Γράμμα στον παλιό μου καθοδηγητή

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Της Άντας Ψαρρά.

Απόγευμα Σαββάτου στη ΝΕΤ ο Χρύσανθος Λαζαρίδης ανέλυε στον έκθαμβο δημοσιογράφο τις απόψεις του επί παντός επιστητού. Αυτό είναι για όσους γνωρίζουν τον Χ.Λ. είναι κάτι που τον ευχαριστεί ιδιαίτερα. Γενικά ήταν η αναμενόμενη γνωστή παράθεση των λόγων που ο Σαμαράς και η ΝΔ είναι η καλύτερη λύση για τον τόπο από τα χείλη του προσωπικού πρωθυπουργικού συμβούλου.

Στις ερωτήσεις όμως περί ναζιστών και ακροδεξιάς βίας ο Χ.Λ. υποστήριξε δυο απόψεις που ξεπερνούνε τα όρια της κοινής και όχι μόνο λογικής. Πρώτον ότι η Αριστερά φταίει για την άνοδο της Ακροδεξιάς και δεύτερον ότι η Αριστερά περίπου ανατριχιάζει με την έννοια της πατρίδας.

Εδώ όμως ακόμα και ο πλέον καλόβολος αριστερός «τα παίρνει»!

Για τις τσόντες στο όνομα και στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ...

Η Ευρώπη φέρει το όνομα μιας μετανάστριας από τη Φοινίκη που έπεσε θύμα βιασμού

Αντίθετα το όνομα “ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ” δημιουργήθηκε με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο παράγεται η πολιτική του γραμμή: Κατασκευάστηκε μέσα σε μια νύχτα από κάποιους γραφειοκράτες χωρίς φαντασία για τις ανάγκες μιας εκλογικής καθόδου, και παραπέμπει στο όνομα ενός κόμματος ( που σε λίγες μέρες “αυτοδιαλύεται”), με μερικές τσόντες και παύλες από πίσω: Ο “ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας” γίνεται “ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της Ριζοσπαστικής Αριστεράς – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο”.

Δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές αυτές οι παραπομπές για την ταυτότητα του νέου κόμματος όπως αυτή καθρεφτίζεται στο όνομα του: Ακόμα δεν το φτιάξαμε, “ΚΚΕ-μλ” το κάναμε! Όμως οι “νονοί” του “ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ” έχουν εντελώς διαφορετικά προβλήματα από τους νονούς του ΚΚΕ-μλ για την καθιέρωση του ονόματος. Κινδυνεύουν να βρεθούν στη θέση του αρχηγού του ΛΑΟΣ, ο οποίος ήθελε σώνει και καλά να μεταφέρει τον τονισμό από την παραλήγουσα στην λήγουσα. Ο κόσμος μπέρδευε τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ με τον ΣΥΡΙΖΑ και θα συνεχίσει να τον τον μπερδεύει (όχι αδικαιολόγητα). Όπως το ΛΑΟΣ δεν έγινε ποτέ “λαός”, έτσι και ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να καθιερωθεί ως “ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ” παρά “ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ”...

Το Ζάλογγο και οι μύθοι

Aναδημοσίευση από το Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία

Του Νίκου Σαραντάκου

Γράφω με καθυστέρηση για το θέμα, επειδή τις προηγούμενες μέρες ταξίδευα και δεν είχα ησυχία να γράψω -βέβαια βρισκόμουν στην Ήπειρο, άρα πιο κοντά στο Ζάλογγο, που απασχόλησε τόσο πολύ την επικαιρότητα αυτές τις μέρες, όταν η βουλευτίνα της ΔΗΜΑΡ και ιστορικός Μαρία Ρεπούση κατηγορήθηκε από δημοσιογράφους, συντηρητικούς πολιτικούς και δημάρχους της περιοχής ότι χαρακτήρισε “εθνικό μύθο” τον χορό του Ζαλόγγου. Άλλωστε, και στην ομιλία που έδωσα στα Γιάννενα, παρόλο που η συζήτηση περιστράφηκε κυρίως γύρω από θέματα γλώσσας, κάποια στιγμή από τους γλωσσικούς μύθους περάσαμε στους εθνικούς μύθους, δεν είναι δα και μεγάλη η απόσταση, κι έτσι έγινε κι εκεί αναφορά στο βιβλίο Ιστορίας της 6ης Δημοτικού και στα όσα είπε ή δεν είπε για τον χορό του Ζαλόγγου η κυρία Ρεπούση.

Ούτε με το “κράτος του Αρχηγού”, ούτε με το “παρακράτος των συνιστωσών”...

Ένα μικρό σχόλιο στο κείμενο της Ε. Πορτάλιου "Για την επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ: το καταστατικό"

Ο Ρανσιέρ αναφέρεται στην ισότητα ως «μια προϋπόθεση προς επαλήθευση. Αυτή η επαλήθευση είναι η δυναμική της ισότητας. Όσοι ξεκινούν από την ανισότητα επαληθεύουν την ανισότητα».

Η ισότητα δεν είναι επί της ουσίας δεδομένη. Είναι μια διαδικασία που οφείλει να ασκείται στο πλαίσιο της δημοκρατίας, την οποία περιγράψαμε. Γι' αυτό και ό,τι εμποδίζει τα μέλη του κόμματος ν' αναπτύξουν δράση και πρωτοβουλίες, ό,τι τα καθηλώνει στο όνομα εξωτερικών προς τη συμβολή τους σκοπιμοτήτων, αναπαράγει και πολλαπλασιάζει την ανισότητα, η οποία μεταφέρεται, ούτως ή άλλως, από την υπαρκτή κοινωνία στο κόμμα. Από την άλλη, η ισότητα προϋποθέτει ένα κόμμα αντιιεραρχικό. Εννοώ ένα κόμμα που δομείται σε δημοκρατικά επίπεδα αλλά δεν μετατρέπει τα επίπεδα αυτά σε ιεραρχίες, οι οποίες καταλύουν την ισότητα των μελών. Οι διακρίσεις, βεβαίως, υπάρχουν, αλλά είναι απόρροια αναγνώρισης, στο πλαίσιο του δημόσιου χώρου του κόμματος και της κοινωνίας, όχι θεσμικά κατοχυρωμένες εξουσίες. Γι' αυτό όλοι οι θεσμοί πρέπει να αποτρέπουν τη συγκέντρωση ισχύος σε ένα πρόσωπο ή πρόσωπα, την αναπαραγωγή εξουσίας μέσω πολυετούς ανάληψης θέσεων και ρόλων, καθώς και να προβλέπουν την ανακλητικότητα των οργάνων. Ισότητα σημαίνει να δίνονται ευκαιρίες δοκιμασίας σε πολλούς/ες, σύμφωνα με τη διακηρυγμένη αρχή μας για ένα κόμμα των μελών του.

(Από κείμενο της Ε. Πορτάλιου "Για την επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ: το καταστατικό")

Η ισότητα στην σκέψη του Ρανσιέρ δεν τίθεται ως προϋπόθεση προς επαλήθευση, αλλά ως αναγκαία προϋπόθεση για την επίτευξη της χειραφέτησης ως κοινωνικού πρόταγματος. Η ισότητα δεν αποτελεί φυσικό δεδομένο (είμαστε όλοι ίσοι ως φυσικά όντα) του οποίου η επαλήθευση αναζητείται, αλλά τίθεται ως σημείο εκκίνησης για την επίτευξη του στόχου της χειραφέτησης στο πλαίσιο της κοινωνικής αυτοθέσμισης (επιλέγουμε να δρούμε σαν να είμαστε όλοι ίσιοι).

...ξεπουλάνε και το κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας 20-22

“...χτυπούν το βράδυ

στην ταράτσα τον Ανδρέα...”

- Ο πρώτος ιδιοκτήτης: Δοσίλογος των Γερμανών, υπουργός στην κυβέρνηση Τσολάκογλου και πρωθυπουργός από τις 2 Δεκεμβρίου 1942 έως τις 7 Απριλίου 1943.

- Στη δεκαετία του 50 στεγάζεται η ΚΥΠ. Άντρο του παρακράτους της δεξιάς, κολαστήριο για τους αγωνιστές.

- Στη δεκαετία του ΄80 αγοράζεται από το ΚΚΕ  και το1993 πουλιέται για 1,17 δισ. δρχ. στο υπουργείο Πολιτισμού.

περισσότερα εδώ: 

Εκποιούν το κτήριο της οδού Μπουμπουλίνας 20-22

Οι "Μαυρογιαλούροι" του ΣΥΡΙΖΑ...

( καταστατικά μέτρα ενάντια στον «οπαδισμό» εντός του ΣΥΡΙΖΑ ) 

Θέση 2η:  Να κατοχυρωθεί καταστατικά η θέση ότι: «η διακίνηση λιστών σταυροδοσίας είναι πρακτική χειραγώγησης του εκλογικού σώματος ενάντια στις αρχές λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ»

Η συζήτηση για τις περίφημες λίστες έχει εξελιχθεί σε μια ακατάσχετη φιλολογία για το ζήτημα του περιορισμού των τάσεων, των ρευμάτων και των απόψεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως το πραγματικό πρόβλημα που προέκυψε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στην 1η Πανελλαδική δεν ήταν το θέμα των λιστών για τις τάσεις και τα ρεύματα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάποιες άλλες παράλληλες λίστες, οι λίστες σταυροδοσίας, όπου παρουσιάστηκε και το φαινόμενο να πέσουν μέσα στην κάλπη φωτοτυπίες σταυρωμένων ψηφοδελτίων!...

Στην 1η πανελλαδική λοιπόν υπήρξαν διαφορετικές λίστες και η εκλογή των μελών της ΚΕ έγινε με απλή αναλογική ανάμεσα στις λίστες σύμφωνα με το εκλογικό σύστημα του Συνασπισμού. Το επίδικο όμως των μηχανισμών δεν ήταν το πως να εκφραστεί η αναλογικότητα των απόψεων στην συγκρότηση των οργάνων, αλλά το πώς να εκλεγούν τα συγκεκριμένα πρόσωπα (τα «πρωτοπαλίκαρα» δηλαδή) που είχαν επιλέξει οι μηχανισμοί στις μεταξύ τους συμφωνίες.

Δημοκρατία: επίθετο ή ουσιαστικό;

Μια προσυνεδριακή προσφορά της ΕΟΣ στους αναγνώστες της: Δύο κείμενα του Δημήτρη Σκαρπαλέζου (μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, Παρίσι) που συνιστούν μάλλον την πιο επινοητική τοποθέτηση που έχουμε διαβάσει για το ζήτημα της δημοκρατίας στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο....

 Δημοκρατία: επίθετο ή ουσιαστικό;

Στις κινητοποιήσεις των πλατειών, αλλά και αργότερα, στη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, αναδείχθηκε σαν πρόβλημα η ίδια η φύση των δομών αντιπροσωπευτικότητας και όχι μόνο η πολιτική σύνθεση των οργάνων. Η δημοκρατία αναδείχθηκε όχι μόνο σαν πρόβλημα καλής ή κακής συμπεριφοράς, αλλά και σαν πρόβλημα θεσμών.

Η δημοκρατία όχι μόνο σαν επίθετο, αλλά και σαν ουσιαστικό.

Στις κινητοποιήσεις των πλατειών, οι πολίτες αμφισβητούσαν τη νομιμότητα αποφάσεων της Βουλής από εκλεγμένους εκπροσώπους που υποσχόντουσαν τα αντίθετα από όσα έκαναν και διεκδικούσαν μια μορφή, μια δόση άμεσης δημοκρατίας. Η ίδια η επίθεση των μνημονιακών δυνάμεων υποσκάπτει από πάνω τη νομιμότητα των αντιπροσωπευτικών μηχανισμών. Με δυο λόγια, η αντιπροσωπευτική μηχανή δεν καλύπτει πια ούτε τις θελήσεις των εξουσιαστών ούτε τις προσδοκίες των εξουσιαζόμενων.

Ο Μ.Θεοδωράκης πιο αντιδραστικός και από τον Μ. Βορίδη!...

Α. Λιάκος: Να διαχωρίσουμε τον λόγο μίσους από τον ιστορικό λόγο

«Τούρκος μη μείνει στο Μοριά

μηδέ στον κόσμο όλο.»

δημοτικό τραγούδι

Μια συνέντευξη με τον Αντώνη Λιάκο από το tvxs.gr

- Στο Κρίση-Μο σεμινάριο που διεξάγεται την Τρίτη, θα συζητηθεί, μεταξύ άλλων, «πόσο επικίνδυνη είναι η ποινικοποίηση των ιστορικών απόψεων». Ορμώμενη από την τρέχουσα επικαιρότητα, θα ήθελα να μας εξηγήσετε τη διαφορά μεταξύ γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης.

Ο όρος «γενοκτονία» αναφέρεται σε μια πολιτική συστηματικής εξόντωσης ενός ολόκληρου λαού. Είναι νομικός όρος και ως τέτοιος επιφέρει συγκεκριμένες συνέπειες. Ανά τον κόσμο έχουν γίνει πολλές σφαγές αμάχων. Σκοπός, λοιπόν, της σχετικής νομοθεσίας περί γενοκτονιών είναι να τις σταματήσει αλλά και να λογοδοτούν στη Δικαιοσύνη όσοι τις έχουν διαπράξει. Και οι δύο, οι γενοκτονίες και οι εθνοκαθάρσεις, είναι θανατοπολιτικές. Πρέπει όσοι τις διαπράττουν να δικάζονται.

Στην περίπτωση που ένα έγκλημα έχει γίνει πολλά χρόνια πριν, εκείνο που πρέπει να πράττεται είναι να τιμούμε τη μνήμη των θυμάτων, να κατανοούμε τα ιστορικά πλαίσια μέσα στα οποία έγινε αυτό και να καλλιεργούμε, τελικά, ένα αίσθημα ευθύνης και υπευθυνότητας για όλα όσα διεπράχθησαν από τις προηγούμενες γενιές.

Βεβαίως, έρχεται κάποια στιγμή κατά την οποία αναδύονται δύσκολα προβλήματα επανόρθωσης και αποκατάστασης, οι οποίες έχουν ηθικό χαρακτήρα και δείχνουν τον πολιτισμό ενός κράτους. Η Τουρκία θα έπρεπε να έχει αναγνωρίσει αυτά που έγιναν με θάρρος και μέσα στα ιστορικά πλαίσια που έγιναν. Εμείς θα πρέπει, επίσης, να καταλάβουμε το αιματηρό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναδείχτηκαν τα εθνικά κράτη. Όλα τα εθνικά κράτη έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα των αμάχων αντίπαλων πληθυσμών. Οι Έλληνες δεν εξαιρούνται.

Ο προσυνεδριακός διάλογος δεν είναι «πανελλαδικές εξετάσεις» των συνιστωσών!

Αυτοσχέδιο βοήθημα για
τον προσυνεδριακό διάλογο...

Πλημμύρα μέσα στο Σαββατοκύριακο από κείμενα για το 1ο συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρόκειται  για τα 100 λουλούδια που άφησαν οι μηχανισμοί να ανθίσουν αλλά για το ακριβώς αντίθετο. Είναι για μια καλά οργανωμένη επικοινωνιακή επίθεση των μηχανισμών του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αποβλέπει να συσκοτίσει τα επίδικα ζητήματα του συνεδρίου και όχι να ρίξει περισσότερο φως.

Αν ο «συντεταγμένος» διάλογος απόβλεπε στην ενότητα και στην δημιουργική σύνθεση των απόψεων θα είχε οργανωθεί με εντελώς άλλες διαδικασίες:

Ο προσυνεδριακός διάλογος δεν είναι ένας διάλογος που ξεκινάει από το μηδέν. Αφορά  συγκεκριμένα ζητήματα και συζητιούνται συγκεκριμένες προτάσεις. Γιαυτό συγκροτήθηκαν επιτροπές για τις «θέσεις» και το «καταστατικό». Ο διάλογος αρχίζει με βάση τα κείμενα των επιτροπών, τα οποία υποτίθεται ότι είναι προϊόντα συλλογικής επεξεργασίας. Αυτά - και μόνον αυτά – θα πρέπει να είναι τα ντοκουμέντα με τα οποία ξεκινάει ο προσυνεδριακός διάλογος.

Πως θα εκφράσει ένα μέλος τις απόψεις του, αν προηγουμένως δεν έχει δει και δεν έχει μελετήσει τις προτάσεις; Εύλογο λοιπόν το «αίτημα μελών του ΣΥΡΙΖΑ για τις προθεσμίες του προσυνεδριακού διαλόγου» 

Αφού λοιπόν δημοσιοποιηθούν δίνεται ένα εύλογο διάστημα για να εκφράσουν τις θέσεις, τις πιθανές διαφωνίες και τις προτάσεις τους τα μέλη αλλά και οι συνιστώσες και καθορίζεται η διαδικασία της οριζόντιας διακίνησης όλων των απόψεων. Την ευθύνη για την οριζόντια διακίνηση θα έπρεπε να την έχει η οργανωτική επιτροπή του συνεδρίου και όχι ο κάθε μηχανισμός ξεχωριστά να διακινεί τις δικές του απόψεις. Όλες οι απόψεις είναι ισότιμες στον προσυνεδριακό διάλογο και θα πρέπει να έχουν ίση μεταχείριση. Όμως αυτό δεν συνέβη ούτε πρόκειται να συμβεί...