Υπάρχουν και άλλες φωνές στον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Ο μικρός ΣΥΡΙΖΑ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) βαδίζει προς τις εκλογές άρρωστος από ανάλογες ασθένειες με αυτές που έχει και ο μεγάλος. Μόνο που αυτές οι ασθένειες με τελείως διαφορετικό τρόπο θα επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα: ο μεν μικρός θα παραμείνει στάσιμος με μικρή αύξηση της επιρροής του ενώ ο άλλος προβλέπεται ότι θα σημειώσει σημαντική εκλογική νίκη. Τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μάη έχουν μικρή σχετικά σχέση με τις ενδοαριστερές αντιθέσεις. Προσδιορίζονται από το γενικότερο πολιτικό κλίμα, το οποίο η Αριστερά συνολικά δεν μπόρεσε να ανατρέψει. Παρ' όλα αυτά θα εισπράξει εκλογική πελατεία από την κρίση των πολιτικών μηχανισμών που στηρίζουν τις μνημονιακές πολιτικές. Όμως το μεγάλο ρεύμα της αγανάκτησης θα στραφεί προς δεξιά κατεύθυνση, τον Π. Καμμένο και την "χρυσή αυγή". Και γιαυτό έχει ευθύνες η Αριστερά, όλη η Αριστερά που ακόμα και σήμερα έχει τους "Καζάκηδες" στα ψηφοδέλτιά της.

Εκτός από τις γενικότερες πολιτικές ευθύνες της Αριστεράς, ο μικρός ΣΥΡΙΖΑ κλώτσησε μια μικρή ευκαιρία που είχε να μπει στην βουλή, απορρίπτοντας την συνεργασία με δυνάμεις του ΜΑΑ, μια συνεργασία που έθετε με διαφορετικούς όρους την δημιουργία ενός τρίτου πόλου στον χώρο της Αριστεράς διακριτού από το ΚΚΕ και τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Για να γίνει αυτό όμως θα έπρεπε να γίνουν υπερβάσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση απ' αυτή που κινούνται το ΣΕΚ και το ΝΑΡ και αποτελούν τις ηγεμονικές δυνάμεις του χώρου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ευτυχώς όμως στον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχουν ακόμα διαφορετικές φωνές, όπως αυτές των των Κανελλή Δημήτρη, Στόμη Παγώνα, Χήτα Λάμπρου, υποψήφιων Βουλευτών & συνεργαζόμενών με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μελών ΑΡιστερής ΑΝασύνθεσης, όπως καταγράφονται στο κείμενό τους με τίτλο "Για τη σημασία των βουλευτικών εκλογών της 6ης Μαίου, το στρατηγικό ερώτημα και την αμηχανία της Αριστεράς" που αναδημοσιεύουμε παρακάτω:

Από πολιτική άποψη βρισκόμαστε σε μια οριακή στιγμή. Όλη η ενέργεια που απελευθερωνόταν από τις σημαντικότατες λαϊκές και εργατικές κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, μοιάζει να συμπιέζεται πλέον εκρηκτικά μέσα στη βουβή προετοιμασία της αστικής κοινοβουλευτικής εκλογικής διαδικασίας. Μοιάζει αυτή η πολιτική μουγκαμάρα της δημοκρατίας fast food που επιβάλλεται στη χώρα, σαν την προσωρινή σιωπή που κάνει η χύτρα ταχύτητος, όταν της έχουν αφαιρέσει την βαλβίδα εκτόνωσης.

Είναι σαφές πως η συνεχιζόμενη αθλιότητα των συνεχών εκβιαστικών διλημμάτων που θέτει στον ελληνικό λαό το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ντόπια ολιγαρχία των τραπεζών του πολιτικού κατεστημένου και των media, φάνει σε ένα ποσοτικό όριο πέραν του οποίου, η ταχύτητα των πολιτικών εξελίξεων θα είναι ραγδαία και εκρηκτική.

Δύο ανοιχτά ενδεχόμενα υπάρχουν πέρα από αυτό το πολιτικό όριο που ζούμε σήμερα:

Α) Είτε η αστική κοινοβουλευτική διαδικασία θα αποκαταστήσει την πολιτική νομιμοποίηση της νεοφιλελεύθερης επέλασης: της εσωτερικής υποτίμησης, της ολοκληρωτικής αποπτώχευσης του ελληνικού λαού, της συντριβής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθερίων των εργαζομένων, του γενικευμένου εθνικού κοινωνικού και πολιτισμικού αποπληθωρισμού.

Β) Είτε το μεγάλο νεοφιλελεύθερο πείραμα της «αυτόβουλης» υποδούλωσης και της απελπισμένης αυτοχειρίας ενός ολοκλήρου λαού στο ναό του ΕΥΡΩ και των τραπεζικών κερδών, θα έχει αποτύχει. Μαζί θα έχει δεχτεί συντριπτική ήττα και το γαλλογερμανικό σχέδιο οικονομικής κατίσχυσης όλων των λαών της Ευρώπης. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο εάν συμβεί, αναγκαστικά θα ελευθερώσει σημαντικές πολιτικές δυναμικές τόσο για την ελληνική κοινωνία όσο και για το σύνολο των λαών της Ευρώπης αμφισβητώντας ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα του καπιταλιστικού χρήματος και του νεοφιλελευθερισμού.

Η τυραννία της ασημαντότητας

Αναδημοσίευση από τα "ΕΝΘΕΜΑΤΑ"

του Μιχάλη Μάτσα

Παρίσι, 20 Απριλίου 2012. Χάρη στο θεσμοθετημένο πλαίσιο για την αφισοκόλληση, κατά την προεκλογική εκστρατεία στη Γαλλία, οι αφίσες τοποθετούνται σε ειδικά σημεία, όπου κάθε υποψήφιος έχει ίσα δικαιώματα παρουσίας. Έτσι, δίνεται το δικαίωμα στον ψηφοφόρο να δει όλες τις αφίσες μαζί και φυσικά να κρίνει και να συγκρίνει.

Αν και δεν έχω διαβάσει ακόμα το βιβλίο του Νικόλα Σεβαστάκη Η τυραννία του αυτονόητου, αυτός ο τίτλος μου ήρθε στο μυαλό όταν είδα για πρώτη φορά συγκεντρωμένες τις αφίσες των υποψηφίων στις γαλλικές προεδρικές εκλογές, συνδυασμένος με τον καστοριαδικό τίτλο Η άνοδος της ασημαντότητας. Είναι πραγματικά αξιοσημείωτη η έλλειψη έμπνευσης και φαντασίας που χαρακτηρίζει τις αφίσες, τα συνθήματα και τα σποτάκια των γαλλικών εκλογών. Λες και δεν απευθύνονται σε σκεπτόμενα άτομα, αλλά συμμετέχουν όλοι οι υποψήφιοι μαζί σε ένα παιχνίδι χιλιοειπωμένων στερεοτύπων, πολυδοκιμασμένων επικοινωνιακών συνταγών, με ντιζάιν, σκηνοθεσία και συνθήματα άλλης εποχής, χωρίς την παραμικρή διάθεση ανανέωσης ή τόλμης, τόσο που δίνουν μια ιδέα για το πώς θα μοιάζει και το μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό.Ας τους πάρουμε από την αρχή: ο Φρανσουά Ολάντ έγινε ανέκδοτο ύστερα από αυτή την αφίσα, που αντιγράφει ουσιαστικά την προεκλογική αφίσα του Σαρκοζύ του 2007. Τυχαία ή ηθελημένα, ελάχιστη σημασία έχει, το βασικό είναι ότι γελοιοποιήθηκε και αναγκάστηκε να επανέλθει δριμύτερος με ένα υπερεπαναστατικό σποτάκι, όπου αυτοπροσδιορίζεται ως ο κληρονόμος της μεγάλης επαναστατικής γαλλικής παράδοσης, προκειμένου να βγάλει τη ρετσινιά του δεξιού.

Aκυβερνησία...

Του Γιώργου Πρασσά

O κίνδυνος ακυβερνησίας και η απάντηση του KKE και της Aριστεράς

Με αυτό το περιστατικό θα ασχοληθεί ο "αντιφασίστας" κ. Χρυσοχοίδης;

Και μετά ο κ Χρυσοχοίδης, μας λέει πως για την άνοδο της Χρυσής Αυγής φταίει η ...αδράνεια του Τσίπρα. Θαυμάστε εδώ τους άνδρες του κ. Χρυσοχοίδη που δεν αδρανούν. Χρυσαυγίτες με στολή, είναι επιεικής χαρακτηρισμός ή μας φαίνεται;

Με αυτό το περιστατικό θα ασχοληθεί ο "αντιφασίστας" κ. Χρυσοχοίδης;

Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών
http://www.ksm.gr/

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοινώνει προεκλογικά την ίδρυση του νέου “ΕΛΑΣ"!

Από την συνάντηση του  πρόεδρου του ΣΥΝ με τον "αρχηγό" του νέου "ΕΛΑΣ"...

Παρουσιάζουμε κατ' αποκλειστικότητα το 1ο προεκλογικό video του ΣΥΡΙΖΑ για τις ερχόμενες εκλογές, το οποίο καταγράφει σημαντικές αλλαγές στην στρατηγική της ηγεσίας της Κουμουνδούρου για τον σοσιαλισμό και την επανάσταση, αφού εγκαταλείπει το ειρηνικό δρόμο και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Μετά την οργάνωση λαϊκών πολιτοφυλακών που πρωτοστάτησαν στους προπηλακισμούς και τα γιουρτώματα του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης και των λακέδων της, τώρα προχωρά στο επόμενο βήμα, στην ίδρυση του Εθνικού Λαϊκού Στρατού που θα αναλάβει την απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές του ΔΝΤ και της ΕΕ:

Ήδη,ο υπεύθυνος πολιτικός καθοδηγητής του νέου ΕΛΑΣ, έδωσε στην δημοσιότητα το παρακάτω “Συμβόλαιο Τιμής με τον Ελληνικό Λαό”:

Ομνύω πίστιν εις τα Ιερά Νάματα του Ελληνισμού.

Εφόσον εκλεγώ βουλευτής θα τηρήσω όλες τις δεσμεύσεις μου, όπως εξηγγέλθησαν προεκλογικώς.

Ουδέποτε θα συνεργαστώ με τους προδότες και τους δωσίλογους του Μνημονίου.

Θα αγωνιστώ μέχρις εσχάτων για να οδηγηθούν στην αγχόνη, στην πλατεία Συντάγματος.

Άλλως, εις περίπτωσιν κυβιστήσεως, αποδέχομαι προκαταβολικώς την θανατική ποινή, επί ασπαλάθων, επιβληθησομένη από λαϊκά δικαστήρια. Ως αρμόζει εις τους τυράννους.

Παραιτούμαι της βουλευτικής ασυλίας για αδικήματα αφορώντα την κατάλυση της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

Αναγνωρίζω προκαταβολικώς τον θεσμό της ανακλητότητος των αιρετών αξιωματούχων, και αποδέχομαι ότι οι εντολείς μου έχουν την εξουσία να με ανακαλέσουν ανά πάσα στιγμή, ασχέτως τί ορίζει η ισχύουσα νομοθεσία.

Μετά τιμής

Ιφικράτης-Απόστολος Αμυράς

υποψήφιος βουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, στην Α' εκλογική περιφέρεια Αθηνών.

Περισσότερες πληροφορίες για την υποψηφιότητα του Ι. Αμυρά, εδώ:

Μια διαφορετική "παρέλαση" από την ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ...

Εκλογές: Ας τους γυρίσουμε την πλάτη με ενεργητική αποχή

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "δράση"

Το κοινοβούλιο, τα κόμματα και οι εκλογές εμφανίστηκαν μαζί με τον κυρίαρχο ρόλο της αστικής τάξης στην κοινωνία. Σε όλη την ιστορική πορεία μέχρι σήμερα, μπορεί να άλλαξαν οι τρόποι αντιπροσώπευσης, αλλά παρέμεινε σταθερό το νόημα του κοινοβουλίου και το περιεχόμενο των εκλογών. Αποτελούν τα κυριότερα μέσα νομιμοποίησης της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης. Η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα ενδιάμεσα στρώματα συμμετέχουν στο κοινοβούλιο με τα δικά τους κόμματα, αλλά λειτουργούν σαν ομάδες πίεσης για παραχώρηση κάποιων δικαιωμάτων, χωρίς να τους επιτρέπεται η ουσιαστική αμφισβήτηση αυτής της κυριαρχίας. Όσες φορές αμφισβητήθηκε, είτε απέτυχε γιατί την έπνιξαν στο αίμα, είτε, ελάχιστες φορές, πέτυχε και δημιούργησε στην πορεία πάλι ένα καθεστώς κυριαρχίας μιας μικρής μειοψηφίας, μιας νέας άρχουσας τάξης, που όπως η παλιά είχε στα χέρια της τον τρόπο και τα μέσα οργάνωσης της κοινωνίας προς όφελός της.

Τα κόμματα κουβαλάνε το ίδιο προπατορικό αμάρτημα του εμπνευστή τους, δηλαδή της αστικής τάξης. Είναι σχηματισμοί ιεραρχικοί όπου αποφασίζουν οι λίγοι ‘’εκλεκτοί’’ για τους πολλούς. Στους πολλούς αναγνωρίζεται το δικαίωμα αραιά και που να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους, οι οποίοι αποφασίζουν για όλα τα θέματα, κρίσιμα ή μη, χωρίς τη δέσμευση από τη γνώμη των εντολέων τους. Δηλαδή δεν υπάρχει ούτε καν αντιπροσώπευση αλλά εξουσιοδότηση εν λευκώ. Αυτό δημιουργεί παθητικότητα στους πολλούς και κυριαρχία και προνόμια στους λίγους. Έτσι όλα τα κόμματα αναπαράγουν τον εαυτό τους όταν βρεθούν στην εξουσία, δημιουργώντας μια κοινωνία με ιεραρχία, ανισότητα, καταπίεση και εκμετάλλευση. Μια κοινωνία των λίγων ευνοημένων και των πολλών παραπεταμένων.

Γιώργος Κύρτσος: Τότε και τώρα...

ΤΟΤΕ..

...Στο ίδιο τραπέζι ιστορικά πρόσωπα της Αντίστασης, όπως ο Γραμματέας του ΕΑΜ Θανάσης Χατζής, με τους Βρετανούς αξιωματικούς συνδέσμους με τους αντάρτες, όπως ο ταξίαρχος Eddie C.W. Myers, αρχηγός της ΒΣΑ (Βρετανική Στρατιωτική Αποστολή) και ο καθηγητής Nicholas Hammond, αξιωματικός σύνδεσμος στη Βόρεια Ελλάδα και αναπληρωτής αρχηγός της ΒΣΑ, μαζί με ιστορικούς … ιστορικούς, όπως ο Χάγκεν Φλάισερ, ο Heinz Richter και ο Προκόπης Παπαστράτης. Ιδανική ευκαιρία να ξεκαθαριστούν πολλά πράγματα, από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές και να δοθούν απαντήσεις σε πολλά “γκρίζα” σημεία, ειδικά για την βρετανική ανάμιξη στα εσωτερικά των ελληνικών υποθέσεων, όπως κι έγινε, σε κάποιον βαθμό. Ένας σύνεδρος, όμως, είχε προσέλθει στην αίθουσα με μια κάπως … διαφορετική ατζέντα. Ενώ λοιπόν εξελισσόταν μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση για τον Τσόρτσιλ, τον Γεώργιο Παπανδρέου, τα Τάγματα Ασφαλείας, την SOE κ.ο.κ., ο σύνεδρος αυτός πήρε το λόγο, και είπε τα εξής (ναι, το κουΐζ μας αφορά την ταυτότητα του συνέδρου αυτού, για αυτό και σβήσαμε το ονοματεπώνυμό του από τις σκαναρισμένες σελίδες)...

Όλο το κείμενο εδώ:  [Ιστορικό/πολιτικό κουΐζ: Ποιός ήταν ο εμπαθής και φανατικός Κνίτης που αναστάτωσε το συνέδριο των ιστορικών στο Λονδίνο το 1978;;;]

ΤΩΡΑ...

Η ένταξη του Γιώργου Κύρτσου στο ΛΑΟΣ και μάλιστα η ανάθεση σ’ αυτόν της εκπροσώπησης του κόμματος από τον Γιώργο Καρατζαφέρη επισκίασε όλες τις άλλες μεταγραφές πολιτικών στελεχών, που δεν είναι και λίγες σ’ αυτό το τόσο ρευστό πολιτικό σκηνικό. Ξάφνιασε πολλούς η ένταξη στο κόμμα της Ακροδεξιάς ενός πετυχημένου δημοσιογράφου, εκδότη και επιχειρηματία και μάλιστα την ώρα που το κόμμα αυτό κλυδωνίζεται από διασπάσεις και αμφισβητείται σοβαρά η ικανότητά του να εκπροσωπηθεί στην επόμενη Βουλή.

Τα είχαμε πει...

  (με αφορμή το πρόσφατο “σύμφωνο ΚΑΖΑΚΗ – ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗ”)

Πριν λίγες μέρες γράφαμε:

Η πολιτική εξουσία και ο αστισμός έχουν καλύτερη αίσθηση των πραγμάτων απ' ότι έχει η Αριστερά. Γιαυτό και γνωρίζουν πως να διαμορφώνουν τις νέες "εθνικές" συναινέσεις. Η προεκλογική περίοδος δεν θα σφαγιαστεί από τις διαφορετικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού και τις σχέσεις του με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ, αλλά από την εθνική αναδίπλωση και την ξενοφοβία, είτε πρόκειται για οικονομικούς μετανάστες είτε για Γερμανούς κεφαλαιοκράτες.

..Η Αριστερά με αυτές τις πολιτικές της στρώνει το χαλί στις συντηρητικές δυνάμεις και την ακροδεξιά. Επιπρόσθετα, εγκλωβισμένη στην αναπαραγωγή των αστικών μύθων για την “παραγωγική ανασυγκρότηση” της χώρας και την “εθνική ανάπτυξη” και άλλα συνδιαχειριστικά παρόμοια, διαμορφώνει προγραμματικές κυβερνητικές προτάσεις οι οποίες για να πραγματωθούν δεν απαιτούν ισχυρό λαϊκό κίνημα, αλλά ισχυρό κράτος. Αυτό το ισχυρό κράτος όμως μπορούν να το στηρίζουν και να το εγγυηθούν, άλλες πολιτικές δυνάμεις. Αυτές που υπόσχονται με αξιόπιστο τρόπο την επιβολή της "τάξης" και της "ασφάλειας" στο εσωτερικό της χώρας. Με αιχμή το "μεταναστευτικό", ήδη έχουν αρχίσει να διεκδικούν ακριβώς αυτόν τον ρόλο και να κάνουν πράξη το όραμά τους για το διάδοχο πολιτικό καθεστώς που θα αποκαταστήσει την κρίση του σημερινού πολιτικού συστήματος.

(Από το:Το "ευρώ" ή το "μεταναστευτικό" θα σφραγίσει την προεκλογική περίοδο;)

- Πόση είναι η απόσταση από το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μέχρι τον ...Παπαθεμελή;

- Μικρή, πολύ μικρή. Μόνον ένας Καζάκης!

Οι τελευταίες εξελίξεις στην πολιτική σκηνή επαληθεύουν πλήρως τις επισημάνσεις που είχαμε κάνει σε παλαιότερα κείμενά μας για τα πραγματικά κίνητρα της μικροπολιτικής διαφόρων μορφωμάτων της αριστεράς που οχυρώνονται δήθεν πίσω από διάφορες πολιτικές διαφωνίες.

Η γραμμή “εδώ και τώρα έξω από την ΕΕ και το ευρώ” γίνεται η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για διάφορες εκδοχές του αστισμού ώστε να αποκτούν αντικαπιταλιστικό προσωπείο. Ακόμα και το “διεθνιστικό” ΣΕΚ υμνούσε το “αριστερό χέρι” του Παπαθεμελή. Πριν λίγο καιρό γράφαμε:

Ο κ.Αλαβάνος και οι εκλογές

Αναδημοσίευση από το  roides.wordpress.com

Η θέση του είναι στο ΣΥΡΙΖΑ

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,

Διαβάζω πως η «Ανταρσύα» τελικά απορρίπτει, λόγω εσωτερικών ενστάσεων, τη συνεργασία με τον κ.Αλαβάνο, θεωρώντας τον ως μια προβεβλημένη προσωπικότητα με συγκεκριμένο στίγμα, η οποία θα επικαλύψει («καπελώσει») το σχήμα. Άθελά τους αυτοί που τον απορρίπτουν τον προστατεύουν. Ο κ.Αλαβάνος δεν είναι Ζαν Πωλ Σαρτρ και είναι αστείο να γίνεται κάποιος αριστεριστής στα γεράματα, ιδιαίτερα όταν έχει μια δεδομένη διαδρομή, 23 χρόνια ως ευρωβουλευτής και μετά και κάποια θητεία ως αρχηγός ενός δημοκρατικού, ευρωπαϊκού προσανατολισμού, αριστερού, ανανεωτικού, έστω και ριζοσπαστικού, κόμματος. Πέρα από αυτά ο κ.Αλαβάνος προέρχεται από ένα μεγαλοαστικό οικογενειακό κεντρώο περιβάλλον με πολλούς βουλευτές και έναν υπουργό πατέρα, γεγονός που κάνει την εικόνα του οργισμένου αριστεριστή λίγο καρικατούρα. Αποφεύγω να θυμίσω τις πολύ περίεργες θέσεις του κ.Αλαβάνου με πρόσωπα και καταστάσεις της Εκκλησίας, τις ολότελα αναντίστοιχες με το ανατρεπτικό του προφίλ, οι οποίες δεν αντέχουν στην παραμικρή δοκιμασία της ηθικής και της λογικής. Τις εκλαμβάνω ως ένδειξη ενός εκρηκτικού παρορμητικού χαρακτήρα ο οποίος δρα συχνά έξω από τον εγκεφαλικό έλεγχο.

Η Αριστερά ανακαλύπτει ξανά τον πατριωτισμό (αφού έχει ήδη ανακαλύψει την Αμερική)

Αναδημοσίευση από το REDNoteBook

Επί τέσσερις δεκαετίες μας πιπίλαγαν την ιδέα της κοινής ευρωπαϊκής πολιτισμικής και πολιτικής ταυτότητας. Μόλις έσκασε η φούσκα, άρχισε το παλιό παιχνίδι των ευθυνών με βάση τα εθνικά στερεότυπα: οι «άπληστοι Γερμανοί», οι «επαναστάτες Ιρλανδοί», τα «λαμόγια Ιταλοί», οι «τεμπέληδες Έλληνες» και -αν χρειαστεί- οι «αδερφές Εγγλέζοι» και οι «ραδιούργοι Εβραίοι». Και η Αριστερά; Aυτή σα να μην έμαθε ποτέ τίποτε, τσιμπάει το δόλωμα και επικαλείται ξανά τον πατριωτισμό των Ελλήνων

Του Αρίστου Γιαννόπουλου

Στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, όταν πιτσιρικάδες πηγαίναμε στο σινεμά να χαζέψουμε τον Μπρους Λή, τον Τέρενς Χιλ ή την Ορνέλα Μούτι, έπρεπε να υποστούμε ως προκαταρκτικό βασανιστήριο ένα φιλμάκι που εκθείαζε το ιδανικό του Καρλομάγνου «για μιαν Ευρώπη Ενιαία, απ΄ τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια». Δεν ξέρω γιατί οι προπαγανδιστές της μετέπειτα Ε.Ε. είχαν μπει στον κόπο να σκυλεύσουν το νεκρό από τον καθεδρικό του Ακυίσγρανου - μάλλον επειδή ήταν φευγάτος εδώ και σχεδόν 12 αιώνες. Και άλλοι όμως, πιο πρόσφατοι αυτοί, ονειρευτήκανε μιαν ενωμένη (υπό την εξουσία τους) Ευρώπη, αλλά υπήρχαν ακόμη ζώντες που αδυνατούσαν να ξεχάσουν τα έργα και τις ημέρες τους.

Όσον καιρό, βέβαια, στα μυαλά των υπηκόων (μελλοντικών και νυν) της Ε.Ε. καλλιεργούνταν η μυθολογία μιας κοινής Ευρώπης, τα απανταχού τραπεζικά λαμόγια είχαν ήδη ενοποιηθεί και απομυζούσαν το νέο διευρυμένο θηρευτικό κοινό τους των 325 εκατομμυρίων. Επί χρόνια ήμασταν όλοι Ευρωπαίοι και μοιραζόμασταν ένα κοινό σπίτι (με Φιλιππινέζες υπηρέτριες και Βούλγαρους κηπουρούς, εννοείται). Αλλά όταν τα σκατά χτύπησαν τον ανεμιστήρα, οι περιφερειακοί πολιτικοί παράγοντες (με την άμετρη υποστήριξη των εθνικών ΜΜΕ), ανέσυραν όλα τα παλαιά στερεότυπα που υποτίθεται είχανε ξεχαστεί. Οι Γάλλοι έγιναν και πάλι αναποτελεσματικοί πουρκουάδες, οι Γερμανοί άπληστοι τραπεζικοί, οι Ιταλοί γκομενιάρηδες μαφιόζοι και οι Έλληνες τεμπέληδες και τρακαδόροι Ζορμπάδες που χρωστάμε σε όλο τον κόσμο. Ώρες-ώρες, μου φαίνεται πως ακόμη και οι αριστεροί αλληλέγγυοι απ΄ όλη την Ευρώπη, που έρχονται στην Ελλάδα για να μάθουν και να μας συμπαρασταθούν, περιμένουν να μας δουν να πεταγόμαστε ξαφνικά επάνω και να αρχίζουμε να χορεύουμε συρτάκι, σπάζοντας πιάτα και αναφωνώντας «tzatziki, malaka, moussaka, agapi mou!».