Τρέλα η επιμονή στην ίδια πολιτική

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"
του Μανόλη Γ. Δρεττάκη

«Insanity: doing the same thing over and over

αgain and expecting different results»

Albert Einstein

«Είναι τρέλα το να κάνει και να ξανακάνει κάποιος το ίδιο

πράγμα και να αναμένει διαφορετικά αποτελέσματα»

Αλμπερτ Αϊνστάιν**

Η παραπάνω ρήση του Αϊνστάιν είναι μια ακριβής περιγραφή, σε δύο μόνο γραμμές, των όσων βίωσε η χώρα μας την πενταετία 2010-2014, με την εφαρμογή των μέτρων των διαδοχικών μνημονίων που υπέγραψαν με τους δανειστές και εφάρμοσαν οι διαδοχικές κυβερνήσεις της περιόδου αυτής.

Παρ’ όλα αυτά, και παρά την απόρριψη της πρότασης του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη συνέχιση της πολιτικής αυτής από το 61,3% του λαού στο δημοψήφισμα της 5/7/2015, οι ηγέτες της ευρωζώνης, με απειλές, εκβιασμούς και στραγγαλισμό της ελληνικής οικονομίας μέσω του κλεισίματος των τραπεζών και του ελέγχου των κεφαλαίων, εξανάγκασαν τον πρωθυπουργό να υπογράψει ένα προσύμφωνο για ένα νέο μνημόνιο για τα επόμενα τρία χρόνια.

Παραίτηση

Αναδημοσίευση από το "πλατύπους - Θεσσαλονίκη"

του Τέοντορ Αντόρνο

Εμείς οι παλιότεροι εκπρόσωποι αυτού που καθιερώθηκε υπό την ονομασία «Σχολή της Φραγκφούρτης» κατηγορηθήκαμε πρόσφατα με προθυμία για παραίτηση. Είχαμε όντως αναπτύξει στοιχεία μιας κριτικής θεωρίας της κοινωνίας, αναφέρει η κατηγορία, αλλά δεν ήμασταν έτοιμοι να εξαγάγουμε τις πρακτικές της συνέπειες. Και έτσι, ούτε παρείχαμε προγράμματα δράσης, ούτε καν υποστηρίξαμε τη δράση αυτών που ένιωθαν πως εμπνέονται από την κριτική θεωρία. Δεν θα καταπιαστώ με το ερώτημα, αν αυτό μπορεί να απαιτείται από θεωρητικούς διανοητές, οι οποίοι είναι σχετικά ευαίσθητοι δέκτες, κατά κανένα τρόπο απρόσβλητοι από κραδασμούς. Η αποστολή που τους έχει ανατεθεί μέσα στην κοινωνία της καταμερισμένης εργασίας μπορεί να αμφισβητηθεί, αφού οι ίδιοι μπορεί να παραμορφώνονται από αυτή. Όμως εξίσου διαμορφώνονται από αυτή• βέβαια, δεν μπορούν να καταργήσουν με την απλή βούλησή τους αυτό το οποίο έγιναν. Δεν θα ήθελα να αρνηθώ το στοιχείο της υποκειμενικής αδυναμίας που ακολουθεί την περιοριστική επικέντρωση στη θεωρία.

Πιστεύω πως η αντικειμενική πλευρά είναι περισσότερο σημαντική. Η αντίρρηση, εύκολα διατυπωμένη, είναι πάνω-κάτω η εξής: όποιος αυτή την ώρα αμφισβητεί τη δυνατότητα ριζικής αλλαγής της κοινωνίας, επομένως, ούτε συμμετέχει σε θεαματικές και βίαιες ενέργειες ούτε τις προτείνει, αυτός έχει παραιτηθεί. Θεωρεί πως αυτό που έχει στο μυαλό του δεν μπορεί να πραγματωθεί• στην πραγματικότητα, ούτε καν θέλει να το πραγματώσει. Αφήνοντας τις συνθήκες ανέγγιχτες, τις αποδέχεται ανομολόγητα.

3ο μνημόνιο, αριστερά και κοινωνία. Υπάρχει διέξοδος;

Η συμφωνία δεν είναι συμβατή με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Για όσους το ισχυρίζονται αυτό κάνοντας δικές τους ερμηνείες για τις προθέσεις των ψηφοφόρων, υπάρχει ένα πολύ απλό ερώτημα. Αν επικρατούσε το Ναι στο δημοψήφισμα, τι θα άλλαζε σε σχέση με τη συμφωνία που ήρθε; Όσοι ανέχονται την κατάργηση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, δικαιολογούνται λέγοντας ότι ο κόσμος φοβάται την έξοδο από το ευρώ και την χρεωκοπία. Επειδή όμως η απλή αλήθεια είναι ότι ο κόσμος ψήφισε γνωρίζοντας ότι υπήρχε αυτό το ρίσκο, γιατί όλοι οι δανειστές το φώναζαν, αν κάποιος φοβήθηκε στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η κυβέρνηση.

Αναδημοσίευση από το "PressPublica"

της Δέσποινας Σπανούδη

Aς ξεκινήσουμε από μια βασική ερώτηση: Είναι το μνημόνιο διέξοδος;

Δεν υπάρχει ούτε ένας στη χώρα που να θεωρεί ότι η συμφωνία δηλαδή το νέο μνημόνιο είναι καλή. Όλοι την θεωρούν από κακή ως απαράδεκτη και οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι είναι και ανεφάρμοστη. Είναι ανεφάρμοστη αντικειμενικά λόγω των οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων που έχουν περιορίσει δραματικά τις ανοχές και τις αντοχές. Είναι διπλά ανεφάρμοστη γιατί η κυβέρνηση έχει αντίθετη λαϊκή εντολή, συνεπώς είναι αφερέγγυα τόσο έναντι των υποστηρικτών του μνημονίου όσο και έναντι των δικών της υποστηρικτών. Κανένα από τα παραπάνω δεδομένα δεν μπορεί να ανατραπεί, μπορεί μόνο να παραταθεί για λίγο ο χρόνος πριν αρχίσουν να εκδηλώνονται οι συνέπειες. Από την άλλη πλευρά όσοι πιστεύουν ότι υπάρχουν τρόποι ανάκαμψης μέσα από το 3ο μνημόνιο, είναι αναγκασμένοι να υιοθετούν δύο εξίσου ανεδαφικές θεωρίες. Η μια λέει ότι μέσω της βίαιης απόσπασης αγαθών, πόρων και δικαιωμάτων και της συγκέντρωσης του όποιου παραγόμενου πλούτου σε ολόενα και λιγότερους μπορεί να παραχθεί ένα μικρό επιπλέον μερίδιο για όλους. Ωστόσο αυτή η εκδοχή δεν υπάρχει με τα σημερινά δεδομένα της κρίσης (την οποία και προκάλεσε)
.

Οι αυριανιστές φίλοι του Αλέξη....

ή πώς ανακυκλώνονται στα σκατά...

«Πες μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι…» λέει μια παροιμία. Σήμερα θα ασχοληθούμε με έναν φίλο του Α. Τσίπρα, τον Δ. Μπεκιάρη. Αν δεν θυμάστε παρακομματική - προεδρική ιστοσελίδα “ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ” που στήθηκε πριν εκλογές του 14 από το προεδρικό περιβάλλον και ανατέθηκε στον κ. Μπεκιάρη, ρίξτε μια ματιά εδώ “Η χρεοκοπία της «Νέας Ελλάδας».”. Αν ψάξετε  σήμερα την "ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ" δεν θα την βρείτε, αλλά μπορείτε να πληροφορηθείτε για το λόγο της εξαφάνισης της εδώ:  “Που χάθηκε η ...Νέα Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ;”

Αυτός ο κύριος συνεχίζει σήμερα το έργο του μέσα το periodista.gr, μπροστάρης στον αγώνα του πιο γνήσιου τσιπραϊκού αυριανισμού, με καθημερινά δημοσιεύματα όπως αυτό:

Ο Γιώργος Κουρής στο πλευρό του Τάσου Κορωνάκη.

Μια συζήτηση του Γ. Μηλιού με τον Άγγελο Καλοδούκα

Μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης, διαιρεμένη σε τέσσερις θεματικές για να την παρακολουθήσετε με πιο εύκολο τρόπο:

Α) Το 3ο μνημόνιο και τα επακόλουθά του

Προσαρμογή στην πραγματικότητα

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

του Ανδρέα Καρίτζη

Ένα αρνητικό χαρακτηριστικό της πολιτικής μεθοδολογίας που επικράτησε στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας, όταν αυτή γίνεται πολύ σκληρή. Ψυχολογικοί μηχανισμοί άμυνας αλλά και η βαθειά εμπέδωση ενός παραδοσιακού τρόπου πολιτικής δεν μας επέτρεψαν να ενσωματώσουμε στη μεθοδολογία, την οργανωσιακή διάταξη και την πολιτική μας τακτική τις ραγδαίες αλλαγές των τελευταίων χρόνων, οι οποίες καθιστούν αναποτελεσματικά τα παραδοσιακά εργαλεία πολιτικής. Η κατάκτηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας θεωρήθηκε το βασικό καθήκον μας για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στο πολιτικό και κοινωνικό αίτημα ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής με τα γνωστά αποτελέσματα.

Μερικές παρατηρήσεις στις απόψεις του Σ. Κουβελάκη για την πολιτική συγκρότηση του ΟΧΙ

αριστερός ευρωπαϊσμός with 53 plus technology...

Ο Σ. Κουβελάκης θέτει τρία σαφή ερωτήματα, στα οποία επιχειρεί να δώσει τις δικές του απαντήσεις στο κείμενο “ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΟΧΙ”:

- Το πρώτο είναι τι ακριβώς ηττήθηκε μέσα σε αυτή την ήττα.

- Το δεύτερο, όσο και αν φανεί παράδοξο, είναι τι δεν ηττήθηκε μέσα σε αυτή την ήττα, τι μένει και μπορεί να είναι χρήσιμο για το μέλλον.

- Και το τρίτο βεβαίως είναι τι συγκεκριμένα πράττουμε αυτή τη στιγμή.

Εξ αρχής δηλώνουμε την συμφωνία μας με τις απαντήσεις που δίνει ο Σ. Κουβελάκης. Με αυτό το δεδομένο θα θέλαμε να προσθέσουμε μερικές κριτικές παρατηρήσεις:

1. Η ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν περιορίζεται στην ήττα του “αριστερού ευρωπαϊσμού”, όπως σωστά ναλύεται. Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ηττήθηκε απλά, αλλά αυτοαναιρέθηκε. Μια πολιτική ήττα είναι διαχειρίσιμη, μια αυτοαναίρεση όμως όχι. Η αυτοαναίρεση προέκυψε μέσα από μια σειρά ηττών στο εσωτερικό του που είχαν ήδη προηγηθεί. Η αυτοαναίρεση του ΣΥΡΙΖΑ έγινε φανερή στην κοινωνία κυρίως  όχι ως ήττα του “αριστερού ευρωπαϊσμού” αλλά ως κατάργηση της δημοκρατίας: Ο ΣΥΡΙΖΑ με ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα αναίρεσε την λαϊκή κυριαρχία, όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από ένα δημοψήφισμα που ο ίδιος προκάλεσε. Η δημοκρατία εντός του ΣΥΡΙΖΑ είχε ηττηθεί πολύ πριν από αυτό το συμβάν, με την μετατροπή του σε αρχηγικό αστικό κόμμα και με τις συναίνεση ή την ανοχή των “συνιστωσών” του, στις οποίες ανήκει και η σημερινή “αριστερή αντιπολίτευση”.

Από τον Πανελλήνιο στην ΑΣΟΕΕ ένα τσιγάρο δρόμος ή μοναξιά μου όλα;

Αν ο Δεκέμβρης όντως δεν ήταν απάντηση αλλά ερώτημα, μήπως τελικά οι πλατείες ήταν μία πρώτη απάντηση για το πώς οργανωνόμαστε προτού συζητήσουμε και για το τι λέμε; Και ακριβώς για να το συζητήσουμε γόνιμα, ισότιμα και δημιουργικά; Αν δεν αναζητήσουμε σε αυτή τη βάση μια άλλου τύπου αυτοοργάνωση και δημοκρατία, αν δεν προσπαθήσουμε να πάρουμε τα όποια θετικά όσον αφορά στην οργάνωση είχαν εγχειρήματα τύπου Podemos για να φτιάξουμε το δικό μας κίνημα της 5ης Ιούλη του ΟΧΙ, δύσκολα θα δούμε αυτή τη γενιά να μπαίνει στο προσκήνιο. Αν δεν αποκτήσει ο λόγος μας περισσότερο κοινωνικό περιεχόμενο, ριζοσπαστικές αλλά και άμεσες προτάσεις πολιτικής δεν θα νιώσει ότι την αφορά.

Το τελευταίο μέρος από το κείμενο "Νο means no!"

των Χρίστου Τουλιάτου και Σπύρου Δρίτσα

Από τον Πανελλήνιο στην ΑΣΟΕΕ ένα τσιγάρο δρόμος ή μοναξιά μου όλα;

Πήγαμε στις επιτροπές του ΟΧΙ πριν το δημοψήφισμα, συνεχίζουμε και μετά για το όχι μέχρι τέλους. Περάσαμε και από τον Πανελλήνιο στην εκδήλωση της Ίσκρα, πήγαμε και στην ΑΣΟΕΕ στην κοινωνικοπολιτική πρωτοβουλία συνδικαλιστών και αγωνιστών. Κάτι κινείται επιτέλους, μία ελπίδα για ένα ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο αναθερμαίνεται. Κάτι έλειπε όμως. Στον Πανελλήνιο πλειοψηφούσε εμφανώς η γενιά του Πολυτεχνείου που δεν έσκυψε και δεν σκύβει ακόμα το κεφάλι. Στην ΑΣΟΕΕ η γενιά που πολιτικοποιήθηκε στη δεκαετία του ’80 και του ’90 στα πανεπιστήμια και τους χώρους δουλειάς. Στα φοιτητικά κινήματα του ’79, του ’87, του ’90-’91, του ’95, στις απεργίες της ΕΑΣ και την απεργία ενάντια στο ασφαλιστικό Γιαννίτση. Στη συνδικαλιστική δουλειά στο δημόσιο (καθηγητές, δάσκαλοι, νοσοκομεία κλπ.) και στην οικοδόμηση πρωτοβάθμιων σωματείων σε χώρους του ιδιωτικού τομέα.

