Ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "δράση"

Η ομιλία του Χόλογουεη στο Left Forun στη Νέα Υόρκη: Ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά

Για μένα είναι πραγματικά ευχάριστο αλλά και λίγο τρομακτικό να βρίσκομαι εδώ μαζί σας, επειδή στην πραγματικότητα είναι η πρώτη φορά που μιλάω στην καρδιά της σατανικής αυτοκρατορίας. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω θερμά τους φρουρούς της πύλης στο αεροδρόμιο χτες που με άφησαν να μπω και να σας επισκεφθώ σ’ αυτή τη γη της «ελευθερίας», που μου επέτρεψαν να έρθω να σας δω στη φυλακή σας. Ίσως με άφησαν να περάσω επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει μια ανταρσία στη φυλακή, μια εξέγερση στην καρδιά της αυτοκρατορίας.

Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε το 2011 που ξεχειλίζει στο τρέχον έτος, το 2012. Ένα έτος γεμάτο από ένδοξες εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο, καθώς η ανυπακοή μας έκανε ξεκάθαρο ότι εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου. Είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Αρκετά πια με το να λέμε ότι φταίνε οι καπιταλιστές, ότι είναι λάθος των τραπεζιτών. Η ίδια η σημασία αυτών των λόγων δεν είναι μόνο παράλογη αλλά και επικίνδυνη, επειδή μας θυματοποιεί. Το κεφάλαιο είναι μια σχέση κυριαρχίας και η κρίση του είναι κρίση της κυριαρχίας αφού οι κυρίαρχοι δεν είναι ικανοί να κυριαρχούν αποτελεσματικά. Μετά κατεβαίνουμε στους δρόμους και τους λέμε ότι είναι δικό τους λάθος; Τι λέμε ακριβώς; Ότι δεν ασκούν κυριαρχία αρκετά αποτελεσματικά; Είναι σίγουρα καλύτερο να δεχτούμε την πιο απλή εξήγηση και να πούμε ότι αν η σχέση κυριαρχίας βρίσκεται σε κρίση αυτό συμβαίνει επειδή οι κυριαρχούμενοι δεν πειθαρχούν αρκετά, επειδή δεν υποκλίνονται επαρκώς. Η έλλειψη υποταγής μας είναι η αιτία της κρίσης.

Σάββατο 2.00 το μεσημέρι η κηδεία του Δημήτρη Χριστούλα

Κατόπιν δικής του επιθυμίας, η κηδεία του Δημήτρη Χριστούλα θα είναι πολιτική και η σορός του θα μεταφερθεί στη Βουλγαρία για να αποτεφρωθεί. Η τελετή θα γίνει στις 2.00 το μεσημέρι από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Να γίνει η οργή, συλλογικός αγώνας

Δημοσιεύουμε  Ανακοίνωση φορέων και συλλογικοτήτων των  Αμπελοκήπων

Τετάρτη πρωί ένας συνάνθρωπός μας, ο Δημήτρης Χριστούλιας, στην πλατεία Συντάγματος έβαλε τέρμα στη ζωή του, σε μια πράξη έσχατης πολιτικής διαμαρτυρίας, καταγγέλλοντας τους δήμιους της οικονομικής κατοχής που σχεδιάζουν τις δολοφονίες εκατομμυρίων και καλώντας τους νέους να αντισταθούν και να τιμωρήσουν αυτούς που τους στερούν το μέλλον .

Ο Δημήτρης Χριστούλιας, ο γείτονάς μας, δε μας είναι άγνωστος. Τον συναντήσαμε στους αγώνες των κατοίκων της περιοχής, στις ανοιχτές συνελεύσεις, στους αγώνες ενάντια στα χαράτσια, στις πολιτικές συγκεντρώσεις της αριστεράς. Πάλεψε μια ζωή ενάντια στην τυραννία και για την κοινωνική απελευθέρωση. Και αυτή η έσχατη πράξη του είναι μια πράξη βαθειά πολιτική, όπως βαθειά πολιτικό είναι και το μήνυμά του:

Ο Δημήτρης Χριστούλας δεν είναι “άγνωστος” συνταξιούχος , όπως είναι ο “άγνωστος” στρατιώτης...

