Του Νίκου Νούλα
(η μεταμόρφωση ενός ταλαντευόμενου αριστερού κόμματος σε ένα νεοφανές λαϊκιστικό κόμμα)
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί τη συνέχεια δύο προηγούμενων («Γιατί αποχωρώ από το ΣΥΡΙΖΑ», 26/5/15 και «Στρατηγική του “έντιμου συμβιβασμού” – κριτική και κριτική της κριτικής», 4/6/15) στα οποία εξέθεσα: στον μεν πρώτο τους λόγους αποχώρησής μου από το ΣΥΡΙΖΑ, στο δε δεύτερο τις απόψεις μου πάνω στη συζήτηση για τη στρατηγική του εν λόγω φορέα. Μπορεί, αν θέλει, να τα βρει κανείς στο διαδίκτυο.
Θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα από τα κόμματα που άλλαξε αρκετές φορές στη εντεκάχρονη ιστορία του. Χοντρικά και απλουστευτικά: από κόμμα διάσωσης του ΣΥΝ -αλλά και επαφής με το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα- την περίοδο 2004-2007, άλλαξε σε ένα ριζοσπαστικό κόμμα την περίοδο 2007-2009, έπεσε σε “κώμα” την επόμενη περίοδο, για να αναγεννηθεί με το αντιμνημονιακό κίνημα.
Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των περιόδων ήταν η ταλάντευση μεταξύ ριζοσπαστικών, ρεφορμιστικών και συστημικών στρατηγικών. Ανάλογα με τη σχέση αυτών των τριών αυτών στρατηγικών, έγινε και η περιοδολόγηση που προηγήθηκε.