ΒΡΑΖΙΛΙΑ: Τέλος εποχής, αμηχανία για το μέλλον

 Αναδημοσίευση από την "εποχή"

του Κρίτωνα Ηλιόπουλου

Οι εκλογές στη Βραζιλία της περασμένης Κυριακής δείχνουν να επιβεβαιώνουν το αργό και επώδυνο τέλος μιας εποχής, για όλη τη Λατινική Αμερική, και τη δυστοκία, την αμηχανία και την αγωνία για την επόμενη.

Το 41% ψήφισε πάλι για πρόεδρο την Ντίλμα Ρουσέφ και το ιστορικό Εργατικό Κόμμα (ΡΤ), όχι πλέον με ελπίδα αλλά με φόβο. Τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα έχουν τη βεβαιότητα ότι οι αντίπαλοι της Ρουσέφ θα είναι πολύ χειρότεροι. Ωστόσο, το ΡΤ έχασε αρκετά. Καταρχάς έχασε σε απόλυτους αριθμούς, 4 εκατομμύρια ψήφους που όμως δεν πήγαν σε κανέναν από τους αντίπαλους αλλά οι περισσότεροι πήγαν σε αποχή, λευκά και άκυρα. Το συμπέρασμα βγαίνει από τα ποσοστά και τις ψήφους του δεύτερου και του τρίτου κόμματος, το PSDB με τον Αέσιο Νέβες και το PSB με τη Μαρίνα Σίλβα. Και τα δύο κόμματα, με σαφώς δεξιές πολιτικές θέσεις, πήραν περίπου τα ίδια ποσοστά και αριθμό ψήφων με τις εκλογές του 2010, δηλαδή 33% ο Νέβες και 22% η Σίλβα. Ωστόσο, η επανεκλογή της Ντίλμα Ρουσέφ είναι δύσκολη, και πολύ περισσότερο διότι πιθανόν η Μαρίνα Σίλβα να υποστηρίξει ανοιχτά τον Αέσιο Νέβες. Επιπλέον, το Εργατικό Κόμμα είχε μια πολύ σημαντική ήττα στη μεγαλύτερη και σπουδαιότερη οικονομικά πολιτεία, το Σάο Πάουλο, που ήταν και το επίκεντρο των μεγάλων διαδηλώσεων του 2013. Ο υποψήφιος του ΡΤ βγήκε τρίτος με μόλις 16%, ενώ πρώτος με μεγάλο ποσοστό βγήκε για 4η θητεία ο δεξιός Άλκμιν, κατηγορούμενος για πολλά σκάνδαλα και δεύτερος ο επίσης δεξιός Π. Σκαφ... πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων!!

Κρίμα! Έχασε ο Βενιζένος την εκλογική του βάση και ο Πουλάκης την "ηγεμονία" στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης...

Διακόσια περίπου στελέχη, κυρίως του συνδικαλιστικού τομέα του ΠΑΣΟΚ, από όλους τους κοινωνικούς φορείς συγκεντρώθηκαν χθες στο ξενοδοχείο Τιτάνια προκειμένου να συγκροτήσουν μια πολιτική κίνηση για να εκφράσουν ένα νέο ρεύμα σκέψης που θα κινηθεί στο χώρο της ευρύτερης σοσιαλδημοκρατίας ξεπερνώντας την αντιπαράθεση βενιζελικών-παπανδρεϊκών.

Περισσότερα για αυτή την κίνηση [εδώ]

Όμως η κίνηση αυτή δεν ήρθε ξαφνικά. Από τον Ιούλιο την είχε προαναγγείλει ο Β. Βαλασόπουλος δήμαρχος της Ηλιούπολης. Τότε με ανοιχτή επιστολή είχε καλέσει τους άλλους εκλεγμένους δημάρχους να συνταχθούν στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Μεταξύ των άλλων έγραφε:

 Τα παραδοσιακά κόμματα της κεντροαριστεράς καταποντίζονται εκλογικά, την ίδια στιγμή που τα στελέχη τους στους μαζικούς χώρους επιτυγχάνουν ποσοστά που θυμίζουν άλλες εποχές και εκλέγονται περισσότεροι από 100 Δήμαρχοι προερχόμενοι από τον χώρο αυτό.

Συζητώντας για ένα "Η"...

Η ανάταση του λαϊκού φρονήματος είναι που μπορεί να απελευθερώσει δυνάμεις, να μεταβάλει την κλίμακα του εφικτού, να νικήσει δυσκολίες, να συμβάλει καθοριστικά στην υπέρβαση διλημμάτων και στον αφοπλισμό πιέσεων και τυχόν εκβιασμών.

Έτσι, η πολιτική και οικονομική αδυναμία της χώρας μας και η θέση ισχύος των δανειστών και της τρόικας μπορεί να αντιρροπιστεί μόνο από τη δύναμη και την ορμή ενός λαϊκού ρεύματος σωτηρίας της χώρας και διεκδίκησης μιας άλλης πορείας.

Από το κείμενο του Δημήτρη Κοδέλα:

 Φρόνιμα ή φρόνημα;

Και μια κριτική:

Δεν πάμε καλά όταν βάζουμε την ουρά κάτω από τα σκέλια μπροστά στον Άδωνη...

Η γλώσσα όμως κόκκαλα δεν έχει... Σχολιάζοντας στην εκπομπή του ο Κώστας Αρβανίτης την προειδοποίηση των τεχνικών ότι θα απεργήσουν αν δεν πληρωθούν τα καθυστερούμενα, κόλλησε τη λέξη εκβιασμός. Εκβιασμό δεν τον λες, αλλά τον λες. Κάπως έτσι. Με αποτέλεσμα να την αρπάξει ο Άδωνις, να την "πειράξει" καταλλήλως, και να την κάνει πολιτικώς λαμπίκο: Ο Αρβανίτης και ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν μαζί μου ότι απεργία ίσον εκβιασμός!

(Από το κείμενο του Θανάση Καρτερού “Κόκκινο πανί”)

Βεβαίως και η απεργία είναι εκβιασμός. Και μάλιστα θεσμικά κατοχυρωμένο δικαίωμα  συγκυριακού εκβιασμού, που κατακτήθηκε μέσα από πολλούς αγώνες, απέναντι στο διαρκή ταξικό εκβιασμό των αφεντικών.

Η απάντηση του Α. Μπαλτά στο κείμενό μας " Από τον "δημοκρατικό δρόμο στον σοσιαλισμό" στην οικοδόμηση του "εθνικού ηγέτη"

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

Του Αριστείδη Μπαλτά

Κείμενα που εγείρουν ενστάσεις χωρίς να δημαγωγούν ή να διαστρεβλώνουν σπάνια εμφανίζονται στα καθ' ημάς. Αλλά τότε αποβαίνουν γόνιμα γιατί ανοίγουν δρόμο για την αναγκαία συν-ζήτηση. Τέτοιο είναι το κείμενο του Γιώργου Καλαντζόπουλου ("Από τον 'δημοκρατικό δρόμο στον σοσιαλισμό' στην οικοδόμηση του 'εθνικού ηγέτη'", "Αυγή", 25.9.2014) που συσχετίζει δύο δικά μου ("Καθαρές κουβέντες", "Αυγή", 17.4.2011 και "Από τις Βρυξέλλες στο έθνος", "Αυγή", 15.8.2014) ασκώντας τους έντονη κριτική.

Τα κείμενα όντως συνδέονται. Αναφέρονται και τα δύο στην έννοια της εθνικά ηγετικής πολιτικής δύναμης και, κατά συνεκδοχή, στον επικεφαλής αυτής της δύναμης, τον "εθνικό ηγέτη". Αλλά επίσης απέχουν. Κατά τριάμισι χρόνια ενός άκρως πυκνού πολιτικού χρόνου.