Το κράτος φοβάται μήπως ένας νέος “Γρηγορόπουλος” ανατρέψει το ήπιο προεκλογικό κλίμα και επιχειρεί να εξαφανίσει το όνομά του. Στα δελτία τύπου και στα ΜΜΕ παρουσιάζεται ως ο “άγνωστος” συνταξιούχος...


Η Αριστερά χθες δεν ήταν εκεί! Τα κομματικά επιτελεία εξέδωσαν τις καθιερωμένες και αναμενόμενες ανακοινώσεις τους και απεύθυναν προσκλήσεις προς τον κόσμο τους να κατέβει στο Σύνταγμα, εκπληρώνοντας το “χρέος” τους προς τον “άγνωστο” συνταξιούχο. Όμως ο κόσμος της Αριστεράς δεν ακολούθησε τις υποδείξεις της. Ίσως αν δεν υπήρχαν αυτές οι προσκλήσεις, η συμμετοχή του κόσμου της Αριστεράς να ήταν μεγαλύτερη. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν χρειάζεται να του υποδείξουν τα κομματικά επιτελεία το πότε θα κατέβει στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ, αντιθέτως μάλιστα οι πιο δυναμικές και οι πιο μαζικές κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια δεν έχουν γίνει υπό την αιγίδα της Αριστεράς...

Η "πολιτική διαθήκη" του Δημήτρη Χριστούλα, [εδώ]

Προς την έκτακτη πανελλαδική σύσκεψη του ΜΑΑ

Από ήττα σε ήττα μέχρι την τελική νίκη!...

Στις 7-8 Απρίλη στην Αθήνα (ΑΣΟΕΕ, αίθουσα Αντωνιάδη) θα γίνει η έκτακτη πανελλαδική σύσκεψη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής με θέματα  α) οι εκλογές β) η στάση του ΜΑΑ απέναντι στο ευρώ γ) οι μετωπικές πρωτοβουλίες που θα αναλάβει. Η εφημερίδα "δρόμος" σε ένα σύντομο ρεπορτάζ για την πανελλαδική σύσκεψη του ΜΑΑ, αναφέρει:

Η μέχρι τώρα θέση που είχε υιοθετήσει το ΜΑΑ σχετικά με το ευρώ, δηλαδή η θέση «Tο ευρώ δεν είναι ταμπού», θεωρείται από τον Αλ. Αλαβάνο ξεπερασμένη από τις εξελίξεις και προτείνεται να υιοθετήσει το ΜΑΑ τη θέση για «έξοδο από το ευρώ». Στην πρόταση αυτή αντιτίθενται όλες οι συνιστώσες του ΜΑΑ καθώς και βασικά στελέχη του -ανένταχτοι (Χρ. Καπάταης, περιφερειακός σύμβουλος της Ελεύθερης Αττικής, Κ. Βαμβακάς, μέλος του συντονιστικού). Η τοποθέτησή τους είναι ότι για ένα μετωπικό σχήμα, όπως το ΜΑΑ, η υπάρχουσα θέση είναι επαρκής - ανεξάρτητα από την ιδιαίτερη άποψη που έχει κάθε δύναμη για τα συνθήματα απέναντι στην Ε.Ε. και το ευρώ.

Το τελευταίο "γράμμα"...

Μια φορά κνίτης, πάντα κνίτης!

Για τους οπαδούς του σοβιετικού μαρξισμού ο λόγος των “κομμένων κεφαλών” είναι όπως ο λόγος του Θεού για τους χριστιανούς. Γιαυτό τα “διαλεχτά” τους έργα αποτελούν τα “ευαγγέλια” του Μαρξισμού – Λενινισμού. Η πίστη στην αυθεντία επικαθορίζει τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο αντίληψης του κόσμου. Για όλα τα προβλήματα υπάρχουν απαντήσεις στα ιερά κείμενα. Παραφράζοντας την δήλωση του Ν. Μπογιόπουλου “μια φορά ψεύτης, πάντα ψεύτης”, θα λέγαμε ότι η κατάσταση αυτή περιγράφεται με την φράση “Μια φορά κνίτης, πάντα κνίτης”, αφού αυτή η  αλλοιωμένη σχέση με την θεωρία του Μαρξισμού συγκροτεί μια ιδεολογική πρακτική  η οποία λειτουργεί όπως το μπετόν αρμέ στο οικοδόμημα της σκέψης και εμποδίζει την ανατροπή του από τις δονήσεις που προκαλούν επιμέρους πολιτικές διαφοροποιήσεις, όσο μεγάλες και αν είναι αυτές. Το οικοδόμημα παραμένει σταθερό από τους κλυδωνισμούς και συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε διαφορετικά πολιτικά και κοινωνικά περιβάλλοντα, όπως  και η θρησκευτική πίστη αποκτά υλική υπόσταση μέσα από διαφορετικές πρακτικές. Είναι γεγονός ότι ο τρόπος σκέψης πολλών αριστερών οι οποίοι έχουν περάσει κάποια περίοδο της ζωής από το ΚΚΕ, παρόλο ότι έχουν απομακρυνθεί απ' αυτό, παραμένει συνήθως ο ίδιος, όπως ακριβώς τον κληρονόμησαν από το ΚΚΕ.

Υπάρχει Λακανική Αριστερά;

Αναδημοσίευση από το REDNotebook

 Του Γιάννη Σταυρακάκη

Υπάρχει Λακανική Αριστερά; Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου του Γιάννη Σταυρακάκη, «Η λακανική αριστερά», που κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Σαββάλα σε μετάφραση Αλέξανδρου Κιουπκιολή (1η έκδοση: «The Lacanian Left: Psychoanalysis, Theory, Politics», Εδιμβούργο/Albany: Edinburgh University Press/State University of New York Press). Ευχαριστούμε θερμά το συγγραφέα για την ευγενική παραχώρηση του κειμένου  

Ο πολιτικός Λακάν

Τα τελευταία χρόνια, η ψυχανάλυση, και ιδιαίτερα η λακανική θεωρία, έχει αναδυθεί ως μία από τις σημαντικότερες πηγές έμπνευσης για τον αναπροσανατολισμό της σύγχρονης πολιτικής θεωρίας και της κριτικής ανάλυσης. Αυτό αναγνωρίζεται πλέον ακόμη και από την ορθόδοξη πολιτική επιστήμη. Για παράδειγμα, σε μια κριτική που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Βritish Journal of Politics and International Relations –ένα από τα περιοδικά της Εταιρείας Πολιτικών Σπουδών [Political Studies Association] της Μεγάλης Βρετανίας–, και η οποία φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο “The Politics of Lack”, διαβάζουμε ότι «μια προσέγγιση στην πολιτική που πηγάζει από τη λακανική ψυχανάλυση γίνεται τελευταία όλο και πιο δημοφιλής στους θεωρητικούς [...]. Πράγματι, αυτή η προσέγγιση στη θεωρητικοποίηση της πολιτικής υπολείπεται σε επιρροή μόνο του αναλυτικού φιλελευθερισμού» (Robinson, 2004: 259). Το γεγονός αυτό καθαυτό προκαλεί βέβαια έκπληξη• ποιoς θα μπορούσε να το προβλέψει δέκα χρόνια πριν; Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό αυτής της τάσης είναι ότι το έργο του Ζακ Λακάν χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο από μείζονες πολιτικούς θεωρητικούς και φιλοσόφους που συνδέονται με την αριστερά.

Ποιοί εμπιστεύονται τις “αλήθειες” του Νίκου ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ;

σαν δυο σταγόνες νερό...

Ο Νίκος Μπογιόπουλος είναι είναι από τα στελέχη του ΚΚΕ που έχουν τον τελευταίο καιρό αποκτήσει ακροατήρια μεγαλύτερα απ' αυτά που απευθύνεται το ΚΚΕ. Κείμενα του και τηλεοπτικές εμφανίσεις του προβάλλονται και συνοδεύονται με κολακευτικά σχόλια σε έντυπα και ιστοσελίδες που βρίσκονται στον χώρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι μόνο. Πιο χαρακτηριστικά δείγματα η ιστοσελίδα iskra, στην οποία ο Μπογιόπουλος έχει σχεδόν την θέση του μόνιμου συνεργάτη και το βαθύ κόκκινο . Οι κομματικοί μηχανισμοί της Αριστεράς πάγια εφαρμόζουν αυτές τις πρακτικές προβολής συγκεκριμένων προσώπων, όταν θεωρούν ότι αυτό εξυπηρετεί συγκυριακά τις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους την γενικότερη πορεία και το ποιόν αυτών των προσώπων. Στα πλαίσια αυτών των πρακτικών αναδείχτηκε και ο Δ. Καζάκης ως “σοβαρός οικονομικός αναλυτής” και “συνεπής αγωνιστής” της αντικαπιταλιστικής αριστεράς...

Εμείς θεωρούμε ότι ο Νίκος Μπογιόπουλος είναι συστηματικός ψεύτης και απατεώνας και δεν πρέπει να τον εμπιστευόμαστε, ότι και να λέει. Και δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε όποιον προβάλλει ψεύτικα και κατασκευασμένα γεγονότα, ενώ γνωρίζει την αλήθεια. Στο μόνο που θα συμφωνούμε μαζί του είναι η δήλωσή του: “Μια φορά ψεύτης, πάντα ψεύτης”, η οποία έχει εφαρμογή και στον ίδιο.

Πότε είπε συνειδητά ψέματα ο Μπογιόπουλος; Την Τετάρτη, 10 Δεκεμβρίου 2008 δημοσιεύει στον “ριζοσπάστη” στο άρθρο “Κουκουλοφόροι” φωτογραφίες, που τραβήχτηκαν από τα γεγονότα στο Χημείο, τον Νοέμβρη του 1985, για να τεκμηριώσει με “υλικό” τις γνωστές θέσεις του ΚΚΕ για την προβοκατορολογία.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ ερχόμαστε!

Η 2η πλατιά ολομέλεια της ΕΟΣ:

1. Επιβεβαίωσε την στράτευση της στον αγώνα για την ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς, στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα στην πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα.

2. Επιβεβαίωσε επίσης την θέση της για την ανάγκη εντατικοποίηση του αγώνα ενάντια στην αναπαραγωγή αστικών μύθων στο εσωτερικό της Αριστεράς, όπως ο μύθος για την “παραγωγική ανασυγκρότηση” της χώρας και την “εθνική ανάπτυξη”. Αυτοί οι μύθοι εγκλωβίζουν την Αριστερά στην αναζήτηση διαχειριστικών προτάσεων για την διέξοδο από την κρίση του καπιταλισμού και όχι στην ανατροπή του (κρατικοποιήσεις τραπεζών, νομισματικές πολιτικές και άλλα γνωστά παρόμοια). Οι προτάσεις αυτές απευθύνονται στους φορείς άσκησης κρατικής εξουσίας. Για να πραγματωθούν δεν απαιτούν προφανώς δυνατό λαϊκό κίνημα αλλά ισχυρό κράτος και στιβαρή εξουσία. Με μπροστάρη λοιπόν αυτή την πολιτική γραμμή, η Αριστερά στρώνει το χαλί για την άνοδο των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων και της ακροδεξιάς, διότι αυτές ακριβώς οι δυνάμεις διαθέτουν την μεγαλύτερη αξιοπιστία και συνέπεια για την εκπλήρωση αυτών των απαιτήσεων.