Αυγουστιάτικες αναζητήσεις...

Γη κι Ελευθερία

δυο λέξεις

μια κραυγή

ένα φτερούγισμα

Η Ιστορία

Το Ψωμί

Οι Ιδέες

Η Χαρά της Ζωής

στο 1ο Ορεινό Φεστιβάλ Γη κι Ελευθερία

στις 16-17 και 18 Αυγούστου

στο Βασσαρά – Πάρνωνας – Βόρεια Λακωνία

και εδώ, από το blaumachen:

Μια σύντομη κριτική της αυτοοργάνωσης στην Ελλάδα

Να αλλάξουν όλα, για να μην αλλάξει τίποτε

Αναδημοσίευση από το blog του Κώστα Λαπαβίτσα

Lessons from “The Leopard”

Ο Γατόπαρδος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα είναι έργο που ανάγλυφα αποδίδει την κοινωνική αναταραχή στην Ιταλία του δέκατου ένατου αιώνα. Σε μια από πιο χαρακτηριστικές του σκηνές ο νεαρός Τανκρέντι λέει στο θείο του Ντον Φαμπρίτσιο, πρίγκιπα Σαλίνας: αν θέλουμε να μην αλλάξει τίποτε, πρέπει όλα ν’ αλλάξουν. Η φωνή του απηχεί τη βαθιά υπεροψία της σικελικής αριστοκρατίας, την καταφρόνια της για τους νέους ισχυρούς του χρήματος και τον ταξικό της κυνισμό. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε την κοινωνική μας υπεροχή, θα πρέπει να δεχτούμε αλλαγές σε όλα, ακόμη και γάμους εξ ανάγκης.

Η επίσημη φιλολογία για την ελληνική κρίση αποδίδει την ευθύνη της κυρίως σε δύο κοινωνικές ομάδες: τους δημόσιους υπάλληλους και τους μικρομεσαίους φοροφυγάδες. Δηλαδή στον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, όπως υποδηλώνει κι εκείνο το θρασύτατο ‘μαζί τα φάγαμε’. Παράλληλα απαιτεί ‘μεταρρυθμίσεις’, αλλαγές σε όλα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πλέον ένθερμοι οπαδοί των ‘μεταρρυθμίσεων’ είναι άνθρωποι που κατείχαν καίριες θέσεις όταν η χώρα έτρεχε με ορμή προς την καταστροφή. Όλα πρέπει ν’ αλλάξουν, για να μην αλλάξει τίποτε.

όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει...

(ένα σχόλιο για το κείμενο του Π. Μαυροειδή: "Πρωτογενές πλεόνασμα: Μια αιματηρή στόχευση με αταίριαστους υποστηρικτές")

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι πρωτοετής φοιτητής κάποιας σχολής οικονομικών σπουδών για να γνωρίζει μερικούς στοιχειώδεις ορισμούς, όπως:

Πρωτογενές έλλειμμα είναι το έλλειμμα που προκύπτει αν εξαιρέσουμε από τα έξοδα του κράτους την εξυπηρέτηση του χρέους. Πρωτογενές πλεόνασμα προκύπτει όταν τα έσοδα είναι παραπάνω από τα έξοδα χωρίς φυσικά να υπολογίσουμε πάλι την εξυπηρέτηση του χρέους.

Ούτε χρειάζεται κανείς να προσφύγει σε βαθυστόχαστες αναλύσεις να αντιληφθεί την σημασία του "πρωτογενούς πλεονάσματος" στη δύσκολη κατάσταση για την χώρα σε περίπτωση μονομερούς διαγραφής του χρέους ή χρεωκοπίας της όπου τα έσοδα του κράτους είναι λιγότερα από τα έξοδά του και η χώρα δεν θα μπορεί να εξασφαλίσει μέσω δανεισμού τις ανάγκες της για μισθούς, συντάξεις και άλλα ..."καπιταλιστικά" παρόμοια.

Πικρό και θλιβερό !...

Αναδημοσίευση από το "Άνεμος Αντιστασης"

Του Δημήτρη Βάσσιου

( Για την εκποίηση του 902 )

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την πώληση απλά ενός ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού σταθμού..

.