Για την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και επανίδρυση του φιλελέ ΣΥΝασπισμού...

Η απόφαση της τελευταίας ΚΕ υπέγραψε το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγετική ομάδα αποφάσισε να προχωρήσει σε ιδρυτικό συνέδριο ενός νέου κόμματος του “κρατικού” συριζα, ενώ ο “κοινωνικός” σύριζα βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα της αναζήτησης νέας πολιτικής έκφρασης. Παραθέτουμε ένα κείμενο του Α. Νταβανέλου που είναι στηριγμένο στην παρέμβασή του στην τελευταία ΚΕ και εξηγεί τους όρους αυτής της νέας κατάστασης:

Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ θα καθοριστούν από πολλά και διαφορετικά σημεία:

1.Αλληλεγγύη: Τις τελευταίες ημέρες είναι σαφές ότι ένα πολιτικο-δημοσιογραφικό «ρουλεμάν» έχει βάλει στο στόχαστρο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που στον α΄ ή στον β΄ βαθμό διαφώνησαν με τη μνημονιακή συμφωνία, όπως τον Π. Λαφαζάνη, τη Ν. Βαλαβάνη, την Ζ. Κωσταντοπούλου, τον Γ. Βαρουφάκη. Είναι εντυπωσιακό ότι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, επισήμως, έχει «σιωπήσει» μπροστά σε αυτήν την ανήθικη επίθεση. Πρέπει να διατυπώσουμε την απαίτηση να ασκήσει το κόμμα τη δύναμη και την επιρροή του, ώστε αυτό το «ρουλεμάν» να τσακιστεί. Όσοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αρχίσει να βλέπουν ως μοντέλο το ΠΑΣΟΚ του 1981, ας κοιτάξουν να ενημερωθούν για το πώς –τότε- αντίστοιχα «ρουλεμάν» (άτυπες συνεργασίες μεταξύ κομματικών παράκεντρων, ΜΜΕ και υπηρεσιών του κράτους) λειτούργησαν συνθλιπτικά για ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που συνδέονταν με πιο ριζοσπαστικές παραδόσεις ή πρακτικές. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αναπαραχθούν τέτοια φαινόμενα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ...

2.Καθαρή εκτίμηση για τη συμφωνία: Διάφοροι σύντροφοι μας καλούν να αποφύγουν συμμετρικά την ωραιοποίηση και τη δραματοποίηση. Οι χαρακτηρισμοί δεν έχουν ενδιαφέρον. Χρειάζεται καθαρή πολιτική εκτίμηση.

Η συμφωνία είναι σκληρό μνημόνιο. Εφοδιασμένο με turbo ΤΑΙΠΕΔ, turbo επιτήρηση, turbo αυτοματισμούς περικοπής κοινωνικών δαπανών ως αντιστάθμισμα σε κάθε οικονομική αστοχία, turbo αντεργατικές αντιμεταρρυθμίσεις.

Αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς

Αναδημοσίευση από το "πιτσιρίκος" 

Παρά τα όσα διακήρυσσαν προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, έφεραν στη χώρα το τρίτο και πιο βάρβαρο Μνημόνιο. Και τώρα συγκρούονται και κάνουν δηλώσεις στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Αλέξης Τσίπρας και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάνει ένα μεγάλο λάθος.

Έχει γίνει μια παρεξήγηση.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ για να βλέπουν τον Αλέξη Τσίπρα να περιφέρεται ασκόπως και να χαζογελάει.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει κουμάντο η παρέα του Αλέξη Τσίπρα.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει καριέρα ο Νίκος Παππάς, τον οποίο δεν γνώριζε κανείς.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να τρώνε στη μάπα -μέσα από τα κανάλια των ολιγαρχών- χυδαίες φάτσες σαν του Νίκου Φίλη.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για τις προσωπικές φιλοδοξίες ή ιδεοληψίες του Παναγιώτη Λαφαζάνη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, του Γιάνη Βαρουφάκη και των άλλων μελών της κυβέρνησης και του κόμματος.

Οι πολίτες έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή παρουσίασε ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα και υποσχέθηκε πως θα το υλοποιήσει.

Έξι μήνες μετά τις εκλογές, κανένα σημείο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ισχύει, ενώ η χώρα είναι μπροστά σε ένα νέο Μνημόνιο.

Ποια είναι η χρησιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ;