτησης «ΤΙΝΑ κάνουμε;» στην οποία η δημοφιλής απάντηση: «Τίποτα. Το φρονιμότερο», έχει δοθεί εδώ και χρόνια από κάποιον που περίμενε τον Γκοντό.  

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟΥ: Καταργούνται μετά από 118 χρόνια ζωής στην Ελλάδα

Τέλος λοιπόν και ο θεσμός των περίπτερων στην Ελλάδα. Κάθε περιπτερούχος που βγαίνει στην σύνταξη θα κλείνει και την επιχείρηση, αφού με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, τα περίπτερα καταργούνται. Σύμφωνα με την πρόταση που κατέθεσε το υπουργείο ανάπτυξης για τις διατάξεις των περιπτέρων που αφορούν τις μισθώσεις, η άδεια δεν θα μπορεί να μεταβιβαστεί μετά τον θάνατό του κατόχου, με αποτέλεσμα η επιχείρηση να κλείνει οριστικά.

Σίγουρα τα περίπτερα είναι μια ιδιαίτερη ελληνική πρωτοτυπία, η οποία σχετίζεται με μια μορφή κοινωνικής πολιτικής του ελληνικού κράτους απέναντι σε ανθρώπους που που είχαν δώσει σημαντικό κομμάτι της ζωής τους για την χώρα και δεν είχαν τα μέσα για να επιβιώσουν.

Η Αέναη Υπόσχεση για μια Ερχόμενη Δημοκρατία

Το κεντρικό ερώτημα είναι: Πώς μπορούμε να αλλάξουμε ουσιαστικά τις υπάρχουσες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες και ταυτόχρονα να πειραματιστούμε με νέες μορφές δημοκρατικής αυτοκυβέρνησης, οι οποίες προηγουμένως ήταν αδιανόητες;

Ένα απόσπασμα από το κείμενο της Ίζαμπελ Λόρευ:

Κρίση, επισφάλεια, κινήματα «παροντικής δημοκρατίας». Το «άλμα της τίγρης» (Βάλτερ Μπένγιαμιν)

Οι σημερινές κρίσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι μέρος της παράδοσης της αστικής μορφής της δημοκρατίας και των αδιεξόδων που την συγκροτούν. Ένα από αυτά τα αδιέξοδα προκύπτει από τον συστατικό διαχωρισμό μεταξύ του κράτους από τη μία πλευρά και της κοινωνίας (των πολιτών) από την άλλη. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν πρέπει να διαχωρίζεται από την κρατική υπόσταση και ακριβώς υπ' αυτή την έννοια θεωρείται «πολιτική δημοκρατία», η οποία είναι αποκομμένη από την κοινωνία, από όλους όσους υποτίθεται ότι εκπροσωπούνται· σ΄ αυτό το θέμα ήδη ο Μαρξ είχε ασκήσει κριτική στον Χέγκελ. Από το διαχωρισμό μεταξύ του Πολιτικού και του Κοινωνικού, που θεωρείται ως αναγκαίος πολιτικός καταμερισμός της εργασίας στην αστική φιλελεύθερη δημοκρατία, γεννάται το αδιαμφισβήτητο γεγονός της πολιτικής αντιπροσώπευσης. Η αστική δημοκρατία είναι λοιπόν παγιδευμένη σε ένα ακόμη αδιέξοδο: η αντιπροσώπευση είναι πάντα απο-κλειστική (exclusive), η φιλοδοξία για ισότητα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με αυτό το εργαλείο, η ανισότητα είναι συστατικό στοιχείο. Η πλήρης συμμετοχή μπορεί να γίνει κατανοητή μόνον ως ένα μελλοντικό telos, ως μια αέναη επέκταση των δικαιωμάτων συμμετοχής, τα οποία πρέπει να κατακτηθούν με αγώνα. Η ανεκπλήρωτη υπόσχεση για την ερχόμενη δημοκρατία, για τον εκδημοκρατισμό που μετατίθεται αέναα στο μέλλον, είναι η βάση γι' αυτή την πολιτική δημοκρατία, την διαχωρισμένη από την κοινωνική.

-Πρώτη φορά Αριστερά! -Δεύτερη φορά Αριστερά!

Αναδημοσίευση από το "πιτσιρίκος"

Δεν κατάλαβα πώς ακριβώς ξεκίνησε αλλά, στην παρέα μου, δεν λέμε πια τις γνωστές βρισιές μεταξύ μας. Τις καταργήσαμε. Λέμε άλλες.

Τώρα πια, όταν θέλουμε να βρίσουμε, λέμε «πρώτη φορά αριστερά».

Δηλαδή, σου λέει ο άλλος κάτι που δεν σου αρέσει και εσύ του λες «πρώτη φορά αριστερά!».

Βέβαια, υπάρχει και πιο χοντρή βρισιά: το «δεύτερη φορά αριστερά».