Η εσωτερική αντιπολίτευση του ΚΚΕ, που εκφράζεται δημόσια μέσω της «νέας σποράς» με ένα νέο κείμενό της έρχεται να ξεκαθαρίζει ακόμα περισσότερο την πολιτική της ταυτότητα. Στο νέο κείμενο επιχειρεί να τεκμηριώσει με θεωρητικό τρόπο τις πολιτικές της επιλογές και την κριτική που έχει ασκήσει προς την ηγεσία του ΚΚΕ. Για να θεμελιώσει την διαφωνία της με την σεχταριστική πολιτική του ΚΚΕ και να προωθήσει την ενότητα, τόσο στο εργατικό κίνημα, όσο και στο επίπεδο των ευρύτερων πολιτικών συμμαχιών επαναφέρει την γραμμή του «Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου» (ΑΑΔΜ) όπως αυτή είχε διατυπωθεί στο 15 συνέδριο του κόμματος: «Έρχεται και πάλι μπροστά μας η επικαιρότητα και η χρησιμότητα των επεξεργασιών του 15ου Συνεδρίου του Κόμματος και του Προγράμματός του. Η πολύ μεγάλη αναγκαιότητα της δημιουργίας του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, που θα διεκδικήσει την πολιτική εξουσία και τη διακυβέρνηση της χώρας.»
Είναι προφανές ότι η εσωτερική αντιπολίτευση του ΚΚΕ δεν θα έκανε υπερβάσεις στις γενικότερες ιδεολογικοπολιτικές συντεταγμένες του ΚΚΕ γι’ αυτό δεν περιμέναμε ότι θα αναζητούσε στον Α.Μπαντιού ή τον Σ. Ζιζεκ αναφορές για να κάνει κριτική στην ηγεσία του κόμματος. Η προσήλωση της στο «εξαρτησιακό μοντέλο» - αν και διαφωνούμε κάθετα - δεν θεωρούμε ότι είναι το σημείο το οποίο αποτελεί την «λυδία λίθο» για να κριθεί η πολιτική ορθότητα της «νέας σποράς». Εκείνο που μετράει στην πολιτική είναι οι συγκεκριμένες επιλογές που αφορούν στο «δια ταύτα» και τα πολιτικά αποτελέσματα που μπορούν να παράγουν. Η συγκεκριμένη «θεωρητική» τεκμηρίωση έχει αυτοαναφορικό χαρακτήρα αφού αφορά στο εσωτερικό του πολιτικού υποκειμένου και την διαπάλη που διεξάγεται εκεί και όχι στην κοινωνία.