Η εργατιά, τα ΜΑΤ και ο Μάκης Βορίδης...

Παρασκευή (1/2/13) πραγματοποιήθηκε μια κινητοποίηση εργαζομένων στην Καβάλα, συνεπής και υποδειγματική προς τα “πρότυπα” των κινητοποιήσεων ως προς την μαζικότητα, την μαχητικότητα και τα συγκουσιακά της χαρακτηριστικά, όπως αυτά έχουν προσδιοριστεί από πρωτοβουλίες “από τα κάτω”, όπως η Πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων σωματείων, αλλά και πρωτοβουλίες “από τα πάνω”, όπως το ΠΑΜΕ.

Αρκεί το εργατικό κίνημα να αποκτήσει αυτά τα χαρακτηριστικά για να πάει μπροστά και να διαχωριστεί από τον κρατικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και να γίνει αντικαπιταλιστικό;

Το παράδειγμα της Καβάλας, δίνει την δική του απάντηση. Μόνο που η Αριστερά “σιωπά” μπροστά του. Απέναντι σε αυτή την σιωπή, δημοσιεύουμε τα παρακάτω video, τα οποία είναι αποκαλυπτικά για τα αδιέξοδα, αλλά και τα όρια των πολιτικών της Αριστεράς στο εργατικό κίνημα:

H ομιλία του Α. Τσίπρα στους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕΤ

Ολόκληρη ο ομιλία του Α.Τσίπρα στην BIOME:

Κατ΄ αρχήν η παρουσία μας εδώ έχει έναν ιδιαίτερα συμβολικό χαρακτήρα, γατί θέλουμε να αναδείξουμε μια πολύ σημαντική, κατά την άποψή μας, πρωτοβουλία που έχετε πάρει. Την πρωτοβουλία να μπορέσετε εσείς οι εργαζόμενοι να πάρετε στα χέρια σας το εργοστάσιο, να πάρετε στα χέρια σας την παραγωγή, μετά την απόφαση των ιδιοκτητών να την εγκαταλείψουν. Κι αυτό έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, αλλά για μας αποτελεί κι ένα πιλοτικό εγχείρημα πάνω στο οποίο θα μπορούσαμε να βασιστούμε προκειμένου να αντιμετωπίσουμε σ΄ αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, την τρομακτική αύξηση της ανεργίας.

ΓΚΡΙΛΟ Ο Α’

Αναδημοσίευση από την "iskra"

Του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο 21ος αιώνας, στις αρχές του, πληρώνει την αποτυχία όλων των ιδεολογιών και των πολιτικών προτάσεων του προηγούμενου αιματηρού αιώνα. Από το σοσιαλισμό, «υπαρκτό» ή επιθυμητό, ως τον φασισμό και, πρόσφατα, τον νεοφιλελευθερισμό, όλες οι ιδεολογίες και προτάσεις αναμετρήθηκαν με τη ζωή και δεν πέρασαν τις εξετάσεις. Δεν ήταν ούτε ίδιες, ούτε όμοιες, φυσικά. Αλλά ανεξάρτητα από τις προθέσεις, τα επιτεύγματα ή τις αποτυχίες τους, καμιά δεν τα κατάφερε. Πρόθυμοι της παλινόρθωσης όπως και νοσταλγοί υπάρχουν και ίσως στο μέλλον κάποιοι απόγονοί τους θα έχουν μεγαλύτερη σοφία και καλύτερη τύχη. Αυτό που ήταν πρόωρο και πρώιμο χθες, ίσως αύριο αποδειχθεί ώριμο και κατάλληλο.

Χρειάζεται πάντως να θυμόμαστε διαρκώς ποια κληρονομιά μας ορίζει, σε ποιο πλαίσιο αγωνιζόμαστε, ο καθένας για τις ιδέες του, τι μας βαραίνει, τι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε, αυτή τη στιγμή. Αφορμή οι Ιταλικές εκλογές.

Όταν “ξεμπερδέψει”, φώναξέ τον εδώ στην “εκπομπή”...

Αν θέλετε να δείτε την εγκυρότητα των “οικονομικών” και των “πολιτικών” αναλύσεων του Δ. Καζάκη, απολαύστε το παρακάτω ηχητικό ντοκουμέντο. Είναι ένα καλό εγχειρίδιο της συνομωσιολογικής ερμηνείας της πολιτικής που εξιστορεί μερικά στιγμιότυπα από την αδυσώπητη διαπάλη ανάμεσα στο «καλό» και το «κακό»:

Οι φανεροί χρηματοδότες της «Ελευθεροτυπίας»

Αναδημοσίευση από την "Εφημερίδα των συντακτών"(26/2/2013)

Του Δημήτρη Ψαρρά

«Συνελήφθη σήμερα το μεσημέρι, από αστυνομικούς του Τ.Α. Ν. Κόσμου 46χρονη ημεδαπή, Αντιπρόεδρος Ανώνυμης Εταιρείας, για μη καταβολή εργοδοτικών και εργατικών εισφορών προς το ΙΚΑ ύψους 266.359,27 ευρώ. Η συλληφθείσα οδηγήθηκε στον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών».

Η ανακοίνωση αυτή που εκδόθηκε το Σάββατο από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής αναφερόταν στη μία από τις δύο μεγαλομετόχους της Χ.Κ. Τεγόπουλος, την Ελένη Τεγοπούλου. Και ομολογώ, αυτό που έκανε μεγαλύτερη έκπληξη δεν είναι η ενέργεια της αστυνομίας, όσο το ύψος του ποσού για το οποίο της ασκήθηκε η δίωξη. Γιατί είναι γνωστό ότι οι οφειλές της εταιρείας αυτής προς τους εργαζομένους της ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια ευρώ. Αλλά ο «ΙΚΑς», που λέει και ο Ζήκος, έχει μεγαλύτερη νομική προστασία από τους εργαζομένους.

Πάντως η κυβέρνηση ήδη έστειλε το δικό της μήνυμα. Από χθες το πρωί ζητήθηκε η παραίτηση του Κώστα Τσουπαρόπουλου, προέδρου του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, ο οποίος είχε καταφύγει στη Δικαιοσύνη εναντίον όσων εκδοτών δεν καταβάλλουν τις νόμιμες εισφορές στα Ταμεία.

Το πολιτικό πρόβλημα της Αριστεράς είναι ότι στερείται ...γελοιογράφων!

(Μια απάντηση στο άρθρο του Γ. Ρούση “ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ”)

Μετά την λιτανεία του “Αγίου Παστιτσίου”, μήπως
θα πρέπει να κάνουμε και την λιτανεία των “κομμένων κεφαλών”
του μαρξισμού - λενινισμού;

Οι απόψεις του Γ. Ρούση "περί βίας" κινούνται εντός του χώρου της αστικής ιδεολογίας. Αποδέχεται την βία ως μια γενική έννοια, όπως ακριβώς αυτή σηματοδοτείται από την αστική ιδεολογία. Πρόκειται για την αποδοχή μιας «φετιχοποιημένης» έννοιας, μέσω της οποίας το κράτος διαμορφώνει την συναίνεση για να ασκεί το μονοπώλιο της «βίας», όπως αυτό την έχει προσδιορίσει.

Κάτοικοι της Χαλκιδικής που δεν υπογράφουν τις “δηλώσεις νομιμοφροσύνης” της Αριστεράς...

...και μερικές εικόνες που δεν θα τις δείτε στα κανάλια της TV από την σημερινή συγκέντρωση:

Ν. Γιαννόπουλος: Ποια κυβέρνηση; Ποιας Αριστεράς; Με ποια πολιτική;

Η εισήγηση του Νίκου Γιαννόπουλου στην εκδήλωση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα με τίτλο «Κυβέρνηση της Αριστεράς: Ποια κυβέρνηση; Ποιας Αριστεράς; Με ποια πολιτική;», που πραγματοποιήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου

Έτσι παίζεται το παιχνίδι

Αναδημοσίευση από το "βαθύ κόκκινο"

Τέσσερις Κυριακάτικες εφημερίδες προλάβαμε να ξεφυλλίσουμε και όλες έχουν ένα … κοινό. Ολοσέλιδη διαφήμιση της   εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός».  (Πιστεύουμε ότι η ίδια διαφήμιση υπάρχει σε όλες τις Κυριακάτικες εφημερίδες, πιθανόν με κάποιες εξαιρέσεις).

Αρχικά να πούμε ότι είναι άθλιο, παραπλανητικό και προβοκατόρικο το μήνυμα που θέλει να περάσει η συγκεκριμένη διαφήμιση.

Έθνος και Αριστερά

Αναδημοσίευση από την "Αυγή"

Του Δημοσθένη Παπαδάτου - Αναγνωστόπουλου

Είτε σε ενδοσυριζικό επίπεδο (δηλώσεις Γαϊτάνη, «υπόθεση Θεοδωρίδη») είτε σε γενικό πολιτικό (κρίση, άνοδος Χ.Α., μεταναστευτικό, ιθαγένεια, ΑΟΖ), οι διασταυρώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τον εθνικισμό βρίσκονται πια στην ημερήσια διάταξη. Φαίνεται να διαψεύδεται, λοιπόν, η πεποίθηση ότι η όξυνση του κοινωνικού ζητήματος αρκούσε από μόνη της για να ακυρώσει τη γοητεία της δημοφιλέστερης κοσμικής θρησκείας, του εθνικισμού - και των αριστερών της αιρέσεων.

Μας αρέσει ή όχι, το έθνος υπάρχει: επειδή οι άνθρωποι μαθαίνουν και θέλουν να ανήκουν σε αυτό, συμπεριφέρονται ως να ανήκουν, καταλαβαίνουν τον εαυτό τους μέσα από την εθνική πίστη. Μας αρέσει ή όχι, με άλλα λόγια, πάντως οι προλετάριοι έχουν πατρίδα, αποδέχονται δηλαδή το πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης που επέβαλε η αστική τάξη από τον 19ο αιώνα. Το να το παραδεχόμαστε, δεν σημαίνει να υποχωρούμε μπροστά στη γοητεία του έθνους. Σημαίνει, αντίθετα, ότι όσο «φαντασιακή» κι αν είναι μια κοινότητα -σκεφτείτε για παράδειγμα την Εκκλησία, την κοινότητα των πιστών-, η φαντασιακή της διάσταση δεν αναιρεί καθόλου την πραγματικότητά της. Δεν χρειάζεται ισχυρότερη απόδειξη γι' αυτό από το γεγονός ότι η ίδια οργάνωση του σύγχρονου κόσμου σε εθνικά κράτη κάθε άλλο παρά αμφισβητήθηκε επί της ουσίας από την «παγκοσμιοποίηση».