Έχουμε να κάνουμε με την εκποίηση της δυνατότητας να υπάρχει και ένας άλλος λόγος στις συχνότητες (μετά το μαύρο στην ΕΡΤ) πέραν του λόγου των καναλαρχών και του συστήματος...

Και μάλιστα σε μια περίοδο που η κοινωνία βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανέχεια και την απελπισία...

Εκτός από τον ραδιοφωνικό σταθμό, ξεπουλήθηκαν και οι συχνότητες του μοναδικού τηλεοπτικού σταθμού που είχαν παραχωρηθεί στην Αριστερά και τις κράτησε το ΚΚΕ...

Ερωτηματικά για την ηγεσία του ΚΚΕ που προτίμησε να εκποιήσει τον 902 σε "άδηλα"
συμφέροντα, ενώ δεν μπήκε στον κόπο να συζητήσει το ενδεχόμενο μετατροπής του σε σταθμό ολόκληρης της Αριστεράς...

Ερωτηματικά για τους (ενίοτε) προνομιακά καλεσμένους στην επιδιωκόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς...

Ερωτηματικά για όσους εξακολουθούν να έχουν αυταπάτες για το ρόλο της ηγεσίας του ΚΚΕ...

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις της Πάτρας

video της κατάληψης Σινιάλο

Η φατριαστική διαπάλη στον νέο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ συνεχίζεται...

Δεν γνωρίζουμε αν η Λ. Κατσέλη είναι καλύτερη ή χειρότερη από τον Α. Μητρόπουλο. Ούτε μας ενδιαφέρει. Θεωρούμε ότι και οι δύο ανήκουν στην κατηγορία των παραγόντων. Δεν σηματοδοτούν ούτε εκπροσωπούν την συντριπτική πλειοψηφία του διάχυτου εκείνου κόσμου ο οποίος προέρχεται από τον χώρο ΠΑΣΟΚ και σήμερα στηρίζει ή συμμετέχει ενεργά το νέο κόμμα.

Όμως ο Α. Μητρόπουλος είναι μέλος της Π.Γ. της κεντρικής επιτροπής, υπεύθυνος μάλιστα για τον τομέα της πολιτικής του κόμματος στην δημόσια διοίκηση αλλά η Λ. Κατσέλη δεν έχει καμία οργανωτική σχέση με το κόμμα. Όμως αρκετές από τις πολιτικές της απόψεις της – γιατί να το κρύψουμε άλλωστε - συγκλίνουν σε κομβικά σημεία με βασικές επιλογές του, όπως στο αίτημα για την “παραγωγική ανάπτυξη” της χώρας. Πριν δυο χρόνια είχαμε επισημάνει κάποιες αυτές τις συγκλίσεις στο κείμενό μας “Ο αστικός μύθος της “παραγωγικής ανασυγκρότησης” της χώρας...”

Πρόσφατα η παρουσία του Δ. Παπαδημούλη σε μια εκδήλωση που οργάνωσε η Λ. Κατσέλη έγινε αφορμή όχι βέβαια για την άσκηση πολιτικής κριτικής σε κάποιες θέσεις ή πολιτικές πρακτικές που εκφράζει η κ. Κατσέλη αλλά αντικείμενο φατριαστικής διαμάχης εντός του νέου κόμματος. Διαφωτιστικό για αυτό το ζήτημα το άρθρο του Δ. Βάσσιου:

 “η ουσία και ο αδιόρθωτος σταλινισμός”

Πω πω «πρωτοβουλίες»!..

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Σε πολλούς συντρόφους επικρατεί κλίμα αισιοδοξίας, τόσο από την δημοσκοπική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από την συγκρότησή του ως ενιαίου κομματικού φορέα. Αυτό το κλίμα αποτελεί το υπόβαθρο για την ανάπτυξη λαθεμένων πολιτικών πρακτικών στο μαζικό κίνημα, οι οποίες συμπυκνώνονται στο σύνθημα:

- Τώρα που κτίσαμε το κόμμα, το επόμενο βήμα είναι να κτίσουμε τις κομματικές παρατάξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην τοπική αυτοδιοίκηση. 

Αυτό το σύνθημα είναι πρώτα απ’ όλα ενωτικό: Ενώνει την «αριστερή πλατφόρμα» με την «προεδρική πλειοψηφία» πάνω σε κοινές αντιλήψεις που αποβλέπουν στην κομματική χειραγώγηση του μαζικού κινήματος. Αντιλήψεις, οι οποίες στοχεύουν πρώτιστα στο πως θα αποκρυσταλλώσουν με οργανωτικό τρόπο την διάχυτη πολιτική απήχηση του εγχειρήματος, οικοδομώντας συνδικαλιστικές και δημοτικές παρατάξεις που στην ούγια θα γράφουν «ΣΥΡΙΖΑ».

Η διαδικασία οικοδόμησης του «ενιαίου κόμματος» είναι αρκετά διδακτική: Οικοδόμησε μηχανισμούς αλλά διέρρηξε τις σχέσεις του νέου κόμματος με τον ανένταχτο κόσμο, ο οποίος αρνήθηκε να ενσωματωθεί σε αυτούς τους μηχανισμούς και εξοβέλισε οποιαδήποτε «ενεργό συμμετοχή» του στις κομματικές διαδικασίες. Είναι χαρακτηριστική η κατάσταση που επικρατεί μετά το συνέδριο σε πολλές «οργανώσεις των μελών», όπου αυτός ο ανένταχτος σε μηχανισμούς κόσμος, ο οποίος είχε ενεργό συμμετοχή στην ζωή και την δράση τους, βρέθηκε από την μια μέρα στην άλλη στο περιθώριο. Έτσι σε σύντομο χρονικό διάστημα μετατράπηκαν αυτές οι οργανώσεις σε κλωνοποιημένα αντίγραφα των οργανώσεων του μακαρίτη(;) ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με ότι σημαίνει αυτό. 

Αν συνομιλούσαμε με τον πατέρα του Ν. Σακελλίωνα θα ντρεπόμαστε να του δώσουμε την «πολιτική απόφαση» του Συνεδρίου μας...

Διαβάζοντας για τον «δεύτερο θάνατο» του Νίκου Σακελλίωνα, ανατρέξαμε στην «Πολιτική Απόφαση» του Ιδρυτικού Συνεδρίου του νέου κόμματός μας, μήπως και βρούμε την «γραμμή» για το πώς σκοπεύει να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα κρατικής βίας και πως θα τσακίσει τους μηχανισμούς που τα παράγουν. Τι θα κάνει με το δικαστικό σώμα και την αστυνομία;

Διαφωτιστικό το κείμενο της «Αυγής» και του «left.gr»,όμως η πολιτική δεν είναι δημοσιογραφία. Αν ένας συριζέος συνομιλούσε με τον πατέρα του Νίκου Σακελλίωνα, θα μπορούσε να του πει: «Πάρε την Πολιτική απόφαση του Συνεδρίου μας και βρες μια απάντηση στα ερωτήματα που θέτεις»;

Θα σας «γαμήσουμε την Παναγία» με την «βοήθεια του Χριστού»!...

Σφίξανε τα πράγματα στην ιερά μονή «Εσφιγμένου»! Σύμφωνα με το πρακτορείο εκκλησιαστικών ειδήσεων dogma.gr, δικαστικός επιμελητής με την συνοδεία των ΜΑΤ και μια μπουλντόζα στην οποία είχαν τοποθετηθεί περόνες, επιχείρησαν να εκτελέσουν την δικαστική απόφαση έξωσης των μοναχών. 
 

Όταν το περονοφόρο όχημα πλησίασε την πόρτα, μοναχοί από τα παράθυρα, ως άλλοι πολιορκούμενοι, έριξαν στον «πολιορκητικό κριό» όχι λάδι όπως συνηθιζόταν στις μεσαιωνικές πολιορκίες, αλλά βόμβα μολότοφ, αναγκάζοντας τον χειριστή του μηχανήματος να οπισθοχωρήσει….

Μια ματιά σε ένα παλιότερο κείμενο του «πιτσιρίκου», που προτείνει να «τους γαμήσουμε την Παναγία», έστω και χωρίς την βοήθεια του Χριστού, εδώ:

H δική σας πρόταση ποια είναι, κύριε;

Τι είναι τέλος πάντων αυτή η “ΑΝΑΣΑ”;

(μια απάντηση στο άρθρο του Γιάννη Αλμπάνη: Έξι σκέψεις για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ )