Στόχος 13ος…

Στο πρόγραμμα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με 5774 λέξεις γίνεται μια αναλυτική αναφορά στον ΣΤΟΧΟ 13: «Για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης - Για μια Ελλάδα που παράγει και δημιουργεί».

Αν κάποιος αναγνώστης δεν θέλει να ασχοληθεί με ένα τόσο μεγάλο κείμενο, μπορεί να διαβάσει την παρακάτω συνεκτική περίληψη που παρουσιάζει ο Α. Μητρόπουλος σε ένα κείμενο του «Ο νεοφιλελεύθερος αναχρονισμός της κυβέρνησης» που έχει δημοσιευτεί στην «ΑΥΓΗ»: Η χώρα χρειάζεται σήμερα ένα νέο πρόγραμμα οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Μια νέα κοινωνική αξιοποίηση του εθνικού πλούτου. Μια σύγχρονη διαχείριση των δημοσίων αγαθών, των κοινοχρήστων χώρων, των μορφωμάτων της κοινωνικής οικονομίας. Μια ευέλικτη, πλουραλιστική, συμμετοχική, τεχνολογικώς αναβαθμισμένη και ανανεωμένη δημόσια διοίκηση, που θα αιμοδοτηθεί άμεσα από το νέο επιστημονικό δυναμικό. Που με την όρεξη, τη φιλοδοξία, την επινοητικότητα, τη ροπή στον συντονισμό και το ομαδικό αποτέλεσμα, θα μεταβάλει το κράτος σε πρωτοπορία των παραγωγικών, ερευνητικών και συλλογικών εξελίξεων.

Ο ίδιος στόχος «για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης» εκφράζεται με ανάλογο τρόπο και από το σύνολο σχεδόν των αριστερών δυνάμεων και περιλαμβάνεται στις εκλογικές διακηρύξεις και τα προγράμματα της «ΑΝΤΑΡΣΥΑ».

Η προβολή αυτού του στόχου ως «προγραμματικής θέσης» υποδηλώνει τις αγωνίες της Αριστεράς για την ανάγκη «μεταβατικών προγραμμάτων» που να δείχνουν πως η Αριστερά μπορεί να έχει διαφορετικές κρατικές πολιτικές διαχείρισης αν αναλάβει να κυβερνήσει. Στην πραγματικότητα πρόκειται για αναπαραγωγή πολιτικών αυταπατών της σοσιαλδημοκρατίας του προηγούμενου αιώνα, αυταπατών που διαψεύστηκαν οικτρά και εγκαταλείφθηκαν από τους ίδιους τους υποστηρικτές τους την εποχή της «παγκοσμιοποίησης» και του «νεοφιλελευθερισμού».

Η κρίση ως "κατάσταση έκτακτης ανάγκης"

...Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς ένα οικονομικό δόγμα ή ένα σύστημα οικονομικής διακυβέρνησης που θεμελιώνεται στην αγορά, την ιδιωτικοποίηση και την επιχειρηματική ελευθερία. Δεν είναι απλώς μια ιδεολογία της "αδέσμευτης" καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς που περιορίζει την εμβέλεια της διακυβέρνησης. Είναι μια πολιτική ορθολογικότητα διακυβέρνησης που επιδιώκει μια γενικευμένη και διάχυτη κοινωνική κανονικότητα, η οποία θεμελιώνεται στην υπαγωγή της πολιτικής σφαίρας και όλων των διαστάσεων της ανθρώπινης ζωής, ακόμη και των πιο μύχιων, στην λογική της βελτιστοποίησης. Κάθε πολιτική πράξη νοείται με όρους επιχειρησιακής και ανταγωνιστικής υπολογιστικής και όλες οι όψεις της κοινωνικής ζωής ανάγονται και υπάγονται κανονιστικά σε αυτή την υπολογιστική. Δεν πρόκειται λοιπόν απλώς για την κλασική φιλελεύθερη οικονομική αντίληψη του laissez-faire, αλλά για μια θεσμικά οργανωμένη, παρεμβατική και κανονιστική πολιτική ορθολογικότητα που παράγει αποτελέσματα εξουσίας και κοινωνικές νόρμες διευκόλυνσης ενός συγκεκριμένου τρόπου κατανομής αγαθών, αξιών και δυνατοτήτων ζωής. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι απλώς η οικονομία της αγοράς, αλλά η κοινωνία της αγοράς. Η κοινωνική ζωή, η ζωή των ανθρώπων και οι ανθρώπινες σχέσεις μπαίνουν στο πεδίο της διακυβέρνησης. Ή, σύμφωνα με τη διάσημη διατύπωση της Μάρκαρετ Θάτσερ που αναφέρει ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ "Τα οικονομικά είναι η μέθοδος, ο στόχος είναι να αλλάξουμε τα συναισθήματα των ανθρώπων"...
(Από το βιβλίο της Αθηνάς Αθανασίου : Η κρίση ως "κατάσταση έκτακτης ανάγκης")

Το Ολλανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ευρώπη

Αναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ

του Μιχάλη Παναγιωτάκη

Σε άρθρο του στην Καθημερινή της 25/8 ο Κωνσταντίνος Ζούλας επιπλήττει τον  ΣΥΡΙΖΑ επειδή, κατ’ αυτόν, το κόμμα της αριστεράς βρίσκεται  «εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου», σημειώνοντας ότι δεν έχει συμμάχους στην Ευρώπη, καθώς κανένα κόμμα της ηπείρου δεν είναι σύμμαχος αυτών των – κατά τον κ. Ζούλα – «ασαφειών» που επαγγέλλεται.

Ας παραμερίσουμε το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνει μάλλον σαφέστατα πάγιες θέσεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς σχετικά με την κρίση – και πάντως η σαφήνεια των θέσεών του και προεκλογικά και μετεκλογικά μοιάζει στον υπογράφοντα  υπέρτερη εκείνης των πολιτικών του αντιπάλων. Το «ανάδελφον» του ΣΥΡΙΖΑ όμως, εύκολα αποδεικνύεται αβάσιμο. Στοιχειώδης παρακολούθηση των αντιδράσεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που αντιμάχονται την λιτότητα, αλλά και όλων των προοδευτικών δυνάμεων της ηπείρου (και παραπέρα!), στην επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει πως το κόμμα της Ελληνικής αριστεράς αποτελεί σήμερα πανευρωπαϊκή πηγή έμπνευσής της και σημείο αναφοράς παντού: από την Ιρλανδία ως την Γαλλία, και από την Ισπανία έως την Ολλανδία.

Στην Ολλανδία βέβαια το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, στην ίδια ευρωκοινοβουλευτική ομάδα,  μοιάζει να διεκδικεί την πρώτη θέση στις εκλογές του Σεπτεμβρίου και να απειλεί συνεπώς να γίνει «κυβερνητικό». Αυτό δυσκολεύει την γενίκευση των αφορισμών περί πολιτικής απομόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Για να ξεμπερδέψει με την Ολλανδία λοιπόν ο κ. Ζούλας ισχυρίζεται πως «η όντως ανερχόμενη ολλανδική Αριστερά… έχει ως κεντρικό σύνθημα ‘κανένα επιπλέον ολλανδικό ευρώ στην Ελλάδα’».

Ali Fayyad : "Να συνδυάσουμε την αντίσταση με τη δημοκρατία, την ελευθερία με την απελευθέρωση "

Αναδημοσίευση από το "περγάδι"

Στην Ασίζη της Ιταλίας,τοβράδυ του Σαββάτου στις 25 Αυγούστου, διεξάχθηκε το τελευταίο φόρουμ του Campo Antiimperialista με θέμα : Η αραβική "άνοιξη", η σύγκρουση στη Συρία και η ιμπεριαλιστική στρατηγική για τη Μέση Ανατολή.Ο εκπρόσωπος του Campo Antiimperialista, που είχε την πρωτοβουλία της συνάντησης, είπε μεταξύ άλλων ότι οι εξεγέρσεις αυτές είχαν και σαφή ταξικά χαρακτηριστικά. Το πρόβλημα είναι λοιπόν να μείνει ενωμένο το λαϊκό μέτωπο που πρωταγωνίστησε στις εξεγέρσεις, συμπεριλαμβανομένου του ισλαμικού στοιχείου, δεδομένου ότι "η συμμαχία με τις μουσουλμανικές μάζες είναι απαραίτητη, αν θέλουμε να νικήσουμε τον Σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό".

Οι βασικοί ομιλητές σε αυτό το φόρουμ ήταν τρεις: ο καθηγητής Dehshiri,του Πανεπιστημίου της Τεχεράνης, ο Ali Fayyad, μέλος της ηγεσίας της Χεζμπολάχ, και από την Ελλάδα ο Βαγγέλης Πισσίας. Λαμβάνοντας υπόψη το εύρος των θεμάτων που καλύφθηκαν, θα περιοριστούμε σε μια σύντομη περίληψη των απόψεων που εκφράστηκαν από τους τρεις ομιλητές της βραδιάς.

Το μανιφέστο των Γιούργκεν Χάμπερμας, Πέτερ Μπόφινγκερ και Γιούλιαν Νίντα- Ρίμελιν

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

Ολόκληρο το κείμενο της πρότασης - μανιφέστο των Γιούργκεν Χάμπερμας, Πέτερ Μπόφινγκερ και Γιούλιαν Νίντα- Ρίμελιν για τη διαμόρφωση του εκλογικού προγράμματος του SPD όπως δημοσιεύτηκε στην Frankfurter Allgemeine Zeitung:

«Η κρίση του ευρώ σηματοδοτεί την αποτυχία μιας αδιέξοδης πολιτικής. Η γερμανική κυβέρνηση δεν διαθέτει το θάρρος να κινηθεί πέραν ενός status quo που δεν είναι πια βιώσιμο. Αυτός είναι ο λόγος που παρά τα εκτεταμένα προγράμματα διάσωσης και τις αμέτρητες έκτακτες συνόδους κορυφής, την τελευταία διετία η κατάσταση της ευρωζώνης δεν παύει να υποβαθμίζεται. Ευρισκόμενη στο χείλος μιας οικονομικής συντριβής, η Ελλάδα αντιμετωπίζει την προοπτική της αποχώρησής της από την ευρωζώνη που θα είχε ανυπολόγιστες αρνητικές συνέπειες στα άλλα κράτη-μέλη. Η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία βυθίζονται σε βαθιά ύφεση, που εκτοξεύει στα ύψη την ανεργία.

Η οικονομική δυσπραγία στις προβληματικές αυτές χώρες εξασθενεί ακόμα περισσότερο την ήδη ευάλωτη κατάσταση των τραπεζών, ενώ η αυξανόμενη δυσπιστία για το μέλλον της νομισματικής ενότητας υπονομεύει την εμπιστοσύνη των επενδυτών, που αντιμετωπίζουν με ολοένα και μεγαλύτερη επιφύλαξη τα κρατικά ομόλογα των προβληματικών κρατών. Η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού των κρατικών ομολόγων, σε συνδυασμό με την σταθερή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, ακυρώνουν κάθε προοπτική ανάκαμψης, που έτσι κι αλλιώς ήταν εξ αρχής γνωστό πως δεν θα ήταν εύκολη.

Αυτή η αυτοτροφοδοτούμενη αποσταθεροποίηση οφείλεται εν πολλοίς στις «εκ των ενόντων» εφαρμοζόμενες στρατηγικές αντιμετώπισης της κρίσης, που μόλις τώρα άρχισαν να εγγίζουν το ζήτημα της ενίσχυσης των ευρωπαϊκών θεσμών. Το γεγονός είναι πως τα τελευταία χρόνια η κρίση αντιμετωπίστηκε με αποσπασματικότητα και προχειρότητα που το μόνο που πέτυχε είναι να χειροτερεύσει τα πράγματα, δείχνει πόσο απουσιάζει η πολιτική δημιουργικότητα.

Από την άλλη, η ανάγκη για περισσότερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν πηγάζει μόνο από την τρέχουσα κρίση της ευρωζώνης, αλλά κι από την ανάγκη να παταχθούν οι κακοήθεις πρακτικές και το σκιώδες παράλληλο σύμπαν που έχουν οικοδομήσει κατά μήκος και πλάτος όλης της πραγματικής οικονομίας αγαθών και υπηρεσιών οι επενδυτικές τράπεζες και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Αυτό απαιτεί από τους πολιτικούς μας να ορθώσουν το ανάστημά τους και να αναλάβουν ξανά τον έλεγχο.

Όλα κοινά: Ένα νέο/παλιό σύνθημα για τη διεθνή εργασία και τον εργατικό διεθνισμό

Αναδημοσίευση από την "δράση"

Του Peter Waterman

Τον 18ο αιώνα

Κρεμούν τον άντρα και μαστιγώνουν τη γυναίκα

που κλέβει τη χήνα από τα κοινά,

Αλλά αφήνουν λυτό τον μεγαλύτερο κακοποιό

που κλέβει τα κοινά από τη χήνα.

(Αγγλικό λαϊκό ποίημα, περίπου 1764)

Τον μακρύ 19ο αιώνα

Το προλεταριάτο, η μεγάλη τάξη που αγκαλιάζει όλους τους παραγωγούς των πολιτισμένων εθνών, η τάξη που απελευθερώνοντας τον εαυτό της θα ελευθερώσει την ανθρωπότητα από το δουλικό μόχθο και θα μετατρέψει το ανθρώπινο ζώο σε ελεύθερη ύπαρξη - το προλεταριάτο, προδίδοντας τα ένστικτά του, περιφρονώντας την ιστορική του αποστολή, έχει αφήσει τον εαυτό να διαστραφεί από το δόγμα της εργασίας. Βαναυσότητα και τρόμος έχουν γίνει η τιμωρία του. Όλα τα ατομικά και κοινωνικά δεινά του γεννήθηκαν από το πάθος του για δουλειά.

(Πολ Λαφάργκ, 1893)

Αντί για το συντηρητικό σύνθημα «δίκαιος μισθός για δίκαιη εργασία», θα πρέπει να γράψουμε στη σημαία μας το επαναστατικό σύνθημα: «Κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας». Είναι η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης να καταργήσει τον καπιταλισμό. Ο στρατός της παραγωγής πρέπει να οργανωθεί, όχι μόνο για την καθημερινή πάλη με τους καπιταλιστές, αλλά και για να συνεχίσει την παραγωγή όταν ο καπιταλισμός θα έχει ανατραπεί. Με την οργάνωση στη βιομηχανία δημιουργούμε τη δομή της νέας κοινωνίας μέσα στο κέλυφος της παλιάς.

(Πρόλογος του Καταστατικού των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου, 1905)

Για το ΠΑΣΟΚ του Θ. ΚΑΤΣΑΝΕΒΑ και άλλα παρόμοια...

1. πες μου ποιοί είναι οι φίλοι σου...

Για όσους ασχολούνται με τις αλληλεπιδράσεις και επιρροές ανάμεσα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, ας μην λησμονούν ότι εκτός από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, είναι εδώ και το ΠΑΣΟΚ του γαμπρού του, του Θ. Κατσανέβα:

Τι είπε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης περισσότερο απ’ αυτό που διδάσκει η ιστορία ; Αυτό που υποστηρίζουν πάμπολλοι διεθνώς αναγνωρισμένοι οικονομολόγοι αναλυτές όπως μεταξύ άλλων, οι Paul Krugman, Joseph Stiglitz, Nouriel Roumbini, Kenneth Rogof, Otmar Issing, Marchelo de Κeko, Werner Sinn, Helmout Slesinger, Zack Sapir,George Fritman,Simon Dreick, Roger Boutle, κλπ., και ειλικρινείς φιλέλληνες όπως ο ευπατρίδης Ziscar d’ Estain.

( απόσπασμα από το αρθρο  Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Ο ... ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ  του ΘΟΔΩΡΟΥ ΚΑΤΣΑΝΕΒΑ που δημοσιεύεται στην iskra )

Η κρίση στην Μέση Ανατολή ως "καταλύτης" για τις εξελίξεις στην Ε.Ε.

Τα μπακαλοτέφτερα της τρόικα και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας με τους δημοσιονομικούς περιορισμούς και με τα ισοζύγια στα ελλείμματα μπορούν από την μια μέρα στην άλλη να πεταχτούν στα σκουπίδια, από ορισμένα συμβάντα που δεν προέρχονται ούτε από εξελίξεις στον χώρο της οικονομίας, ούτε από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό σκηνικό. Μια όξυνση της κρίσης στην μέση ανατολή (Συρία – Ιράν) η όποια θα συνοδεύεται με μια “ανεξέλεγκτη” αύξηση της τιμής του πετρελαίου, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα επιταχύνει τις εξελίξεις στην Ε.Ε. δημιουργώντας “αναστάτωση” στις αγορές και αναταράξεις στην οικονομία της Ευρώπης με απρόβλεπτες συνέπειες. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος αυτής της “αναστάτωσης, αρκεί μόνον να θυμηθούμε την “αναστάτωση” η οποία εκδηλώθηκε στις αγορές αλλά και στα πολιτικά επιτελεία, όταν ο Γιωργάκης ανακοίνωσε ότι “σκέφτεται” ως εκδοχή  το δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη...

Όπως έχει επισημάνει πρόσφατα ο Γ. Μηλιός στο άρθρο του Θα αποχωρήσει η Βρετανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση; στην Αυγή: «Η συζήτηση που διεξάγεται μεταξύ των αξιωματούχων του συστήματος, ιδεολογικών ('δεξαμενές σκέψης', 'κορυφαίοι' οικονομολόγοι κ.λπ.) και πολιτικών (κυβερνήσεις, ευρωπαϊκές αρχές, αστικά κόμματα), σχετικά με τον 'κίνδυνο διάλυσης της ΖτΕ' ή την πιθανότητα 'εξόδου' κάποιων χωρών από αυτήν [ή την Ε.Ε., θα πρόσθετα σήμερα, Γ.Μ.], στην πραγματικότητα συνιστά 'μετάθεση', δηλαδή συγκάλυψη του πραγματικού επίδικου, που είναι η ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης σε αντιλαϊκή - νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση και η διαμάχη γύρω από τα μέσα για την 'αναίμακτη' επίτευξη αυτού του διακυβεύματος».

Εντούτοις η θέση που μόλις υποστήριξα δεν συνεπάγεται ότι η διάλυση της Ε.Ε. είναι αδύνατη. Μια ενδεχόμενη πολιτική υπερίσχυση των δυνάμεων της νεοφιλελεύθερης ή/και ρατσιστικής Άκρας Δεξιάς, που ευαγγελίζεται την «εθνική αναδίπλωση» ως διέξοδο από την οικονομική κρίση, θα έθετε τότε σε άμεσο κίνδυνο την ύπαρξη και της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. Διότι, κακά τα ψέματα, εθνική αναδίπλωση χωρίς εθνικό νόμισμα και «προστατευτισμό» της εγχώριας αστικής τάξης από τον διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό δεν νοείται.

Ποιοί εκφράζουν σήμερα το "νέο" ΠΑΣΟΚ στον "νέο" ΣΥΡΙΖΑ;

Το μέτρο της εφεδρείας είναι η τελική κατάληξη ενός ξεπεσμένου δημοσίου τομέα που... βασίστηκε στην αργομισθία και την αναξιοκρατία. Όχι στην εφεδρεία, ναι στην παραγωγική εργασία.

(Γραφείο τύπου της “χρυσής αυγής”)

Η Αριστερά ήδη βρίσκεται μπροστά σε ένα τοπίο που εντείνεται η ταξική πάλη και οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Αναμένονται πολλές εξεγέρσεις και ταραχές, όμως δεν πρόκειται να συμβεί καμία “σοσιαλιστική επανάσταση”, απ' αυτές που γνωρίσαμε τον προηγούμενο αιώνα. Το δίλημμα ανάμεσα στην “επανάσταση” και την “μεταρρύθμιση” στερείται σήμερα πολιτικού περιεχομένου και λειτουργεί μόνον με όρους ιδεολογικούς για να αναπαράγει διαχωριστικές γραμμές στο εσωτερικό της Αριστεράς. Η διάκριση όμως ανάμεσα στον “κυβερνητισμό” και την “αυτονομία” του μαζικού κινήματος από πολιτικές κρατικής διαχείρισης παραμένει επίκαιρη. Αποτελεί μάλιστα το πεδίο στο οποίο θα οξυνθούν οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της Αριστεράς και κυρίως στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί από τις απαντήσεις που θα δοθούν - όχι στο επίπεδο των ιδεολογικών διακηρύξεων και προγραμματικών στόχων αλλά των πολιτικών πρακτικών και στάσεων τόσο απέναντι στο μαζικό κίνημα όσο και απέναντι στο κράτος - θα κριθεί τελικά αν θα κατορθώσει να ενσωματωθεί στο χώρο σύγκρουσης των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων ή θα διαμορφώσει μια πολιτική διακριτή απ' αυτές προς όφελος του κόσμου της εργασίας και των μικρομεσαίων στρωμάτων, τα οποία εξαθλιώνονται και καταστρέφονται χωρίς να έχουν ούτε καν την δυνατότητα να “προλεταριοποιηθούν”...

Ανοιχτή συνέλευση της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργαζομένων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική

Σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε, με μεγάλη συμμετοχή, την Τετάρτη 1/8 στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Νοσότρος, αποφασίστηκε η συγκρότηση Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, στη βάση των αποφάσεων της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων για εργατικό συνεταιρισμό και αυτοδιαχείριση του εργοστασίου.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε και μίλησε για τις ανάγκες και τις προοπτικές του αγώνα ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική.

Η Πρωτοβουλία που είναι ανοιχτή και λειτουργεί συνελευσιακά, θα πραγματοποιήσει ανοιχτή συνέλευση την Πέμπτη 23 Αυγούστου, 8:00 μ.μ., στο Νοσότρος. Καλεί κάθε αγωνιστή και συλλογικότητα που ενδιαφέρεται να στηρίξει τον αγώνα αυτό να πάρει μέρος, για τη συνδιαμόρφωση των δράσεων αλληλεγγύης και συμμετοχής στο εγχείρημα αυτοδιαχείρισης των εργατών.

Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης
στον αγώνα των εργαζομένων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική