Για την Κύπρο ρε γαμώτο...

 
Ντου στην ενημέρωση:

Όταν οι υπογραφές έχουν μεγαλύτερη σημασιά από τις δηλώσεις:

Κοινή δήλωση μελών του ΣΥΡΙΖΑ για την Κύπρο

Οι Ντάλτον ...επαναστάτες

Διαβάζοντας το κείμενο Ο πόλεμος των εντυπώσεων και οι διαφημιστές της φρίκης μας ήρθε στο νου η παρακατω ταινία του Λούκυ Λουκ:

Η ελπιδοφόρα ανασύνταξη του κινήματος και της Αριστεράς στην Ισπανία

Αναδημοσίευση από το dea.org.gr

Της Κατερίνα Σεργίδου

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για την επιτυχία του σχήματος Podemos και για τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις στην Ισπανία. Σε πολλά πράγματα τα τελευταία χρόνια η ισπανική κοινωνία μοιάζει με την ελληνική, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια του μνημονίου. Το κίνημα των αγανακτισμένων, οι τεράστιες διαδηλώσεις, τα μεγάλα εκλογικά ποσοστά της Αριστεράς. Πολλοί σπεύδουν να συγκρίνουν το επίπεδο συνείδησης των δύο λαών. Αναρωτιούνται γιατί στην Ελλάδα σταμάτησαν να γίνονται τόσες πολλές διαδηλώσεις, γιατί δεν έχουμε κι εμείς έναν πολιτικό σχηματισμό σαν το Podemos, γιατι οι Έλληνες δεν ξεσηκώνονται όπως οι Ισπανοί.

Στην πραγματικότητα και τα δύο κινήματα στην Ελλάδα και την Ισπανία έχουν κάνει παρόμοια πράγματα, απλά σε διαφορετικό χρόνο. Ο ενθουσιασμός που συνοδεύει αυτή τη στιγμή το Podemos μοιάζει με το ρεύμα που απέκτησε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Επομένως δεν έχουν τόσο νόημα οι ευθείες συγκρίσεις, ούτε το «να γίνουμε Ισπανία», γιατί κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαίτερες συνθήκες, όσο να δούμε τι έχουμε να κρατήσουμε και τι να αφήσουμε από την ισπανική εμπειρία.

Όχι μέτωπο κομμάτων

μέτωπο φωτιάς...

Του Kώστα Λαπαβίτσα

Από τη στιγμή που ξέσπασε η ελληνική κρίση το μεγάλο πολιτικό ζητούμενο ήταν να σχηματιστεί ένα μέτωπο που θα μπορούσε να τη λύσει υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Δυστυχώς το μέτωπο δεν σχηματίστηκε και τα κόμματα εξουσίας – ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με την ευγενική συνδρομή της ΔΗΜΑΡ και του ΛΑΟΣ – κράτησαν τη χώρα στον καταστροφικό δρόμο των Μνημονίων. Παρά τα όσα λέγονται, η αποτυχία δεν οφείλεται στην θεσμική, πολιτική, ηθική και ψυχολογική φθορά της ελληνικής κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες. Απεναντίας, το 2010-11 η κοινωνία έδειξε ότι έχει και τη διάθεση και τη δύναμη για να αλλάξει τα πράγματα. Γέννησε κινήματα όπως το ‘Δεν πληρώνω’, στράφηκε με ενδιαφέρον προς νέες προσπάθειες όπως η ΕΛΕ, δημιούργησε μέγα πλήθος τοπικών πρωτοβουλιών αλληλεγγύης, απέρριψε θυμωμένα το παλιό πολιτικό προσωπικό και συνέτριψε εκλογικά το ΠΑΣΟΚ.

Το πρόβλημα προήλθε κυρίως από το πολιτικό σύστημα, η δομική ανεπάρκεια του οποίου φάνηκε στις αρχές του 2012 όταν τρία πράγματα ξεκαθαρίστηκαν. Πρώτον, ότι η κρίση ήταν βαθύτατη και οποιαδήποτε άλλη πορεία εκτός από τη μνημονιακή θα απαιτούσε βίαιη ρήξη με το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ και πάνω απ’ όλα με την ΟΝΕ. Δεύτερον, ότι τα μεγάλα κόμματα της Αριστεράς που θα έπρεπε να πάρουν την πρωτοβουλία για το σχηματισμό του μετώπου, στην πραγματικότητα έτρεμαν τη ρήξη και τις ευθύνες της. Τρίτον, ότι οι δυνάμεις που ήθελαν τη ρήξη ήταν αδοκίμαστες και συχνά έπασχαν από αθεράπευτο μικρομεγαλισμό.

