Ο κ.Αλαβάνος και οι εκλογές

Αναδημοσίευση από το  roides.wordpress.com

Η θέση του είναι στο ΣΥΡΙΖΑ

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,

Διαβάζω πως η «Ανταρσύα» τελικά απορρίπτει, λόγω εσωτερικών ενστάσεων, τη συνεργασία με τον κ.Αλαβάνο, θεωρώντας τον ως μια προβεβλημένη προσωπικότητα με συγκεκριμένο στίγμα, η οποία θα επικαλύψει («καπελώσει») το σχήμα. Άθελά τους αυτοί που τον απορρίπτουν τον προστατεύουν. Ο κ.Αλαβάνος δεν είναι Ζαν Πωλ Σαρτρ και είναι αστείο να γίνεται κάποιος αριστεριστής στα γεράματα, ιδιαίτερα όταν έχει μια δεδομένη διαδρομή, 23 χρόνια ως ευρωβουλευτής και μετά και κάποια θητεία ως αρχηγός ενός δημοκρατικού, ευρωπαϊκού προσανατολισμού, αριστερού, ανανεωτικού, έστω και ριζοσπαστικού, κόμματος. Πέρα από αυτά ο κ.Αλαβάνος προέρχεται από ένα μεγαλοαστικό οικογενειακό κεντρώο περιβάλλον με πολλούς βουλευτές και έναν υπουργό πατέρα, γεγονός που κάνει την εικόνα του οργισμένου αριστεριστή λίγο καρικατούρα. Αποφεύγω να θυμίσω τις πολύ περίεργες θέσεις του κ.Αλαβάνου με πρόσωπα και καταστάσεις της Εκκλησίας, τις ολότελα αναντίστοιχες με το ανατρεπτικό του προφίλ, οι οποίες δεν αντέχουν στην παραμικρή δοκιμασία της ηθικής και της λογικής. Τις εκλαμβάνω ως ένδειξη ενός εκρηκτικού παρορμητικού χαρακτήρα ο οποίος δρα συχνά έξω από τον εγκεφαλικό έλεγχο.
Ο κ.Αλαβάνος, ένας άνθρωπος με μια πολύ καλή πλευρά και με εξαιρετικά προσόντα και πολύτιμη εμπειρία, εξωθείται στα στερνά της πολιτικής του διαδρομής, είτε σε περιθωριοποίηση, είτε σε ατραπούς που μπορεί να τον γελοιοποιήσουν ωθούμενος από προσωπικά συναισθήματα. Αν καταφέρει να τα ξεπεράσει μπορεί να κάνει κάτι που, άσχετα με το τελικό αποτέλεσμα (το οποίο οπωσδήποτε θα είναι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό θετικό), θα του δώσει ηθική ικανοποίηση και αναγνώριση. Να στρατευτεί στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος παρά τις (έως απίστευτες, αλλά θέλω να ελπίζω προσωρινές) “πατριωτικές” και τυχοδιωκτικές του εξάψεις, το λαϊκισμό του άπειρου προέδρου του, τις (έως πολύ) περίεργες συμμαχίες που έχει συνάψει (ήδη ο κ.Νότης Μαριάς του οποίου την επαμφοτερίζουσα συμπεριφορά είχαμε έγκαιρα επισημάνει, αυτομόλησε στον κ.Π.Καμμένο!) ή επιδιώξει, τις ολοφάνερες προγραμματικές του αδυναμίες και τις αντιφάσεις του, παραμένει μια ελπιδοφόρα ενωτική ριζοσπαστική, δημοκρατική και ζωντανή δύναμη της Αριστεράς, απαραίτητη για την ισορροπία του πολιτικού σκηνικού, που γέρνει πολύ επικίνδυνα προς την εθνικιστική Δεξιά και προς την οικονομία της ασύδοτης Αγοράς, γιατί βέβαια την τελευταία υπηρετούν, παρά τις δημαγωγίες τους, και τα εγκληματικά στοιχεία της χιτλερικής “Χ.Αυγής” (που το σύστημα προωθεί και ανέχεται) και οι Καρατζαφέρης-Καμμένος των οποίων ο “αντιμνημονιακός” λόγος στηρίζεται σε μια χυδαία εθνικιστική αντίληψη, χωρίς ίχνος ταξικής, κοινωνικής ή δημοκρατικής αναφοράς. Δέχομαι βέβαια πως υπάρχει ο κίνδυνος η ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ να συνεχιστεί και μετεκλογικά, αλλά παρουσίες σαν αυτές των κ.κ.Παπαδημούλη και Δραγασάκη με κάνουν να ελπίζω σε μια ωριμότερη (ελπίζω και αυτοκριτική) Αριστερά χωρίς ελληνομετρήσεις και με ρεαλιστικές, δημοκρατικές και δίκαιες προτάσεις-μεταρρυθμίσεις για την Κοινωνία και την Οικονομία. Ο κ.Αλαβάνος λοιπον, να επαναλάβει τη δικαιωμένη και από το αποτέλεσμα παλιότερη γενναία χειρονομία του ως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και να εκτεθεί σε μια οριακή ως προς τη βουλευτική εκλογιμότητα περιοχή, κάνοντας έργο αποστολικό, διαφωτιστικό και εκθέτοντας εκεί το ειλικρινές απόσταγμα της πολύπειρης ζωής του και των μελετών του.  Ακόμη κι αν δεν εκλεγεί θα έχει βγει νικητής, θα έχει συμβάλει στην υπόθεση της Αριστεράς και θα έχει κερδίσει την αναγνώριση των τίμιων ανθρώπων και την  προσωπική του γαλήνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε δικό του παιδί, του το χρωστάει λοιπόν, όπως χρωστάει να βοηθήσει με την πολιτική του παρουσία και τους πραγματικούς Γαβριάδες της κοινωνίας μας, τα παιδιά του περιθωρίου, που στερούνται Παιδεία, δουλειά και μέλλον.

ΥΓ
Για τον Γαβριά του κ.Αλαβάνου που θα έκαιγε μαζί με τους κουκουλοφόρους Βάνδαλους και προβοκάτορες το «Αττικόν», αφήνοντας στα αποκαΐδια του και άνεργους υπαλλήλους, καταφεύγω στον Κροπότκιν: «Είναι το χαμίνι του Παρισιού το οποίο με περισσή γνώση και προικισμένο με την πλέον γόνιμη ευφυΐα επιλέγει σοφά τους εχθρούς και τους φίλους του, τρέχει στα οδοφράγματα μαζί με το μικρότερο αδελφό του αψηφώντας τη βροχή των οβίδων και πεθαίνει ψιθυρίζοντας: «Ζήτω η Κομμούνα», χωρίς να αναρωτιέται τι θα του συμβεί και ακόμη κι όταν οι άλλοι σκύβουν την πλάτη, ξεσκεπάζει την αδικία, χτυπά τον εκμεταλλευτή, τον μικρό τύραννο του εργοστασίου ή τον μεγάλο τύραννο μιας αυτοκρατορίας» («Η αναρχική Ηθική», εκδ. «Ελ.Τύπος», μτφρ. Ν.Β.Αλεξίου).