“Ανθ΄ ημών ...Λεβέντης”

(μερικά στοιχεία για την ιστορικότητα και την ασυνέχεια της “Λαϊκής Ενότητας”)

Η ιστορική δήλωση του Χαρίλαου Τρικούπη, μετά τις εκλογές του 1895 όταν έχασε την βουλευτική έδρα από τον Μιλτιάδη Γουλιμή, δεν περιοριζόταν μόνο στην γνωστή φράση “ Ανθ΄ ημών Γουλιμής”, αλλά συνοδευόταν και από μια άλλη που σχεδόν πάντα την παραλείπουν όσοι την μνημονεύουν: “Καληνύχτα σας”.

Σε αντίθεση με την απαξιωτική συμπεριφορά του Χ. Τρικούπη, ο Μ. Γουλιμής, μόλις πληροφορήθηκε την αποτυχία του Τρικούπη εκδήλωσε την πρόθεσή του να παραιτηθεί υπερ αυτού. Ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν την αποδέχτηκε και αποσύρθηκε έκτοτε από την πολιτική μέχρι τον θάνατό του. Η στάση του Γουλιμή, έχει ιδιαίτερη αξία αν λάβουμε επιπρόσθετα υπόψη μας το γεγονός ότι στις παραμονές των εκλογών ο Χαρίλαος Τρικούπης όταν είδε το ρεύμα που διαμορφωνόταν εναντίον του, εγκατέλειψε τον πολιτικό «σύντροφό» του Γουλιμή που είχε σταθεί πιστά δίπλα του και συνδέθηκε με τον αντίπαλό του, Δεληγεώργη, νομίζοντας ότι έτσι εξασφαλίζει την εκλογή του...

Πρώτες σκέψεις μετά τις εκλογές

της Ελένης Πορτάλιου

(δημοσιεύτηκε στην Εργατική Αριστερά και το RProject 23/9/2015)

Λογαριάζοντας την ήττα μας στα μετόπισθεν ενώ ο μεγάλος πόλεμος μαίνεται στα χαρακώματα, θα ήθελα να συνομιλήσουμε πάνω στη σύντομη ιστορία των εκλογών, ξεκινώντας από τα ταπεινά μας βήματα στην ομίχλη του δυσοίωνου Σεπτέμβρη και των δύο μηνών που προηγήθηκαν, για να φτάσουμε ύστερα σε όσα ερμηνεύουν η «κοινοτοπία του κακού» και η υπεροπλία των αντιπάλων μας.

Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, το κοινοβουλευτικό ΟΧΙ, η Λαϊκή Ενότητα

Μας έκλεψαν τον χρόνο λέμε όλοι για να ερμηνεύσουμε μια αιτία του αποτελέσματος. Ναι, αλλά ο χρόνος είναι πάντα στη δικαιοδοσία της εξουσίας που αιφνιδιάζει με στρατηγικές πολέμου, εν προκειμένω εκλογές, με σκοπό να διαλυθεί το αντιμνημονιακό στρατόπεδο και να προκύψει μνημονιακή κυβέρνηση.

Δεν το τόλμησε ο Σαμαράς, το έκανε ο Τσίπρας..

Μια ματιά και εδώ:
Αφέθηκαν ελεύθεροι οι αλληλέγγυοι και οι συνδικαλιστές της ΠΟΣΠΕΡΤ

.

Κατάληψη της παλιάς φοιτητικής λέσχης στην Αθήνα για την στέγαση των Προσφύγων

Σε κατάληψη της παλιάς φοιτητικής λέσχης της οδού Αραχώβης στην Αθήνα, ώστε να χρησιμοποιηθεί ως κατάλυμα για τους πρόσφυγες προχώρησε η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας, με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα και καλεί σήμερα σε ανοιχτή συνέλευση καλούνται συλλογικότητες και δομές αλληλέγγυων και αγωνιστών/ριων, σήμερα 22/9 στις 19:00 στον κατειλημμένο χώρο της οδού Αραχώβης 44.

Κατάληψη Στέγης Προσφύγων

Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, πήραμε την πρωτοβουλία κατάληψης της παλιάς φοιτητικής λέσχης της οδού Αραχώβης, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως δομή στέγασης και οργάνωσης προσφύγων και μεταναστών μέσα από τις πρακτικές της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιαχείρισης. Η πρωτοβουλία αυτή, έρχεται να τοποθετηθεί μπροστά σε ένα μεγάλο εύρος πολιτικών εξελίξεων και να διευρύνει τις κινηματικές πρακτικές παρέμβασης και επικοινωνίας με τις μεταναστευτικές κοινότητες και τα προσφυγικά ρεύματα.

Όλοι δουλεύουν για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου

Αναδημοσίευση από το  "πιτσιρίκος"

Είναι άγρια η χαρά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, των ΜΜΕ των ολιγαρχών, του Βερολίνου και των Βρυξελλών από το γεγονός πως η Λαϊκή Ενότητα δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή. Αν όλοι αυτοί χαίρονται για το γεγονός πως η Λαϊκή Ενότητα δεν μπήκε στη Βουλή, οι πολίτες μάλλον δεν θα πρέπει να χαίρονται ιδιαίτερα.

Κι όμως, καλύτερα που δεν μπήκε στην Βουλή η Λαϊκή Ενότητα.

Αν η Λαϊκή Ενότητα είχε μπει στην Βουλή, θα έχανε πολύτιμο χρόνο από τις προετοιμασίες που πρέπει να κάνει για να γίνει ένα κανονικό κόμμα, και όχι ένα άθροισμα προσωπικοτήτων· ο ένας μήνας δεν ήταν αρκετός για να συμβεί αυτό.

Επίσης, η Λαϊκή Ενότητα θα έχει τον χρόνο να δει τα λάθη που έκανε, να αντιληφθεί πως χρειάζεται ένα ξεκάθαρο μήνυμα -και όχι να επαναλαμβάνει τις ανοησίες του ΣΥΡΙΖΑ που κατέρρευσαν- και να σκεφτεί ξανά την εκλογική συνεργασία σε ένα κοινό μέτωπο με άλλα κόμματα.

Πως ένας συνεργάτης του “iskra.gr” εξηγεί την εκλογική ήττα της “Λαϊκής Ενότητας”...

(κλικ για μεγέθυνση)

Προσπαθώντας να μιμηθούμε την Φώφη Γεννηματά, για να αποδώσουμε το “χρυσό βατόμουρο” για αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος που προέρχονται από χώρους της Αριστεράς , εντοπίσαμε το κείμενο του Στάθη Σταυρόπουλου με το τίτλο “SKYFALL...” που συναγωνίζεται σε πειστικότα επιχειρημάτων και βάθος πολιτικής ανάλυσης το κείμενο του Παναγιώτη Μαυροειδή “Μα καλά, πως και δεν έπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ;”.Όμως, τελικά εντοπίσαμε κάποιο άλλο ενός ταχτικού συνεργάτη του “iskra.gr” (μερικά ενδεικτικά δημοσιεύματά του: ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΡΗΞΗ; , ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕ, ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ, ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΕΣ ), που τα ξεπερνάει και τα δύο άλλα, κυρίως για την γλωσσική του γλαφυρότητα και το απλό και λαϊκό του ύφος με το οποίο αγγίζει στο κόσμο της Συνασποκουκουέδικης Αριστεράς. Μιας και δεν το δημοσίευσε το iskra.gr, το αναδημοσιεύουμε από την "αυγή":

DeadEnd: Ταξίδι στην ήττα

Αναδημοσίευση από το "Το Περιοδικό"

των "φίλων του Σίσυφου"

Στην παράδοση της αριστεράς η λέξη ήττα συναγωνίζεται διαρκώς με τη λέξη προδοσία. Σχεδόν κάθε ήττα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα μιας μικρότερης ή μεγαλύτερης προδοσίας. Το να φορτώνεται η ήττα σε προδοσία λειτουργεί ως ένας μεγάλος μηχανισμός αποσιώπησης των πραγματικών αδιεξόδων. Επιτρέπει σε θεωρητικά σχήματα και δοξασίες να επιβιώνουν αφού σε τελευταία ανάλυση «δεν ηττήθηκαν, αλλά προδόθηκαν». Έτσι μετά από κάθε ήττα/προδοσία αυτό που χρειάζεται είναι η επιστροφή στην καθαρότητα μιας συλλογικότητας χωρίς προδότες και στην πολιτική και θεωρητική συνέπεια που μπορεί να ολοκληρώσει νικηφόρα τον αγώνα.

Αρκεί μια γρήγορη ματιά στον τρόπο με τον οποίο το κομμουνιστικό κίνημα χειρίστηκε ζητήματα όπως η μετασταλινική περίοδος, ή η ανατροπή στις χώρες του ανατολικού μπλοκ για να δει κάποιος τη σκουριά της ανάλυσης και τη θεωρητική τύφλωση. Προφανώς και η ελληνική αριστερά δεν έχει ξεστρατίσει από τον παραπάνω κανόνα. Αδιαμφισβήτητος μάρτυρας η τύχη της πλειοψηφίας όσων διετέλεσαν κάποια στιγμή γενικοί γραμματείς του ΚΚΕ.

Μερικές πλευρές της μετεκλογικής συγκυρίας...

Η εκλογές επιβεβαίωσαν την συνέχεια του κράτους με τις ίδιες πολιτικές και με τα ίδια μέσα,

Αλέξης Τσίπρας 20-09-20015: «Ενώνουμε τις δυνάμεις μας και προχωράμε μαζί για να συνεχίσουμε όσα ξεκινήσαμε το Γενάρη»...

αλλά και τα αδιέξοδα της συνέχειας της πολιτικής της παραδοσιακής Αριστεράς. Από το δημοψήφισμα μέχρι και τις εκλογές δεν άλλαξε στάση και πολιτική ούτε ο λαϊκός παράγοντας, ούτε η παραδοσιακή Αριστερά. Δυο προεκλογικά κείμενα που αναφέρονται σε πλευρές αυτού του ζητήματος:

Δήλωση στήριξης της "Λαϊκής Ενότητας" από τον Γ. Βαρουφάκη

• Πρώτον, την ακύρωση του γενναίου ΟΧΙ που είπε το 62% των ελλήνων (υπό καθεστώς μιντιακής τρομολαγνείας και κλειστών τραπεζών) σε αδιέξοδα, ταπεινωτικά, παράλογα Μνημονιακά προγράμματα.

• Δεύτερον, την νομιμοποίηση της Συνθηκολόγησης που ακολούθησε με την υπογραφή του αδιέξοδου, ταπεινωτικού, παράλογου 3ο Μνημονίου.

Το 3ο Μνημόνιο είναι απολύτως μη βιώσιμο και, το χειρότερο, στερεί την οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση (όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι) τα εργαλεία για να προβεί στην ρήξη με την ολιγαρχία και την αυτοτροφοδοτούμενη κρίση (βλ. διατήρηση στόχων πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% επί του ΑΕΠ για το 2018 και μετά, κατάργηση ΣΔΟΕ και υπαγωγή του στην υπό την τρόικα ΓΓΔΕ, δημιουργία ταμείου δημόσιας περιουσίας που θα ελέγχεται - ακριβώς όπως το ΤΧΣ - από το Euro Working Group, εδάφιο στο ψηφισμένο από την Βουλή Μνημόνιο με το οποίο δεσμεύεται η κυβέρνηση να συμφωνεί για το κάθε τι με τους θεσμούς – χωρίς να υπάρχει ανάλογη δέσμευση των θεσμών να συμφωνούν με την ελληνική κυβέρνηση κλπ κλπ).

«ΛΕΥΚΟΠΛΑΣΤΗΣ ΓΙΑ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΝΤΙΝΟΜΙΕΣ»* ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

της Ελένης Πορτάλιου

Στην έρημο της κυρίαρχης πολιτικής, η οποία διαρκώς αποκαλύπτεται ως τεχνική της εξουσίας, οι μειοψηφίες που επιμένουν ότι η ιστορία δεν ανήκει στους ισχυρούς «σκαρφαλώνουν», όπως θα έλεγε ο Σαββόπουλος της νιότης μας, «σε σκοτάδια απόλυτα». Το «νέο» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ξέροντας πολύ καλά πώς να μεταμορφώνεται για να παραμένει ισχυρός πόλος στο διπολισμό της ενιαίας σκέψης των μνημονίων, είναι μια μετωνυμία του «παλιού».

Βιώνουμε ένα συλλογικό και ατομικό τραύμα με ανάμεικτα αισθήματα απογοήτευσης, οργής και επιθυμίας να συνεχίσουμε. Ο αναστοχασμός, οι ατομικές αναζητήσεις και τα συλλογικά εγχειρήματα χρειάζονται χρόνο για να γίνουν σωστά. Αυτό τον χρόνο μας κλέβει το μνημονιακό σύστημα. Προκηρύσσει εκλογές εξπρές για να περιορίσει το κοινοβουλευτικό ΟΧΙ, που εκδηλώθηκε δυναμικά στις τρεις ψηφοφορίες και συνεχίζει με τη Λαϊκή Ενότητα, και για να αποκρύψει, όσο μπορεί, το έργο της επόμενης ημέρας - δηλαδή την απαρέγκλιτη εφαρμογή των συμφωνηθέντων με τους δανειστές.