Πιο συγκεκριμένα, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο μεγάλος κερδισμένος των κοινωνικών αγώνων του 2010-11, είχε μετωπικά χαρακτηριστικά από καταβολής του και μιλούσε τη γλώσσα των κινημάτων και της οριζόντιας οργάνωσης. Δυστυχώς αποδείχθηκε ότι δεν ήταν πραγματικός μετωπικός σχηματισμός οργανικά δεμένος με τα λαϊκά στρώματα, αλλά ένα εκλογικό όχημα που αναπαρήγαγε ξεπερασμένες κομματικές και κοινοβουλευτικές πρακτικές. Δύσκολα θα γινόταν αλλιώς, αφού ο στόχος της ηγεσίας του ήταν η αποφυγή της ρήξης και η δημιουργία μια νέας Ευρώπης με την επιδιόρθωση των θεσμών της παλιάς.

Κόμματα, κοινωνικές τάξεις και συμμαχίες

Απόσπασμα από το κείμενο του ιού στην εφημερίδα των Συντακτών

Σαράντα χρόνια από τη Mεταπολίτευση
και η Αριστερά βρίσκεται και πάλι μπροστά
σε ιστορικά διλήμματα. Στο επίκεντρο
των κρίσιμων επιλογών της είναι το ζήτημα
των συμμαχιών. Το θέμα που είχε θέσει με
τη δική τουπολιτική οξύνοια ο Νίκος
Πουλαντζάς μεσούσης της δικτατορίας.

 ...Η αντικατάσταση του κλασικού δικομματισμού, που κυριάρχησε από την αρχή της μεταπολίτευσης, με αυτή τη νέα πραγματικότητα, η οποία δεν έχει ακόμα αποκρυσταλλωθεί, επιτρέπει στους πολιτικούς αναλυτές να πλάθουν κάθε λογής σενάρια. Το γεγονός ότι η κρίση γέννησε νέου τύπου διαχωριστικές γραμμές στο εκλογικό σώμα (με πιο χαρακτηριστική εκείνη μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών») διευκολύνει αυτή τη σεναριολογία, αλλά ενισχύει και τις δυσκολίες των κομμάτων να επιλέξουν τους υποψήφιους εταίρους τους σε κυβερνητικά σχήματα.

Και είναι αλήθεια ότι οι ενδεχόμενες συνεργασίες-συμμαχίες υποκρύπτουν μεγάλες παγίδες για όσους ενδώσουν στον πειρασμό αλλά και για όσους επιλέξουν τον μοναχικό δρόμο. Πιο χαρακτηριστικό θύμα αυτής της αρνητικής εξέλιξης είναι βέβαια η ΔΗΜΑΡ, για την οποία κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν είναι η συμμετοχή της στην τρικομματική κυβέρνηση που της στοίχισε περισσότερο ή η έξοδός της απ’ αυτήν. Μια άλλη συμμαχική επιλογή που στοίχισε ακριβά σε κόμμα ήταν η συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου τον Νοέμβριο του 2011. Η ένταξή του σ’ αυτό το σχήμα και η αρχική υποστήριξη των πρώτων μνημονίων οδήγησε το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη στην εκλογική ήττα τον Μάιο του 2012, ενώ ταυτόχρονα ήταν αυτή ακριβώς η συμμαχία που άνοιξε τον δρόμο στη Χρυσή Αυγή.

Εξίσου δραστικές συνέπειες είχε και για τον χώρο της «κεντροαριστεράς» η συμμαχία της με τη Δεξιά, από τη στιγμή που αποδείχτηκε ότι επρόκειτο για στρατηγικού χαρακτήρα επιλογή, με ταυτόχρονη πλήρη υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας. Το αποτέλεσμα ήταν η κονιορτοποίηση του χώρου με δημιουργία προσωποπαγών σχημάτων, τα οποία επανασυγκολλώνται ή διασπώνται με κριτήρια απολύτως αδιαφανή και ευκαιριακά.

Δεν υπάρχει δηλαδή πολιτικό κόμμα που μέσα σ’ αυτή τη συγκυρία να μην απασχολείται με τα μαθηματικά των συμμαχιών. Και κάθε σχετικός συνδυασμός είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Αλλά μεταξύ όλων των κομμάτων που διεκδικούν να ηγηθούν σε μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα, εκείνο που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο έχουν ακουστεί περίπου όλοι οι μετεκλογικοί συνδυασμοί, πιθανοί και απίθανοι. Από τη συμμετοχή του σε κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» με τη Νέα Δημοκρατία, μέχρι τη συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. κλπ. Για το πώς βλέπουν τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τις προοπτικές των συμμαχιών του κόμματός τους φιλοξενούμε σήμερα τις θέσεις του Γιάννη Μηλιού και του Χριστόφορου Παπαδόπουλου. Είναι και οι δύο μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Θ Καρτερός “διυλίσει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλο”...

(μια σύντομη απάντηση στο κείμενο του : “Επανεφευρίσκοντας τον Γιώργο”)

Ο Θ. Καρτερός αναλαμβάνει για άλλη μια φορά την “βρώμικη δουλειά” των επιτελείων της Κουμουνδούρου. Κατακεραυνώνει με το πένα του το “ψόφιο σκουλήκι” για να να κρύψει όλα τ' άλλα “σκουλήκια” που περιπλανώνται γύρω μας σήμερα και επιβίωσαν ή γεννήθηκαν μετά τον “πολιτικό θάνατο” του Γ. Παπανδρέου. Γιαυτό γυρίζει αρκετά χρόνια πίσω, όταν ο Γιωργάκης “τη χώρα την έχωσε στην κόλαση μέσω Καστελόριζου”, αλλά αποφεύγει όποιαδήποτε αναφορά, όπως ο διάβολος το λιβάνι, για αυτά που έχουν συμβεί από τότε μέχρι σήμερα. Το μόνο που αναφέρει σε σχέση με το παρόν είναι στην τελευταία παράγραφο: “Έχει και κάτι καλό τελικώς που ο πρώην πρωθυπουργός ακόμα κυκλοφορεί και μας προσφέρει συνταγές σωτηρίας. Μας θυμίζει ποιοι και πώς τον στήριξαν να μας κάνει όσα μας έκανε. Άσε που θυμίζει και σε πολλούς γιατί είναι κομμένο το χέρι τους...”

Αυτή η θέση, ότι δηλαδή για την καταστροφή της χώρας ο κύριος υπεύθυνος είναι ο Γ. Παπανδρέου ούτε πρωτότυπη είναι, ούτε αριστερή. Την ίδια ιστορική αναδρομή - με πιο αναλυτικό και τεκμηριωμένο τρόπο - την κάνουν συχνά αρκετοί απ' όλους τους πολιτικούς χώρους. Ακόμα και ο ντίλερ στην πολιτική σκηνή της χρυσής αυγής, το “πρώτο θέμα” πριν ένα χρόνο τα ίδια πράγματα ακριβώς πρόβαλε ( όπως εδώ: “Τρία χρόνια από το έγκλημα στο Καστελόριζο”) με πιο σοβαρό πολιτικό τρόπο από αυτόν του Θ. Καρτερού...

Τι απέκρυψαν τα ενημερωτικά μέσα του ΣΥΡΙΖΑ για την εκδήλωση στο Μουσείο Μπενάκη...

Τα "κινήματα" ήταν μόνο στο
πέτο της Ρένας Δούρου...

Η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη χτες (Τετάρτη 16/7) παρουσιάστηκε από τον κομματικό τύπο και κομματικά ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης ως ανοιχτή συνάντηση διαλόγου και συντονισμού του ΣΥΡΙΖΑ με κοινωνικές οργανώσεις και φορείς για τις ακτές και τον αιγιαλό.

Εκείνο που κρύφτηκε και δεν έλαβε δημοσιότητα ήταν ότι είχε απευθυνθεί πρόσκληση και προς τα κόμματα και σε “προσωπικότητες”. Συγκεκριμένα σε αυτή την πρόσκληση ανταποκρίθηκαν από τη ΔΗΜΑΡ  η Νίκη Φούντα και ο Θράσος Φωτεινός, από το Ποτάμι ο Παύλος Ελευθεριάδης και ο Στέφανος Ψημένος, οι ανεξάρτητοι βουλευτές Βασίλης Οικονόμου και Οδυσσέας Βουδούρης, και εκπρόσωποι από τον πνευματικό κόσμο, όπως ο Άρης Δαβαράκης.Τώρα, πως μπορεί να συνευρεθεί το “Ποτάμι” με τα κινήματα και να κάνει κοινό μέτωπο, μόνο η φαντασία κάποιων περίεργων εγκεφάλων της Κουμουνδούρου το γνωρίζει...

Ξεκίνησε λοιπόν ο διάλογος που προανήγγειλε ο Δ. Βίτσας στον χαιρετισμό του στο πρώτο συνέδριο του Ποταμιού στο Λαύριο: Ελάτε να μιλήσουμε, χωρίς προκαταλήψεις και προαπαιτούμενα. Με ειλικρίνεια. Χωρίς σκόπιμες διαστρεβλώσεις και καρικατούρες των απόψεων των άλλων».... Αν λοιπόν θέλετε να μάθετε τι γράφει το “Ποτάμι” για την εκδήλωση στο Μπενάκη, μπορείτε να το δείτε στην ιστοσελίδα του εδώ: Tι είπαμε στον ΣΥΡΙΖΑ

"Μην καταστρέψετε τις ακτές σας, όπως η Ισπανία!"

Αναδημοσίευση από την Δημοτική Συνεργασία Ελληνικού-Αργυρούπολης

(Από το φωτογραφικό αφιέρωμα του "theguardian" στις Ισπανικές ακτές)

Να μην ακολουθήσει το αποτυχημένο παράδειγμα της Ισπανίας στη διαχείριση του αιγιαλού καλεί την ελληνική κυβέρνηση με επιστολή του προς τους Υπουργούς Οικονομικών και Τουρισμού, ο Διευθυντής του WWF Ισπανίας.

Η επιστολή:

"Αξιότιµοι κ.κ. Υπουργοί, κα Κεφαλογιάννη, κ. Στουρνάρα,
Θορυβηµένοι από την προοπτική µιας άνευ προηγουµένου απώλειας πολύτιµων παράκτιων οικοσυστηµάτων, όπως αυτή προβλέπεται στο νοµοσχέδιο για την «Προστασία του αιγιαλού και των ακτών», το WWF Ισπανίας σας απευθύνει το επείγον αυτό κάλεσµα για επανεξέταση των πολιτικών της Ελλάδας σχετικά µε τη διαχείριση των ακτών και τον τουρισµό, µε στόχο τον επαναπροσανατολισµό της χώρας προς µια ζωντανή οικονοµία µέσω της υγιούς και βιώσιµης διαχείρισης του φυσικού κεφαλαίου.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς ως αντιπολίτευση στο κράτος

 
Απόσπασμα από το κείμενο: DER TOTALE KRIEG. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ «ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ»

...Σήμερα αρχίζει να γίνεται εμφανές ότι το όριο του πολέμου που διεξάγεται με απίστευτη σφοδρότητα σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα δεν είναι άλλο παρά η αντοχή των «από κάτω», το σημείο ανάφλεξης της κοινωνικής έκρηξης που ούτε αντικειμενικά είναι προσδιορισμένο, ούτε τεχνικά ορίζεται από τις παραπάνω παραμέτρους παραγωγής και κατανάλωσης μέσα στη χώρα ή στην ευρύτερη επικράτεια κίνησης των κεφαλαίων της ΖτΕ. Και αν αυτό είναι αληθές, τότε προκύπτει ευθέως ότι η αντιστροφή των συσχετισμών δύναμης συνδέεται με την ουσιαστική και συμβολική προβολή της στρατηγικής για αναδιανομή πλούτου, εισοδήματος και εξουσίας υπέρ των «από κάτω», ως προμετωπίδα για μια πολιτική ανατροπής των συσχετισμών δύναμης υπέρ της εργασίας, από μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Μόνο στη βάση μιας τέτοιας αναδιανομής αποκτά ουσιαστικό περιεχόμενο αλλά και οραματικό χαρακτήρα το οποιοδήποτε σχέδιο «παραγωγικής ανασυγκρότησης».