Το 2011 ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε δύναμη μικρή. Το άρθρο μου ήθελε να εντοπίσει τότε, εν μέσω κρίσης, ένα πολιτικό κενό: την απουσία μιας αστικής ηγετικής δύναμης που θα είχε συμφέρον και βούληση να αντισταθεί στην καταστροφή. Το γιατί αυτής της απουσίας δεν ήταν αντικείμενο του άρθρου. Αλλά το ερώτημα παραμένει και η επαρκής απάντηση είναι εξαιρετικά σημαντική για να καταλάβουμε από πού ερχόμαστε και προς τα πού πορευόμαστε.

Όταν οι “διαφημιστές” του ΣΥΡΙΖΑ αλλοιώνουν την πολιτική γραμμή του ΣΥΝασπισμού...

(με αφορμή την μπροσούρα “ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – Ένα σχέδιο ελπίδας, προοπτικής και δικαιοσύνης για την έξοδο από την κρίση”)

 Δ. Παρεμβάσεις για τη θεσμική και δημοκρατική ανασυγκρότηση του κράτους.

(από την ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ Ι. ΒΕΛΛΙΔΗΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 13/9/2014)

  Ο ίδιος ΠΥΛΩΝΑΣ  στην μπροσούρα του προγράμματος που εκδόθηκε και μοιράζεται από τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται ως εξής:

4ος ΠΥΛΩΝΑΣ: Το πρόγραμμά μας για τον θεσμικό και δημοκρατικό μετασχηματισμός του πολιτικού συστήματος.

Την πολιτική σημασία αυτής της αυθαίρετης ταύτισης του “κράτους” με το “πολιτικό σύστημα” δεν χρειάζεται να την σχολιάσουμε σοβαρά, γιατί πρόκειται για παπάρα περιωπής και αυτοί που την έκαναν απλά δεν έχουν καμία σχέση με οποιαδήποτε στοιχειώδη κουλτούρα της Αριστεράς. Το ερώτημα είναι διπλό: Πως βρέθηκαν σε αυτή την θέση να αναλαμβάνουν τέτοιες υπεύθυνες κομματικές εργασίες αλλά και πως δεν βρέθηκε κανένας άλλος να τους επισημάνει αυτή την παραποίηση;

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική “ανισόμετρης ανάπτυξης” της ΕΕ οδηγεί σε νέου τύπου “τοπικές αναδιπλώσεις”...

 Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Υπέρ του δημοψηφίσματος για ανεξαρτησία της Καταλωνίας η Μπαρτσελόνα

Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα φαινόμενο ταυτόσημο με την δημιουργία νέων “καπιταλιστικών ολοκληρώσεων” χάριν των οποίων “τα κράτη – έθνη” απεμπολούν κυριαρχικά τους δικαιώματα. Ο δρόμος της συγκρότησης της ΕΕ ως μια νέα “καπιταλιστική ολοκλήρωση” περνάει μέσα από την γενίκευση του φαινομένου της “ανισόμετρης ανάπτυξης”, όχι μόνον στο επίπεδο της αντίθεσης ανάμεσα στις χώρες του Βορά και του Νότου, αλλά και στο εσωτερικό των “εθνών – κρατών”. Στη χώρα μας αυτή η πολιτική έχει επιβληθεί τόσο με τα “ευρωπαϊκά προγράμματα” που δεν υπόκεινται σε κανένα “κεντρικό σχεδιασμό” του ελληνικού κράτους, όσο και με το “πρόγραμμα Καλλικράτης” που θεσμοθετεί πλέον αυτή την πολιτική ως κρατική λειτουργία. Σε άλλες χώρες η πολιτική αυτή έχει επιβληθεί με άλλες ανάλογες μορφές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις: Οι γόρδιοι δεσμοί λύνονται ή κόβονται;

 Αναδημοσίευση από την "ίσκρα"

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Στη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε τις «προγραμματικές αιχμές» του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει της τελικής σύγκρουσης για την κυβερνητική εξουσία.Έχει σημασία το ερώτημα ποιες από αυτές τις «αιχμές» προκάλεσαν θετικές αντιδράσεις στις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, επιταχύνοντας έτσι, πραγματικά, τις πολιτικές εξελίξεις. Η απάντηση είναι αυτονόητη, σχεδόν χειροπιαστή: οι δεσμεύσεις για την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, για επαναφορά της 13ης σύνταξης, για το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, για την κατάργηση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης.

Μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, με κέντρο την εργατική τάξη και τις φτωχές λαϊκές μάζες, βλέπει στις δεσμεύσεις την οικονομική-κοινωνική θέση της, για πρώτη φορά μετά την καταστροφική εποχή των μνημονίων, αν η Αριστερά κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία. Πρόκειται για έναν πανίσχυρο «κινητήρα», που μπορεί να παραγάγει «πολιτική ενέργεια» ικανή να κάμψει την υποστήριξη της ντόπιας κυρίαρχης τάξης και των δανειστών προς την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν σε αυτές τις δεσμεύσεις κυρίως την ανάδειξη της «ταξικής μονομέρειας» της ριζοσπαστικής Αριστεράς, το σεβασμό στο ευρύτερο πρόγραμμα που αποφάσισε το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι θεωρούν ότι πρόκειται για μια πρόταση που αφενός προκαλεί την ικανοποίηση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων, αφετέρου θα διασφαλίζει τις συνθήκες μιας ευρύτερης συμμαχίας «επανεκκίνησης της οικονομίας».

Μυαλό δεν έχουν στην Κουμουνδούρου; Ή, μήπως, έτσι σκοπεύουν να κυβερνήσουν...

Αναδημοσίευση από την “εφημερίδα των συντακτών”

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως οι ηχολήπτες της ΕΤΕΡ έχουν δίκιο να διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, δεν το συζητάμε καν. Πολύ περισσότερο όταν τα ζητούν από τον «105.5 Στο Κόκκινο», ένα ραδιόφωνο της Αριστεράς που πρέπει να είναι, αλλά και να φαίνεται, τίμιο.

Για την απεργία των τεχνικών στον «105.5 Στο Κόκκινο», ο λόγος. Η απεργία προκηρύχθηκε την Τετάρτη αλλά τελικά ανεστάλη την Κυριακή το βράδυ αφού η ΕΤΕΡ (το συνδικαλιστικό τους όργανο) έλαβε διαβεβαιώσει πως θα εξοφληθούν τα χρωστούμενα των δύο μηνών. Είχαν προλάβει βέβαια να πληρωθούν τον Αύγουστο, έμενε μόνο ο Σεπτέμβρη. Να σημειώσουμε πως όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στον σταθμό είναι απλήρωτοι, μόνο οι τεχνικοί (λόγω ισχυρού και δυναμικού σωματείου) πήραν ό,τι πήραν αφού, πρώτα, «απείλησαν» με απεργία.

Την απεργία αυτή θεώρησε ο Κώστας Αρβανίτης εκβιαστική κίνηση. «Εκβιασμό δεν το λες. Αλλά το λες, ρε παιδί μου! Πώς να το πω...» είπε το πρωί στην εκπομπή του, τη «Φυλή των Φίλων». Ατυχής η έκφραση, ούτε συζήτηση. Δεν το λες και μάλιστα on air. Άρπαξε την ευκαιρία η ΕΤΕΡ: «Είναι η απεργία εκβιασμός; Είναι κάθε απεργία εκβιασμός; Είναι μερικές απεργίες εκβιασμός και ποιες είναι αυτές;».

Βαρουφάκης, ποιός Βαρουφάκης;

Ο Π. Σκουρλέτης θα αναρωτηθεί και πάλι: "Βαρουφάκης, ποιός Βαρουφάκης;" μετά την χθεσινή κριτική του Γ. Βαρουφάκη προς την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ;