"Μέτωπό" της Αριστεράς ως πολιτικό έκφραστή του ΟΧΙ, προτείνουν στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ

των

Πάνος Δαμέλος- Μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ Κορινθίας

Γεωργία Καλαρά- Πρώην μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Κορινθίας

Δέσποινα Κουτσούμπα- Περιφερειακή Σϋμβουλος Αττικής- ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σπύρος Μαρκέτος- Πανεπιστημιακός- ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Δημήτρης Μπελαντής- Δικηγόρος, Μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ

Φλώρα Νικολιδάκη- Περιφερειακή Σϋμβουλος Άττικής-Μέλος Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ

Μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου από την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αριστερά και το κίνημα που αναπτύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στα Μνημόνια, πιστεύουμε ότι επείγει η συγκρότηση ενός νέου μετώπου δυνάμεων της αριστεράς, που θα μπορέσει να οργανώσει την πάλη του λαού για να καταργηθούν τα Μνημόνια και να φτάσει το «ΟΧΙ» μέχρι το τέλος. Στη βάση αυτής της ανάγκης, και της συζήτησης που έχει ήδη ανοίξει, θα θέλαμε να καταθέσουμε τις παρακάτω σκέψεις.

H AΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΣΙΠΡΑ

«Ο Αλέξης Τσίπρας με το διάγγελμα του εμφάνισε ένα άλλο μνημονιακό πρόσωπο σε πλήρη και ριζική αντίθεση με τις μέχρι τώρα δεσμεύσεις και τους αγώνες του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρώτη και κύρια υπόσχεση του Αλέξη Τσίπρα ήταν η τήρηση , μαζί με τα παλιά μνημόνια και του νέου τρίτου μνημονίου της σκληρής λιτότητας και της σκληρής υποτέλειας της χώρας, το οποίο ο ίδιος συμφώνησε ερήμην του λαού και ερήμην του ΣΥΡΙΖΑ, των μελών και των στελεχών του.

Οι εκλογές εξπρές που αποφάσισε ο Αλέξης Τσίπρας γίνονται για να βάλει ταφόπετρα στο περήφανο «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος. Για να βάλει ταφόπετρα στους αντιμνημονιακούς αγώνες και τις αντιμνημονιακές προσδοκίες του λαού. Οι εκλογές εξπρές γίνονται Αυγουστιάτικα όχι μόνο για να πεταχτούν στα σκουπίδια οι αντιμνημονιακές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για να ζητηθεί από τον ελληνικό λαό να βάλει θηλιά στο λαιμό του και να εγκρίνει ένα νέο μνημόνιο, ψηφίζοντας τις εξαγγελίες Τσίπρα ή τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ ή το ΠΟΤΑΜΙ που συνιστούν τα κόμματα της νέας μνημονιακής συναίνεσης.

Στρατούλης: Το όχι θα εκφραστεί μέσα από μεγάλο αντιμνημονιακό μέτωπο

Με εκλογές επέλεξε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να επιλύσει την πολιτική μετεξέλιξη του κόμματος σε ένα καθαρά αρχηγικό αστικό πολιτικό μόρφωμα και όχι με έκτακτο “συνέδριο”. Όπως είχαμε γράψει ( Το συνέδριο - παγίδα του Τ. Κορωνάκη...) , η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ,“ως μαθητευόμενη μύστης της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας, με την πορεία προς ο συνέδριο αποσκοπεί στον εγκλωβισμό της εσωτερικής αντιπολίτευσης εντός των διαδικασιών εσωκομματικής διαπάλης, ώστε όταν θα βρεθεί “ξαφνικά” μπροστά στο προκατασκευασμένο συμβάν της προκήρυξης των εκλογών και να μην έχει τον χρόνο και το τρόπο μιας διακριτής και ανταγωνιστικής απεύθυνσης προς την κοινωνία, με όρους που ίδια επιλέγει και όχι με αυτούς που διαμορφώνουν τα ΜΜΕ και οι άλλοι κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί...”