Η οδός των «συμμαχιών για την παραγωγική ανασυγκρότηση» οδηγεί σε ντε φάκτο συμβιβασμό πάνω στο σημερινό έδαφος κοινωνικής απαξίωσης της εργασίας και δεν αποτελεί ένα πρώτο βήμα ανατροπής. Εδώ θα ανθίσουν όλοι οι «αναγκαίοι» και «αναπόφευκτοι» συμβιβασμοί που θα προκύψουν στο έδαφος της επενδυτικής αποχής του κεφαλαίου, της πολυποίκιλης φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής των κρατούντων, μιας νέας κρίσης των δημόσιων οικονομικών που θα θέσει εν αμφιβόλω τη λειτουργία των πρωτογενών πλεονασμάτων και θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε διόγκωση της λαϊκής δυσαρέσκειας από την αθέτηση των αφειδώς παρεχομένων προεκλογικών υποσχέσεων. Και σε αυτή τη συγκυρία λίγο θα ωφελήσουν την κυβέρνηση της Αριστεράς και των συμμάχων της (;) τα νομικά καταφύγια στην προστασία της «δημόσιας ιδιοκτησίας», των «δημόσιων επιχειρήσεων» και των «δημόσιων αγαθών», αν δεν δοθεί σαφές περιεχόμενο στο «δημόσιο», αν αυτό δεν ταυτιστεί επομένως απλώς με το «κρατικό». Διότι σε πολλές περιπτώσεις, επιχειρήσεις με κρατική ιδιοκτησία δεν έχουν δείξει καμία ουσιαστική διαφοροποίηση ως προς τη λειτουργία τους από τη λογική του κεφαλαίου, παρά μόνο ως προς το νομικό καθεστώς του βασικού μετόχου που έχει εγκαθιδρύσει και οργανώνει μια ιδιότυπη «δημόσια» αγορά, με ακριβώς τα ίδια κριτήρια και τις ίδιες παραμέτρους της ιδιωτικής.

Rethink the Re-think.Για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας

...Για το κράτος και τα αφεντικά, το κέντρο της Αθήνας είναι «πρόβλημα» για έναν ακόμη λόγο. Το Μουσείο, η Ομόνοια, τα Προπύλαια και το Σύνταγμα, δηλαδή σε μεγάλο βαθμό η Πανεπιστημίου και η Πατησίων, αποτελούν εδώ και δεκαετίες πεδίο που συμπυκνώνει πλήθος κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις πανεπιστημίων και δημόσιων κτιρίων, συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις, μέχρι και εξεγέρσεις έχουν χαράξει το δικό τους αποτύπωμα, τη δική τους παρακαταθήκη στο κομμάτι αυτό της πόλης. Και η ανάπλαση του κέντρου, στα πλαίσια του Rethink, έρχεται σε πρώτη φάση να επέμβει σε αυτό ακριβώς τον άξονα. Πηγαίνοντας χέρι-χέρι με την «αγωνία» των εμπόρων, των υπουργών, των δημοσιογράφων και του Καμίνη για το «πρόβλημα» που δημιουργεί το συχνό μπλοκάρισμα των δρόμων στην ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και του τουρισμού. Χέρι-χέρι με τους τόνους χημικών, τις χιλιάδες συλλήψεις και την εκκαθάριση των δρόμων από τους μπάτσους. Με το κλείσιμο των σταθμών του μετρό πριν και κατά τη διάρκεια πορειών, την περιστολή του ασύλου και το προεδρικό διάταγμα του 2013 για περιορισμό των «μικρών» διαδηλώσεων. Με την απαγόρευση συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων, το τελευταίο διάστημα, σε πολύ μεγάλο κομμάτι του κέντρου και τη διαρκή πολεμική απέναντι στην κοινότητα και τον αγώνα ντόπιων και μεταναστών στην ΑΣΟΕΕ...

Ολόκληρο το κείμενο εδώ:

Rethink the Re-think.Για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας