Αναρτήσεις
Πριν λίγες μέρες γράφαμε(εδώ): Η κρίση του πολιτικού συστήματος έχει μεταφερθεί και στο συνδικαλιστικό κίνημα, αποδεσμεύει δυνάμεις από τον κρατικό συνδικαλισμό και κινητοποιεί πλατιές μάζες εργαζομένων σε αγωνιστική κατεύθυνση. Η κινητοποίηση αυτών των σωματείων αποτελεί σήμερα το πιο σημαντικό ράπισμα στην κυβερνητική πολιτική...
Ήδη, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν αυτή την εκτίμηση. Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, όπου η ΠΑΣΚΕ έχει την πλειοψηφία, αποφάσισε χθες να προχωρήσει σε παρατεταμένες κινητοποιήσεις, με στόχο να μην ψηφιστούν τα νέα βάρβαρα μέτρα και να ανατραπεί η πολιτική τρόικας και συγκυβέρνησης. Το σημαντικό όμως είναι ότι με την απόφασή της στέλνει τελεσίγραφο στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να ηγηθεί άμεσα της κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων, σε διαφορετική περίπτωση, όπως αναφέρει, θα αναλάβει συντονιστικό ρόλο.
Περισσότερα γι αυτό το θέμα εδώ: Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ρίχνει το γάντι στη ΓΣΕΕ...
Όμως, κάποια κομμάτια της Αριστεράς τυφλωμένα από τις ανάγκες της επιβίωσής τους ως πολιτικών μηχανισμών οι οποίοι έχουν αποτύχει να αποκτήσουν οργανικούς δεσμούς με το εργατικό κίνημα, συνεχίζουν να κινούνται στα αδιέξοδα μονοπάτια του παραδοσιακού σεχταρισμού.
Περισσότερα εδώ: Κάποιος(οι) σχεδιάζει(ουν) τη διάσπαση των συνδικάτων;
Ευτυχώς όμως αυτές οι απόψεις ήταν και παραμένουν περιθωριακές. Όλο και και περισσότερο στους χώρους της ριζοσπαστικής αριστεράς γίνεται σήμερα κατανοητή η ανάγκη ενός πλατιού μαζικού ενωτικού κινήματος χωρίς αποκλεισμούς και λογικές χειραγώγησης που θα κινείται ανατρεπτικά στις πολιτικές που έχει επιβάλει το κεφάλαιο ενάντια στον κόσμο της εργασίας.
Μια ενημέρωση για πρωτοβουλίες που κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση εδώ: Για μια άλλη αγωνιστική κατεύθυνση στο εργατικό κίνημα
Αγαπητέ ΕΟΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθεί και σχετικό άρθρο του ΝΙΚΟΥ ΓΟΥΡΛΑ με τίτλο "Η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, μοναδικός δρόμος για νικηφόρους αγώνες." http://aristeriantepithesi.blogspot.gr/2012/09/blog-post_28.html
"Οι ψευτοεπαναστάτες συνδικαλιστές της Ιταλίας φτάνουν συχνά μέχρι του σημείου να συζητούν αν συμφέρει να γίνει το συνδικάτο (για παράδειγμα των σιδηροδρομικών) ένας κλειστός κύκλος, που δεν υπολογίζει παρά μόνο στους «επαναστάτες», παρά μόνο στην τολμηρή μειοψηφία που συμπαρασύρει τις ψυχρές και αδιάφορες μάζες, δηλαδή φτάνουν να αρνούνται την στοιχειώδη αρχή του συνδικαλισμού που είναι να οργανώσει το σύνολο των μαζών."
A.Gramsci, «Συνδικαλισμός και συμβούλια»
Πέρα από τα όρια αυτής της αντιπαράθεσης υπάρχει ένα (κοινό) πραγματικό πρόβλημα που εντοπίζεται στο έλλειμμα "ΣΤΑΘΕΡΗΣ & ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗΣ ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑΣ". Το πρόβλημα της ποιοτικής και ποσοτικής αναβάθμισης της λειτουργίας κάθε τύπου συλλογικότητας (από συνδικάτα, σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές γειτονιάς, κ.ά) στην εν λόγω συγκυρία είναι υπαρκτό. Από μία άποψη είναι και ένα από τα παράδοξα της εποχής. Π.χ. στο Χαλάνδρι (αναφέρομαι στο Χαλάνδρι γιατί λόγω της επαγγελματικής μου δραστηριότητας δεν ανήκω σε κάποιο σωματείο). Ο Σύριζα Χαλανδρίου παραμένει στα ίδια επίπεδα δουλειάς (με ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια) με τότε που είχε ποσοστό πολύ μικρότερο από εκείνο των τελευταίων εκλογών. Δηλαδή η αλλαγή του συσχετισμού στις εκλογές από μόνη της δεν ανατρέπει τους όρους του παιχνιδιού. Η Αριστερά θερίζει ότι έσπειρε (ή δεν έσπειρε) σε όλη την προμνημονιακή περίοδο, έτσι οι κυρίαρχοι ιδεολογικοί και οικονομικοί μηχανισμοί αλλοτρίωσης της συνείδησης (πραγματικοί και τεχνητοί) έκαναν την δουλειά τους. Εκτός από τον φαύλο κύκλο "μνημόνιο 1 - ύφεση - έλλειμμα - μνημόνιο 2 - ...." έχουμε και τον φαύλο κύκλο "ανεπάρκεια του πολιτικού - ρήξη πολιτικού/κοινωνικού - κρίση του πολιτικού -.....". 1.Το πρόβλημα λοιπόν δεν περιορίζεται μόνο στην αντιπαράθεση μεταξύ ενωτικών ή δεύτερων-ταξικών συνδικάτων, αλλά επεκτείνεται στην γενικότερη απαξίωσή τους και εδώ χρειάζεται εκτίμηση και απάντηση με δράσεις και όχι απλά με αέναες ενδοαριστερές αντιθέσεις που οφείλονται σε αναλύσεις βασισμένες σε υποκειμενικές ερμηνείες ευαγγελίων του περασμένου αιώνα. 2. Το "βάθος" και το "εύρος" των χαρακτηριστικών της συγκυρίας σε εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο μας βάζουν ως προτεραιότητα να οργανωθούμε σε ένα ενιαίο μέτωπο πάλης όχι πλέον μόνο σε συνδικαλιστικό επίπεδο, αλλά και στο κεντρικό πολιτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την γνώμη μου λείπει μια κεντρική πολιτική πρωτοβουλία που θα (αποπειραθεί να) αλλάξει έμπρακτα τους όρους του παιχνιδιού στο πολιτικό επίπεδο, ώστε η περιρρέουσα αντικαταθλιπτική ψυχολογία και ηττοπάθεια να μετατραπούν σε θετική ψυχολογία. Οπως ακριβώς το περιγράφει ο τίτλος του βιβλίου της Χάρνεκερ "Πραγματοποιώντας το αδύνατο", αλλά ακόμα και ο επίλογος του κειμένου που αναφέρει ως αναγκαιότητα την συγκρότηση ενός ("ΑΑΔ") Μετώπου. Υπάρχει η ανάγκη ενός νέου ξεκινήματος, κάτι που θα δώσει μία ώθηση. Η συγκρότηση ενός νέου υποκειμένου, τύπου μετώπου (και όχι κόμματος όπως θα ταλανίζεται με νέο γύρο παθολογικής εσωστρέφειας ο Σύριζα την επόμενη περίοδο), είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την ανατροπή της κατάστασης (και όχι μόνο των μέτρων). Για την υλοποίηση αυτής της αναγκαίας συνθήκης ο Σύριζα, με πλαίσιο (προγραμματικό, πολιτικό-ιδεολογικό) από ασθενές έως επικίνδυνο, δεν μπορεί μόνος του και με υπαρκτό τον κίνδυνο να καλύψει το διαγραφόμενο κενό του, υπό κατάρρευση, (ακραίου) κέντρου διολισθαίνοντας βαθμιαία σε μιά νέα συστημική δύναμη ενσωμάτωσης μέρους της ριζοσπαστικής αριστεράς, γιατί δεν θα αλλάξει επί της ουσίας τους όρους του παιχνιδιού. Και οι "μάζες" θα συνεχίσουν να αναθέτουν στους ειδικούς της νομιμότητας. Το πρόβλημα φυσικά δεν αφορά μόνο τον Σύριζα, αλλά σύμπασα την Αριστερά και το "ώριμο" μέρος του αναρχικού χώρου.
Οι ριζοσπαστικοποιημένες μάζες του Χαλανδρίου μαζύ με μέρος του αναρχικού χώρου δεν θα μπορέσουν να είναι αποτελεσματικοί παρά μόνο σ'ένα πλαίσιο ευρύτερων συνεργασιών-συμμαχιών με τις μάζες και τα ταξικά κινήματα του Ψυχικού, των Βρηλυσίων, της Φιλοθέης κλπ.Σ'αυτή την προσπάθεια αποφασιστικής σημασίας θα είναι η συνεισφορά του αντιεξουσιαστικού χώρου που παραδοσιακά είναι ιδιαίτερα ισχυρός στα βόρεια προάστεια. Αν σκεφτείς πόσοι απο τους συλληφθέντες για τρομοκρατία είναι απο εκεί καταλαβαίνεις οτι τα βόρεια προάστεια είναι κάστρα του αναρχισμού (ίσως όχι σαν χώρος δράσης όσο σαν τόπος καταγωγής και κατοικίας).Είναι όμως ώριμοι οι αντιεξουσιστές των ΒΠ(για συντομία) να συμμετέχουν σε συνεργασίες ταξικές, αγωνιστικές, διεκδικητικές μεν, αλλά μη βίαιες δε; Μόνο ο χρονος θα δείξει. Σίγουρα θα βοηθήσει που τα ΒΠ ειναι χώρος κατοικίας αρκετών μελών της ΓΕΝΟΠ που με την πρόσφατη πρωροβουλία της φαίνεται οτι θα συντονίσει το όλο κίνημα
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι* ενωμένοι μιά γροθιά,
να φέρουμε τη λεφτεριά!
*εκτός κι αν είσαι άνεργος και ρέστος