Τα κόμματα της Αριστεράς δεν είναι κόμματα περιορισμένης ευθύνης

Αναδημοσίευση από το "RedNoteBook"

του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Με τη στρατηγική της υπερχρέωσης να προδιαγράφει τα όρια της κρατικής πολιτικής και των όποιων ελιγμών εντός μνημονίου, με τη Βουλή να μετατρέπεται σε θυγατρική του Εurogroup υπό τον εκβιασμό του τέλους της ρευστότητας, και με κάθε έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας –από τις εκλογές ως το πρόσφατο δημοψήφισμα– να εξουδετερώνεται στο όνομα της εθνικής «έκτακτης ανάγκης», οι δημοκρατικές διαδικασίες σε ένα κόμμα της Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, φαντάζουν απολύτως τριτεύουσας σημασίας. Πολύ περισσότερο που, ανεξαρτήτως προθέσεων, το ίδιο το κόμμα έχει προσχωρήσει de facto, από τα χρόνια κιόλας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο δόγμα «οι κυβερνήσεις είναι το παν, τα κόμματα δεν είναι (σχεδόν) τίποτα».

OΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ!

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ Η ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!

της Σύλλας Παπαγιαννοπούλου

Δεν θα ξοδέψω μία λέξη για να υπερασπιστώ την ανάγκη ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που αποφάσισαν να υπερβούν τις αποφάσεις του ιδρυτικού Συνεδρίου του, που και εγώ ψήφισα, αναλαμβάνουν το κόστος των αποχωρήσεων και της διάσπασης.

Δεν θα συγκρουστώ με συντρόφους μου παλαιότερους και νεότερους. Δεν θα επιχειρηματολογήσω για τα αυτονόητα για την αριστερά. Δεν θα επιτρέψω με την παραμονή μου στο ΣΥΡΙΖΑ τη διαστρέβλωση της αλήθειας, την υιοθέτηση πρακτικών και επιχειρημάτων από την φαρέτρα του νεοφιλελευθερισμού, αλλά ούτε και την τρομολαγνεία που τώρα προέρχεται από την ηγεσία του. Δεν θα ανεχτώ τον κανιβαλισμό συντρόφων που αποφάσισαν να υπερασπιστούν όσα πρεσβεύαμε ως την λυτρωτική νίκη του ΟΧΙ και την ανακόλουθη πλήρη παράδοσή μας στις απαιτήσεις των δανειστών. Δεν αναλογεί σε όλα τα χρόνια της στράτευσής μου ούτε ένα δάκρυ απόγνωσης, ούτε ένας άνεργος, ούτε ένα λουκέτο, ούτε ένας φυγάς από τον τόπο του, ούτε μία αυτοκτονία. Δεν θα συνεργήσω στην προσβολή των αξιών, των ιδεών και της τιμής της αριστεράς και των αγώνων της που πότισαν με αίμα τούτο τον τόπο με όλα τα παραπάνω, παραμένοντας στο ΣΥΡΙΖΑ ή στο όνομα της ενότητάς του. Γιατί σίγουρα όσα ακολουθούν την υπογραφή του μνημονίου δεν θα βαραίνουν πια τις αδιέξοδες και καταστροφικές εμμονές της νεοφιλελεύθερης Ευρωζώνης, αλλά την Κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Η προσωπική και συλλογική προσπάθεια επικεντρωνόταν πάντα και στο διηνεκές στην υπεράσπιση των ιδεών και των οραμάτων της Αριστεράς.

για την έκδοση και ανανέωση των βιβλιαρίων Πρόνοιας και όχι μόνο...

Από το "Κοινωνικό Φαρμακείο Βύρωνα"

ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΡΟΙ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΙ ΖΗΤΑΝΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΑΣ!

ΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ!

Ζητάμε όσοι είναι κάτοχοι βιβλιαρίων Πρόνοιας, είτε είναι σε ισχύ ή έχει υποβληθεί αίτηση ανανέωσης του ή έγινε αίτηση για έκδοση βιβλιαρίου για πρώτη φορά, να υπογράψετε αυτή την διαμαρτυρία - καταγγελία. Η κατάσταση έχει καταστεί ανυπόφορη.

Το έγγραφο θα απευθυνθεί στα αρμόδια υπουργεία.

Αν δεν ενωθεί η φωνή όλων όσων έχουν δικαιώματα στην Πρόνοια και αν δεν υπάρξει αγώνας ενωμένος ΜΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΩΤΗΡΑ! H κατάσταση θα χειροτερεύει. Πάρτε τα δικαιώματά σας στα χέρια σας!

Ζητάμε την αλληλεγγύη όλων. Θα θέλαμε να υπογράψουν την Διαμαρτυρία- Καταγγελία και όσοι πολίτες στέκονται αλληλέγγυοι, δίπλα στον αγώνα των άνεργων και άπορων ανασφάλιστων, οι οποίοι διεκδικούν τα στοιχειώδη δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα τους στο τομέα της Πρόνοιας. «Ένας για όλους και όλοι για έναν»

Καλούμε όλα τα ΚΙΦ να δώσουν το παρόν στην μάχη αυτή. Να καταγγείλουν την πολιτική στον τομέα της Πρόνοιας και τους δημάρχους Αθήνας και Καλλιθέας, ως όργανα των αντιλαϊκών πολιτικών και των μνημονίων.

Η ζωή μας κύκλους κάνει: τέλος εποχής και αρχή μιας νέας

Είναι σαφές ότι η ευρύτερη δυνατή ενότητα αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων είναι ανάγκη για μια αριστερά που θα πρέπει να διεκδικήσει εκ νέου την εξουσία για να αποτελέσει την επιζητούμενη διέξοδο από την ομίχλη των μνημονίων. Ωστόσο ένας τέτοιος στόχος δεν μπορεί να υπηρετηθεί με τις χθεσινές μεθόδους.

Αναδημοσίευση από το “Press Publica”

της Δέσποινας Σπανούδη

Το 3ο μνημόνιο είναι εδώ. Και σιγά αλλά σταθερά ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και υποστηρικτές της κυβέρνησης, επιχειρούν να βρουν θετικά σημεία αναπαράγοντας τα κυβερνητικά non paper που πέφτουν βροχή. Ωστόσο η βασική επιχειρηματολογία είναι ίδια από την αρχή: «εφόσον το μνημόνιο διαπιστώσαμε και εμείς ότι είναι μονόδρομος, καλύτερα να το διαχειριστούμε εμείς, παρά οι άλλοι». Και προκειμένου να υπάρχει μια ρωγμή εξόδου, πετάμε την μπάλα και κατά την Ευρώπη ότι και αν σημαίνει αυτό. Δεν είναι σαφές βέβαια, αν η περιβόητη αλλαγή των συνθηκών, αναμένουμε να προέλθει από κινητοποιήσεις των λαών κατά της λιτότητας – συνεπώς ενάντια στην ωμή νεοφιλελεύθερη πολιτική που θα εφαρμόζει η κυβέρνηση- ή αν θα προέλθει από τα αδιέξοδα των τραπεζιτών και των αγορών που – ελπίζουν ότι- θα αναγκαστούν να χαλαρώσουν τα λουριά και να αναζητήσουν εναλλακτικούς πολιτικούς εκφραστές με πιο μετριοπαθές προφίλ.

Η ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης και ο εξευτελισμός της δημοκρατίας

Η δραματική απομείωση της εθνικής κυριαρχίας συμβαδίζει πλήρως με τον εξευτελισμό της δημοκρατίας που επέφερε η νέα συμφωνία. Είναι αδιανόητο ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς πρωτοστάτησε σε αυτήν την εξέλιξη, πόσο μάλλον ο ισχυρισμός ότι η κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί τη νέα αυτή κατάσταση προς όφελος του λαού. Μετά τις εξελίξεις αυτές αναδύεται με επιτακτικό τρόπο η εθνική και κοινωνική ανάγκη, το «Όχι» στο δημοψήφισμα και στο Κοινοβούλιο να βρουν πολιτική έκφραση.

του Kώστα Λαπαβίτσα

Η νέα δανειακή σύμβαση που υπερψήφισε η Βουλή στις 14 Αυγούστου 2015 μπορεί να χαρακτηριστεί αποικιοκρατική για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω. Αντίστοιχο είναι και το μνημόνιο που τη συνοδεύει, το οποίο και θα αναλύσω σε επόμενο άρθρο.

Το νομοσχέδιο της 14ης Αυγούστου συνολικά απαρτίζεται από τα προαπαιτούμενα της συμφωνίας, τη νέα δανειακή σύμβαση και το συνοδευτικό μνημόνιο. Πρόκειται για ένα κείμενο 354 πυκνογραμμένων σελίδων, οι πρώτες 270 σελίδες του οποίου – τα προαπαιτούμενα – αποτελούν μια σειρά λεπτομερών νομοθετικών παρεμβάσεων που αφορούν ένα τεράστιο φάσμα επαγγελματικών κλάδων και οικονομικών δραστηριοτήτων και στρατηγικής σημασίας όπως: φυσικό αέριο, ηλεκτρισμός, αρτοποιοί, φαρμακοποιοί, οδηγοί φορτηγών αυτοκινήτων, συμβολαιογράφοι, κ.α. Η δανειακή σύμβαση καταλαμβάνει τις επόμενες 28 σελίδες και εμπεριέχει - όπως και οι προηγούμενες - καίρια νομικά και άλλα εθνικής κυριαρχίας θέματα. Τέλος, το νέο μνημόνιο που συνοδεύει τη δανειακή σύμβαση θέτει το πλαίσιο της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της χώρας για τα επόμενα χρόνια σε 56 σελίδες.

Το χρήμα στον καπιταλισμό ή το καπιταλιστικό χρήμα;

Πίσω από το δίλημμα "δραχμή ή ευρώ" με τους όρους που τίθεται στην πολιτική σκηνή, αποκρύπτεται στην πραγματικότητα ένα άλλο ερώτημα που αγγίζει όλο και περισσότερο ευρύτερες λαϊκές μάζες και αφορά την ίδια την λειτουργία του χρήματος. Η βίαιη επέκταση της κεφαλαιακής σχέσης την εποχή των μνημονίων δεν αφορά μόνον στις εργασιακές σχέσεις, αλλά αγγίζει και τον συσσωρευμένο πλούτο των μικρομεσαίων στρωμάτων αλλά και του κράτους. Αυτός ο πλούτος θα πρέπει να ενταχθεί στην κεφαλαιακή σχέση (στην κυκλοφορία του χρήματος). Μια πρώτη γεύση αυτής της κεφαλαιακής επέκτασης έλαβε η ελληνική κοινωνία με χρηματιστηριακή φούσκα την πρώτη εποχή της επιβολής του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας.

Σήμερα έχει αρχίζει να αναπτύσσεται ένας ευρύτερος προβληματισμός αν είναι δυνατόν να υπάρξει ένα άλλο παράλληλο σύστημα χρηματικών συναλλαγών έξω από το τραπεζικό, ένα άλλο τραπεζικό σύστημα αποδεσμευμένο από το παγκόσμια χρηματοπιστωτικό σύστημα και πολλά παρόμοια που αφορούν στην λειτουργία του χρήματος, θέματα που ήταν και παραμένουν περιθωριακά στον προβληματισμό αλλά και στις πρακτικές της παραδοσιακής Αριστεράς.Ξεκινώντας την δημοσίευση μιας σειρά κειμένων για αυτά τα θέματα, δημοσιεύουμε ως πρώτο κείμενο το παρακάτω:

Το χρήμα στον καπιταλισμό ή το καπιταλιστικό χρήμα;

Αναδημοσίευση από τις "Θέσεις", Τεύχος 97, περίοδος: Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2006

των Dick Bryan και Michael Rafferty

μετάφραση Χρήστος Βαλλιάνος

«Ο πλούτος των κοινωνιών στις οποίες κυριαρχεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής εμφανίζεται ως ένας τεράστιος σωρός εμπορευμάτων…»1

Από την πρώτη μόλις πρόταση του Κεφαλαίου του Μαρξ γνωρίζουμε ότι ο καπιταλισμός χαρακτηρίζεται από δύο ουσιώδη γνωρίσματα: το εμπόρευμα και το ανταγωνιστικό κίνητρο για συσσώρευση. Όπως έδειξε η ανάλυση και των δύο, πολύ συχνά το χρήμα περιγράφεται ως η απλή θεραπαινίδα τους: ως το λάδι που λιπαίνει την ανταλλαγή εμπορευμάτων και διευκολύνει τη συσσώρευση, χωρίς να έχει κάποιο κεντρικό ρόλο. Όταν λοιπόν το χρήμα τραβιέται τόσο γρήγορα στο παρασκήνιο, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του μαρξισμού διολίσθησε στην περιγραφή μιας «πραγματικής» οικονομίας αγαθών και υπηρεσιών, ταξικών σχέσεων και αξίας, σε αντιπαράθεση με έναν νομισματικό κόσμο αναπαράστασης (και στρεβλής παράστασης).

Η πρόσφατη αναβίωση του ενδιαφέροντος για το χρήμα και τις χρηματοπιστωτικές σχέσεις είναι απόλυτα ευπρόσδεκτη, καθώς η νέα εξέχουσα θέση της χρηματοοικονομικής σφαίρας σε παγκόσμια κλίμακα υποχρέωσε τους μαρξιστές να επανέλθουν σε μερικά βασικά ερωτήματα σχετικά με τη φύση του χρήματος στον καπιταλισμό. Το έργο του Κώστα Λαπαβίτσα αποτέλεσε μια σημαντική συμβολή, τόσο για την πρόσφατη αποσαφήνιση της μαρξικής θεωρίας σχετικά με το εμπορευματικό χρήμα και την πίστη,2 όσο και για τις παρεμβάσεις σχετικά με τη σημερινή ισχύ των μαρξιστικών αναλύσεων του χρήματος.3

Λίγοι είναι οι μαρξιστές, και ασφαλώς ανάμεσά τους δεν είναι ο Λαπαβίτσας, που θα ήθελαν να υιοθετήσουν την προαναφερθείσα θέση, όπως διατυπώθηκε προηγουμένως: το χρήμα δεν έχει σημασία στην καπιταλιστική οικονομία. Ωστόσο, το παρόν άρθρο θέτει και ένα περαιτέρω ερώτημα: ποιο είναι το χαρακτηριστικά καπιταλιστικό στοιχείο στο χρήμα στον καπιταλισμό – κατά ποιο τρόπο διαφέρει το καπιταλιστικό χρήμα από το μη καπιταλιστικό χρήμα και πώς το ίδιο το χρήμα στον καπιταλισμό αντανακλά τη διπλή διάσταση του εμπορεύματος και της συσσώρευσης; Το ερώτημα αυτό ως επί το πλείστον, και στις περισσότερες αναλύσεις, δεν τίθεται. Το χρήμα μπορεί να παίζει διάφορους ρόλους στο πλαίσιο του καπιταλισμού, όμως το ίδιο δεν είναι ειδικά καπιταλιστικό.

Δήλωση M. Γλέζου : "Να μην αποτελέσει η Αριστερά μια εφταμηνίτικη παρένθεση"

Δήλωση M. Γλέζου:

Η αλλοπρόσαλλη και παραπαίουσα στρατηγική της Κυβέρνησης Μαξίμου, έχει δημιουργήσει τραγικές καταστάσεις στην ιδεολογική και πολιτική συνείδηση των αγωνιστών.

Ενώ κανένας δεν συμφωνεί με το τρίτο μνημόνιο που δένει και υποδουλώνει χειροπόδαρα το Λαό μας για δεκαετίες ολόκληρες, με τα ψευτοδιλήμματα απελπισίας και τρομολαγνείας που δημιουργεί, βασανίζει τους αγωνιστές, που δεν θέλουν να αποτελέσει η Αριστερά μια εφταμηνίτικη παρένθεση.

Συνέλθετε επιτέλους συναγωνιστές κι σύντροφοι της ηγεσίας του Ενιαίου Κόμματος.