Συζητώντας για ένα "Η"...

Η ανάταση του λαϊκού φρονήματος είναι που μπορεί να απελευθερώσει δυνάμεις, να μεταβάλει την κλίμακα του εφικτού, να νικήσει δυσκολίες, να συμβάλει καθοριστικά στην υπέρβαση διλημμάτων και στον αφοπλισμό πιέσεων και τυχόν εκβιασμών.

Έτσι, η πολιτική και οικονομική αδυναμία της χώρας μας και η θέση ισχύος των δανειστών και της τρόικας μπορεί να αντιρροπιστεί μόνο από τη δύναμη και την ορμή ενός λαϊκού ρεύματος σωτηρίας της χώρας και διεκδίκησης μιας άλλης πορείας.

Από το κείμενο του Δημήτρη Κοδέλα:

 Φρόνιμα ή φρόνημα;

Και μια κριτική:

Το ζητούμενο όμως για την αριστερά δεν ήταν ποτέ να γραδομετρά τις διαθέσεις του κόσμου και να τις σχολιάζει. Ήταν και είναι να ανοίγει δρόμους, να τροποποιεί τους συσχετισμούς, δηλαδή να ενεργοποιεί τους εργαζόμενους και το λαό και να τους συγκροτεί σε κατεύθυνση αμφισβήτησης των κυρίαρχων πολιτικών, σε κατεύθυνση ρήξης με το σύστημα. Αντικειμενικά τον πρώτο ρόλο σε αυτό το καθήκον σήμερα τον παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πιο συγκεκριμένα η ηγεσία του και βεβαίως οι βουλευτές του. Όχι ότι δεν έχουν ευθύνη και οι άλλες δυνάμεις. Η «αποχή» του ΚΚΕ από τα πράγματα και η αναποτελεσματική στάση των άλλων δυνάμεων της αριστεράς. Με αυτήν την έννοια ο βουλευτής Δ. Κοδέλας όταν θέτει το ερώτημα έχει ευθύνη να το απαντήσει. Ειδικά όταν προέρχεται (και ο βουλευτής και η εφημερίδα) από την κομμουνιστική αριστερά. Και δεν το κάνει.

Από το κείμενο του Δημήτρη Μητρόπουλου: 

Τελικά; Φρόνημα ή φρόνιμα;