Σημεία και Τέρατα!

Του Κ.Η.
Εξαιρετικά αποκαλυπτικά τα αποσπάσματα από τα πρακτικά των συζητήσεων για σχηματισμό κυβέρνησης που παρουσιάζει ο Τάσος Κωστόπουλος στο άρθρο του "Το ίχνος του εσωτερικού εχθρού".  ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ η άποψη της Παπαρήγα: (Άκου να φορολογήσουν και τις βίλες των εφοπλιστών; Ανήκουστο!)

"Τα πρακτικά κρύβουν όμως και μια έκπληξη –για όσους, τουλάχιστον, εξακολουθούν να τρέφουν αυταπάτες για την πραγματική ταξική φύση της χιλιαστικής στρατηγικής του ΚΚΕ, που έχει μετατρέψει την επαγγελία της κοινωνικής αλλαγής σε «αριστερό» ισοδύναμο της χριστιανορθόδοξης Δευτέρας Παρουσίας. Συνομιλώντας με τον Παπούλια την περασμένη Κυριακή, η Αλέκα Παπαρήγα φροντίζει να βάλει στη θέση τους όλους εκείνους τους ανεύθυνους που, εν μέσω οικονομικής κρίσης, «ξεσηκώνουν τον κόσμο» να διεκδικεί --«δυστυχώς»-- την επάνοδο στις ημέρες προ Mνημονίου: «Θα υπάρξουν τροποποιήσεις. Αυτό το βλέπουμε και εμείς. Αλλά να περιμένει ο λαός ότι η ζωή του θα γυρίσει στο 2008 ή στο 2007 ή στο 2004 ή στο 2009, όχι. Ξέρω ότι αυτό δεν αρέσει όταν το λέμε, γιατί ο λαός θέλει να έχει μια ελπίδα. Αλλά πώς να καλλιεργήσεις αυταπάτες; Αυτές τις μέρες δηλαδή έχω ακούσει σημεία και τέρατα. Δεν είναι ανάγκη να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις ότι δεν γίνονται αυτά που λένε. Σημεία και τέρατα! “Θα πάρω λεφτά από εκεί θα τα δώσω εκεί.” Άλλος λέει “θα φορολογήσω --ξέρω γω-- τις βίλες των εφοπλιστών”. Μα και να τις φορολογήσεις, δεν μαζεύεις λεφτά να γυρίσουν οι μισθοί στο 2009. [...] Αυτά που λέγονται είναι φοβερά και --μη νομίζετε-- πιάνουν στον κόσμο, δυστυχώς. Ξέρετε τι θα γίνει όποιος μετά θα είναι κυβέρνηση; Ο καθένας θα ξεσηκώνεται και θα ζητά και θα έχει και δίκιο. Γι’ αυτό λέμε στον κόσμο ότι δεν μπορεί να αλλάξει η κατάσταση έτσι. Ναι, δεν αρέσει στον κόσμο αυτό, αλλά τι; Να πάμε και εμείς να μπούμε σε αυτό το...;».

Η κυρίαρχη αντίθεση και τα διασπαστικά διλήμματα στη σημερινή συγκυρία της κρίσης

Αναδημοσίευση από τα "διαλεκτικά"

του Κώστα Νικολάου

Μια καταιγίδα από διλήμματα επιχειρεί να αποπροσανατολίσει, να προκαλέσει σύγχυση, να διασπάσει, να φοβίσει και τελικά να ωθήσει σε συντηρητικές επιλογές τους πολίτες: Μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Μέσα ή έξω από το ευρώ; Ευρωπαϊστές ή αντιευρωπαϊστές; Μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί; Περισσότερο ή λιγότερο κράτος; Μεταρρυθμίσεις ή όχι μεταρρυθμίσεις; Υπευθυνότητα ή λαϊκισμός;

Με τη συστηματική και συνεχή διοχέτευση αυτών των διλημμάτων σε συνδυασμό με την πολιτική του «σοκ και δέος» (προωθούμενη ταυτόχρονα από παράγοντες στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας) επιχειρήθηκε η κατασκευή της συναίνεσης των πολιτών στο νεοφιλελευθερισμό. Στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 το κατασκεύασμα της συναίνεσης κατέρρευσε. Επιχειρήθηκε στη συνέχεια ο πολιτικός εγκλωβισμός (με κυβερνητική συστέγαση απόλυτα αντικρουόμενων πολιτικών) των δυνάμεων που αντιμάχονται τον νεοφιλελευθερισμό. Κι αυτό το εγχείρημα απέτυχε. Και οδηγηθήκαμε αναγκαστικά σε δεύτερο γύρο εκλογικής αναμέτρησης στις 17 Ιουνίου 2012.

Ποιά όμως είναι πραγματικά η κυρίαρχη αντίθεση στην κοινωνία, που εκφράζεται πολιτικά στις εκλογές, ενώ παράλληλα επιχειρείται να αποσιωπηθεί διαμέσου της ανάδειξης άλλων διλημμάτων;

Προσδιορίζοντας την κυρίαρχη αντίθεση σήμερα

Ο προσδιορισμός της κυρίαρχης αντίθεσης στη σημερινή συγκυρία, απαιτεί ξεκάθαρα εννοιολογικά και μεθοδολογικά εργαλεία βασισμένα στα στέρεα φιλοσοφικά και επιστημονικά θεμέλια της διαλεκτικής προσέγγισης της κοινωνίας και της σημερινής κρίσης του συστήματος [1].

Πλησιάζοντας το σημείο θραύσης (ή μετασχηματισμού) τής νομισματικής ένωσης

Αναδημοσίευση από το contra-xreos.gr

του Ηλία Ιωακείμογλου

Στην Ελλάδα κατεξοχήν, και σε μικρότερο βαθμό στις άλλες χώρες της νότιας Ευρώπης, οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες, προσεγγίζουν τώρα ένα κρίσιμο κατώφλι έντασης. Το κατώφλι αυτό είναι ένα σημείο θραύσης ή μετασχηματισμού της νομισματικής ένωσης της Ευρώπης, και θα το διαβούμε με τον σχηματισμό κυβέρνησης της Αριστεράς. Το ευρώ θα δοκιμαστεί τότε αδυσώπητα από τις χρηματοπιστωτικές αγορές και θα κριθεί το μέλλον της Νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης. Σε ένα τέτοιο σημείο θραύσης ανοίγονται δύο δυνατότητες. Η πρώτη δυνατότητα είναι η γερμανική αστική τάξη και οι σύμμαχοί της να κάνουν την μεγάλη πολιτική στροφή: να χρηματοδοτήσουν με μεγάλα ποσά το σύστημα, να δεχθούν την άνοδο του πληθωρισμού στον βορρά ώστε να βελτιωσθεί η ανταγωνιστικότητα του ευρωπαϊκού νότου, και να μετατρέψουν τελικά την ευρωζώνη σε “Βέλτιστη Οικονομική Περιοχή” με τα χαρακτηριστικά ομοσπονδιακού κράτους. Η δεύτερη δυνατότητα είναι η διάλυση της Νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης.

Μερικά πολιτικά συμπεράσματα είναι αναπόφευκτα:

Πρώτον, η ιστορική σημασία αυτού που επιχειρεί ο Σύριζα είναι πρώτου μεγέθους: Απειλεί την συνοχή της ευρωζώνης και αμφισβητεί την ταξική αξία του ευρώ προκειμένου να επιτύχει τον μετασχηματισμό της ή άθελά του την διάλυσή της, που είναι εξίσου ενδιαφέρον για εμάς αποτέλεσμα --κι’ ας είναι παράπλευρο το όφελος.

Ανάπτυξη της κοινωνίας ή αύξηση του ΑΕΠ;

Από το 8ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ

Της Μαριάννας Χούσου

Δεν έχουν περάσει ούτε τέσσερα χρόνια, από την εποχή που ζούσαμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, το ΑΕΠ ανέβαινε , οι αριθμοί ευημερούσαν και οι πολίτες αυτής της χώρας ατένιζαν το μέλλον με μια αφελή σιγουριά. Σπουδές, εργασία, σπίτι οικογένεια ήταν, ή πιστεύαμε ότι ήταν, μια εύκολη ( όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά και όχι απαραίτητα επιθυμητή) επιλογή για τον καθε ένα και την καθεμία από εμάς. Ωστόσο χρειάστηκαν λίγοι μόνο μήνες οικονομικής κρίσης, για να καταρριφθούν οι παραπάνω και οι λοιπές βεβαιότητες μας και να βρεθούμε σε ένα κυκεώνα αυστηρών οικονομικών μέτρων, καταστολής, ανεργίας, επισφάλειας και γενικευμένης ανασφάλειας.

Καλούμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μην κατέβη στις επόμενες εκλογές

Θα ήταν μια τίμια στάση και αξιοπρεπής, τόσο απέναντι στην "Aριστερά" που ανακάλυψε τώρα τελευταία πως υπάρχει, αλλά και προς τον ίδιο της τον εαυτό. Ας κρατήσει ως αφετηρία το ποσοστό που συγκέντρωσε στις τελευταίες εκλογές και ας περιμένει μετά τις εκλογές να κάνει όση κριτική θέλει στις θέσεις και στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε θα είναι χρήσιμη και αναγκαία η συγκροτημένη εξ αριστερών κριτική σε ένα κόμμα της Αριστεράς που θα είναι στην κυβέρνηση ή στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σήμερα - ηθελημένα ή αθέλητα - αυτή η αντιπαλότητα προς τον ΣΥΡΙΖΑ ρίχνει νερό στο μύλο στης αντίδρασης και εύκολα χειραγωγείται από τους πιο αντιδραστικούς κύκλους που θέλουν με κάθε μέσο να ακυρώσουν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης στην χώρα μας.

Οργανώσεις της Αριστεράς και παράγοντες που μέχρι χθες ήταν αποκλεισμένοι από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σήμερα γίνονται τηλεαστέρες και πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες του μνημονίου μόνο και μόνο γιατί κάνουν κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ. Η μάχη των εκλογών θα είναι σκληρή και η κοινωνική και η πολιτική πόλωση μεγάλη γιατί πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο γίνεται στην χώρα μας ορατή η δυνατότητα να κυβερνήσει η Αριστερά. Για την έκβαση αυτής της μάχης, όλοι έχουμε τις ευθύνες μας και θα θα κριθούμε γι αυτές.

Έρχονται τα δύσκολα...

Αναδημοσίευση από το antapocrisis.gr 

Του Χρίστου Κατσούλα.

Το πολιτικό ζήτημα της 6ης Μάη ήταν η αποδοκιμασία του μνημονίου με στήριξη στην πρόταση της κυβέρνησης αριστεράς. Το πολιτικό ζήτημα της 17ης Ιούνη είναι η ακύρωση του μνημονίου από την κυβέρνηση της αριστεράς. Δηλαδή η κυβέρνηση αριστεράς έγινε από σύνθημα ζύμωσης, σύνθημα δράσης και άμεσης υλοποίησης.

Αυτό θα είναι το δίλημμα των εκλογών.

Ή θα έχουμε μια ισορροπία τρόμου ανάμεσα σε μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις που θα οδηγήσει σε μνημονιακές διολισθήσεις, ή θα έχουμε μια αριστερή αντιμνημονιακή πλειοψηφία που θα πάρει μέτρα ανάτασης της κοινωνίας και επιβίωσης του λαού. Εδώ δεν χωράνε μεσοβέζικες τοποθετήσεις.

Η πόλωση ανάμεσα στην αντιμνημονιακή αριστερά και στη μνημονιακή δεξιά θα είναι ο καμβάς που πάνω του θα ξετυλιχτούν οι επόμενες βδομάδες.

Πριν δύο μήνες, κανείς δεν περίμενε ότι οι μνημονιακές δυνάμεις δεν θα είχαν την οριακή έστω κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Συνέβη.

Yπουργός Χρυσής Αυγής!

Του Κ.Η.

Μήπως το υπουργείο εθνικής άμυνας έχει περάσει ανοιχτά στα χέρια της Χρυσής Αυγής; Καλά, στον Σύριζα, Οικολόγους και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις δεν έχουν πάρει χαμπάρι; Είναι δυνατό 38 χρόνια μετά τη χούντα να βάζουν αυτόν τον στρατόκαβλο υπουργό; Και να μην μιλάει κανείς;

Φράγκος Φραγκούλης, μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη των ΟΥΚΑΔΩN:

Και προστάτης των απανταχού εφέδρων ανορθοδόξου πολέμου (σε αστικό περιβάλλον κλπ)

Τι ψήφισαν οι πλατείες;

Αναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ

Του Κώστα Δουζίνα*

Η Ευρώπη χρησιμοποίησε την Ελλάδα ως πειραματόζωο για να δοκιμάσει τις συνθήκες αναδιοργάνωσης του ύστερου καπιταλισμού. Αυτό που δεν περίμεναν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές ελίτ ήταν ότι το πειραματόζωο θα καταλάμβανε το εργαστήριο, θα έδιωχνε τους τυφλούς επιστήμονες και θα άρχιζε ένα διαφορετικό πείραμα: την ίδια τη μετεξέλιξη του από αντικείμενο σε υποκείμενο της πολιτικής πράξης. Η έννοια και τα όρια της δημοκρατίας παίζονται πάλι στον τόπο που γεννήθηκαν'

Όταν έγραφα αυτές τις γραμμές το φθινόπωρο του '11 πολλοί μου είπαν ότι ήμουν υπερβολικά αισιόδοξος ή χειρότερα τελείως εκτός πραγματικότητας. Οι πλατείες είχαν αδειάσει, το κίνημα είχε κοπάσει, μια νέα κυβέρνηση είχε ορκιστεί, η συνηθισμένη αριστερή μελαγχολία είχε επιστρέψει. Και όμως τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ο σπόρος για τα αποτελέσματα των εκλογών της 6 Μαΐου σπάρθηκε στο Σύνταγμα και τις λαϊκές συνελεύσεις, στην Κερατέα και στα διόδια των εθνικών δρόμων. Χωρίς τις πλατείες, το σύστημα εξουσίας πιθανότατα θα είχε πετύχει τη μεταθανάτια επιβίωση του. Ο ρόλος της πλατείας και των άλλων κινημάτων αντίστασης ήταν καθοριστικός. Γενιές ανέργων και μη απασχολήσιμων, γυναίκες και άνδρες, πολίτες και ξένοι, νέοι και γέροι, από διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες και ιστορικές καταβολές, ξεσηκώθηκαν και έμαθαν τη σημασία της ανυπακοής ως υπέρτατης πολιτικής πράξης.

τι έμαθα σήμερα

Του Γιώργου Πρασσά

1.grab the tin cans ωρέ :

Τερατολογία Πάγκαλου: Άμα πάρει 25% ο ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει... τις εκτελέσεις

2. Ritterkreuz - κολεξιόν μόδας "βουλή 2012" :

3.Η ανευθυνότητα στη χώρα συνεχίζεται :

Δυσφορία στην τρόικα προκάλεσε η αναστολή αποκρατικοποιήσεων

Φώτη βάστα γερά!

 Ο νυν και ο ...επόμενος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ

Η Αριστερά θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στην προοδευτική παράταξη και να μην αφήσει τον Ευάγγελο Βενιζέλο να διαλύσει το ιστορικό κόμμα του Αντρέα στέλνοντας τους ψηφοφόρους του στην αγκαλιά της κεντροδεξιάς. Υπάρχει όμως ελπίδα να μην συμβεί αυτό. Όπως έχει εξηγήσει και ο Ηλίας Νικολακόπουλος, στις τελευταίες εκλογές η μεγαλύτερη συσπείρωση των παραδοσιακών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ καταγράφεται στην ΔΗΜΑΡ. Τα εκλογικά δεδομένα δείχνουν πως ο πραγματικός νέος Αντρέας Παπανδρέου δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας αλλά ο Φώτης Κουβέλης.

Παραπλανούν τον λαό και σπέρνουν αυταπάτες αυτοί που μιλάνε σήμερα για κυβέρνηση συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ. Η Αριστερά δεν θα πρέπει να κλείνει να μάτια της μπροστά στις ανακατατάξεις που έχουν συντελεστεί στο εκλογικό σώμα: Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, στην ΔΗΜΑΡ και έχει πρόεδρο του τον Φώτη Κουβέλη. Με αυτό το ΠΑΣΟΚ υπάρχει κάποια ελπίδα να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές για σχηματισμό κυβέρνησης και όχι με το ΚΚΕ.

Πρώτα απ' όλα όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι μόνη ρεαλιστική πρόταση για να κυβερνήσει η Αριστερά στον τόπο μας – αλλά και να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας -  είναι να κατακτήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ο ΣΥΡΙΖΑ. Να βγούμε με θάρρος μπροστά και να διαλαλούμε στην προεκλογική περίοδο ότι πρώτος στόχος είναι η κατάκτηση της αυτοδυναμίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα περί ενότητας της Αριστεράς είναι νόθες λύσεις που διευκολύνουν το “μαύρο μέτωπο” να παραμείνει στην εξουσία, πράγμα το οποίο επιδιώκει συνειδητά πλέον και το ΚΚΕ.